Morgunblaðið - 04.11.1984, Qupperneq 38

102
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 4. NÓVEMBER 1984
+
Elginmaöur minn,
JÓN Q. NIKULÁSSON,
laaknir,
Eapigaröi 4 Raykjavík,
lést í Borgarspítalanum 1. nóvember.
Helga Ólafason.
t
JÓN EBBA80N,
Hrafnhólum S,
lóst 21. október. Útförin hefur fariö fram. Þökkum auösýnda sam-
úö.
Guöbjörg H. Sigurbjörnadóttir,
Ebbi J. Guönaaon
og aöatandendur.
+
Dóttir mín og systir okkar,
ODDNÝ GUÐRÚN ÞORVALDSDÓTTIR,
Fellamúla 4,
lést 27. október. Jaröarförin fer fram frá Bústaöakirkju mánudag-
inn 5. nóvember kl. 13.30.
Gróa Oddsdóttir
og systkini hinnar látnu.
+
Faöir okkar, tengdafaöir og bróöir,
MAGNÚS GUÐJÓNSSON,
Hringbraut 60 Hafnarfiröi,
lést í Landspítalanum ð. október. Útförin fór fram i Fríkirkjunni
Hafnarfiröi 17. október. Þökkum öllum þeim er heiöruöu minningu
hans og vottuöu okkur samúö.
Bjarni Magnússon,
Andrés Magnússon,
Sverrir Þ. Magnússon,
Inga Guöjónsdóttir,
Sigrún Steingrímsdóttir,
Guörún B. Torfadóttir,
Helen M. Róberts,
Anna Guöjónsdóttir.
+
Eiginkona min, móöir, tengdamóöir og amma,
JÓNÍNA INGVELDUR VIGFÚSDÓTTIR,
Haukshólum 6,
lést þann 25. október sl. aö Hátúni 10b. Útförin hefur fariö fram i
kyrrþey aö ósk hlnnar látnu. Sérstakar þakklr eru færöar læknum
og hjúkrunarfólki öldrunardeildar Landspítala islands aö Hátúni
10b fyrir umönnun hennar.
Sigurjón Hákonarson,
Hákon Birgir Sigurjónsson, Hanna iris Sampsted
og barnabörn.
+
Faöir minn, tengdafaöir afi og langafi,
ERNST HINZ,
Neuenburg Baden, Þýskalandi,
er látinn. Jaröarförin hefur fariö fram. Þökkum innilega auösýnda
samúö.
Hans Gunnar Hinz, Jóhanna G. Hinz
Elías örn Hinz,
Gunnar Björn Hinz, Þorbjörg Guðjónsdóttir,
Henny og Jóhanna Halldóra.
+
Alúöar þakkir fyrir auösýndan hlýhug og samúö viö fráfall og útför
móöur mlnnar og tengdamóöur,
SEVERÍNU PETREU HÖGNADÓTTUR,
Suöurtúni 3 Keflavfk,
sem andaöist hinn 29. september sl.
Elín Ólafsdóttir,
Marteinn Árnason.
+
Þökkum innilega vináttu og hlýhug viö andlát og útför
REBEKKU KRISTJÁNSDÓTTUR
frá Seyöisfiröi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks B-deildar Fjóröungssjúkrahússins á
Akureyri fyrir góöa aöhlynningu.
Marfa Sveinlaugsdóttir, Vernharöur Sveinsson,
Björn Sveinlaugsson, Þórunn Magnúsdóttir,
Guóný Björnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Gunnar Jósefsson
verkstjóri - Minning
Fæddur 9. msí 1909.
Diimi 6. október 1984.
Gunnar Jósefsson var verkstjóri
hjá Hafnamálastofnun ríkisins er
hann lést.
Hafnamálastofnun ríkisins hef-
ur alltaf haft mjög góða verk-
stjóra. Ráðnir hafa verið til verk-
stjórnar menn sem reyndir eru við
framkvæmdir, traustir menn,
ábyggilegir, með leiðtogahæfi-
leika. Verkin ero erfið og vanda-
söm, aðeins bestu menn eru gjald-
gengir. í hópi verkstjóranna sóp-
aði að Gunnari.
Gunnar Jósefsson var fæddur
og uppalinn á Atlastöðum i Sléttu-
hreppi. Hann fékk sveinsbréf í
húsasmiði 25 ára gamall og siðan
meistarabréf í skipasmíði nokkr-
um árum siðar. A árunum i og
eftir heimsstyrjöldina síðari rak
hann dráttarbraut á Siglufirði og
seinna á Akureyri og hafði mikil
umsvif. Á þessum árum var
athafnalíf með miklum blóma á
Siglufirði. Síldarævintýrið stóð
sem hæst og stundum lágu bátar i
tugatali inni á firðinum. Margir
þessara báta þurftu ýmsa þjón-
ustu við viðgerðir og er mér sagt
af kunnugum að Gunnar hafi unn-
ið ómetanlegt starf við bátaflot-
ann.
