Morgunblaðið - 12.06.1981, Side 18

18
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 12. JÚNÍ1981
Minning:
Bjarni Gíslason
fyrrum stöðvarstjóri
Fæddur 3. ágúst 1923.
Dáinn 4. júní 1981.
Ekki gat ég reiknað út, að vinur
minn og frændi kveddi á þessu ári,
svo mikið var búið að ræða um
sumarið framundan og þá að
forvitnast enn um Vestfirðina —
ættarstöðvarnar. Þetta verða fá-
tækleg minningarorð, bæði er það,
að mig vantar ættartöluna, nema
að faðir hans var Gísli, sómamað-
ur frá Ármúla og móðir Marí
Níelsdóttir, af alkunnri ætt í
Bolungarvík. Bjarni því ekta Vest-
firðingur.
Aftur rek ég í vörðurnar, þegar
kemur að æviskeiðinu. Þar skildu
að nokkru leiðir. Bjarni var send-
ur til náms í Menntaskóla Akur-
eyrar og var þar i þrjá vetur, en
ákvað þá að hætta því námi, og fer
í loftskeytaskólann og í framhaldi
af því hefst hans ævistarf. Hann
ræður sig til starfa við loftskeyta-
stöðina í Gufunesi, sem þá var að
verða mikilvæg öryggis- og þjón-
ustustofnun vegna ört vaxandi
flugs, og Bjarni verður fljótt
hægri hönd stöðvarstjórans, og
eftir sviplegt fráfall stöðvarstjór-
ans er Bjarna treyst fyrir því að
taka við þessu þýðingarmikla
starfi. Eftir uppbyggingu og nokk-
urra ára starf við þessa stofnun og
kennslu við Loftskeytaskólann og
flugið, tekur Bjarni sér frí.
Nokkru síðan snýr Bjarni sér
alfarið að enn nýju áhugamáli,
sem helst þyrfti einhvern Guðna
eða Helga til að útskýra, og kalla
mætti vegalagningu um himin-
hvolfin. Við þetta starf eða
kennslu í því er Bjarni í nokkur ár
á vegum Sameinuðu þjóðanna og
er þá búsettur erlendis.
„Ha, er hann Bjarni dáinn, hann
sem var svo prúður og stilltur?"
sagði gömul kona, þegar ég sagði
henni tíðindin.
I bréfi frá Akureyri (8. des.
1940) segir: „Við Lilla ætlum að
trúlofa okkur í sumar (3. ágúst).“
Þessi Lilla heitir Guðný Gests-
dóttir, eiginkona Bjarna, ávallt
stoð hans og stytta, enda mat
Bjarni hana mikils.
Henni og eftirlifandi systur
Bjarna, Jóhönnu, og öðrum ætt-
ingjum votta ég innilega samúð
mína.
Bárður Sigurðsson
Leiðir okkar Bjarna Gíslasonar
lágu saman í fyrsta bekk mennta-
skólans á Akureyri árið 1938 og
varð vinátta okkar órjúfanleg frá
fyrstu kynnum. Við deildum með
okkur veraldlegum gæðum og and-
legum. Skiptumst á fatnaði, reykt-
um sömu pípuna og þegar öðrum
hlotnaðist skotsilfur þá voru báðir
ríkir.
Vinur minn var fríður maður og
snyrtilegur í allri umgengni svo að
af bar. Hann var fágaður í fram-
komu, ráðvandur og hollráður. Ég
vissi hann jafnan taka málstað
þeirra, sem í vök áttu að verjast á
lífsleiðinni og oft rétti hann fram
hjálpandi hönd. Barngóður var
hann og gjafmildur, en miklaðist
aldrei af verkum sínum. Hann var
dulur um eigin hag og aldrei
heyrði ég hann kvarta, þótt mót-
byr væri á veginum. Ég vissi, að
hin seinni ár gekk hann ekki heill
til skógar vegna veikinda, en
háttvísi hans og kurteisi var slík,
að hann íþyngdi ekki öðrum með
eigin raunum.
