Morgunblaðið - 21.10.1983, Blaðsíða 10

Tónlist
Jón Ásgeirsson
ónákvæmni í takti við lok spila-
atriðisins, er Germont yngri fær
snuprur frá veislugestum fyrir
ótilhlýðilega framkomu við Víol-
ettu. Minni hlutverk voru í hönd-
um góðra og reyndra söngvara
eins og Elísabetar Erlingsdóttur,
Önnu Júlíönu Sveinsdóttur, John
Speights, Kristins Hallssonar og
Hjálmars Kjartanssonar. Allir
áttu þessir söngvarar þátt í að
skapa heilsteypta sýningu með
sannfærandi leik og söng. Ungur
og lítt reyndur söngmaður, sem
enn er í námi, svo gott sem
opnaði óperusýninguna og var
hann í rauninni veikasti hlekkur
sýningarinnar, sem mest má
rekja til reynsluleysis hans.
Meira að segja þjónarnir vöktu
athygli og þá sérstaklega „yfir-
þjónninn", lítið hlutverk er
Helgi Björnsson lék með miklum
þokka. Leikstjórinn, Bríet Héð-
insdóttir, hefur náð að skapa
einfalda og sannfærandi leik-
gerð og með hófstilltum leik,
gefið tónlistinni að túlka tilfinn-
ingarnar, án þess að nokkurs
staðar sé ofgert, sem þó væri
einkar auðvelt í því hástemmda
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 21. OKTÓBER 1983
Kór íslensku óperunnar.
verki sem La traviata er. Það
verður varla komist betur frá
því erfiða hlutverki að búa leikn-
um umgerð á „litla sviðinu" í
Gamla Bíói og það þegar um er
að ræða jafn viðhafnarmikið
verk og La traviata, en það verk
unnu Richard Bullwinkle og Geir
óttar Geirsson. Búningarnir eru
í rauninni það eina sem gera
mætti viðhafnarmikla, en þá er
hætta á misræmi, sem Hulda
Kristín Magnúsdóttir sneiddi
smekklega fram hjá. Það eina
sem vantaði í búningum var
hattur í höndum Germont eldra,
er hann kemur í heimsókn til
Víolettu og í spilasamkvæmið.
Lýsing Árna Baldvinssonar var
og hluti af góðri sviðsmynd eins
og vera ber. Hljómsveitin var á
köflum góð, þó nokkra sára
hnökra mætti finna, sem auðvit-
að urðu mest áberandi á við-
kvæmum stöðum.
Hljómsveit ög söngfólki
stjórnaði Marc Tardue og var
auðheyrt að hann hafði unnið vel
og skapað sterka samheldni í
flutningnum. Það er mikið lán
fyrir Islensku óperuna að hafa
fengið til starfa jafn góðan tón-
listarmann og Marc Tardue.
Sýningin á La traviata er mik-
ill sigur fyrir íslensku óperuna
og persónulegur sigur fyrir
Ólöfu Kolbrúnu Harðardóttur og
Garðar Cortes (og reyndar alla
þá er að þessari sýningu stóðu)
fyrir að fórna, mér liggur við að
segja, mannorði sínu fyrir þá
hugsjón að hér á landi skuli
starfa ópera, sem með stórþjóð-
um er aðeins talið mögulegt í
framkvæmd þar sem fyrir er
grúi manna og hægt er að kaupa
til starfa heimssnillinga og stór-
stjörnur.
La Traviata
Gardar Cortes
Halldór Vilhelmsson
Sýning íslensku óperunnar á La
traviata, eftir Verdi, er stórvió-
buröur, jafnvel þó lagt sé til hliðar
að aðstæður til flutnings slíkra
verka eni ekki upp á það besta í
Gamla Bíói. Neyðin kennir naktri
konu að spinna og svo sannnarlega
hefur það tekist að spinna yfir
agnúa þá, er óhreyfanlegt sviðs-
rými hlýtur að gera næsta illfelan-
lega.
Einföld sviðsmynd, fallegir
búningar og hófsamur leikur gaf
sýningunni sterkan stíl og glæsi-
legur söngur einsöngvara og
kórs, með nokkuð hnökralausum
undirleik hljómsveitarinnar, var
það sem hóf sýninguna á stig
fölskvalausrar hrifningar áheyr-
enda. Það er fyrst og fremst Ólöf
Kolbrún Harðardóttir sem vinn-
ur stórsigur sem óperusöngkona
og var söngur og leikur hennar
bæði í dúettinum með Germont
eldra og í Iokaþættinum í einu
orði sagt frábær.
Garðar Cortes var einnig frá-
bær, sérstaklega í spilasenunni
og í lokaatriðinu. Halldór Vil-
helmsson kom mjög á óvart í
hlutverki Germont eldra en dú-
ettinn milli hans og Violettu er
einhver sérstæðasti óperuþáttur,
sem ritaður hefur verið. Þar er
teflt fram hroka og dómhörku,
ást og mannhlýju, sem fær sér-
staka merkingu er allir sættast á
stund sorgar, er Víoletta deyr.
