Morgunblaðið - 21.10.1983, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 21. OKTÓBER 1983
29
Nú þegar Eiríkur er horfinn af
sjónarsviðinu munu margir minn-
ast hans með þakklæti í huga. Ei-
ríkur var sérstaklega hjálpfús
maður, hann var jafnan reiðubú-
inn að leggja sig fram til að að-
stoða þá sem áttu í erfiðleikum
eða áttu um sárt að binda. ósér-
hlífni hans í slíkum tilfellum var
oft aðdáunarverð og oft fann hann
úrræði, þegar erfiðlega horfði.
Ég kveð Eirík Ásgeirsson hinn
trausta vin með trega í huga.
Við hjónin sendum börnum
hans og öðrum aðstandendum
innilegar samúðarkveðjur.
Snorri Páll Snorrason
Skyndilega er horfinn af sjón-
arsviðinu fyrir aldur fram for-
stjóri Strætisvagna Reykjavíkur,
Eiríkur Ásgeirsson. Hann varð
bráðkvaddur aðfaranótt 13. októ-
ber.
Eftir að hafa átt ánægjulegt og
náið samstarf við Eirík í nærfellt
áratug, sem stjómarmaður í SVR,
langar mig að minnast þessa látna
vinar, sem varð hverjum manni
harmdauði, sem til hans þekkti.
Frá þrítugsaldri hefur líf og
starf Eiríks verið samtvinnað höf-
uðborginni okkar, vexti hennar og
viðgangi. Hans hlutverk var að
skipuleggja og stjórna almenn-
ingsvagnaþjónustu í ört vaxandi
nútímaborg.
Slík lífæð er þessi þjónusta í
borgarlífinu, að við ringulreið
liggur, falli hún niður hluta úr
degi. Þetta er flestum ljóst. Hitt
hugsa e.t.v. fáir út í, þegar stigið
er upp í strætisvagn, hversu
margþætt skipulagning og marg-
víslegar ákvörðunartökur liggja
að baki ferðinni.
Svo er Eiríki fyrir að þakka, að
saga þessa þáttar í þróun Reykja-
víkur hefur verið skráð, allt frá
því opinberar umræður hófust um
strætisvagnaþjónustu, fyrir um
það bil 60 árum, og fram til 1967.
Stendur nú upp á aðra að láta skrá
þessa sögu áfram.
Árið 1931 hófust skipulegar
strætisvagnaferðir í Reykjavík, þá
á vegum hlutafélags, með tilstyrk
bæjarsjóðs. Stóð við svo búið fram
á lýðveldisárið 1944, að bæjarfé-
lagið yfirtók reksturinn. Sjö árum
síðar tók Eiríkur Ásgeirsson að
sér framkvæmdastjórn SVR fyrir
áeggjan Gunnars heitins Thorodd-
sen, þáverandi borgarstjóra. Var
jafnan góður vinskapur milli þess-
ara látnu merkismanna, meðan
báðum entist aldur.
Meira en helming ævi sinnar
hefur Eiríkur gegnt forstjóra-
starfi SVR. 1 þessu erilsama
starfi, sem hann innti af hendi, af
lífi og sál, átti hann samstarf og
samskipti við mikinn fjölda fólks
innanlands og utan. Lagði hann
sig allan fram við að fylgjast með
alþjóðlegri þróun á sviði almenn-
ingsamgangna i þéttbýli og varð
vel til vina meðal starfsbræðra
sinna í grannlöndunum, sem
munu nú sakna vinar í stað.
Ég tel ekki ofmælt, að Eiríkur
hafi verið virtur og elskaður af
nánast öllum samferðamönnum
sínum. Hef ég reyndar orðið þess
áþreifanlega var síðustu dagana.
„Énginn veit hvað átt hefur, fyrr
en misst hefur" segir orðtakið.
Meðal þeirra, sem nú sakna sárt
góðs húsbónda og félaga eru
starfsmenn SVR. Með fráfalli Ei-
ríks verða þáttaskil í sögu fyrir-
tækisins. Stjórnarmönnum, fyrr-
verandi og núverandi, er efst í
huga þakklæti til hans fyrir þrot-
laust uppbyggingarstarf í þágu
SVR í meira en þrjá áratugi, en
einnig fyrir ljúfmennsku og til-
litssemi, sem einkenndi öll sam-
skipti hans við stjórnarmenn.