Gunnar vann ýmis störf fyrir
Hafnamálastofnunina allar götur
síðan 1950, aðallega við
neðansjávarframkvæmdir, boran-
ir og sprengingar neðansjávar-
hleðslu á steyptum undirstöðum
hafnargarða o.s.frv. Kafarastörf
eru líklega með erfiðustu störfum
við hafnargerðir. Það var árið
1970 að Gunnar vann við boranir
og sprengingar neðansjávar í
Gerðavör og Vogum. Það barst í
tal að Gunnar þá liðlega sextugur
væri of gamall fyrir verkið. Hann
fékk pata af þessu og sagði:
„Hvaða vitleysa er þetta, ég hef
tekið verkið að mér.“ Það reyndist
einnig svo að hann leysti þetta
starf með ágætum og gaf öðrum
yngri mönnum ekkert eftir. Þetta
dæmi lýsir vel persónuleika Gunn-
ars. Hann sagði aðeins það sem
hann gat staðið við og loforð voru
bindandi.
Árið 1971 varð Gunnar verk-
stjóri og kafari hjá Hafnamála-
stofnun rikisins og vann þar til
æviloka.
Ég kynntist Gunnari fyrst á efri
árum hans en mér er tjáð af
mönnum sem þekktu hann að
hann hafi á yngri árum borið af
mönnum í gjörvi og glæsileika.
Gunnar var afbragðs verkstjóri.
Hann hafði mjög fjölþætta
reynslu til að byggja á í
verkstjórastörfum sínum og var
ótrauður við að takast á við ný
verkefni. Mér leið vel í návist
Gunnars. Hann var karlmenni,
óhræddur við tilveruna og naut
greinilega lífsins. Slíkir menn
hafa mannbætandi áhrif.
Ég þakka Gunnari ágæta sam-
vinnu og votta ástvinum hans
innilega samúð mína.
Danfel Gestsson
Margrét Finnbjörns-
dóttir Hansen
Fædd 10. apríl 1898
Dáin 20. október 1984
Elskuleg amma er horfin af
sjónarsviðinu. Hún kvaddi þennan
heim með sömu reisn og einkenndi
hennar lífsgöngu. Ekkert tóm
gafst til að kveðja þessa öldnu
ættmóður sem hélt hugrökk til
móts við almættið.
Hún var fædd i Görðum I Aðal-
vík þann 10. apríl 1898, eitt af ell-
efu börnum Halldóru Halldórs-
dóttur og Finnbjörns Elíassonar. í
hamravíkum ystu Hornstranda
höfðu þá kynslóðir lifað og dáið
allt frá því Geirmundur heljar-
skinn nam þar land. óblið nátt-
úruöfl gerðu Hornstrendinga
ósigrandi þolendur harðræðis og
lausa við kveifarskap. Þeir urðu
einlægir trúmenn og dýrkendur
drottins píslanna i Passíusálmun-
um en jafnframt unnendur fornra
bókmennta og hetjulýsinga þeirra.
Úr þessu umhverfi var hún upp-
runnin og bar þess merki hvar
sem hana bar niður.
Aldamótakynslóðin sem nú er
óðum að hverfa lifði tímana
tvenna. Það er erfitt fyrir nútima-
barnið að gera sér i hugarlund þau
ævikjör sem henni voru búin. Svo
margt höfum við þó heyrt um þá
kynslóð en skiljum aldrei til fulls.
Eitt er þó víst; hún lét aldrei hug-
fallast en horfði bjartsýn fram á
við og nærði okkur hin sem á eftir
komu.
Amma mín tilheyrði þessari
kynslóð og eins og svo margir af
þeirri kynslóð vann hún engin þau
afrek sem helst verða reiknuð til
manngildis nú á dögum. Auð eða
glæsta menntun átti hún enga. En
hún tók því með þökkum sem lífið
gaf og skóp sér sjálf þau tækifæri
sem nýtast máttu.
Ung að árum sigldi amma til
Kaupmannahafnar og dvaldi þar
um nokkurra ára skeið. Á heim-
leið mætti hún ungum og fallegum
Dana, Rudolf Theil Hansen, sem
var á leið til starfa á tslandi. Þar
var kominn hennar lífsförunautur
og varð um fimmtíu og sex ára
skeið. Þau gengu í hjónaband hinn
10. ágúst 1926 og varð fimm barna
auðið.
Á fullorðinsaldri reistu þau sér
hús í Garðabæ og bjuggu þar í
rúm tuttugu ár. Þaðan eru mínar
fyrstu minningar um ömmu og
afa.