Þegar Bjarni hafði lokið skóla-
göngu sinni á Akureyri lá leið
hans í Loftskeytaskóla íslands og
lauk hann þaðan prófi með miklu
lofi, er hann varð „dux skólans".
Að loknu námi hóf Bjarni starfs-
feril sinn við fjarskiptaþjónust-
una í Gufunesi. Þá var Ingólfur
Matthíasson þar stöðvarstjóri.
Ingólfur var víðlesinn, fróður og
réttsýnn. Hann miðlaði öðrum af
þekkingu sinni og reyndist starfs-
fólki sínu oft á tíðum sem góður
faðir. Ingólfur kaus Bjarna til
þess að starfa sér við hægri hlið
og var hann skipaður varðstjóri í
Gufunesi. Ég kynntist Ingólfi
einnig náið, og fyrir áhrif hans og
Bjarna tók ég loftskeytapróf og
gerðist samstarfsmaður þeirra um
árabil. Ingólfur Matthíasson lést
af slysförum árið 1950 og var
Bjarni þá skipaður stöðvarstjóri
við flugfjarskiptaþjónustuna í
Gufunesi. Á þessum árum var flug
um Norður-Atlantshaf í örum
vexti. Það voru oft miklar annir í
Gufunesi og það hvíldi mikil
ábyrgð á herðum vinar míns, en
honum var það gefið að skila
hverjum vanda í farsæla höfn.
Gufunesstöðin var stolt Bjarna og
minnist ég þaðan glæstra húsa-
kynna og góðs aðbúnaðar. Um-
gengni þar var þannig að við lá að
starfsmenn sæju mynd sína í
gljáandi gólfum eða spegilfögrum
vinnuborðum. Það var gaman að
vinna í Gufunesi við þessar að-
stæður og þar ríkti starfsgleði og
vinnuþróttur. Starfsfólkið tengd-
ist traustum vináttuböndum og
það geymir í hug sínum góðar
endurminningar frá þessu tíma-
bili.
Nokkru eftir að Bjarni hóf starf
sitt í Gufunesi, kvæntist hann
eftirlifandi konu sinni, Guðnýju
Gestsdóttur. Lilla, en því nafni
hefur hún jafnan verið nefnd, var
manni sínum samhent í öllu því er
til hins betra horfði. Þau hjón
eignuðust fallegt heimili og minn-
ist ég þaðan margra gleðistunda.
Bjarni og Lilla tóku miklu ást-
fóstri við börn mín, þegar þau
voru ung að árum. Þeirra ham-
ingja var sú veita og gleðja og tel
ég það eitt mesta lán minnar
fjölskyldu að hafa átt þau að
einkavinum.
Árið 1967 hætti Bjarni störfum
í Gufunesi. Hann starfaði á vegum
Sameinuðu þjóðanna um árabil í
Thailandi, en síðar í Líbýu og
Nepal. Á þessum ferðum sínum
kynntist Bjarni framandi þjóðum
og nýjum siðum. Á vegum Sam-
einuðu þjóðanna vann hann að
endurskipulagningu flugfjar-
skiptamála. Hann starfaði einnig
sem kennari og eignaðist þannig
fjölmennan og litríkan nemenda-
hóp.
Ég hygg, að þeir hafi verið
margir, sem hlutu betri lífskjör
eftir fræðslustundir vinar míns
um leið og þær þjóðir, sem hann
starfaði fyrir nutu góðs af þekk-
ingu hans og reynslu. Á þessum
árum var það gæfa og styrkur
Bjarna að hafa góða konu sér við
hlið, en Lilla tók jafnan þátt í
starfi manns síns og var honum til
heilla, ef vanda bar að höndum.
Þegar Bjarni hafði lokið starfi
sínu meðal vanþróaðra þjóða, hélt
hann til íslands. Heima vann
hann meðal annars að því að koma
á betra skipulagi í fjarskiptaþjón-
ustu Flugfélags íslands og Loft-
leiða. Það starf hans var svo vel
unnið að rómað var, en það leiddi
til mikils sparnaðar og hagræð-
ingar í fjarskiptamálum flugfé-
laganna.
