Morgunblaðið - 08.09.1985, Síða 33

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 8. SEPTEMBER 1985
33
Aðalatriðið er hvernig til tekst."
Nú beinisL talið að þvi hvernig
gangi að selja myndir. Karl segir
sölu hafa yfirleitt verið frekar
daufa. „Maður þarf að selja mynd-
ir,“ segir hann. „Aðrir við þessa
götu selja harðfisk eða peysur.
Hér eru það málverk. Það hefur
verið jöfn og þétt sala i vissum
„mótífum" aðallega landslags-
myndum með fjöllum, kjarri og
litlum lækjum. Eg hef ekki málað
mikið af slikum myndum. Kannski
eitthvað þegar ég var 13 til 14 ára.
Þetta er ekki sagt af því slíkar
myndir þurfi að vera slæmar. Það
sýna hinar framúrskarandi mynd-
ir Kjarvals, Ásgríms og Jéns Stef-
ánssonar. Kannski hefur ekki ver-
ið gert betur í íslenskri myndlist
en þeir gerðu.
Eg hef lengst af málað með
sterkum og andstæðum litum af
því það hentar mér,“ heldur Karl
áfram. „En það er svo einstak-
lingsbundið hvaða liti menn nota.
Mér dettur í hug „Útigangshestar“
eftir Jón Stefánsson. Það verk er
mikið málað í einum lit sem hann
hefur einhvern járnaga á. Það er
frábær mynd. Ánnars er það nú
svo með málverkið að maður nýt-
ur þess og skilur með augunum en
ef maður ætlar að færa form og
liti yfir í orð þá vandast málið.“
Karl segist hafa farið fljótt að
mála með olíulitum. Þeir litir hafi
þá möguleika að hægt sé að vinna
myndina aftur og aftur. Um tússið
gegni öðru máli. Það sem málað sé
með tússi það standi. „Þar er ekki
hægt að taka neitt upp. Það er því
mikill munur á olíu og tússi, ég er
yfirleitt lengi að mála svo það get-
ur verið gott að fara yfir í alveg
óskylt efni,“ segir Karl.
„Á sýningunni i Listmunahús-
inu eru nokkrar myndir sem ég
hef verið að mála sl. átta ár. Það
hafa orðið miklar breytingar á
þeim á þessum langa tíma. Mér
fannst þær aldrei nógu góðar og
kannski eru þær enn ekki nógu
góöar, en þó eru þær betri en þær
voru áður.“
Þegar við Karl kvöddumst á
Mensu varð að samkomulagi
okkar í millum að ég kæmi aftur
um klukkan fimm þann sama dag
til að sjá myndirnar.
Gylfi Gislason myndlistarmað-
ur var að aðstoöa Karl við að velja
stað fyrir málverkin þegar ég kom
aftur niður í Listmunahús. Dregn-
ar ákveðnum dráttum í andstæð-
um litum stóðu þær i röðum við
veggina. Við gengum fram og aft-
ur um salinn, skoðuðum myndirn-
ar og ræddum um hugsanleg nöfn
á þær. Karl segir mér að hann hafi
þann háttinn á að skíra myndirn-
ar rétt áður en þær komi fyrir
sjónir almennings.
Hann sýnir mér stóra olíumynd
sem hann kvaðst hafa byrjað á ár-
ið 1979 og verið að mála i fram á
þennan dag. Á þessum tíma kvað
hann hana hafa fengið á sig
marga liti. Nú er myndin stór
hvítur flötur sem rofinn er af
svörtum línum sem minna helst á
örlagalínur í risastórum lófa.
Hann strýkur yfir myndflötinn
með annarri hendi og bendir mér
á hvernig sums staðar megi sjá
móta fyrir þykkum pensilförum
undir hvíta fletinum og hvernig
gegnum hann glitti víða i ýmsa liti
sem áður prýddu myndflötinn. —
Þarna kveð ég Karl Kvaran. Undir
myndinni sinni stóru, sem hann
hefur lagt svo mikla vinnu i,
þrýstir hann hönd mfna með báð-
um höndum og hlýjan í handtak-
inu fylgir mér út á götuna.
