Morgunblaðið - 21.10.1983, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 21. OKTÓBER 1983
Bladburöarfólk
óskast!

Vesturbær
Skerjafjörður sunnan flugvallar II.
NÍTJÁN
19 kjörbúöir og stórmarkaðir
á höfuðborgarsvæðinu.
EUROCARD
TIL DAGLEGRA NOTA
Sovéskir dagar
Nokkur dagskráratriði kynningar á þjóð-
menningu og þjóðlífi Sovétlýðveldisins
Litháen.
Laugardagur 22. okt. kl. 15:
Opnuð sýning í Asmundarsal viö Freyjugötu á
grafik og ýmis konar listmunum (skartgripum,
tréskuröi, vefnaöi, leirmunum o.fl.) frá Litháen.
Sýningin veröur opin um helgar kl. 15—22 og á
virkum dögum kl. 17—22.
Sunnudagur 23. okt. kl. 20.30:
Gestir frá Litháen koma í heimsókn í Ásmundarsal.
Myndlistarmaöurinn Elvira-Terese Baublene
spjallar um litháiska myndlist og handmennt.
Mánudagur 24. okt. kl. 20.30:
Tónleikar og danssýning í Hlégaröi, Mosfellssveit,
aö lokinni setningu Sovéskra daga. Einsöngvarar,
einleikarar og félagar úr söng- og dansflokknum
„Vetrunge“ frá Klaipeda koma fram.
Aögangur að samkomunní í Hlégaröi og sýningunni
í Ásmundarsal er ókeypis og öllum heimill.
Stjórn MÍR
Eiríkur Ásgeirsson
forstjóri - Minning
marga, að hann var ekki af
„sterkara kyninu" eins og öfug-
mæli herma um okkur karlmenn-
ina. Því var missir hans mikill
þegar kona hans féll frá. Sorg Ei-
ríks olli fjölskyldu hans og vinum
áhyggjum, svo þungt lagðist miss-
irinn á hann; En upp birtir él um
síður, því að með vináttu Guð-
finnu Ingvadóttur varð lífið hon-
um aftur bærilegt, til óblandinnar
ánægju fyrir börn hans og vini.
Það má vera huggun syrgjenda
að Eiríkur var fullviss um fram-
haldslíf og komst enginn efi þar
að í huga. — Fjölskyldan á Sel-
vogsgrunn 14 sendir Finnu, börn-
um og barnabörnum Eiríks inni-
legustu samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Eiríks
Ásgeirssonar.
Karl Eiríksson
Það er víst ekki á það bætandi
að ég skrifi eina greinina enn um
forstjórann minn fyrrverandi. Það
er varla vert að ég fari að þreyta
Eirík út fyrir þennan heim okkar
ófullkomnu mannanna með þess-
um línum. En á stund sem þessari,
þegar leiðir skilur, langar mig að
tvennt komi fram. Ég er viss um
að ég tala fyrir munn allra
starfsmanna Strætisvagnanna
þegar ég vil nú og hér þakka Eiríki
fyrir samstarfið við okkur starfs-
fólkið, eftir 32 ára starfsferil hans
þar. Einkum er mér minnisstætt
hversu mikla virðingu ég hefi bor-
ið fyrir Eiríki í öllum þeim málum
er varða erfiðleika sem upp hafa
komið í lífi og starfi sumra
starfsmanna Strætisvagnanna.
Bæði persónuleg vandamál og
veikindi, og hversu menn verða oft
breyskir í meira lagi þegar á bját-
ar. Aldrei heyrði ég nein dæmi
þess önnur en að Eirfkur væri
mönnum hjálplegur í mesta lagi
þegar mest á reið. Skilningur, þol-
inmæði og hjálpsemi, og aftur þol-
inmæði. Það er óumdeilt að Eirík-
ur var maður lítilmagnans þegar
mest á bjátaði. Það eru atriði sem
fleiri menn sem með mannahald
hafa að gera í dag mættu tileinka
sér betur.
Og fyrir hönd Starfsmannafé-
lags Strætisvagnanna þökkum við
honum hjálpsemina og greiðvikn-
ina í hvívetna. Aldrei fór maður af
fundi hans fyrir hönd Starfs-
mannafélagsins öðru vísi en með
einhverja úrlausn mála þess.
Kannski ekki alltaf í fyrstu um-
ferð, en síðar þá örugglega.
Við Eiríkur vorum ýmist sam-
herjar eða andstæðingar þessi 7 ár
mín hjá vögnunum, og verð ég að
viðurkenna það að þolinmæði
hans í minn garð var meiri en
menn eiga að venjast nú á dögum.