Þegar ég nú kveð þennan sér-
stæða vin minn, Bjarna Gíslason,
geymi ég í hug mínum minningar
frá mörgum bestu stundum lífs
míns og er ég þakklátur forsjón-
inni fyrir það að hafa átt svo
góðan dreng að ævifélaga. Ég bið
honum Guðs blessunar í nýjum
heimkynnum um leið og ég votta
Lillu og öðrum vandamönnum
samúð fjölskyldu minnar héðan
frá Luxemburg.
Halldór ó. Ólafsson.
í dag verður Bjarni Gíslason til
moldar borinn og langar okkur að
minnast hans með nokkrum orð-
um.
Margt kemur í hugann, þegar
við hugsum til baka, en hæst ber
þó heimsóknir okkar til hans og
Lillu upp í Gufunes, þegar við
vorum litlar. Þá sóttu þau okkur
og um leið og við settumst í bílinn,
var ævintýrið hafið. Okkur fannst
við vera prinsessur á leið heim í
ævintýrahöllina, því mörg voru
undrin, sem okkur voru sýnd.
Bjarni var alltaf boðinn og
búinn til að aðstoða okkur þegar
okkur lá á, og þá, sem í öllu sem
hann tók sér fyrir hendur, var
vandvirknin í fyrirrúmi.
Við þökkum Bjarna samveru-
stundirnar.
Kristín, Systa, Stella.
Mágur minn og vinur, Bjarni
Gíslason, er látinn. Hann lést,
langt um aldur fram, að kvöldi 4.
júní sl. Bjarni hafði átt við nokkra
vanheilsu að stríða undanfarin ár,
þó kom þetta kall mjög á óvart.
Við höfðum setið og spjallað
saman um kvöldmatarleytið og
þau hjónin síðan hlustað saman á
útvarpsleikritið. Næsta morgun
átti Bjarni að fara í rannsókn,
sem læknar hans höfðu vandlega
undirbúið. En rétt fyrir kl. 11
þetta sama kvöld var hann allur.
Bjarni fæddist í Bolungarvík 3.
ágúst 1923. Foreldrar hans voru
hjónin María Níelsdóttir frá Bol-
ungarvík og Gísii Bjarnason frá
Ármúla við Isafjarðardjúp.
Þriggja ára gamall fluttist Bjarni
til Reykjavíkur með foreldrum
sínum og tveim eldri systrum,
Jóhönnu og Jósefínu Oddnýju, sem
lést á besta aldri fyrir allmörgum
árum.
Margs er að minnast eftir ára-
tuga kynni og nána vináttu. Ég sé
Bjarna fyrir mér, glæsilegan ung-
an pilt á leið norður á Akureyri í
menntaskólann. Þar lauk hann
gagnfræðaprófi, en snéri sér svo
að hugðarefni sínu, loftskeyta-
fræði, og lauk prófi í þeirri grein
1943. Þá réðist hann til Landsím-
ans og tók þar símritarapróf ári
síðar.
Bjarni og Lilla, systir mín,
höfðu fermst saman í Dómkirkj-
unni hjá séra Bjarna og því þekkst
lengi, er þau gengu í hjónaband
11. desember 1948. Við hjónin
tókum þá á leigu íbúð með þeim,
og bjuggum við í því sambýli þar
til þau fluttust í Gufunes, er
Minning:
Fæddur 29. október 1904.
Dáinn 5. júní 1981.
Hann er látinn og farinn heim,
heim til þess Guðs sem hann trúði
á og í faðmi hans á hann von á
góðum móttökum þeirra sem á
undan fóru yfir móðuna miklu.
Þessa ferð hafði hann lengi þráð,
því hans líkamlega og andlega
heilsa var búin fyrir aldur fram.