í huga barnsins var amma bara
amma, hlý og mild sem sagði
okkur börnunum sögur sem hún
hafði sjálf samið, bakaði pönnu-
kökur handa okkur og glettist við
okkur. Árin liðu og við hættum að
vera börn. Með auknum þroska
lærðist mér að líta jafnframt á
hana sem konu og nú þegar hún er
öll, skiljast mér aldrei betur þau
öfl sem bjuggu að baki þessari
konu.
Heimskonan og Hornstrending-
urinn sameinuðust I henni á frá-
bæran hátt. Kjarkur, dugnaður og
þrautseigja var henni í blóð borin.
Hún var höfðingi heim að sækja
og unni öllu fínlegu og fögru. Hún
kunni ógrynnin öll af kveðskap og
hafði yndi af músik og söng. Gam-
ansemi átti hún í ríkum mæli og
húmorinn hennar var einstakur á
sinn hátt. Hún bar tilfinningar
sinar ekki á torg en tregaði i
hljóði. Hún var furðanlega næm á
þankagang annarra og ekki sist
okkar unga fólksins. Fordóma átti
hún fáa og diplómat fram i fing-
urgóma. Hún var mannasættir og
tók oftast málstað þess sem niður
var settur. En umfram allt var
hún mild og hlý.
Þannig lifir minning hennar hjá
mér, barnabarni þessarar gengnu
konu. Fallega skrifuðu bréfin
hennar frá Danmörku er hún bjó
þar öðru sinni og stundirnar okkar
yfir kirsuberjavini á dönskum
sumarnóttum, þar sem hún var
mér sem uppspretta heilræða og
visku, lifa i minningunni.
Nú hvilir hún að loknu dags-
verki við hlið þess manns sem hún
deildi kjörum með f meira en hálfa
öld. Það var henni mikið áfall er
hann lést fyrir tæpum tveimur ár-
um. Nú sigla þau aftur saman að
bjartari ströndum, þar sem
himnafaðirinn strýkur burt
þreytu og erfiði dagsins.
Þess vildi ég óska að eiginleikar
sem hennar bærust áfram til
barna minna og niðja. Ég kveð
með kæru þakklæti fyrir allt sem
hún gaf. Blessuð sé minning henn-
ar.
Margrét Jónsdóttir
Margrét Finnbjörnsdóttir Han-
sen lést 20. október síðastliðinn,
áttatíu og sex ára að aldri, og kom
andlát hennar á óvart. Ég heim-
sótti hana á heimili hennar,
Garðaflöt 7, Garðabæ, þrem dög-
um fyrir andlátið. Hún var hress
og tók á móti mér með sinni ein-
stöku hlýju og gestrisni og gerði
að gamni sinu eins og hennar var
vani. Ég kynntist henni í æsku á
Siglufirði, en þar bjó hún i mörg
ár ásamt eiginmanni sínum, Rud-
olf Theil Hansen, klæðskera og 5
börnum þeirra hjóna. Rudolf var
danskrar ættar og einstakt ljúf-
menni. Hann andaðist fyrir 2 ár-
um. Þau hjón fluttust til Reykja-
víkur eftir stríðið og bjuggu mörg
ár á Nýlendugötu 15A. Þar var ég
sem unglingur daglegur gestur i
nokkur ár, en við Anna dóttir
þeirra vorum vinkonur. Á þvi
heimili ríkti ávallt glaðværð og
góðvild og alltaf var mér tekið
opnum örmum, sem væri ég ein af
fjölskyldunni. Margrét var afar
söngeísk og öll hennar börn og var
mikið um söng og hljóðfæraslátt á
heimilinu. Hún var einnig fróð og
kunni frá mörgu að segja frá lið-
inni tíð og kryddaði jafnan frá-
sögn sína gamansemi. Ég dáðist
oft að hve fundvis hún var á hið
spaugilega í tilverunni og hefur
það án efa létt henni lifið, ásamt
meðfæddri bjartsýni. Hún vann
lengst ævinnar tvöfaldan vinnu-
dag utan heimilis sem innan. Inni-
legt og náið samband var alla tíð
með Margréti og börnum hennar
enda vildi hún veg þeirra sem
mestan. Þau eru öll mesta mynd-
arfólk. Elst er Anna gift Ólafi M.
Ólafssyni, Halldóra gift Guð-
mundi Gilssyni, Steinunn gift Jóni
Bjarnasyni og yngst eru Alma og
Gunnlaugur. barnabörnin eru 15.
Ég sendi börnum hennar og öðr-
um ættingjum innilegar samúð-
arkveðjur.
Þorgerður Brynjólfsdóttir