Hann var harður andstæðingur,
en yfirleitt sanngjarn þegar á
hólminn var komið. Þess skemmti-
legra var að vera samherji hans
þegar svo bar við. Ég átti þess
kost að sitja sl. tvö ár í Umferðar-
nefnd Reykjavíkur með Éiríki sem
fulltrúi vagnstjóranna þar. Ég
verð að játa það að gagnrýni mín á
Eirík mildaðist mjög við þann
lærdóm, og aðra slíka, að sjá
hvernig málum okkar og ágrein-
ingsmálum þar lyktaði. Ég í minni
barnslegri einfeldni var oftast
ósammála honum í einkasamræð-
um um hina lélegu aðstöðu stræt-
isvagnanna í höfuðborginni, og
álasaði honum þá stundum fyrir
að vera ekki nógu duglegur við að
koma málum vagnanna fram. En
sjaldan hefi ég séð nokkurn flytja
mál vagnanna af meiri einurð en
hann gerði þar á tíðum. Að sjá
stundum hvernig Eiríkur hélt
hverja kjarnorkuræðuna af ann-
arri yfir stjórnmálamönnum
borgarinnar en ekkert gekk. Að
minnsta kosti fannst mér það. Þá
sá ég að aðstaða hans var erfiðari
en mig hafði órað fyrir. Mér
fannst það svo sjálfsagt að hags-
munir heildarinnar væru settir
ofar hagsmunum minnihlutans.
En það var nú ekki svona einfalt.
Það var þetta sem einhver kallaði
Hina Miklu Hyldýpisgjá á milli
Stjórnmálamannanna og Sér-
fræðinganna. Og einu sinni þegar
eitt af úrslitastrætómálum var á
dagskrá í Umferðarnefndinni
fund eftir fund, þá hélt Eiríkur
mjög svo hraustlega lesningu yfir
stjórnmálamönnum borgarinnar
tvo fundi í röð, um nauðsyn al-
menningssamgangna í borginni.
En allt kom fyrir ekki. Málinu var
frestað enn einu sinni. Og á fund-
inum þar sem það var afgreitt gat
Eiríkur ekki mætt, svo ég var einn
talsmaður vagnanna þegar kom út
í harða atkvæðagreiðslu. Og málið
tapaðist. Þegar ég hringdi síðan í
Eirík eftir fundinn og sagði hon-
um hinar sorglegu fréttir, og að ég
hefði saknað hans þar vegna mik-
ilvægi málsins, þá svaraði Eiríkur
að bragði: „Ég gat ekki farið að
halda þriðju framboðsræðuna
þarna um málið, maður." Þá skildi
ég að ég hafði á röngu að standa.
Ég er nú ekki búinn að sjá hvern
sem er skila þessu starfi hans eins
og hann gerði. Eftirmaður hans er
ekki öfundsverður sé ég í dag.
Að lokum er ég þakka Éiríki
samstarfið og umburðarlyndið,
óska ég honum góðs gengis í nýj-
um heimkynnum, og fjölskyldu
hans allra heilla.
Magnús H. Skarphéðinsson
„Fótmál dauðans fljótt er stig-
ið,“ sagði sr. Björn Halldórsson í
Laufási í einum sálma sinna og
víst er það, að fréttin um skyndi-
legt lát Eiríks Ásgeirssonar kom
okkur starfsfólki SVR á óvart.
Hann hafði þá veitt fyrirtækinu
forstöðu í rúma þrjá áratugi. Oft
hefur það verið erfitt og vanþakk-
látt starf og hefði engan undrað
þótt hann hefði viljað fara að
draga sig í hlé. En þótt vitað væri,
að hann gengi ekki heill til skógar,
grunaði engan að kveðjustundin
væri svo skammt undan.
Við, sem unnum hjá SVR er Ei-
ríkur tók við stjórn fyrirtækisins,
munum hve fljótt eftir komu hans
vinnuaðstaða öll tók að breytast
til hins betra og undir hans stjórn
hefur fyrirtækið tekið miklum og
góðum breytingum.
Um nokkurra ára skeið þurfti ég
oft að hafa samband við Eirík,
starfsins vegna, og var ætíð gott
til hans að leita. Hann vildi starfs-
fólki sínu vel og hag þess sem
beztan. Hjá honum átti það skiln-
ingi og velvild að mæta, ef erfið-
leikar steðjuðu að, og þá ekki sízt
þeir sem á einhvern hátt stóðu
höllum fæti í lífinu.
Eiríkur var mjög samvizkusam-
ur embættismaður, sem vildi að
fyrirtæki sitt og starfsmenn
veittu eins góða þjónustu og unnt
væri. Ekki hafa þó allir verið
ánægðir með þá þjónustu er SVR
veitir og mörg lesendabréf hafa
verið skrifuð þar sem hún hefur
verið gagnrýnd. Það er ekki óeðli-
legt, því seint mun trúlega takast
að skipuleggja svo strætisvagna-
ferðir að allir verði ánægðir. Ei-
ríkur virtist svara öllum kvörtun-
arbréfum, þótt ýmsum þætti þau
ósanngjörn og ekki svara verð.
Mættu þar ýmsir forráðamenn
opinberra stofnana og fyrirtækja
taka hann til fyrirmyndar.
Við þetta skyndilega og óvænta
dauðsfall leita á hugann margar
góðar minningar og víst er það, að
ég er þakklátur fyrir að hafa
kynnzt Eiríki Ásgeirssyni. Börn-
um hans og systkinum flyt ég
innilegar samúðarkveðjur.
