Morgunblaðið - 24.11.1983, Side 45

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 24. NÓVEMBER 1983
45
Þorsteinn Magnús-
son — Minning
Að morgni 12. nóvember sl.
barst sú frétt hingað til Eyja, að
Þorsteinn Magnússon trésmíða-
meistari væri látinn.
Um nokkurra vikna skeið hafði
Þorsteinn legið á sjúkrahúsi.
Þeim, sem næstir honum stóðu,
var ljóst, að til beggja átta gat
brugðið með bata. Fyrir nokkrum
misserum fékk Þorsteinn hjarta-
sjúkdóm, sem leiddi til þess, að
hann varð að gangast undir upp-
skurð í London. Svo vel miðaði
heilsu hans til betri vegar eftir
aðgerðina, að hann gekk fljótlega
að öllum daglegum störfum. En nú
hafði maðurinn með ljáinn betur í
glímunni við Þorstein. Þrátt fyrir
hetjulega baráttu og mikla lífs-
löngun varð það hlutskipti hans að
falla í valinn af völdum þess
sjúkdóms, sem öllum stendur ógn
af ennþá.
Þorsteinn fæddist í Vestmanna-
eyjum 30. júní 1919. Foreldrar
hans voru Magnús ísleifsson
trésmiður og kona hans, Herdís
Magnúsína Guðmundsdóttir.
Þorsteinn ólst upp á heimili for-
eldra sinna, London, og var löng-
um síðan kenndur við æskuheimili
sitt.
Ungur að árum hleypti Þor-
steinn heimdraganum. Hann hélt
til Reykjavíkur og lærði hús-
gagnasmíði hjá Gamla kompaní-
inu. Þar með var brautin lögð
fyrir lífsstarf Þorsteins, því að á
þessum vettvangi var allur
starfsferill hans. Árið 1946 tóku
sig saman nokkrir smiðir hér í
Vestmannaeyjum og stofnuðu
fyrirtæki, sem þeir nefndu Smið
hf. Á fyrstu árum fyrirtækisins
varð þeim ljóst, að til þess að
fyrirtækið gæti vaxið og dafnað á
þann veg, sem vonir þeirra stóðu
til, þurftu þeir að fá í sinn hóp
mann, sem hafði reynslu af störf-
um í stóru trésmíðafyrirtæki. Þeir
fengu augastað á Þorsteini, enda
var hann rómaður sem snjall véla-
maður í trésmíði. Það varð úr, að
Þorsteinn réðst til starfa hjá
fyrirtækinu og fluttist til Vest-
mannaeyja með fjölskyldu sína
kringum 1950. Jafnframt varð
hann einn af hluthöfunum. Vegur
fyrirtækisins fór jafnt og þétt
vaxandi og um tveggja áratuga
skeið tók það að sér mörg stór
verkefni á sínu sviði hér í bæ. Var
enda með ólíkindum hve eitt fyrir-
tæki hafði marga afbragðs-smiði
innan sinna vébanda.
Hér í Vestmannaeyjum bjó
Þorsteinn með fjölskyldu sinni
fram á öndvert ár 1973. Þorsteinn
og fjölskylda hans var hluti af
þeim tolli, sem Vestmannaeyjar
urðu að gjalda vegna jarðeldanna
miklu. Þó að Þorsteinn ætti eftir
Minning:
Fæddur 2. júní 1962
Dáinn 14. nóvember 1983
Hann Sæmi er dáinn, í dag
kveðjum við hann hinstu kveðju,
hann hefir gengið sín síðustu spor
hér á jörðu, spor sem okkur vinum
hans gleymast ekki, yfir þeim er
birta og heiðríkja.
Hógværð, lítillæti, prúð-
mennska kemur í hugann er við
minnumst hans, þessa trausta og
velgerða pilts.
Einhver hlýtur tilgangurinn að
vera, einhvers staðar hefur vantað
slíkan starfskraft, við trúum því.
Hér er ekki ætlunin að rekja ætt-
ir, æviferil né afrek, aðeins þakka
og kveðja, þakka fyrir bjartar
samverustundir, kveðja góðan
dreng.
Aðstandendum votta ég mína
dýpstu samúð, sorgin er þung, en
að skila ærnu verki í heimabyggð
sinni eftir þetta, varð ekki af bú-
ferlaflutningum heim, enda hafði
heimili hans orðið eyðileggingunni
að bráð. Þorsteinn hófst fljótt
handa við að koma sér upp heimili
að nýju. Að þessu sinni byggði
hann í Kópavogi, að Litlahjalla 7,
þar sem hann bjó til dauðadags.
