Morgunblaðið - 04.01.1986, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 4. JANÚAR1986
j/ þú qleymdir pía»v5bekkr>um! "
ást er...
... að láta klukk-
una ekki hringja á
laugardags-
morgni
kitliö— Þetta er það nýjasta fyrir
þá sem sjálfir vilja smíða
sér bfl ...
HÖGNI HREKKVtSI
H4ETTU AP HUÖSA UM SAMSTÆ£> FÖT/"
Gott ára-
mótaskaup
Jóhanna hringdi og - lýsti
ánægju sinni með áramótaskaup
sjónvarpsins. „Þetta var í alla
staði mjög vel heppnað áramóta-
skaup, bæði fjölbreytt og flest
atriðin bráðskemmtileg. Eg held
að sjaldan eða aldrei hafi eins
vel tekist til með áramótaskaup
sjónvarpsins eins og núna. Þetta
áramótaskaup hefði gjarnan
mátt vera lengra. Þá fannst
okkur á mínu heimili áramóta-
ballið sem sjónvarpið bauð upp
á alveg sérstaklega sniðug hug-
mynd og er ég viss um að margir
hafa skemmt sér vel fyrir framan
sjónvarpið á nýársnótt."
Fleiri höfðu samband við Vel-
vakanda og lýstu ánægju sinni
með áramótaskaupið.
Björgunarsveit-
ir ættu að taka
björgunarlaun
Gunnar hringdi: „Nú um ára-
mót erum við ákaft hvött til að
styrkja björgunarsveitir með
flugeldakaupum. Það er að sjálf-
sögðu vel og vonandi gengur
sveitunum vel að ná inn fjár-
magni til að standa straum af
starfsemi sinni. Hitt er annað
að oft finnst manni illa farið
með verðmæti þegar hjálpar- og
björgunarsveitir eru annars veg-
ar. Þar á ég við þegar björgunar-
menn leggja í leiðangra upp um
fjöll og firnindi til að leita manna
sem ekkert brýnt erindi áttu á
fjöll og gera sér hálfpartinn að
leik að stefna sjálfum sér og
öðrum í hættu. Almenningur sem
styrkir björgunarsveitirnar svo
og björgunarsveitamenn sjálfir
þurfa svo að bera kostnað og
erfiði af framferði þessara
manna sem virðast aldrei læra
að sjá fótum sínum forráð. Mér
skilst að þeir sem leitað er að
þurfi ekki að borga krónu þó
fjöldi manna ásamt farartækjum
og tilheyrandi standi í leit að
þeim dögum saman, og það þó
algjört fyrirhyggjuleysi hafi
orðið þess valdandi að þeir týnd-
ust. Þetta finnst mér hæpin
regla. Þeir sem þannig fara að
ráði sínu ættu að borga brúsann
að einhverju leyti, það stendur
þeim næst.“
Öndvegissúl-
urnar og „Gamli
miðbærinn“
Reykvíkingur hringdi og sagði
mikið um nöldur og aðfinnslur,
en hins væri sjaldnar getið sem
vel væri gert. „Ég vil lýsa sér-
stakri ánægju með öndvegissúl-
urnar sem nú hefur verið kveikt
á til að minna á hið merka
afmæli Reykjavíkur. Það var vel
til fundið að reisa þessar öndveg-
issúlur og leiðir hugann til sögu-
legrar fortíðar okkar. Þá vil ég
líka nefna samtökin sem nefna
sig „Gamla bæinn" og eru tíma-
bær félagsskapur. Okkur er allt-
of tamt að ætlast til að aðrir
geri hlutina fyrir okkur, hugsi
fyrir okkur og framkvæmi í stað
þess að taka virkan þátt í mótun
eigin umhverfis."
Oánægðir með
íslenska mark-
vörðinn
Tvær báireiðar hringdu: „Við
horfðum á leik íslendinga og
Dana sem fram fór í Laugardals-
höll, sunnudaginn 29. desember,
og virtist okkur sem íslenski
markvörðurinn væri Dönum
hjálplegur við að sigra leikinn,
enda sigruðu Danir. Við erum
mjög óánægðar með hve íslenski
markvörðurinn stóð sig illa og
vonum að hann standi sig betur
í þeim leikjum sem framundan
eru.
Víkverji skrifar
Beinar útsendingar í sjónvarpi
hérlendis af öðru en stjórn-
mála- eða íþróttamönnum eru
sjaldgæfar. Á gamlárskvöld bar
hins vegar svo við, að tvö sjón-
varpsatriði voru sýnd í beinni út-
sendingu — álfabrenna á Kársnesi
í Kópavogi og dansleikur fyrir-
fólks, starfsfólks og vina sjón-
varpsins í sal þess eftir miðnætti.