Óskar Hannibalsson
Samskipti okkar Eiríks Ás-
geirssonar á síðustu árum voru
með nokkuð sérstökum hætti. Við
sátum sitt hvoru megin við borðið
og leituðumst við að gæta hags-
muna, sem oftiega virtust stang-
ast á. Hann var fastur fyrir, þegar
um strætisvagna í borginni og allt
þeirra hafurtask var rætt. Hvert
einasta smáatriði var tekið með í
reikninginn. Ég valdist til að huga
að hag kaupmanna, sem þurfa
a.m.k. á sérstökum stöðum mjög á
þjónustu strætisvagna að halda.
Þegar punktur hefur nú svo
skyndilega verið settur við að við
Eiríkur horfumst í augu yfir borð-
ið, er mér enn ljósara en fyrr hver
hann var. Af reisn og myndug-
leika mótaðist framkoma hans öll.
Við áttum nokkra fundi á skrif-
stofu hans ásamt fleirum. Þar
ríkti gestrisni og höfðingsbragur.
Enda þótt menn færu með varúð
var oft brosað. Og Eiríkur átti
óvenju fallegt bros. Þegar hann er
allur langt um aldur fram, þykir
mér sem ég eigi á bak vini að sjá.
Eiríkur var fagurkeri, unni
tónlist og litum, lífinu eins og það
gerist best. Hópurinn, sem áfram
þraukar, er fátækari og sviplaus-
ari að honum látnum.
Sigurður E. Haraldsson
Hinn 13. október sl. lést á heim-
ili sínu í Reykjavík Eiríkur Ás-
geirsson forstjóri Strætisvagna
Reykjavíkur.
Kynni okkar Eiríks hófust árið
1950 er við störfuðum saman við
embætti borgarlæknis á skrifstof-
unni Austurstræti 10, en þar
starfaði Eirikur sem skrifstofu-
stjóri frá stofnun embættisins
1948.
Tókust brátt með okkur góð
kynni, sem héldust upp frá því.
Eiríkur útskrifaðist frá Verslun-
arskóla íslands, hafði þvi hald-
góða menntun og einnig nokkra
starfsreynslu eftir að hafa starfað
við fyrirtæki hér í bæ.
Hann reyndist því hinn besti
liðsmaður við hið nýstofnaða emb-
ætti. í borgarlæknisembættinu
var við mörg erfið vandamál að
stríða í fyrstu eins og jafnan vill
verða við uppbyggingu nýrrar
þjónustu.
Mér var kunnugt um að borgar-
læknirinn, hinn mæti maður Jón
Sigurðsson, taldi að Eiríkur hefði
verið meðal sinna bestu starfs-
manna og mat hann alla tíð mik-
ils.
Árið 1951 réðst Eiríkur til
Strætisvagna Reykjavíkur og var
forstjóri þess fyrirtækis til dauða-
dags. Mér fróðari menn munu ef-
laust fjalla um þann þátt í lífi
hans, en ég hygg að hið frábæra
starf hans við uppbyggingu og
rekstur þess fyrirtækis muni
halda minningu hans lengi á lofti.
Vegna þekkingar og reynslu og
hins alkunna dugnaðar Eiríks
voru honum falin margvísleg
trúnaðarstörf í nefndum og ráðum
hjá því opinbera. Eftir að Eiríkur
lauk námi í Verslunarskóla ís-
lands fékkst hann um árabil við
kennslustörf við ýmsa fram-
haldsskóla í Reykjavík.
Þótt Eiríkur Ásgeirsson félli frá
langt um aldur fram hafði hann
þó lokið miklu ævistarfi. Eru þá
ótalin ýmis félagsstörf og störf að
áhugamálum, svo sem skógrækt,
svo að nokkuð sé nefnt.
Árið 1945 kvæntist Eiríkur
Katrínu Oddsdóttur ættaðri úr
Reykjavík, mikilhæfri konu sem
bjó manni sínum fagurt heimili.
Þau eignuðust 4 börn, sem nú eru
öll uppkomin. Þau fengu í vöggu-
gjöf bestu eiginleika foreldranna,
góða greind og dugnað í námi og
starfi.
Það var ávallt ánægjulegt að
heimsækja Katrínu og Eirík á
hinu fagra heimili þeirra hér 1
borg eða í sumarbústaðinn við
Hafravatn, þar sem nú eftir ára-
tuga ræktunarstörf er fagur skóg-
arlundur og fjölskrúðugur jurta-
gróður.
Eindrægni og samheldni fjöl-
skyldunnar einkenndi heimilis-
braginn. Á góðum stundum, þegar
vini og kunningja bar að garði,
átti húsbóndinn það til að grípa til
harmónikunnar, sem var gamall
kjörgripur, og spila fyrir við-
stadda af mikilli list, en músíkgáf-
an var honum í blóð borin.
Katrín lést eftir erfið veikindi á
síðastliðnu ári. Var það þungbær
reynsla fyrir fjölskylduna og gekk
mjög nærri Eiríki.