Morgunblaðið - 12.03.1986, Page 50

i
50
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR12. MARZ1986
æ
®1981 Universal Press Syndicote/
" Opna&u cLyrr&v- þettz*. erbant /namma."
... að láta jólakortið
hans á besta stað.
TM Reg. U.S. Pat. Off —all rights reserved
"1985 Los Angeles Times Syndicate
Einn daginn valt skipið svo
mikið að maðurinn minn
lét binda sig fastan á bar-
stólnum á fyrsta plássi og
hann slapp við meiðsli.
Kaktusar geta verið vara-
samir sögðu þeir á slysa-
deildinni.
V*
-
HOGNI HREKKVISI
*y 7—1 ■ i ■ »~*j
/, Tl/Vtl TlL KO/YUMN FVRlR plG AE> LEíS&lA
pis. LeuCTÍ/ttiNN Eg ©OlMN.''
■’HITIit'.ui
’fi r ý
fe ‘ M
í I r <
Frá úrslitum í rökræðukeppni framhaldsskólanna sem haldin var í Háskólabíói.
Mælskukeppni framhalds-
skólanna ekki sjónvarpsins
~ Reiður menntskælingur skrif-
ar:
Síðastliðinn miðvikudag fór
fram, eins og flestir sjónvarpsáhorf-
endur vita, mælskukeppni fram-
haldsskóla í Háskólabíói. Það sem
setti liótan svip á þessa annars
ágætu keppni voru frekja og^yfir-
gangur stjómenda þáttarins „A líð-
andi stundu".
Þeir ásamt áhorfendum frá ISAL
og Háskólakómum yfirtóku anddyri
Háskólabíós fyrir tæki sín og tól
en menntaskólanemum sem komnir
Um söngvakeppni
sjónvarpsins
Kæri Velvakandi.
(Skrifað á mánudegi 10. mars)
Nú er hálfnað að senda út þau
lög sem eiga að fara keppa til úr-
slita í söngvakeppni sjónvarpsins.
Þessi lög era valin úr tvö hundrað
öðram, en ekkert þeirra sem þegar
hefur heyrst, væri hugsanlegt að
senda. Lag nr. 94 sungið af Pálma
Gunnarssyni er það skásta sem enn
hefur komið en það vantar lag
handa Björgvini Halldórssyni, en
auðvitað verður það hann sem
sendur verður í keppnina. Hann er
okkar langbesti dægurlagasöngv-
ari. Öll þjóðin man þegar hann kom
í sjónvarpið ásamt félögum úr
karlakór og söng lagið „Loksins ég
fann þig“. Það var lag sem hæfði
hans rödd. Hin fágaða framkoma
hans er þjóðarsómi.
Ennþá vantar lagið en kemur
það? Illa líst mér á það en vel má
það reynast. Ég bíð í ofvæni eftir
seinni helmingnum, því ef við fáum
lag fyrir Björgvin Halldórsson vit-
um við að til stendur að byggja
tónlistarhöll hér á íslandi.
E.H.
2034-1432.
vora til að hvetja sína menn og
gera sér glaðan dag, var meinaður
aðgangur eftir kl. 7.55. Ekki nóg
með það heldur átti kór Mennta-
skólans við Hamrahlíð upphaflega
að syngja við úrslitakeppnina en
þar sem sjónvarpinu fannst passa
svo vel að hafa Háskólakórinn í
Háskólabíói var hann fenginn í
staðinn.
Hér er ekki spurt um hver á rétt-
inn heldur hver hefur valdið. Þetta
er mælskukeppni framhaldsskóla
en ekki sjónvarpsins. Viðtölin hefði
mátt taka upp áður eða annars
staðar og þá hefðu fleiri nemar
komist að. Einnig jók það á álag
ræðumanna að fá að vita það andar-
taki fyrir ræðuflutning að þeir væra
ekki aðeins í Háskólabíói heldur líka
inni í stofu hjá þorra þjóðarinnar.
Nú legg ég til að þessi þrautleið-
inlegi þáttur, sem hingað til hefur
aðallega verið vettvangur stjóm-
málamanna til að segja brandara
eða gera sig að fíflum á annan
hátt, verði lagður niður sem
fyrst.
Víkverji skrifar
Akstur á nagladekkjum í vetur
hefur slitið götunum í höfuð-
borginni. í malbikið myndast hjólför
vegna þessa slits og þegar rignir
eins hressilega og nú síðastliðinn
mánudag sezt vatn í hjólförin og
langir mjóir pollar liggja á endilöng-
um götunum.
Þetta vatn getur verið hættulegt
umferðinni og verða menn að vera
varkárir, þegar ekið er við slík
skilyrði. Vatnið getur t.d. haft þau
áhrif að hemlunarlengd eykst til
muna og sé ekið með miklum hraða
í pollunum má lítið bregða út af,
svo að menn missi ekki stjóm á
ökutækjunum.
