Morgunblaðið - 18.08.1983, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 18. ÁGÚST 1983
Halldór Oskarsson
Keflavík — Minning
Það er líklega merki þess að ég
er orðinn miðaldra að á því ári
sem nú er rúmlega hálfnað hafa
k att þetta tilverustig nokkrir
menn sem eru mér kærir og minn-
isstæðir. Skyndilega og óvænt
hafa þeir verið brottkallaðir og
skyldfólk og vinir munu minnast
þeirra um ókomin ár með þakk-
læti fyrir að hafa fengið að vera á
meðal þeirra. Halldór Óskarsson
ereinn þeirra. Hann var fæddur í
Kirkjuvogi í Höfnum 25. júní árið
1929 og lést langt fyrir aldur fram
í lok júlímánaðar síðastliðins,
fimmtíu og fjögurra ára að aldri.
Fyrstu minningar mínar tengdar
Halldóri óskarssyni eru frá
bernskuheimili mínu að Hafnar-
götu 54 í Keflavík fyrir um það bii
þrjátíu árum. Dag einn í upphafi
sjötta áratugarins kom suður til
Keflavíkur frá Reykjavík rúmlega
tvítugur piltur sem réði sig til
vinnu á Keflavíkurflugvelli eins og
þúsundir íslendinga gerðu á þess-
um árum. Hann hafði þannig
framkomu að hann vakti strax
traust hjá þeim sem hann um-
gekkst. „Halli“, eins og hann var
oftast nefndur af skyldfólki og
vinum, dvaldi oft á æskuheimili
mínu í frístundum frá vinnu, sér-
staklega fyrstu árin sem hann
vann á Keflavíkurflugvelli. Hann
var hávaxinn og fríður sýnum og
mikið snyrtimenni í allri um-
gengni. Snemma eftir að hann réði
sig í vinnu á Keflavíkurflugvelli
var honum falin verkstjórn. Hann
var einstaklega vandvirkur, sam-
viskusamur og dugnaðarmaður til
allrar vinnu svo orð fór af.
Halli var enn töluvert innan við
tvítugt þegar hann fór til sjós sem
háseti á Gullfossi, skipi Eimskipa-
félags íslands og minni mitt nær
það langt að barn að aldri man ég
t
Maöurinn minn,
ANORÉS ANDRÉSSON,
framkvæmdastjóri,
Glaðheimum 16,
lést í Landspítalanum 16. ágúst.
Pálína Björnsdóttir.
t
Útför eiginmanns míns, fööur og tengdafööur,
ELLERTS EIRÍKSSONAR,
fyrrum matsveins,
er lést í Landspítalanum 13. ágúst, fer fram frá nýju Fossvogskap
ellunni, föstudaginn 19. ágúst kl. 15.
Fanney Guóbrandsdóttir,
börn og tengdabörn.
t
Eiginmaður minn, faöir og afi,
KRISTJÁN J. SIGURJÓNSSON,
Hringbraut 48, Reykjavík,
veröur jarösettur frá Dómkirkjunni, föstudaginn 19. ágúst 1983 kl.
13.30.
Bella (Babs) Sigurjónsson,
Ronald Michael Kristjánsson,
Sigurjón Helgl Kristjánsson,
Ellen Mjöll Ronaldsdóttir.
t
Okkar innilegustu þakkir fyrir hlýhug og samúö viö andlát og útför
konu minnar, móöur, tengdamóöur, ömmu og langömmu,
HALLDÓRU ELÍNAR HALLDÓRSDÓTTUR,
Barðavogi 9.
Sérstakar þakkir færum viö læknum og starfsfólki Hátúni 10b, fyrir
góða umönnun og hjúkrun.
Jón Guðmann Jónsson
og fjölskylda.
Birting afmælis- og
m inn ingargreina
ATHYGLI skal vakin á því, aö afmælis- og minn-
inKarfíreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrirvara. Þannijr verður fjrein, sem birtast á í mið-
vikudatfsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga. í
minningargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður.