Hann var ekki lengur hinn sterki,
duglegi og samviskusami maður
sem hann átti að sér að vera. I
stað þess að hjálpa meðbræðrum
sínum, varð hann öðrum háður.
Það hlutskipti sætti hann sig ekki
við.
Einar byrjaði líf hins fulltíða
manns aðeins 12 ára að aldri og
var skráður fullgildur háseti 13
ára gamall. Hann stundaði sjóinn
sem háseti og bátsmaður, þar til
hann 1931 lauk prófi frá Stýri-
mannaskólanum í Reykjavík og
stóð hann í brúnni á hinum ýmsu
fiskiskipum sem stýrimaður um 9
ára skeið.
Á stríðsárunum, þegar íslensk
skip máttu þola aðra óvini en
veður og vind svo mörg þeirra áttu
ekki afturkvæmt, þá gekk hann í
land, enda var skip það sem hann
var skráður stýrimaður á, horfið í
djújp hafsins.
Aður hafði hann stofnað fjöl-
Bjarni varð stöðvarstjóri við Flug-
þjónustuna þar, árið 1950.
Árin í Gufunesi voru dýrlegur
tími, og Bjarni naut sín mjög vel í
starfi sínu þar. Þekking hans á
flugfjarskiptum, skipulagshæfni
hans, stjórnsemi og snyrti-
mennska fengu þar notið sín.
Bjarni var mikill nákvæmnismað-
ur, allt varð að vera slétt og fellt,
helst skjalfest og skjöl öll skyldu á
réttum stað. Listaskrifari var
hann og gerði kröfur um fallegan
frágang á öllu, sem um hendur
hans fór eða hann hafði umsjón
með. Það var því frábærlega
snyrtilegt bæði innan dyra og
utan á stöðinni í Gufunesi, og þá
var ekki amalegt að koma á
heimili þeirra hjóna þar.
V»>turinn 1951 dvaldi ég um
tíma með son okkar í Gufunesi. Sú
dvöl er okkur báðum ógleymanleg.
En við erum ekki ein um ljúfar
minningar um góða daga í Guíu-
nesi. Systkinabörn bæði Bjarna og
Lillu áttu þar margar unaðsstund-
ir. Tæpast var svo frídagur úr
skóla eða helgidagur, að frænd-
börnin hringdu ekki og bæðu um
að fá að koma í heimsókn. Þau
voru þá jafnvel sótt um hæl, ef
þess var kostur. Sum þessara
barna áttu athvarf hjá Bjarna og
Lillu um lengri eða skemmri tíma
og minnast ekki ósjaldan ýmissa
skemmtilegra atvika frá þeim
dýrðardögum.
Árið 1963 fær Bjarni frí frá
skyldu með Svölu L. Magnúsdótt-
ur frá Hafnarfirði sem fædd var 9.
júní 1906 og lést 26. október 1976.
Þau eignuðust 6 syni. í landi réði
Einar sig í vinnu sem bifreiðar-
stjóra hjá byggingarfélaginu Brú,
sem þá var nýstofnað. Þar starfaði
hann þar til félagið hætti störfum,
eða í 27 ár. Þetta starf stundaði
hann með slíkri trúmennsku að
um var talað.
Árið 1942 keypti hann land við
Seljalandsveg 17, þar sem nú er
Hvassaleiti. Þar byggði hann fjöl-
skyldunni lítið hús og ræktaði
landið, svo fjölskyldan var sjálfri
sér nóg, því öryggi hennar var
alltaf fyrir mestu. Litla húsið var
heimili fjölskyldunnar í 20 ár, þar
vorum við 6 braeburnir aldir upp
og fórum þaðan fulltíða menn. Þar
voru líka kvaddir tveir bræðra
okkar, sem iétust 23 ára að aldri.
Þrátt fyrir það eru minningar frá
þessum árum með slíkum ágæt-
um, að þær gleymast aldrei.