Annað vandamál er þessu sam-
fara og er það sá ami, sem gang-
andi fólk á gangstéttum hefur af
þessum pollum. Margir ökumenn
aka með allmiklum hraða í þessum
blautu hjólföram og sinna því ekki
að út frá hvorri hlið bifreiðar þeirra
gengur gusugangur mikill og fót-
gangandi fólk á gangstéttum stend-
ur eftir forugt og rennblautt — og
kannski er ómælt tjón unnið á góðri
flík. Það verður því aldrei nægilega
brýnt fyrir ökumonnum, sem sitja
í hlýjum og þægilegum bflum, að
þeir taki tillit til þeirra, sem þurfa
að ganga i roki og rigninu. Það er
nóg að þetta fólk þurfí að koma
heim eins og hundar af sundi dreg-
ið, þótt föt þess séu ekki einnig
ónýt af tjörumenguðu pollavatninu.
XXX
Já — það er ekki ofsögum sagt,
hve veðurguðimir hafa verið
góðir höfuðborgarbúum á þessum
vetri, sem nú er langt liðinn. Og
óvenju góður. Til skamms tíma vora
plöntur í garði í Fossvogshverfi enn
iðagrænar og eiga þó að teljast
einærar. Þetta era svokallaðar
stjúpmæður og er það harla óvenju-
legt að þær lifí af veðráttu í febrúar-
mánuði. Þó munu þær ekki hafa
þolað frostakaflann, sem gerði nú
á dögunum, þótt stuttur væri. Þá
munu páskaliljur og túlípanar vera
farnir að gægjast upp úr jörðinni
víða í borginni. Þetta er auðvitað
allt gott og blessað og minnir okkur
á, að vorið og sumarið era framund-
an, en páskahret getur þó haft
ómældan skaða í för með sér fyrir
jarðargróður, ef hann kann sér ekki
hóf í vexti.
Annars er gaman að fylgjast með
því á vorin, þegar gróðurinn vaknar
til lífsins. Sumar innfluttar tijá-
plöntur láta oft gabbast af hlýinda-
skeiðum á vetram og víða vora
þessi erlendu tré farin að brama á
dögunum. En ein er sú tijátegund,
sem ekki lætur gabbast og er það
íslenzka birkið, er hér hefur búið
frá ómunatíð. Það er sama hve hlýtt
er, bram birkisins lætur ekki á sér
kræla, fyrr en nær dregur sumri.
Sá, er þetta ritar, undraðist þetta
eitt sinn og spurði skógfræðing,
hvemig á þessu stæði. Hann kvað
lofthita lítil áhrif hafa á birkið, fyrr
en sól væri komin í ákveðna hæð
á himni. Þetta sýnir kænsku þessar-
ar íslenzku tijátegundar, sem hefur
lært að lifa í þessu kalda loftslagi.
Annað undraði manninn, en það
vora tvær birkihríslur, sem stóðu
hlið við hlið móti sólu við nákvæm-
lega sömu lífsskilyrði að því er
ef fer fram sem veðrið hefur verið, virtist, en þær höguðu sér mjög
gæti þessi vetur jafnvel orðið mildr misjafnlega. Þannig munaði ávailt
ari en síðastliðinn vetur, sem þó var um það bil hálfum mánuði, hve
önnur bramaði fyrr en hin og var
orðin nær allaufguð, þegar hin fór
af stað. Auðvitað vora þetta tveir
einstaklingar og því að sjálfsögðu
ekki. eins, en svo mikill munur á
laufgunartíma var furðulegur. Aft-
ur var skógræðingurinn spurður,
og það stóð ekki á svari. Það var
sem sé ljóst að önnur var norðlenzk,
en hin sunnlenzk. Onnur var í eigin
átthögum, hin var aðflutt. Sú norð-
lenzka var fyrri til að vakna til lífs-
ins. Sólin sagði henni að gera það.
XXX
Nú, en þar sem þessi pistill í
dag hefur eingöngu fyallað um
veður og mál því skyld, er ekki úr
vegi að minnast á veðurfregnir sjón-
varpsins, en með þeim hefur þjóðin
á síðustu áram fræðst mjög um
veðurfræði'. Veðurfregnimar hafa
breytzt nokkuð að undanfömu og
nú standa veðurfræðingamir fram-
an við kortin og hlustendur sjá þá
allan tímann. Þetta er góð tilbreyt-
ing frá því sem var, enda höfðu
veðurfregnimar ekkert breytzt frá
því er þær fyrst hófu göngu sína í
sjónvarpinu. En stundum getur
þessi nýi háttur þó verið dálítið
asnalegur. Er það þegar verður-
fræðingurinn hittir alls ekki á
lægðinga, sem hann vill benda á.
Þetta ku vera vegna þess að hann
hefur kortið alls ekki fyrir framan
sig á vegg, heldur er þetta kort,
sem mynd hans sjálfs er sett inn í.
Hann sér svo kortið á skjá við hlið
sér. Það væri því miklu betra fyrir
veðurfræðingana að hafa kortin
hreinlega á rúllugardínum eins og
þeir hafá þad gjaman í sjónvarpi í
Bandaríkjunum. Ætti þá ekki að
fara á milli mála, hvar lægðimar
era á kortunum.
-5