Þess skal einnig getið, af marggefnu tilefni, að frum-
ort ljóð um hinn látna eru ekki birt á minningar-
orðasíðum Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera
vélrituð og með góðu línubili.
að hann sagði okkur heimkominn
frá erlendu fólki og löndum þar
sem hann hafði komið. Hann sagði
þannig frá að það er ógleyman-
legt. Skömmu eftir að Halli byrj-
aði að vinna suður á Keflavíkur-
flugvelli stofnaði hann til heimil-
is, fyrst að Austurgötu 17 í Kefla-
vík og síðar að Heiðarvegi 19a,
með þeirri konu sem varð hans
lífsförunautur í blíðu og stríðu,
Þórdísi Halldórsdóttur úr Reykja-
vík. Þau giftu sig ung, 31. desem-
ber 1954 og byrjuðu búskap með
svo til tvær hendur tómar. Er þau
leigðu að Heiðarvegi 19a, var þar
ekki neinn íburður nema að í stof-
unni var sæmilegt sjónvarpstæki
og þar horfði ég innan við ferm-
ingu í fyrsta sinn á sjónvarp og ég
man að það var útsending frá
sjónvarpi varnarliðsins á Kefla-
víkurflugvelli og rokkkóngurinn
Presley söng nokkur af sínum
kunnustu lögum. Nokkrum árum
síðar fluttu þau Halli og Dísa í
eigin íbúð að Hátúni 23 í Keflavík
og leiðir skildu að verulegu leyti
eftir að ég flutti til Reykjavíkur
fyrir rúmum tuttugu árum. Þó
minnist ég þess að hafa nokkrum
sinnum komið þar í heimsókn og
get nú sagt að til þeirra hjóna var
ávallt gott að koma og gestrisni í
fyrirrúmi. Fyrir örfáum árum
fluttu þau Halli og Dísa í mynd-
arlegt einbýlishús að Nónvörðu 3 í
Keflavík. Húsið er að verulegu
leyti reist af Halla í frístundum
frá vinnu og hin besta bygging og
ber þess vott að þar fór um hönd-
um vandvirkur smiður. Eitt er það
í minningunni um Halldór
óskarsson sem ég vil að komi
fram í stuttri minningargrein en
það er hjálpsemi hans og greið-
vikni við þá sem hann batt vináttu
við. Sérstaklega verður mér hugs-
að til þess hvernig hann reyndist
frá fyrstu tíð fósturmóður minni,
Guðrúnu Ólafsdóttur og manni
hennar, Björgvini Þorsteinssyni,
sem er móðurbróðir Halldórs.
Hann var þeim sannur félagi og
vinur. Halli var óvenju heilsteypt-
ur maður og farsæll. Hann gat
hvort þolað fals eða ómerkileg-
heit, slíkt var andstætt hans eðli.
Hann átti þvi láni að fagna að eiga
góða konu og börn en börn þeirra
Halla og Dísu eru: Hrefna Gíslína,
fædd 1951, búsett í Hafnarfirði,
Halldór Þór, fæddur 1954, býr í
Grimsby í Englandi, Guðrún
Björg, fædd 1955, búsett í Ytri-
Njarðvík og Björgvin, fæddur 1972
og í foreldrahúsum. Á milli æsku-
heimilis míns og heimilis þeirra
Halla og Dísu voru ávallt mikil
tengsl. Við Halldór Þór vorum
þrátt fyrir nokkurn aldursmun,
uppeldisbræður. Hann varð strax
sem barn mjög hændur að fóst-
urmóður minni, Guðrúnu Ólafs-
dóttur og ég þykist eiga nokkurn
þátt í því að hann tók uppá að
kalla hana ávallt „Nönnu“ eins og
ég hafði gert á undan. Halldór
Óskarsson lét sér annt um hagi
barna sinna og hann var einmitt í
heimsókn í Grirnsby hjá Halldóri
syni sínum, tengdadóttur og börn-
um þeirra, þegar kallið kom svo
óvænt.