Persónulega finnst mér eins og
ský hafi dregið fyrir sólu. Mætur
samverkamaður og vinur er
skyndilega horfinn.
Þótt kallið hafi komið óvænt og
dagsverkinu ekki verið lokið, tel ég
engu að síður, að borgarbúar og
borgaryfirvöld hafi fyllstu ástæðu
til að vera þakklát Eiríki fyrir
árangurinn af því ævistarfi, sem
hann skilur eftir sig: Almenn-
ingsvagnaþjónustu, sem stenst
samanburð við það sem best þekk-
ist. Þótt margir hafi komið við
sögu, hefur hann verið driffjöðrin.
Eiríkur fæddist 1. júlí 1921 á
Flateyri við Önundarfjörð, sonur
hjónanna Ásgeirs Guðnasonar,
kaupmanns og útgerðarmanns á
Flateyri, og Jensínu Hildar Ei-
ríksdóttur. Hann lauk prófi frá
Verslunarskóla íslands 1942.
Hann vann síðan skrifstofustörf
hjá ýmsum fyrirtækjum í Reykja-
vík þar til hann varð skrifstofu-
stjóri við embætti borgarlæknis í
Reykjavík 1948. Jafnframt kenndi
hann um skeið við Verslunarskóla
íslands, Loftskeytaskólann,
Námsflokka Reykjavíkur og
Gagnfræðaskóla verknáms. Eirík-
ur var forstjóri Strætisvagna
Reykjavíkur frá 17. maí 1951 til
dauðadags.
Eiríkur var um skeið fram-
kvæmdastjóri og síðar formaður
Þjóðhátíðarnefndar Reykjavíkur
og var formaður Skipulagsnefndar
fólksflutninga með bifreiðum í 10
ár. Jafnframt skipulagði hann
ferðaþjónustu lamaðra og fatl-
aðra.
Að Eiríki stendur ættgarður
dugnaðar- og atorkufólks. Sterk
fjölskyldutengsl voru snar þáttur í
lífi hans og ósjaldan varð ég var
við vinarþel hans í garð bræðra
sinna og fjölskyldunnar allrar.
Eiríkur var í eðli sínu lífsglaður,
í senn tilfinningaríkur, fljóthuga
og atorkusamur. Hann var fagur-
keri, unnandi góðra lista, ekki síst
hljómlistar, enda sjálfur búinn
góðum hæfileikum á því sviði.
Á góðum stundum var Eiríkur
hrókur alls fagnaðar og eigum við
hjónin og margir aðrir, sem nutu
gestrisni hans og Katrínar eigin-
konu hans, ógleymanlegar minn-
ingar um skemmtilegar samveru-
stundir, ekki síst þegar hann tók
fram nikkuna og fór á kostum.
Fyrir okkur Helgu var það sérstök
ánægja að eignast þessi góðu hjón
að vinafólki.
Þau Katrín og Eiríkur gengu í
hjónaband 8. sept. 1945. Þótt leiðir
okkar lægju ekki saman fyrr en
þrjátíu árum síðar, mátti glöggt
sjá að þarna hafði valist saman
fólk, sem tengt var trautum ham-
ingjuböndum. Af gagnkvæmu við-
móti og hlýju í hvors annars garð
mátti sjá, að svo var. Myndarleg
börn og fagurt heimili sögðu einn-
ig sína sögu um samhent hjón og
gæfusama fjölskyldu.
Á skammri stundu skipast veð-
ur í lofti. Á vordögum 1981 kom í
ljós, að Katrín var haldin sjúk-
dómi, sem leiddi hana til dauða í
apríl á sl. ári. Þessi válegu tíðindi
lögðust afarþungt á Eirík. Hann
sá fram á sólargeislann í lífi sínu
slokkna. Gleði sína tók Eiríkur
aldrei til fulls eftir þetta áfall,
enda þótt birt hafi til í lífi hans á
ný í seinni tíð.
