Morgunblaðið - 11.08.1982, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 11. ÁGÚST 1982
Steve Forbert/ Steve Forbert:
Inn um annaö og út
um hitt en snoturt
Steve Forbert er náungi, sem
hefur verið nokkuð lengi á ferð-
inni. Ég get nú ekki talist sam-
mála þeim ágæta manni, sem
tjáði mér að Forbert færi sínar
eigin leiðir og væri ætíö frumleg-
ur. Þaö er ekkert sérstaklega
frumlegt við Forbert á einn eöa
annan hátt, en hann gerir sína
Kvikmynd frá
Rush i haust
Kanadíska rokksveitin
Rush sendír í haust frá sér
kvikmynd, sem fjallar i meg-
inatriöum um tónleíka þre-
menninganna. Reyndar hafa
myndbönd af þeirri kvikmynd
verið á sveimi víða um
Bandaríkin og vakið mikla
lukku.
Þessar vikurnar er veriö aö
ganga frá heljarmiklum
sviðsbúnaði, sem á aö fylgja
þeim sveinum í næstu tón-
leikaferð. Vekur þar mesta at-
hygli heljarmikiö laser-kerfi
(hvað skyldi Helgi Hálfdanar-
son vilja kalla laser á ís-
lensku?) frá fyrirtæki einu í
Los Angeles. Enn meiri athygli
vekur, að þetta er í fyrsta sinn
frá því á dögum Jimi heitins
Hendrix, að firma þetta ein-
beitir sér alfariö að einni
hljómsveit/listamanni.
hluti laglega og það verður ekki
af honum skafið.
Fyrir þá, sem ekki þekkja við-
komandi, er rétt aö taka þaö fram,
aö söngur hans minnir stundum á
Bruce Springsteen, í öörum lögum
jafnvel ögn á Dylan og enn öörum
Paul Simon.
Lögin á plötunni, sem viröist tit-
illaus meö öllu, eru flest svipaðs
eölis, poppað rokk og síöan dettur
tempóiö niður í ballööur. Erfitt er
aö skilgreina tónlist hans ööruvísi
en sem rólegheitamúsík, sem
rennur ósköp Ijúft inn um annaö
eyraö og út um hitt, en þó ekki án
viðstöðu. Sums staðar er aö finna
kúrekaáhrif hjá Forbert og í einu
laganna örlar meira að segja á
smá Calypso-fílingu.
Fyrir þá, sem hafa gaman af
þægilegri tónlist, þ.e. hugljúfri,
átakalausri, vel fluttri, já „baram-
úsík“, er þessi plata tilvalin í safn-
iö. Hér er ekki veriö aö buröast viö
aö fara einhverjar ótroönar slóðir
meö tilheyrandi braki og brestum,
heldur er ríghaldiö í gömul og góö
tilbrigöi og hver er svo kominn til
meö aö segja aö þaö geti ekki ver-
ið ágætt. Ekki ég.
Steve Forbert hefur hér sent frá
sér plötu, sem hvorki markar tíma-
mót í ferli hans né tónlistarinnar,
sem hann er aö flytja. Hér er aö-
eins veriö að koma hugrenningum
í Ijóö og lög og snyrtilega aö því
fariö.
Sögur að „westan“
Þótt nýjasta plata .38 Special,
Special Forces, hafi fengiö betri
viötökur en aörar plötur sveitar-
innar til þessa viröist þó sem ekki
sé allt gull þótt glói. Aflýsa varö
tonleikum sexmenninganna í Los
Angeles fyrir stuttu. Plötufyrirtæki
flokksins sagöi söngvarann vera
veikan. Hann var þegar aö var gáö
viö bestu heilsu en bar viö aö
trommarinn heföi fengiö í magann.
Kunnugir töldu hins vegar aö miö-
arnir heföu bara ekki selst!
— O —
Velgengni Joan Jett hefur vakiö
plötufyrirtæki þeirra stúlkna, Run-
aways, sem eitt sinn voru og hétu,
til lífsins. Polygram hefur nú
ákveöiö aö reyna að hagnast örlít-
iö á velgengni Jett meö því aö gefa
út „best-of“-þlötu meö Runaways.
— O —
Eitt nýjasta bárujárnsafsþrengi
þeirra Bandaríkjamanna er
hljómsveitin Twisted Sister. Eins
og nafniö ber e.t.v. meö sér er hér
um nokkuö sérstæöa hljómsveit
að ræöa. Ef ekki fyrir hljómlist þá
fyrir útlit og klæöaburð. Minnir út-
litiö nokkuö á sambland af Kiss og
New York Dolls. Menn mega svo
geta i eyöurnar. Hljómsveitin kem-
ur m.a. fram á Reading-rokkhátíö-
inni í mánaðarlok.