Það er margs að minnast varð-
andi Halla og hans fjölskyldu á
þessum tímamótum. Ótal
skemmtilegar stundír rifjast upp,
ýmist suður í Keflavík eða t.d. í
sumarbústaðnum við Lögberg
fyrir ofan Reykjavík þar sem eldri
börn þeirra Halla og Dísu dvöldu
oft um sumur seint á sjöunda ára-
tugnum. Það er bjart yfir þeim
minningum og þær fylgja mér alla
tíð.
Halli hafði ávallt mikinn áhuga
á málefnum líðandi stundar og lét
sig varða hag lands og þjóðar.
Hann hafði snemma ákveðnar
skoðanir á þjóðmálum og ég man
að þau mál voru oft rædd þegar
Halli kom í heimsókn að Hafnar-
götu 54 eða Austurgötu 17. Hann
var eindregið fylgjandi samstarfi
íslands við vestrænar lýðræðis-
þjóðir og ákveðinn andstæðingur
hvers kyns ríkisrekstrar og af-
skipta hins opinbera af atvinnu-
rekstri. Hann hafði vanist því frá
fyrstu tíð að þurfa að treysta á
sjálfan sig. Það er mikil eftirsjá
að manni eins og Halldóri óskars-
syni sem skilur við á besta aldri og
mestur er missir þeirra sem stóðu
honum næst, Dísu og barnanna.
Það er þó huggun harmi gegn að
hann lifði þannig að öllum sem
höfðu einhver kynni af honum
verður hann ógleymanlegur vinur.
Útför hans fór fram frá Kefla-
víkurkirkju laugardaginn 6. ágúst
síðastliðinn að viðstöddu miklu
fjölmenni. Að leiðarlokum er
Halldór Óskarsson innilega
kvaddur með söknuði og trega af
öllum hans ástvinum og fóstur-
móðir mín og móðurbróðir hans,
Björgvin Þorsteinsson, eiga hon-
um mikið að þakka fyrir órjúfan-
lega vináttu í fjölmörg ár. Þórdísi
og börnum þeirra Halla sendi ég
innilegar samúðarkveðjur. Guð
blessi minningu Halldórs Óskars-
sonar.
Ólafur Ormsson
Minning:
Þórunn Elísabet
Sveinsdóttir leikkona
Sárt er að sjá að baki góðum
vinum og nú kom snögglega að
burtkalli Þórunnar.
Þegar við töluðum saman í sím-
ann síðastliðinn sunnudag, þann 7.
ágúst, grunaði hvoruga okkar að
þetta væri síðasta samtal okkar í
þessu lífi, ella hefði tal okkar ekki
verið svo létt og áhyggjulaust.
Hún sagðist vera svo ánægð yfir
blússu sem hún væri í, og hún
hefði saumað upp úr gömlum kjól
og sagði: „Mér finnst ég vera svo
fín í dag.“ Ég efaðist ekki um það,
því ég þekkti myndarskap hennar
bæði í fatasaum og í öðru sem hún
lagði hönd á. Þegar Hólmfriður
dóttir hennar hringdi til mín
þremur dögum seinna, þyrmdi svo
yfir mig að ég mátti ekki mæla um
stund.
Margar minningar sækja á hug-
ann frá því við kynntumst fyrir 28
árum í Keflavík. Þá var strax sem
við hefðum þekkst áður. Kannski
var það af því að mörgum árum
áður, árið 1938 þegar ég var í
Kaupmannahöfn, kynntist ég
einni systur hennar, Fanny, og
urðum við góðar vinkonur. Fanny
lést því miður langt um aldur
fram úr hjartabilun.
