Morgunblaðið - 19.09.1981, Page 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 19. SEPTEMBER 1981
Björn Grétar Ólafs-
son Njarðvík - Minning
Fæddur 23. janúar 1934.
Dáinn 8. septcmber 1981.
Gamalt spakmæli segir að öll
eigum við okkar Getsemane. Það á
nú við um söfnuðinn í Innri-
Njarðvík, sem í dag kveður með-
hjálpara sinn, Björn Grétar
Ólafsson, sem fórst af slysförum,
um aldur fram.
Getsemane minnir á sorgar-
stundir lífsins, sem koma óhjá-
kvæmilega, þótt við biðjum öll
með Kristi að þær fari hjá.
Þungur harmur er kveðinn að
fjölskyldu Grétars. Söknuður
hennar ber vitni um kærleiks-
böndin og hve mikið hann var
ástvinum sínum. Enn einu sinni
erum við minnt á að sorgin er
gjaldið sem greitt er fyrir kær-
leikann.
Björn Grétar Ólafsson var
fæddur þann 23. janúar árið 1934
á Siglufirði. Foreldrar hans voru
Ólafur Ágústsson og Ingiríður
Björnsdóttir. Grétar var elstur
fjögurra bræðra, þeirra Jóhanns,
Rúdólfs og Ásgeirs. Hann ólst upp
hjá fósturforeldrum á Siglufirði
og þar kynntist hann eiginkonu
sinni, Þóru Jónsdóttur.
Þau hófu sinn búskap fyrir
norðan og mótuðu æ síðan í
sameiningu hamingju sína. Þau
eignuðust þrjá syni, Jón Magnús,
Ólaf Þórð og Rúdólf Grétar, sem
er yngstur og enn í foreldrahús-
um.
Fjölskyldan settist að í Njarð-
vík og bjó sér hlýlegt og myndar-
legt heimili. Grétar starfaði lengst
af hjá Byggingarverktökum á
Keflavíkurflugvelli. Auk þess átti
hann um tíma hlut í Suðurflugi og
hafði sjálfur einkaflugmannspróf.
Eg hygg að óvíða séu fjölskyldu-
böndin traustari en í Innri-
Njarðvík, samfélagi sem stundum
er líkt við stóra fjölskyldu. Mikill
samgangur hefur ávallt verið á
milli heimila Grétars og Ásgeirs,
bróður hans, enda steinsnar á
milli.
Ég kynntist Grétari er hann tók
við af Kristni Pálssyni, sem með-
hjálpari í Innri-Njarðvíkurkirkju.
Hann var traustur, rólyndur mað-
ur og þægilegur í viðmóti. Lífsvið-
horf hans var heilsteypt, reist á
trú og löngun til að láta gott af sér
leiða. Hann var áhugasamur um
menningar- og líknarmál, starfaði
í Lionshreyfingunni og kirkju
sinni þjónaði hann af trúmennsku.
Grétar var með afbrigðum bón-
góður maður og brást aldrei í því
sem honum var falið.
Hann hafði mikinn áhuga á að
efla þátt leikmannsins í kirkju-
legu starfi. í þeim efnum var hann
framsýnn, sem í svo mörgu öðru,
og óragur við að hvetja til dáða.
Það væri mikill fengur að fá fleiri
leikmenn sem hann til liðs við
kirkjuna, menn sem þora að kann-
ast við trú sína og sannfæringu.
Góður drengur er genginn og
skarð hans verður vandfyllt.
Ég gat þess í upphafi að öll
ættum við okkar Getsemane. En
mætum sorgarstundunum með
Jesú Kristi, fullviss þess að hann
veitir mönnum hlutdeild í sigri
sínum. Þannig verður minningin
björt og hörmulegt slys breytir
þar engu um.
Eitt er víst að Grétar hefði
aldrei viljað að neinn liði fyrir sig.
Hann kaus að miðla öðrum af
þeirri trú, sem honum var gefinn
og hann bar vitni með lífi sínu og
starfi, trú, sem sér að baki Getse-
mane sigurinn mikla, sem Jesús
Kristur veitir öllum, er deila með
honum sorg sinni. Guð gefi að sá
veruleiki verði nú líf. Um leið vil
ég votta eiginkonu Grétars og
fjölskyldunni allri samúð okkar
hjóna. Guði séu þakkir sem gefur
sigurinn fyrir Drottin vorn Jesú
Krist.