Skagaflokkurinn Tíbrá í spariklæðunum. Ptatan bar marki þeas.
Tíbrá/ í svart-hvítu:
Gömul hljómsveit, ungir
menn og á réttri leið
Fyrsta plata Akranessflokks-
ins Tíbrár, í svart-hvítu, er þeim
sexmenningum svo sannarlega
til mikils sóma. Ekki aöeins er
hljóðfæraleikur eins og hann
gerist bestur hérlendis heldur
er og upptaka, sem aö mestu
leyti var í þeirra eigin höndum,
ein sú „þéttasta", sem heyrst
hefur á íslenskri plötu. Ekki
spillir svo fyrir að sum laganna
sex eru afbragðsvel samansett.
Þó skal ekki ofan af því fariö
að þessi hljómsveit heföi getaö,
og gerir vafalítiö næst, sent frá
sér enn sterkari plötu. Ef ekki
kæmu til tvö óþarflega „þoppuö“
lög stæöi platan skör hærra. Þau
eru hins vegar vafalítiö höfö meö
til þess aö auka sölu, og skyldi
enginn lá þeim félögum, svo og
til aö skilja eitthvað eftir sig frá
„garnla" tímanum.
í ööru þessara laga, sem um er
aö ræöa, Aftur, er hljóöfæraleik-
urinn óþarflega „Mezzo-
forte“-legur þótt ekki sé í sjálfu
sér leiöum aö líkjast. Hitt, Give
me that good old feeling, er ekta
„sing-a-long"-slagari og lítt
meira. En þaö er óþarfi aö ein-
blína á lakari hlutina. Þeir betri
eru í yfirgnæfandi meirihluta.
„Þú ert lífiö" er tvímælalaust
einhver hugljúfasta ballaöa, sem
undirritaöur hefur heyrt hin síðari
ár og flutningur þess lags er allur
til mikillar fyrirmyndar. Finnur
Jóhannsson sýnir í laginu, aö
hann hefur ekki ýkja hljómmikla
rödd, en beitir henni einkar fal-
lega. „Peningar" er lag, sem
greinilega er hugsaö meö óska-
lagaþætti í huga og ætti aö falla
vel inn í þann ramma. Þar syngur
Valgeir Skagfjörö og eftir aö hafa
hlýtt á þlötuna nokkrum sinnum
er ég á því aö hann ætti aö láta
Finni sönginn alfariö eftir.
Bestu lög þlötunnar eru á
B-hliðinni. Fyrst „Joe", sem er
skrambi gott lag, og þá „Put on
your make up“, sem mér finnst
sýna ööru fremur hvaö býr í
hljómsveitinni. Þar er m.a. voc-
oder, eins og í „Joe“, notaöur
mjög smekklega, og lagið er
tvímælalaust sér á báti á þessari
annars mjög svo áheyrilegu
plötu. Ég vildi fá meira aö heyra í
ætt viö síöastnefnda lagiö. Þar er
Tíbrá ekki aðeins í essinu sínu,
heldur á nýrri, áræönari og um-
fram allt réttri braut. Fjórar
stjörnur!
— SSv.
REO Speedwagon/ Good Trouble:
Sykri stráð hér
á báða bóga
Erna, Eva, Erna/ Manstu eftir því?
Einhæft lagaval kemur í
veg fyrir rismeiri plötu
Er ég hlustaði á plötu þeirra
stalla, Ernu, Evu og Ernu, söng-
tríósins frá Akureyri, varð mér
sem snöggvast hugsaö til þess
hvort örugglega væri ekki 1982 í
ár. Mér fannst nefnilega á stund-
um ég vera kominn 4 ár aftur í
tímann. Dískótakturinn er auö-
sýnilega enn dálítið ríkur í þeim
vinkonum.
Óþarfi er þó aö einblína á slíkt.
Þegar á heildina er litiö er platan
virkilega vel unnin. Hljóöfæraleikur
meö afbrigöum öruggur, enda fær-
ustu menn á ferö, s.s. Þóröur
Árna, Pálmi, Björn Thoroddsen,
Gunnlaugur Briem og Maggi Kjart-
ans. Söngur tríósins er meö mikl-
um ágætum þótt dálítiö virki þær
keimlíkar.
Upptökurnar fóru fram í Hljóö-
rita og í Nova Suite-hljóöverinu í
Lundúnum. Þar kemur m.a.
strengjasveit Lundúnasinfóníunnar
viö sögu og er auöheyrt aö þeir eru
farnir aö kunna handtökin á þeim
ótalmörgu poppskífum, sem þeir
hafa unniö aö undanfarin ár.
Staölaöur, en engu að síöur stíl-
hreinn strengjaleikur.