Þau Katrín og Eiríkur skilja
eftir sig föngulegan hóp barna og
barnabarna. Börn þeirra og makar
eru: Ásgeir kvæntur Kristrúnu
Davíðsdóttur, Halldór kvæntur
Svanlaugu Vilhjálmsdóttur, Hild-
ur gift Magnúsi Péturssyni og
Oddur kvæntur Katrínu Finn-
bogadóttur
Okkar allra bíður óþekkt leiða-
kerfi, þegar jarðvistinni lýkur.
Eiríki fylgja hlýjar kveðjur og
þakklæti á nýjar slóðir.
Við hjónin sendum ykkur, börn-
um Katrínar og Eiríks, og fjöl-
skyldum ykkar innilegar samúð-
arkveðjur.
Sveinn Björnsson
Það er svo ótrúlegt að hann Ei-
ríkur Ásgeirsson sé látinn. Kynni
okkar systkinanna af honum voru
ekki löng, aðeins síðan í nóvember
á sl. ári, er móðir okkar kynnti
hann fyrir okkur. Með velvild og
góðmennsku sinni vann hann
brátt sérstakan sess í lifi okkar og
hjarta. Eiríkur var einstaklega ör-
látur og ávallt reiðubúinn að
leggja lið sitt, hjálparhönd og góö
ráð við okkur. Vinátta hans og
móður okkar var djúp og einlæg
og gladdi okkur jafnt sem börn
hans. Með söknuði kveðjum við
þennan góða mann og þökkum þau
kynni sem við áttum, þó gjarnan
hefðu þau mátt vera miklu lengri.
Dóra, Ingvar og Pálína.
Fráfall Eiríks Ásgeirssonar var
þungt áfall fyrir vini hans í
Danmörku.
Samvinna okkar Eiríks um tugi
ára var okkur báðum mjög gagn-
leg samvinna, sem fljótt breyttist
í nána og trausta vináttu.
Eiríkur hafði á sínum langa for-
stjóraferli verið framsýnn yfir-
maður Stætisvagna Reykjavíkur,
sem í dag er rekið sem nýtískulegt
fyrirtæki með heilbrigðri fjár-
málastjórn.
Eiríks verður ætíð saknað sem
mannsins, sem borin var mikil
virðing fyrir á hans sviði, og sem
ætíð var fús til að rétta fram
hjálparhönd ef þess var óskað.
Góður vinur hefur yfirgefið
okkur.
Blessuð sé minning hans.
K.N. Andersen,
FHV. Direktör for Hovedstads-
omrádets Trafiskselskab,
Köbenhavn.
Kveöja frá skólasystkinum
Hvar sem hópur manna vinnur
saman, tengjast menn vináttu-
böndum. Sumir verða nánir vinir,
aðrir bara kunningjar. En oft fer
svo að einn eða örfáir hljóta vin-
fengi og viðurkenningu alls hóps-
ins; það er óumdeilt að þar sé úr-
valsmaður á ferð.
Slíkur maður var Eiríkur Ás-
geirsson i hópi þess árgangs
Verslunarskólanema sem útskrif-
aðist úr IV. bekk vorið 1942.
Vingjarnlegur við alla, kurteis og
prúður í orðum og gerðum og vildi
ollurn vel. Hann hafði að sjálf-
sögðu sínar ákveðnu skoðanir á
mönnum og málefnum, en hávaða-
laust. Meðan margir okkar hinna
börðust sín á milli eins og ljón um
skoðanir, eins og framtíð alls
heimsins væri undir því komin,
hver okkar hefði betur i deilum,
lét hinn prúði bekkjarbróðir okkar
það ekkert á sig fá, brosti kannski
að fyrirganginum, eins og hann
hefði þá þegar öðlast þá algildu
visku að það mundi engin áhrif
hafa á mannkynssöguna, hverjum
þessara æðikolla sæktist best að
kaffæra andstæðinga sína í orða-
flaumi og því sem við kölluðum
röksemdir.
Vegir okkar greindust til ýmissa
átta vorið 1942, að skólaferðalagi
loknu. Um þær mundir var rætt
um að halda hópinn framvegis,
hittast annað veifið til gleðskapar,
og í þeim bollaleggingum var Ei-
ríkur ávallt í fremstu röð og æ
síðan þegar ástæða var til ein-
hverra athafna. Vinátta var hon-
um dýrmæt og vinátta hans var
okkur ómetanleg.