Margvísleg þáttaskil urðu hjá
einstaklingum og fyrirtækjum í
Vestmannaeyjum í kjölfar eld-
gossins 1973. Fyrirtæki Þorsteins
og félaga hans hóf ekki rekstur að
nýju. Þá hefst nýr þáttur í ævi-
starfi Þorsteins. Hann gerist yfir-
smiður við Sjúkrahús Vestmanna-
eyja. Hann fékk til liðs við sig
hluta sinna fyrri starfsfélaga og
hóp annarra góðra handverks-
manna. Húsnæði og vélakostur
fyrirtækis hans var nýttur til
verksins. Mikið lá við, gamla
sjúkrahúsið ónothæft, og þess
vegna varð að flýta eftir föngum
því mikla verki, sem fyrir lá, að
innrétta nýja sjúkrahúsið á
skömmum tíma. Hér nutu sín til
fulls þeir fágætu hæfileikar Þor-
steins að hafa lausn á hverjum
þeim vanda, sem upp kom. Það var
aðdáunarvert að sjá hve verkinu
miðaði vel. Ég tel, að á engan sé
hallað, þótt sagt sé, að þar hafi
hlutur Þorsteins verið stærstur.
Sérstakur þáttur í þessu verki var
samvinna Þorsteins og arkitekts
hússins, Guðmundar Þ. Pálssonar.
Þeir unnu sem einn hugur og ein
hönd. Virtist mér sem Guðmundur
hefði aldrei lagt verk í hendur
nokkurs manns, sem hann treysti
jafn vel og Þorsteini. Brátt leiddu
samskipti þeirra til náinnar vin-
áttu, sem hélzt æ siðan. Af öllum
þeim verkum, sem Þorsteinn tók
að sér, held ég að ekkert hafi verið
honum jafn hugleikið og þetta.
minningin bjarta mun lifa áfram
meðal okkar.
Vinur
Þótt aldrei kæmi það fram á varir
Þorsteins, þóttist ég finna stolt
hans vegna framlags síns til bygg-
ingarinnar. Þetta óskabarn hans
dró hann að sér hverju sinni, sem
hann heimsótti Eyjarnar. Hann
var varla fyrr kominn á staðinn en
hann birtist á sjúkrahúsinu. Og
eins og af gömlum vana leituðu
augun eftir einhverju, sem þyrfti
að færa til betri vegar.
Þegar byggingu sjúkrahússins
var formlega lokið, var gerð úttekt
á byggingunni. I minningunni
stendur eitt upp úr frá þeim at-
burði. Allir úttektarmennirnir lof-
uðu óspart tréverk hússins.
Við, sem störfum við sjúkrahús-
ið, stöndum í mikilli þakkarskuld
við Þorstein Magnússon fyrir það
hús, sem hann byggði okkur. Vest-
manneyingar eiga um ókomna tíð
eftir að njóta þessara verka hans,
því að verkið lofar meistarann.
Þegar starfi Þorsteins við bygg-
ingu Sjúkrahúss Vestmannaeyja
og endurbyggingu gamla sjúkra-
hússins í Ráðhús Vestmannaeyja-
bæjar lauk, tók hann við forstöðu
Smíðahúss Kópavogskaupstaðar,
sem komið var á fót um þessar
mundir. Þar starfaði hann meðan
heilsa og kraftar entust.
Þorsteinn var einstakur elju-
maður. Honum féll helzt ekki verk
úr hendi. Þótt hann hefði með
höndum tímafrek störf, virtist
hann alltaf hafa tíma til að rétta
vinum sínum og vandamönnum
hjálparhönd að loknu dagsverki,
enda var hjálpsemi og greiðvikni
mjög ríkur þáttur í eðli hans. Af
þessu leiddi, að tími hans til að
sinna heimilinu varð oft minni en
skyldi. Það kom því meir en ella í
hlut eiginkonu hans, Guðrúnar
Gunnarsson, að hafa með höndum
stjórn á stóru heimili. Þau eignuð-
ust 5 börn og Þorsteinn gekk syni
Guðrúnar, sem hún eignaðist áður
en þau giftust, í föðurstað. Þor-
steinn bar mjög fyrir brjósti vel-
ferð barna sinna og áberandi var
áhugi hans fyrir menntun þeirra.
í nær aldarfjórðung stóðu kynni
okkar Þorsteins. Ég fór ekki var-
hluta af hjálpsemi Þorsteins. Gilti
þar einu, hvort ég átti þar sjálfur
hlut að máli eða þær stofnanir,
sem ég hef starfað við.
Við fráfall Þorsteins Magnús-
sonar sækja margar minningar á
hugann. Þakklæti er mér efst í
huga fyrir langa vináttu, því að
Þorsteinn var sannur vinur vina
sinna.
Fundum okkar bar síðast sam-
an, þegar hann kom á heimaslóð í
október sl. Þá leyndi sér ekki, að
Þorsteinn gekk ekki heill til skóg-
ar. Dvölin hér varð skemmri en
hann hafði ætlað. Við komuna
heim var hann þegar í stað lagður
inn á sjúkrahús. Þaðan átti hann
ekki afturkvæmt.