Lausgyrtir læknar
Myndbönd
Sæbjörn Valdimarsson
LOVING COUPLES ★★
Leikstjóri Jack Smight. Framleið-
andi David Susskind. Kvik-
myndataka Phlip Lathrop. Tónlist
Fred Karlin. Handrit Martin
Donovan. Aðalhlutverk Shirley
MacLaine, James Coburn, Susan
Sarandon, Stephen Collins, Sally
Kellerman, Mary Martin. Banda-
rísk, gerð 1980. 94 mín.
Kvenlæknir nokkur, (Shirley
Maclaine), fer að halda við
fyrrverandi sjúkling sinn, með
þeim óskaplegu afleiðingum
sem kallast makaskipti. Maður
hennar, frægur skurðlæknir,
(James Coburn), fer semsé að
búa með kærustu sjúklinsins,
(Susan Sarandon), til sárabóta.
Allt gengur eins og í sögu um
tíma, en slæm fráhvarfsein-
kenni fara að gera vart við sig
þegar á iiður.
Myndin hefur sjálfsagt átt að
vera djörf og frjálsleg, algjört
æði þegar hún kom á markað-
inn 1980, en í dag er hún orðin
allt að þvi gamaldags, brosleg
og stirð. Hún tekur sig líka full
alvarlega til að geta kallast ást-
arlífsfarsi í ætt við þá sem
fransmenn eru snillingar að
skrúfa saman úr hinum skop-
legustu aðstæðum og uppákom-
um. Einhvers staðar undirniðri
á að finna þann boðskap að
hollast sé sinni frú að hátta
hjá, en sú rödd verður hjáróma
i bitlausu handriti. Þá eru
nokkrir óheyrilega væmnir
tónlistarkaflar í myndinni. Þeir
komust í tísku á sjöunda og átt-
unda áratugnum, en heyra nú
fortíðinni að mestu leyti til. Og
sakna þeirra sjálfsagt fáir.
Eina ástæðan og reyndar
nokkuð góð til að sjá Loving
Couples (ósköp þykir mér ann-
ars vesældarlegt þegar inn-
flytjendur treysta sér ekki til
að finna þokkalegt íslenskt
nafn á myndbönd sin, hlálegast
þó er þeir gera sig ánægða með
útlenskt heiti þeirra sem þarf
þó undantekningarlaust að
koma fram á hulstrinu,) er
frammistaða ágætra leikara,
sem krafla sig í gegnum slælegt
handrit, undir slælegri leik-
stjórn, af aðdáunarverðu hug-
rekki. James Coburn er undir-
metinn leikari sem aldrei
bregst. Hann á bestu sprettina
í Loving Couples. Hæfileikar
þeirra Shirley MacLaine og
Susan Sarandon fá ekki notið
sín í þessari bragðdaufu gam-
anmynd, jafnvel Collins á betra
skilið. Leikstjórn Jacks Smight
er hversdagsleg. Þessi eitt sinn
efnilegi leikstjóri, (No Way To
Treat a Lady), virðist orðinn í
hugmyndasljórra lagi.
Loving Couples er ein af fáum,
(og flestum mislukkuðum), til-
raunum Time-Life-stórveldis-
ins til að komast inn á kvik-
myndamarkaðinn um og eftir
’80.
mtafí
-jafhvel á mámtdö
Nýja sunnudagsjógúrtin
sér fyrir því - þykk og íburðar-
míkil. Gædd ávöxtum og öðrum
fjörefnum í ríkum mæli.
Tegundimar eru tvær-,
ein með jarðarberjum og banönum
- önnur með kryddlegnum rúsínum.
Sunnu*
Gleðileg viðbót við góða skapíð.
nmr
50ÁRA-
Al IK hf 3 14A