Kórinn og dansararnir, Birgitta
Heide og Örn Guðmundsson,
sem Nanna Ólafsdóttir stýrði,
náðu að skapa skemmtistemmn-
ingu og var söngur kórsins sér-
lega góður, þó nokkuð gætti
Bríet Héðinsdóttir leik-
stjóri.
Marc Tardue hljóm-
sveitarstjóri.
Ólöf Kolbrún Harðardóttir f hlutverki Víolettu.
Hundrað teikn-
ingar Söb
Brahms-tónleikar
Myndlíst
Bragi Ásgeirsson
í Gallerí Langbrók stendur nú yfir
all sérstæð sýning á hundrað smá-
rissum Sigurðar Arnar Brynjólfsson-
ar. Listamaðurinn er löngu þekkt-
ur fyrir listrænar skopmyndir sín-
ar er víða hafa birst í fjölmiðlum
auk þess sem hann er höfundur
einnar hreyfimyndar um Þryms-
kviðu, sem mun fyrsta íslenzka
teiknimyndin og var frumsýnd ár-
ið 1980.
Á sýningunni í Gallerí Lang-
brók eru aðallega myndir hvers
konar launfyndni og saklauss
gríns um mannlífið auk þess sem
að ýmislegt tengt hinu efra og
neðra kemur við sögu. Sigurður
hefur ræktað með sér sérstaka
gáfu fyrir skoplegum hliðum dag-
legs lífs og því óvænta sem gerðir
manna gefa leitt af sér, óforvar-
endis.
Gefi maður sér góðan tíma til að
skoða þessar smámyndir, mína-
túríur, kemst viðkomandi ekki hjá
því að koma auga á margt er góð-
látlega kitlar hláturtaugarnar.
Þannig ættu þeir allir er gæddir
eru einhverjum snefil af skop-
skyni að fara í betra skapi á braut.
Af sýningunni í heild að marka
þykir mér sem Sigurður hafi bætt
alin við myndrænu hliðina á riss-
um sínum. Þau eru einföld, litun-
um stillt í hóf og eru hvergi of
hrjúf, jafnvel þótt gamanið geti á
stundum talist dálítið grátt og þó
frekar rautt. Mannlega hlýjan að
baki strikanna skín út úr þeim og
það er einnig mikil list. Þessi sýn-
ing er mjög sér á báti í þeim frum-
skógi listsýninga, sem úr er að
velja á höfuðborgarsvæðinu um
þessar mundir og raunar á haust-
inu öllu og því óhætt að mæla með
henni.
Ekki má gleyma því, að skop-
myndir eru sérstakur og fullgildur
geiri myndlistar og krefjast því
mikils aga og myndræns þroska og
þessa eiginleika hefur Sigurður
Örn Brynjólfsson einmitt í ríkum
mæli.
Tónlist
Jón Ásgeirsson
Söngvar eftir Brahms eru ekki
aðeins stórkostlegt viðfangsefni
fyrir söngvara heldur og fyrir pí-
anista. Undirleikurinn í lögum
hans er annað og meira en hljóm-
rænn eða hrynrænn stuðningur
við alls ráðandi sönglínu. Þar er
textinn ráðandi um alla túlkun og
tónferli og samspil sönglínu og
undirleiks snúið í einn sterkan
þátt, sem hvað mest togþol hefur
öðlast í handverki rómantísku
tónskáldanna. Sigríður Ella
Magnúsdóttir söng nokkur af
söngverkum Jóhannesar Brahms,
i tilefni af 150 ára afmæli hans og
voru tónleikarnir haldnir að
Gerðubergi, í menningarmiðstöð
Breiðholtsbúa.
Undirleikari var Jónas Ingi-
mundarson.
Sigríður Ella er stórkostleg
söngkona og söng eiginlega öll
viðfangsefnin með miklum glæsi-
brag. Það sem nokkuð skyggði á
þessa tónleika var þvoglulegur
undirleikur Jónasar svo að nærri
stappaði að hann eyðilegði tón-
leikana. Ofnotkun „pedals", óljós
taktur, allt of sterkur leikur og
Sigríður Ella Magnúsdóttir
ónákvæmni í „fraseringum" var of
einkennandi fyrir leik hans, til
þess að honum fyrirgefist fyrir
nokkur skipti er hann lék fallega,
sem Jónas á til á stundum að gera
og þá fáir betur en hann. Ekki tjá-
ir að elta ólar við flutning á ein-
staka lagi, en Sigríður Ella Magn-
úsdóttir þurfti að mestu að sigla
einskipa og það eitt sýnir hversu
hún er vel búin til ferðar, að það
gerði hún með glæsibrag.