ólafur Oddur Jónsson
«Mar>fs or aó minnast.
mar^s rr hór aA þakka.
Kurt só lof íyrir lióna tíA.
Marvjs rr aó minnast.
marKs or aó sakna.
Kurt þorri troKatárin striA.“
V.Briom.
Við hjónin áttum erfitt með að
trúa, að hann Grétar væri dáinn.
Slík eru slysin, slíkt er kallið, sem
við ekki skiljum. Við verðum að
leggja allt í hendi hans sem öllu
lífi og dauða ræður.
Hann hét fullu nafni Björn
Grétar Ólafsson, oft kallaður
Grétar af vinum sínum. Foreldrar
hans voru Ólafur Ágústsson, en
hann lést í sept. 1965, og Ingiríður
Björnsdóttir, sem býr í nálægð
barna sinna hér í Njarðvík. Eftir-
lifandi kona Grétars er Þóra
Jónsdóttir. Þau eignuðust þrjá
syni, Jón Magnús, bílstjóri,
ókvæntur, Ólaf Þórð, vinnuvél-
stjóri, kvæntur Jónínu Árnadótt-
ur og eiga þau tvö börn, Iris Þóru
og Árna Björn. Yngsti sonur
þeirra, Rúdólf Grétar, býr í
foreldrahúsum.
Björn Grétar fæddist á Siglu-
firði 23. jan. 1934 og er einn af
fjórum bræðrum, þeim Jóhanni og
Ásgeiri, báðir búsettir í Njarðvík,
og Rúdólf, sem er búsettur á
Selfossi.
Grétar útskrifaðist sem gagn-
fræðingur frá Siglufjarðarskóla.
Hann starfaði svo á Siglufirði um
árabil til sjós og lands við ýmis
störf, hann bjó sín fyrstu búskap-
arár þar.
Ég hef þekkt Grétar í yfir 15 ár
og fann fljótt, að hann var mikil-
hæfur fróðleiksmaður, las talsvert
og hafði gaman af að rökræða
ýmis mál. „Margs er að minnast"
og „margs er hér að þakka".
Hugur og hönd unnu vel saman,
hann var fjölhæfur til starfa,
lærði til flugs og tók próf sem
einkaflugmaður, var gætinn og
góður flugmaður. Hann átti um
tíma hlut í flugfélagi Suðurflugs
hf. Flaug mjög oft sér og öðrum til
gagns og gamans.
Grétar var smiður á járn og tré
ef því var að skipta og vann oft við
slík verk og síðast hjá Bygginga-
verktökum.
Grétar var mjög hjálpsamur
öllum sem til hans leituðu og var
boðinn og búinn til hjálpar, þó
ekki væri leitað til hans, slíkur var
Grétar.
Hann var mjög félagslyndur og
mat mikils þær hreyfingar sem
stuðluðu að mannúðar- og menn-
ingarmálum. Hann var um tíma í
Hjálparsveit skáta, Njarðvík, af
alhug og starfaði mikið, hann var
beðinn að starfa í Lionshreyfing-
unni í Njarðvík, sem hann og
gerði, taidi ekki eftir sér sjálf-
boðavinnu í þágu mannúðarmála
eða ræða mál til góðra verka og
leggja til góð ráð.
„Guð sé lof fyrir liðna tíð“. Við
kveðjum Gretar í sannri trú og
þökkum honum góð kynni, vináttu
og tryggð, fyrir hinn styrka innri
mann, sem speglaðist svo glöggt í
meðhjálparastarfi hans í kirkj-
unni, hve mikla alúð hann sýndi í
verki og gjörðum.
Grétar sagði mér, að sér þætti
vænt um það starf og ég vissi, að
hann sagði hug sinn allan. „Margs
er að minnast" og „Margs er að
sakna". Við minnumst öll Grétars
með þakklæti í huga og djúpum
söknuði, en minningin um góðan
dreng lifir áfram.
Við biðjum guð að styrkja þig,
Þóra mín, þessar erfiðu stundir og
ykkur öll og mýkja sárin.