Ég og fjölskylda mín sendum
Guðrúnu, börnunum og öðrum,
sem eiga um sárt að binda, okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Ég veit, að margar hlýjar hugs-
anir leita nú til þeirra frá fjöl-
mörgum vinum í Vestmannaeyj-
um.
Megi tíminn, græðari sáranna,
vinna fljótt og vel.
Eyjólfur Pálsson
Birting
afmœlis- og
minningar-
greina
ATHYGLI skal vakin á því, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með góð-
um fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði, að berast í síðasta lagi
fyrir hádegi á mánudag og hlið-
stætt með greinar aðra daga. í
minningargreinum skal hinn
látni ekki ávarpaður. Þess skal
einnig getið, af marggefnu til-
efni, að frumort Ijóð um hinn
látna eru ekki birt á minningar-
orðasíðum Morgunblaðsins.
Handrit þurfa að vera vélrituð og
með góðu línubili.
Sæmundur Jóns-
son Fosshóli
Hjónaminning:
Valdimar Lúðvík
Dagbjartsson og
Sigríður Oddsdóttir
Yaldimar Lúðvík
Fæddur 7. nóvember 1899
Dáinn 8. desember 1979
Sigríöur
Fædd 3. maí 1897
Dáin 16. nóvember 1983
Gott er góðra að minnast. Því
viljum við skrifa hér nokkur orð í
minningu afa okkar og ömmu.
Sigríður amma var fædd að
Brekku í Gufudalssveit, dóttir
hjónanna Odds Magnússonar
bónda og Þuríðar Guðmundsdótt-
ur ljósmóður. En hún ólst upp að
Stóra-Laugadal í Tálknafirði.
Lúðvík afi fæddist að Gröf á
Rauðasandi, sonur hjónanna
Dagbjarts Einarssonar bónda og
Sigurbjargar Ketilsdóttur.
Afi og amma giftu sig þann 7.
júlí 1930 og alla sína sambúð
bjuggu þau í Reykjavík. Komu þau
þremur börnum til manns. Tvö
eldri átti amma frá fyrra hjóna-
bandi, þau Leu og Hjörvar Krist-
jánsbörn. En afi gekk þeim alveg í
föðurstað. Saman áttu þau einn
son, Vilhelm Heiðar.
Við barnabörnin eigum allar
okkar minningar um afa og ömmu
frá Hringbraut 97. En þar bjuggu
þau öll sín síðari ár. Minningarnar
eru margar og dettur okkur
ósjálfrátt í hug ýmislegt úr lífi
þeirra.
Þurrkuðu blómin hennar ömmu,
sem hún notaði í fallegu blóma-
myndirnar og stóra pálmann sem
tók yfir hálfa stofuna. Pönnukök-
urnar hans afa sem hann bakaði
alla sunnudaga. Rjómaterturnar
sem amma skreytti fyrir 1. maí-
kaffið sem Betaníufélagið stóð
fyrir. En þau voru bæði mjög virk
innan Kristniboðsfélags karla og
kvenna og voru t.d. með við að
gróðursetja það fræ, sem varð að
kristniboðinu í Konsó.
Svarta stóra reiðhjólið hans afa
sem hann hjólaði á um allan bæ,
þar sem hann eignaðist aldrei bíl.
Þjóðbúningana og kjólana sem
amma saumaði á okkur stelpurnar
og dúkkurnar. Strætómiðana sem
afi gaf okkur alltaf er við komum í
heimsókn, svo við kæmum nú ör-
ugglega aftur. Öll málverkin
hennar ömmu sem við vonumst til
að varðveitist á heimilum afkom-
enda þeirra. Fangið hans afa sem
maður skreið upp í, ef vantaði
samastað í stofunni. Og bíltúrana
sem afi og amma fóru með okkur í,
upp í Heiðmörk og til Þingvalla á
sunnudögum.
Já, margs er að minnast þegar
langri ævi er lokið hjá tveimur at-
hafnasömum manneskjum.
Við þökkum afa og ömmu fyrir
allar samverustundirnar sem við
áttum saman og minningarnar
sem tengjast þeim. Nú eru þau
saman á ný og efumst við ekki um
að þeim líði vel hjá Guði sem þau
trúðu svo einlægt á.
Barnabörn
Lokað
Húsamiöjan veröur lokuö frá hádegi föstudagsins 25.
nóvember vegna útfarar SNORRA HALLDÓRSSON-
AR, forstjóra.
Lokað
í dag vegna jaröarfarar
GUÐJÓNS KRISTINS ÞORGEIRSSONAR.
Happý-húsiö,
Úlfar Guðjónsson hf.
Lokað
í dag fimmtudaginn 24. nóvember frá klukkan 1—4
vegna útfarar TÓMASAR GUÐMUNDSSONAR
skálds.
Bókaútgáfan Helgafell.