Því er okkur dauðlegum mann-
eskjum meira og minna meinað að
segja hvort við annaö það fallega
sem við hugsum til vina okkar? Er
það kannski vegna þess að við
hræðumst að slíkt verði misskiliö
sem „smjaður“? Er það ef til vill
þess vegna sem minningargreinar
um þi dánu birta svo margt fag-
urt, sem fáir vissu meðan hið
látna fólk var í lifenda tölu?
Fáa hef ég á lífsleiðinni þekkt
sem í jafn ríkum mæli höfðu
bjartsýni og kjark til að bera á
hverju sem valt sem Þórunni.
Ávallt var hún opin fyrir nýjum
áhugamálum, enda í mörgu mjög
listræn. Leiklistin og allt henni
viðkomandi var hennar mesta líf
og yndi. Söng og aðra hljómlist
elskaði hún og reyndi hún eftir
megni að afla sér menntunar á því
sviði, einkum síðari árin. Síðasta
áhugamálið var, eins og hún kall-
aði það, „í leirnum" sem hún mót-
aði og hannaði ásamt hinu eldra
fólkinu á tómstundaheimili fyrir
aldraða.
Margar voru gleðistundir okkar
þegar við vorum saman 10 konur
úr Laugarnessókn, allar söngglað-
ar og kölluðum okkur „Söngerl-
urnar“. Þar söng hún jafnan milli-
rödd. Ég er viss um að hinar „Erl-
urnar“ sakna hennar líka og að frá
þeim fylgi innilegar blessunar- og
vinarkveðjur.
Aldrei heyrði ég Þórunni nefna
nokkra manneskju nema til góðs
eins. Sama mátti segja um góð-
mennið hann Jakob Einarsson,
manninn hennar sáluga, enda
voru þau farsællega samhent og
trygg ævilangt. Jakob var sjálfur
listrænn og hafði á yngri árum
fagra söngrödd þó hann eins og
fleiri slíkir hefði engin tækifæri
til lærdóms í slíku.
Oft síðustu árin talaði Þórunn
við mig með mikilli gleði og stolti
um dótturson sinn, Jón Þorsteins-
son, tenórsöngvara. Sagði hún mér
jafnan nýjustu fréttir af dugnaði
og framförum í starfi hans, og
samgladdist ég henni alltaf inni-
lega. Ég þakka Þórunni allar sam-
verustundir og vináttu og bið
henni Guðs eilífrar blessunar.
Einnig sendi ég blessunar og sam-
úðarkveðjur til fjölskyldu og niðja
hennar. Hver veit nema við hitt-
umst fyrir hinum megin. Þá gæt-
um við í gleði okkar sungið saman
gömlu lögin og ef til vill nokkur
ný.
Það þyrfti ekki endilega að
m
/
verða svo langt í það, því ég er
alltaf á leiðinni og trúlega komin
langleiðina.
í Guðs friði.
María Markan
Það er erfitt að sætta sig við þá
tilhugsun, að hún Þórunn okkar
verði ekki í sætinu sínu í leirstof-
unni framar. Alltaf kom hún hress
og kát, hvernig sem viðraði und-
angengna þrjá vetur til okkar að
Norðurbrún 1. Þar vinnum við
saman verk úr leir og verkin henn-
ar Þórunnar eru svo full af lífi og
kímni að ógleymdri hlýju. Hug-
myndirnar voru óþrjótandi og
ekki nægðu henni dagarnir þrír
vikulega með okkur, heldur vann
hún líka heilmikið heima.
Fyrir liðlega mánuði áttum við
saman 12 dásamlega daga í orlofs-
dvöl eldri borgara að Löngumýri í
Skagafirði. Þar hoppaði hún um,
dansaði og söng, síung að vanda.
Þannig mun ég minnast minnar
kæru vinkonu, Þórunnar.
Fyrir hönd leirkvennanna vil ég
þakka alltof stutta samfylgd.
Sigrídur Ágústsdóttir.