„Guð þerri tregatárin stríð".
óskar Jónsson, Njarðvík.
Það var mikil harmafregn, sem
barst mér að kvöldi þriðjudagsins
8. september sl., þegar mér var
sagt að Björn Grétar Ólafsson
hefði látist af slysi á vinnustað
rétt í lok vinnudagsins. Ég þekkti
Björn Grétar vel í gegnum starf
mitt um áraraðir, en nú síðar enn
betur sem félaga í Lionsklúbbi
Njarðvíkur og vorum við einmitt
nú að hefja vetrarstarfið saman í
stjórn klúbbsins og hugði ég mjög
gott til samstarfs við hann sem
ritara í vetur, en oft fer öðruvísi
en ætlað er, og naut hans aðeins
við á fyrsta fundi okkar, sem var
2. september sl.
Björn Grétar var mikið góð-
menni og lipur í umgengni, en hug
hans sýnir bezt, hve brennandi
áhugi hans var fyrir hans mestu
hugðarefnum, sem var að starfa
fyrir Lionsklúbbinn og svo Njarð-
víkurkirkju, en þetta tvennt átti í
honum mjög sterkar rætur.
Okkur félögum hans í Lions-
klúbbi Njarðvíkur finnst nú mikið
skarð fyrir skildi, því nú er
horfinn af sjónarsviðinu klúbb-
meðlimur, sem alltaf var boðinn
og búinn til starfa og brást aldrei
ef til var leitað, til að starfa fyrir
Lion og ég veit, að hann lét það
sitja í fyrirrúmi hvenær sem á
þurfti að halda.
Við í Lionsklúbbi Njarðvíkur,
vottum fjölskyldu Björns Grétars
djúpa samúð og biðjum Guð að
veita þeim styrk í þeim mikla
harmi, sem að þeim hefur nú verið
kveðinn.
Björn Grétar Ólafsson hvíli í
Guðs friði.
Með Lionskveðju,
Karl Pálsson. formaður
Lionsklúbbs Njarðvíkur.
Fa'ddur 23. janúar 1934
Dáinn 8. september 1981
I dag, laugardaginn 19. sept-
ember, verður jarðsunginn frá
Innri-Njarðvíkurkirkju Björn
Grétar Ólafsson. Þegar ég minnist
látins fjölskylduvinar og mikil-
hæfs starfsmanns við kirkjuna
okkar í Innri-Njarðvík, komu mér
fyrst í hug orð Páls postula: „En ef
vér erum börn, þá erum vér líka
erfingjar Guðs, en samarfar
Kristi; því vér líðum með honum,
til þess að vér einnig verðum
vegsamlegir með honum. Því að ég
hygg, að ekki séu þjáningar þessa
tíma neitt í samanburði við þá
dýrð, sem á oss mun opinberast."
Hjarta mitt er fullt af þakklæti
fyrir þær ógleymanlegu, sam-
stilltu stundir sem mynduðust á
milli fjölskyldna okkar öll þessi
ár.
Grétar var mjög félagslyndur
maður og hafði áhuga á öllum
menningar- og líknarmálum. Hon-
um var margt til lista lagt, hafði
góða söngrödd, átti gott með að
tjá hug sinn og var laginn í
höndunum. Síðustu árin beindist
hugur hans að Lionshreyfingunni
sem hann var nú ritari í, ásamt
kirkjunni, sem átti stærstan hluta
í huga hans. Það verður erfitt að
fylla skarðið sem orðið er.
Þegar hann gerðist meðhjálpari,
fann ég sérstaklega hve trú hans á
Krist var örugg, enda kom það
fram hve mikilvægt starfið var
honum. í öllum verkum Grétars
fóru saman skýr hugsun, stundvísi
og kraftur. Við öll, starfsfólk
kirkjunnar, erum svo þakklát
fyrir allt hans góða og göfuga
framlag við safnaðarstarfið.