Með því að veita þessa beinu þjón-
ustu gerir sjónvarpið þeim sem
heima sitja óþarft að yfirgefa
stofustólana til að taka þátt í því,
sem nýtur mestra vinsælda þetta
kvöld.
Hætt er við, að ýmsum, sem
ekki hafa átt þess kost áður, að
fylgjast með því, sem gerist við
áramótabrennu, hafi brugðið í
brún, þegar þeir sáu það, sem
gerðist í sjónvarpinu. Eldgleypar
hafa ekki til þessa verið í hópi
þeirra, sem íslendingar telja, að
séu á ferli á nýársnótt. Þeim mun
síður höfum við átt því að venjast,
að menn gangi berir að ofan utan
dyra á þessum árstíma, þótt þeir
hafi blys til að ylja sér við. Til-
burði af því tagi, sem við sáum
hjá eldgleypunum á Kársnesi, má
sjá á torgum í sumarblíðu í útlönd-
um. Lögin, sem harmoníkuunnend-
ur léku, virtust líka tengd öðrum
árstíma en nýársnótt.
Annars átti sjónvarpið í svo
miklum vanda með að koma þessu
efni til áhorfenda, að engu var
likara en álfar og huldufólk væru
á sveimi við brennuna á Kársnesi
og vildu fá að vera í friði fyrir
myndavélum og hljóðnemum.
Markús Örn Antonsson breytti
tilhögun á lokaþættinum í
dagskrá ársins í Ríkisútvarpinu,
þegar útvarpsstjóri ávarpar þjóð-
ina. Nú hét þessi dagrskrárliður
kveðja frá Ríkisútvarpinu. Út-
varpsstjóri flutti þessa kveðju
undir þeim merkjum ársins 1985,
að það var helgað æsku og tónlist.
Auk Markúsar Arnar komu ungir
tónlistarmenn fram í þættinum.
Eðlilegt er, að sérhver útvarps-
stjóri setji persónulegan stíl sinn
á þennan dagskrárlið. Var þetta
gert af smekkvísi hjá hinum nýja
útvarpsstjóra. Vafalaust sakna
margir þess, sem áður tíðkaðist.
En í þessu efni sem öðrum sætta
menn sig við breytingar, sé vel að
þeim staðið. Að vísu á Víkverji
erfitt með að sætta sig við, að
hætt sé að leika þjóðsönginn í út-
varp á fyrstu mínútum nýs árs.
Hann heyrði þjóðsönginn ekki eins
og venjulega í upphafi þessa árs —
móttökuskilyrði voru þó í góðu
lagi. Kannski viðtækið hafi verið
bilað? Athugun á auglýstri dag-
skrá útvarps nú og samanburði við
það, sem áður hefur birst um það,
sem þar gerist um miðnætti á ný-
ársnótt bendir til, að nú hafi þjóð-
söngnum verið sleppt.
xxx
Skaupið var skemmtilegt!"
hrópaði einn vina sjónvarps-
ins á áramótadansleik þess og.
viðstaddir tóku undir með lófa-
klappi. Þetta gerðist um klukkan
tvö á nýársnótt og staðfesti vafa-
laust þá skoðun, sem þá var al-
menn, á ágæti skaupsins. Víkverji
ætlar ekki að blanda sér í umræður
um það, hvort skaupið hafi verið
skemmtilegt eða ekki, hvað hafi
verið skemmtilegast og hvað hafi
farið út fyrir þau mörk, sem hæfi-
legt er, að höfundar setji sér, þegar
þeir hugsa til þess prúðbúna fólks,
barna og fullorðinna, sem safnast
saman í hátíðarskapi til að horfa
á herlegheitin.
Eins og þeir bentu á fulltrúar
„fyndnu kynslóðarinnar" í hópi
íslenskra rithöfunda í Glugganum
á dögunum, er almennt talin meiri
kúnst að vera fyndinn en leiðinleg-
ur á prenti. Þetta á auðvitað miklu
frekar við um gerð skemmtiþátta.
Þeir, sem fram komu í skaupinu,
sýndu og sönnuðu enn einu sinni,
að við eigum harðsnúinn hóp leik-
ara, sem hefur náð góðum tökum
á þeirri tækni, er sjónvarp krefst.
Þetta var væntanlega í síðasta
sinn, sem Ríkisútvarpið sat eitt
að því að kveðja gamalt ár og fagna
nýju á öldum ljósvakans. Eins og
mál horfa við er þó ekki líklegt,
að sjónvarpsstöð einkaaðila verði
eftir eitt ár orðin svo öflug, að hún
geti keppt við Ríkissjónvarpið með
beinum og kostnaðarsömum út-
sendingum á nýársnótt og hefðin
í kringum áramótaskaupið er orðin
rík í huga landsmanna. En í þessu
efni eins og öðru ræður það að
lokum, hvar neytendur telja sig fá
bestu vöruna. Þangað leita þeir.