Þegar borgin þandist út, stóð
litla húsið á eftirsóttu byggingar-
svæði og mátti víkja. I nýja
hverfinu byggði fjölskyldan 3 rað-
hús, en fluttist þaðan öll með
stuttu millibili.
Foreldrar okkar fluttust þá að
Rauðalæk 38, þar sem þau bjuggu
síðan. Heimilisfaðirinn varð þó að
sæta þeim örlögum að þurfa að
störfum í Gufunesi og ræðst til
Sameinuðu þjóðanna. Verið var að
setja á stofn skóla í flugfjarskipt-
um í Bangkok í Thailandi. Þar
dvöidu hjónin í tvö ár, og var
Bjarni aðalkennari í fjarskiptum
við skólann. Honum lét vel
kennsla, hafði reyndar kennt um
árabil við Loftskeytaskólann með
góðum árangri.
Bjarni lét af störfum í Gufunesi
1967 og hafði þá unnið í tæpan
aldarfjórðung hjá Landsíma ís-
lands. Síðan vann hann um skeið
að fjarskiptamálum hjá Loftleið-
um og Flugfélagi íslands, en réðist
svo enn á ný til Sameinuðu
þjóðanna og þá sem ráðgjafi í
flugfjarskiptum í Líbýu, um
tveggja ára skeið. Síðar var hann
svo kennari í hálft ár í Katmandu
í Nepal. Af öllu þessu má sjá, að
Bjarni var maður víðförull og vel
að sér á sínu sviði, ella hefðu
honum ekki staðið þessar stöður
opnar.
Við áttum lengi samleið, við
Bjarni, og ég þekkti hann því
allvel, þótt hann væri reyndar
dulur og ekki allra. Hann var vel
gefinn, en hafði stolta og mjög
viðkvæma lund og mér fannst
hann nokkuð einþykkur. Okkur
varð því stundum sundurorða, en
það stóð aldrei lengi. Eilítið
háðskt en hlýlegt bros hans stóðst
ég aldrei. Bjarni var blíður við lítil
börn og gamalt fólk, alla minni-
máttar. Foreldrar mínir og
tengdaforeldrar, sem nú eru öll
dáin, tilbáðu hann. En mér fannst
oft, að stoltið og hans stóra lund
hafi, ef til vill, gert honum
örðugra um vik að sigrast alveg á
þeim vanda, sem hann hafði lengi
barist við, þeim sjúkdómi, sem
knésett hefur margan mætan
mann fyrr og síðar. Þó mætti
Bjarni samúð og skilningi, bæði
heima fyrir og hjá ýmsum góðum
vinum, sem skildu hann og dáðu.
Þótt Bjarni fengi ekki notið sín
sem skyldi hin síðari ár, átti hann
margar unaðsstundir, ekki síst
með „afadrengjunum" sínum,
dóttursonum systur sinnar, Jósef-
ínu heitinnar. Þeir sitja nú hnípn-
ir, litlu drengirn'ir, og skilja engan
veginn, hvert „afi“ fór. En þeir
munu minnast hans með þakklát-
um huga, eins og við gerum öll,
sem þótti svo undurvænt um
hann.
Guð blessi minningu góðs
drengs.
Rósa Gestsdóttir
dvelja að Reykjalundi alls 8 ár.
Nú, síðustu árin, dvaldi hann á
Dvalarheimili aldraðra sjómanna,
Hrafnistu, þaðan sem hann nú
hverfur til hins mikla föður himna
hárra, skapara himins og jarðar.
Til fundar við sína dyggu og
trúföstu eiginkonu og syni sína
tvo.
Ég, sem þessar línur pára, er
eistur 6 sona þeirra og dvaldist
lengst í foreldrahúsum og vegna
langvarandi sjúkralegu þeim mjög
háður, hef eins og bræður mínir
góðar minningar um þau.
Við þökkum þeim tilurð okkar
hér á jörð og okkur er ljóst, að við
sameinumst á nýjan leik í einni af
vistarverum Guðs.
Gunnar G. Einarsson
Einar Einarsson
Guðmundsson