Minnumst orða Jesú: „Ég er
upprisan og lífið; Sá sem trúir á
mig, mun lifa þótt hann deyi.“
Ilclga Óskarsdóttir
Innri-Njarðvík
Kveðja frá skólafélögum
Þriðjudaginn 8. sept. um klukk-
an 22 hringdi kunningi minn í mig
og sagði mér að minn gamli
skólafélagi og vinur Björn Grétar
Ólafsson hefði orðið fyrir slysi
fyrr um kvöldið og væri nú látinn.
Myrkur var orðið úti og það varð
myrkt í huga mér. Ég fór að hugsa
um okkar glöðu skóla- og æsku-
daga, og ekki síst til síðustu daga
maímánaðar síöastliðins, en þá
hittust við í Reykjavík sem út-
skrifuðumst frá Gagnfræðaskóla
Siglufjarðar fyrir 30 árum, og
áttum saman ógleymanlegt kvöld.
Þar voru gerðar áætlanir um að
þessi samstillti hópur hittist aftur
að þremur árum liðnum, við önnur
og ekki minni tímamót. Grétar, en
það var hans skóla- og unglings-
áranafn, var einn af hvata-
mönnum þess. En nú hefur hópur-
inn grisjast, og gleðin og glettnin
verður aldrei söm, því hann gat
geislaö af gleði og hlegið smitandi
hlátri.
Björn Grétar Ólafsson var
fæddur á Siglufirði 23. jan. 1934,
elsti sonur hjónanna Ingiríðar
Björnsdóttur og Ólafs Ágústsson-
ar, sem bjuggu mestan sinn bú-
skap í Innri-Njarðvík. Hann var
tekinn í fóstur af hjónunum Rud-
ólf Sæby og Jennýu Júlíusdóttur á
Sigluf. en þau höfðu einnig alið
upp Ólaf, föður Björns. Hann
kallaði þau alla tíð afa og ömmu,
Minning:
Fæddur 3. scptcmber 1896.
Dáinn 15. septemher 1981.
Sveinn Guðbrandsson var fædd-
ur á Brekkuborg í Breiðdal í
Suður-Múlasýslu. Faðir hans var
Guðbrandur Ólafsson frá Kömb-
um í Stöðvarfirði, þá bóndi á
Brekkuborg en síðar á Randvers-
stöðum, en móðir hans Guðrún
Ingibjörg Guðmundsdóttir, fædd á
Eiríksstöðum í Fossárdal við
Berufjörð. Sveinn var 7. í röð 10
barna fátækra foreiú: .< og þurfti
því snemma að taka til hendinni
við búskapinn. Ekki mun hafa
verið um að ræða kosti á skóla-
göngu en foreldrarnir lögðu rækt
við að kenna börnunum lestur og
skrift og afla bóka eftir því sem
efnin leyfðu og fá til láns hjá
góðkunningjum. Bróðir Sveins
minntist þess að þau systkinin
höfðu gaman af að læra vísur og
kvæði og nefndi sérstaklega að
þeir bræðurnir hefðu haft miklar
mætur á Friðþjófskvæðum í þýð-
ingu Matthíasar Jochumssonar,
ekki síst kvæðinu um það, þegar
þeir Friðþjófur og Atli hinn
rammi glímdu grimmri lundu og
grundina vóðu í kné. Reyndu þeir
að leika það eftir en grundin var
seig og lét ekki, undan. Því get ég
þessa hér að yndi af kveðskap
fylgdi Sveini síðan alla ævi. Hann
kunni margt kvæða og lausavísna
og var prýðilega hagmæltur sjálf-
ur. Ekki hélt hann kveöskap sín-
um á lofti en laumaði einni og
einni vísu að góðum vinum. Oftast
hygg ég að þær hafi verið gaman-
samar.