Þaö, sem hins vegar er helsti
galli plötunnar, er hversu „flöt“ hún
er, þ.e. lögin svipuð hvert ööru.
Skiptir að því er viröist engu þótt
lögin séu tekiö héöan og þaöan.
Öll fyrri hliöin er t.d. rislaus meö
öllu. Þó er þar aö finna gullfallega
ballööu Boz Scaggs.
Á siöari hliðinni er svipaö upp á
teningnum nema hvaö fjör færist í
leikinn í lögunum Ég kveö, sem er
gamalt lag, frá því fyrir 1970, en ég
man ekki alveg meö hverjum, e.t.v.
Hollies, og Mig átt þú einn. Þar er
örlítiö rokk sett í gítarinn í lagi Jan-
is lan.
Eftir á aö hyggja vaknar sú
spurning hvort hór só um minnis-
varöa fyrir þær stöllur aö ræöa,
þ.e. plötu sem á aö minna á aö eitt
sinn var ágætis söngtríó frá Akur-
eyri, eða hvort hér sé um að ræöa
upphaf lengri ferils þeirra.
Sem minnisvaröi er þessi plata
látlaus og falleg, en ef þetta á aö
vera upphafiö aö frekari ferli á
framabrautinni veröur aö koma til
meiri breidd. Erna, Eva og Erna
eru færar um aö takast á við
átakameiri lög en þau, sem hér eru
á ferð.
E.t.v. heföi getaö hjálpaö aö fá
fleiri til aö útsetja en Magnús
Kjartansson einan. Hér er ekki ver-
iö aö lasta hann, heldur aöeins
veriö aö benda á aöra leiö. Viö
munum öll hvernig söngvakeppni
sjónvarpsins endaöi; dísæt sykur-
leöja „a la Eurovision" þar sem
hvert lagiö var ööru líkt.
Plata Ernu, Evu og Ernu er þó
sem betur fer ekki af þeim toga
spunnin, en útsetningarnar eru
keimlíkar frá lagi til lags. Þaö
ásamt fremur einhæfu lagavali
gerir þaö aö verkum aö platan
veröur aldrei eins rismikil og efni
heföu e.t.v. staöiö til. Þaö segir
alla söguna.
— SSv.
REO Speedwagon-flokkurinn
hefur nýlega sent frá aér breið-
skifuna „Good Trouble' og er
hún tólfta langspil flokksins. REO
hefur starfað í u.þ.b. 11 ár og
lengst af tileinkaö sér þunga-
rokksflutning. Þó svo skífusala
hafi veriö góð, hefur lengst af
vantað einhvern herslumun til aö
slá í gegn. Það var svo ekki fyrr
en þeir félagar léttu á keyrslunni
með plötunni „High Infidelity" aö
þeir urðu verulega frægir.
Þeir poppuöu leik sinn mjög á
þeirri plötu og nú bæta þeir um
betur og strá sykri á báöa bóga.
Hér er á feröinni lauflétt poppplata
að hætti bandaríska markaöarins í
dag. Allur hljóöfæraleikur er óaö-
finnanlegur sem ætla má af
atvinnumönnum sem þessum.
Þeir Cronin og Richrath eiga
megniö af lögunum, sem eru
melódísk og nokkuö skemmtileg.
Útsetningarnar lýtalausar, en meö
öllu lausar viö frumleika og veröur
platan því fremur leiöigjörn til
lengdar. Aðalgalli hennar er
hversu dísæt hún er og á þar
„soundiö" líklega nokkra sök á,
þaö minnir einna helst á „Bucks
Fizz" eöa hvaö þeir hótu, sem unnu
Eurovision um áriö.
Sjálfsagt eiga mörg lög eftir aö
hljóma í eyrum okkar næstu vikur,
þá sérstaklega „Keep the Fire
Burning" og titillagiö, en þaö fyrr-
nefnda ku hafa gert þaö gott und-
anfariö. Ég held þó aö „Good
Trouble" eigi ekki eftir að ná þeirri
hylli, sem „Hl“ geröi. Þaö sem
skortir á eru lögin, þau voru
skemmtilegri á „Hl“.
— PÍ-
(Grein þessi er rituö af Páli
Jónssyni, sérstökum gesti Járn-
síöunnar aö þessu sinni. — SSv.)
NME vinsælast
Samkvæmt nýjustu tölum
blaöadreifingareftirlitsins
breska er NME mest selda
popprit Bretanna með 144.000
eintök. Haföi salan minnkaö
um tæp 30.000 frá því á síöari
hluta árs í fyrra (tölurnar nú
eru miöaöar viö jan.-júni
1982). Sounds er í ööru sæti
meö 139.500 eintök, þá kemur
Record Mirror (blaöið, sem
birti plötudóminn góöa um
Þeysarana) meö 102.000 ein-
tök.