Þessi samheldni hópsins frá
1942 er óskert enn í dag, einkum
fyrir atbeina Eiriks og annarra
góðra manna. Á fimm ára fresti
hittast þeir sem heimangengt eiga
til að gleðjast saman eins og í
gamla daga. Og þau bönd sem
tengdust í skólastofunum við
Grundarstíginn eru kannski enn-
þá traustari og hlýrri nú en
nokkru sinni fyrr, við finnum
okkur vera eins og eina fjölskyldu,
eins og systkinahóp, þar sem hver
finnur til með öðrum og ber hag
hvers einstaks fyrir brjósti. Og við
vitum að þessi samhugur „systkin-
anna“ byggist einmitt á áhrifum
hinna bestu manna hópsins,
manna eins og Eiríks, sem hafði
svo gott lag á að sameina menn og
glæða það besta sem með hverjum
og einum bjó. í för með slíkum
manni verða allir erfiðleikar að
smámunum.
Minnisstæð er okkur forysta
Eiríks er senda þurfti einn skóla-
bróður okkar veikan til læknisað-
gerðar í Bandaríkjunum. Sú að-
gerð var dýr og fjölskyldan var
ekki efnuð. Þá kvaddi Eiríkur
bekkjarsystkinin til hjálpar og
nægilegt fé safnaðist, auk annarr-
ar fyrirgreiðslu, til að leysa málið
farsællega.
Eiríkur var kvæntur Katrínu
Oddsdóttur, hinni ágætustu konu,
sem að sjálfsögðu bættist í vina-
hóp okkar. Var mjög kært með
þeim hjónum. Þegar við héldum
upp á 40 ára afmæli bekkjarins,
vorið 1982, sat Eiríkur við dánar-
beð konu sinnar. Það var eina
skiptið sem hann vantaði í hópinn
þegar eitthvað var um að vera. Og
aðfaranótt 13. október sl. var hann
sjálfur kvaddur burt úr þessum
heimi. Þegar við, bekkjarsystkin
hans, hittumst næst til að minn-
ast hinna góðu, gömlu daga, verð-
ur minningin ein þar eftir sem áð-
ur var félagsskapur góðs vinar. En
sú minning er fögur og skugga-
hliðalaus. Á þann hátt lifir hann
áfram með okkur, uns hið síðasta
kveður þetta líf. Og áhrif góðs
manns ná langt út yfir gröf og
dauða. Guð blessi þennan góða
dreng og veiti honum eilífa ham-
ingju.
Niðjum hans, ættingjum og
venslamönnum vottum við inni-
legustu samúðarkveðjur okkar.
Bekkjarsystkin IV. bekkjar
Verslunarskóla íslands 1942
^upptausnti!
abyrgóar
A RETTRI LEIÐ
Ólafsfjörður
Almennur stjórnmálafundur veröur haldinn í Tjarnarborg laugar-
daginn 22. október kl. 14.00. Matthías Bjarnason, heilbrigðis-,
trygginga- og samgönguráöherra ræöir störf og stefnu ríkisstjóm-
arinnar. Þingmenn flokksins í kjördæminu mæta á fundinn. Allir
velkomnir Sjálfslæöisftokkurinn.
Nýjar
leiðir
X
í
verðmyndun
landbúnaðar-
afurða.
Landsmálafélagið Vörður
efnir til fundar um nýjar leiðir í verðmyndun
landbúnaðarafurða
ÞRIÐJUDAGINN 25. OKTÓBER NK. KL. 20.30
í VALHÖLL, HÁALEITISBRAUT 1.
Framsöguræður flytja:
Björn Matthíasson, hagfræðingur: Verðmyndunarkerfi landbúnaðarins og afleiðingar þess. Gunnar
Jóhannsson bóndi á Ásmundarstöðum: Nýjar leiðir í landbúnaði
Eyjólfur Konráð Jónsson, alþingismaður: Ný stjórnunarviðhorf í landbúnaði.
Að loknum framsöguræðum verða leyfðar umræður. Fundarstjóri: Elín Pálmadóttir.
Fundarritari: Guðmundur Jónsson. -rt i • ..,,
Fundurmn er ollum opinn.