Árið 1919 gekk Sveinn að eiga
Steinunni Gunnlaugsdóttur frá
Gilsá í Breiðdal og hófu þau árið
1921 búskap að Hryggstekk í
Skriðdal og bjuggu þar röska þrjá
áratugi, en brugðu þá búi og
settust að í Egilsstaðakauptúni
þar sem þau reistu sér hús og hafa
búið síðan. Hryggstekkur er ekki
stór jörð og líklega nokkuð erfið
til búskapar, miðað við þeirra
tíma tækni, enda fór hún í eyði
þegar Sveinn fluttist þaðan. Ekki
hygg ég að Sveinn hafi safnað
veraldarauði á Hryggstekk, en
veit þó að hann hefur átt þar
marga góða stund í sambýli við
fallegt umhverfi og við húsdýrin,
einkum hestana. En mest var þó
vert um fjölskylduna. Sveinn hafði
foreldra sína hjá sér meðan faðir
hans lifði og þau Steinunn eignuð-
ust fimm dætur. Ég dvaldist á
Hryggstekk hjá þeim í þrjár vikur
sumarið 1950. Þetta var mikið
óþurrkasumar og stytti sjaldan
upp, en þrátt fyrir erfiðleikana
ríktu glaðværð og kátína á heimil-
og er mér ekki grunlaust um að
þar hafi kynslóðabilið verið orðið
nokkuð mikið þrátt fyrir þeirra
bestu umhyggju. Björn Grétar fór
snemma að vinna á síldarplani, en
það var fastur og þroskandi liður í
uppeldi unglinga á Siglufirði á
þeim árum. Síðan var hann all-
mörg ár til sjós. Og á Suðurnesin
flutti hann kringum 1964. Hér
fann hann örugga bólfestu og hér
lét hann einn af sínum æsku-
draumum rætast, en það var að
læra að fljúga, þó hann hafi þá
verið kominn með hús og heimili.
En hann var mikill áhugamaður
um allt er viðkom flugi og flugvél-
um.
Þegar á skólaárum kynntist
Björn eftirlifandi konu sinni, Þóru
Jónsdóttur Jóhannssonar skipstj.
á Sigluf. og konu hans Oddnýjar
Nikodemusard. og áttu þau þrjá
sonu, Jón 26 ára, Ólaf 24 ára og
Rudólf 15 ára. Með þessum fáu og
fátæklegu orðum vil ég fyrir öll
bekkjarsystkin þakka samveru-
stundirnar og votta eiginkonu
hans, sonum, móður, bræðrum og
tengdafólki öllu, okkar innilegustu
samúð. Fari félagi minn í friði.
Iljálmar Stefánsson
inu og Sveinn var hrókur alls
fagnaðar.
Eftir að Sveinn og Steinunn
fluttust til Egilsstaða stundaði
hann verkamannavinnu. Efnaleg
afkoma hefur sjálfsagt verið betri
en á búskaparárunum, hann eign-
aðist góða kunningja meðal vinnu-
félaga sinna og varðveitti alltaf
sína léttu lund. Nábýli við dóttur
og barnabörn hefur líka verið
þeim hjónunum mikils virði á
þessum árum. Sjálfsagt hafa þau
þó stundum saknað Hryggstekkj-
ar á sumrin, en garðurinn þeirra
ber því vitni að ræktun og gróður
var þeim enn hugleikið.
Síðari ár var Sveinn heilsuveill,
sjónin dapraðist og sjúkdómar
herjuðu, en lundin var alltaf söm.
Hann vissi lengi að hverju stefndi,
en tók því með æðruleysi og
gamanyrðum eins og hans var von
og vísa. Þótt Steinunn hafi einnig
misst sjón hefur hún verið hraust-
ari en Sveinn og hefur hjúkrað
honum og annast þrátt fyrir háan
aldur. Bæði hafa þau notið ómet-
anlegrar umönnunar Guðlaugar
dóttur sinnar.
Sveinn Guðbrandsson var hóg-
vær maður og hæglátur en fastur
fyrir og ákveðinn í skoðunum.
Hann var mótaður af þjóðrækni
aldamótaáranna og hafði mætur á
ættjarðar- og náttúruljóðum þess
tíma. Mest unni hann þó fer-
skeytlunni af öllum kveðskap.
Knappt form hennar og kostir á
beinskeyttri fyndni áttu vel við
lund hans, létta og æðrulausa.
Gaman væri að geta kvatt Svein
frænda með snjallri stöku, en þar
þrýtur máttinn enda eyrað sljóvg-
að af lestri atómkveðskapar og
annars sem hann hafði litlar
mætur á. Því verða þessi fátæk-
legu orð að nægja ásamt samúð-
arkveðjum til Steinunnar, dætr-
anna og barna þeirra.
Véstelnn ólason
Sveinn Guöbrands-
son Egilsstöðum