Morgunblaðið - 18.11.1983, Blaðsíða 22

54
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 18. NÓVEMBER 1983
mmmn
íjHann vill borqcÁ okkur ID.oookr. fyirir cfe
brecjba. oklcDV' til hur\glsir\s í nokkra. olaya."
Ást er ...
... að hjálpa til að
raka garðinn.
TM Reg U.S Pat Off -all riQhts reserved
•1982 Loe Angetee Tímes Syndicete
Innistæðan getur ekki verið uppur-
in, sjáðu hvað enn er eftir af blöð-
um í heftinu?
HÖGNI HREKKVÍSI
"HANN BR AP KEVNA HLJÓM6u(?P/NN.
Velferðarkíló-
in voru orðin
aukaatriði
„Vígalegt tríó Þorvalds stóð í palli, stjórnaði gömlu
dönsunum með röggsemi og sveiflu. Vordís Þor-
valdsdóttir söng og dansinn dunaði.1*
Gaflari skrifar:
„Kæri Velvakandi.
Skiphóll er orðið kunnuglegt
nafn í eyrum okkar eldri Gaflara,
enda eini dansstaðurinn í Hafnar-
firði. Hér fyrr á árum brugðu
menn oft undir sig betri fætinum
um helgar, skokkuðu í Skiphól og
fengu sér snúning eftir sveiflu
margra ágætra hljómsveita.
Árin líða, fætur stirðna og
nokkur aukakíló hafa safnast á
þetta áður snúningslipra fólk.
Nýjar tískustefnur í dansi og
diskó með ærandi plötuspili verða
allsráðandi. Dansgólf minnka og
erfitt að komast fyrir á svo litlu
dansgólfi með velferðarkílóin, sem
stöðugt verða fyrirferðarmeiri.
Algjör uppgjöf í danslistinni. Of
dýrt að sækja skemmtistaði í
Reykjavík, sem bjóða upp á lifandi
músík, sveiflu og gamla dansa.
En viti menn. Enn breytist tísk-
an. Skiphóll gamli tók upp á því að
vakna til lífsins aftur, auglýsti
gamla dansa sl. sunnudagskvöld
með hljómsveit og söngkonu. Nú
voru góð ráð dýr. Hví ekki að
reyna, þrátt fyrir velferðarfitu og
lúna fætur, að endurtaka skokkið í
Skiphól?
Undrið gerðist. Komist var' á
gamla staðinn og þar gaf á að líta.
Búið var að stækka dansgólfið,
loftið hreint og ómengað. Vígalegt
tríó Þorvalds stóð á palli og
stjórnaði gömlu dönsunum með
röggsemi og sveiflu. Vordís Þor-
valdsdóttir söng og dansinn dun-
aði. Lúnir fætur og velferðarkílóin
voru orðin aukaatriði.
Þakka góða skemmtun og þjón-
ustu.“
Ráðstöfun til að bæta hag þeirra
sem verst eru settir í þjóðfélaginu?
Jóhann Jónsson sknfar:
„Velvakandi.
Þrjár fréttir eða frásagnir hafa
vakið mikla athygli. Þetta er
fréttin af því að í ráði sé að auka
mjög frjálsræði í gjaldeyrisvið-
skiptum, meðal annars með því að
þeir sem selja vörur og þjónustu
fyrir erlendan gjaldeyri þurfa
ekki að skila honum til gjaldeyr-
isbanka, eins og verið hefur, held-
ur geta lagt hann inn á eigin
gjaldeyrisreikning og ráðstafað
honum að vild. Annað er að greiða
mjög fyrir því að fólk geti flutt til
útlanda, selt hér hús sín og bíla og
aðrar eignir og fengið andvirðinu
síðan skipt í erlendan gjaldeyri og
haft hann með sér út. Það þriðja
er að koma hér í gang kreditkorta-
þjónustu sem gildi í útlöndum, en
hingað til hefur þessi þjónusta að-
eins gilt innanlands.
Nú vaknar óneitanlega sú
spurning: Höfum við íslendingar
nýlega fengið í hendur einhverjar
stórkostlegar fúlgur af gjaldeyri,
svo að við höfum efni á að sóa
honum á þennan hátt? Eða er
þetta kannski einhver ráðstöfun
til að bæta hag þeirra sem minnst
bera úr býtum og verst eru settir í
þjóðfélaginu?
Kannski vill sá ágæti maður
Matthías Mathiesen viðskipta-
ráðherra svara þessum spurning-
um eða gefa einhverja viðhlítandi
skýringu á þessu, sem almenning-
ur gæti skilið á þessum síðustu og
verstu tímum.“
Bágt er að skilja þá sem andmæla
eftirlitsstöðvum á annesjum landsins
Ragnar Jóhannsson skrifar:
„Velvakandi.
Stýriflaugaskot Ögmundar í
sjónvarpinu sl. sunnudagskvöld
finnst mér hafa stjornast um of af
veiðibræði, svo sem gjarnan getur
hent skotglaða menn. Mér skildist
t.d. að utanríkisráðherra hefði
engan pata af þessu tiltæki haft
og mætti þó ætla, að honum væri
málið skyldara en öðrum, sem gert
var aðvart. En hvað um það, fugl-
inn flaug, eins og hent hefur hjá
mörgum veiðimanninum og engan
sakaði, vonandi ekki skyttuna
heldur.
Ég minnist vandræðaástands í
síðasta heimsstríði undan strönd
Vestfjarða og víðar þar sem sjór-
inn moraði af tundurduflum og
öðrum vígvélum á bestu fiskimið-
um okkar tímum saman og olli
það stórslysum og miklum erfið-
leikum við sjósókn og siglingar.
Bandamenn okkar, Bretar, höfðu
þá með miklum stórhug komið upp
radar- og stjórnmiðstöð á
Straumnesfjalli, til eftirlits á
þessu þýðingarmikla og stór-
hættulega hafsvæði. Mikil átök
áttu sér þar stað. T.d. minnist ég
sjóorustu tiltölulega skammt und-
an Snæfellsjökli, þar sem háð var
stórorusta þýskra skipa og
stærsta orustuskips Breta, HMS
Hood, er þar var sökkt með u.þ.b.
2000 manna áhöfn, og aðeins þrír
björguðust. Þjóðverjar urðu líka
fyrir miklum áföllum í þessari
orustu, sem ég tilgreini ekki nán-
ar. Of langt mál yrði að telja upp
öll stórslys, sem við íslendingar
urðum fyrir á þessum slóðum.
Ef til slíks heimsstríðs dregur
aftur, er ekki líklegt, að þetta haf-
svæði yrði friðhelgað með orðum
einum saman. í Njálssögu stendur
á einum stað, að sá maður sem
vegið er að með orðum einum geti
staðið jafn uppréttur og lifað
langan aldur. Eins mætti í þessu
sambandi minnast aldamótaljóða
Hannesar Hafstein, sem hann orti
á ísafirði:
íslenskir menn, hvað öldin ber í skildi,
enginn fær séð, hvað feginn sem hann vildi.
Eitt er þó víst, hún geymir hel og hildi,
hlifi þér, ættjörð, Guð í sinni mildi.
Bágt er að skilja þá menn og
konur, sem andmæla eftirlits-
stöðvum á annesjum landsins og
stjórnað yrði af bandamönnum
okkar og í og með, eftir atvikum,
af okkur sjálfum. Það er svo ótal
margt á að líta, t.d. tæknivæðing í
fjarskiptum, slysavörnum o.fl.,
svo að eitthvað sé nefnt.
Við yfirlýsingar Prestafélags
Vestfjarða setur mig hljóðan. Eg
minnist svo margra mætra og
góðra manna úr þeirri stétt frá
fyrri tíð, að ég spara mér fleiri orð
þar um.“
Skrifid eða hringið
til Velvakanda
Velvakandi hvetur lesendur til að skrifa þættinum um hvaðeina, sem
hugur þeirra stendur til — eða hringja milli kl. 11 og 12, mánudaga til
fóstudaga, ef þeir koma því ekki við að skrifa. Meðal efnis, sem vel er
þegið, eru ábendingar og orðaskipti, fyrirspurnir og frásagnir, auk pistla
og stuttra greina. Bréf þurfa ekki að vera vélrituð, en nöfn, nafnnúmer
og heimilisróng verða að fylgja öllu efni til þáttarins, þó að höfundar
óski nafnleyndar.
Sérstaklega þykir ástæða til að beina því til lesenda blaðsins utan
höfuðborgarsvæöisins, að þeir láti sinn hlut ekki eftir liggja hér í
dálkunum.