Morgunblaðið - 04.05.1986, Blaðsíða 36

36 B
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 4. MAÍ 1986
© 1986 Universal Press Syndicate
T^R'MX/ÖPílK’ 'i
y, So^ðirðu „ -feiti" -eáa. „ hi/eiti" ?"
ást er...
U
... að fylgja merkj-
um ástarmnar.
TM Rea. U.S. Pat. Off.—all rights reserved
c1985 Los Angeles Times Syndicate
Hann er af svonefndu
flughundakyni.
HÖGNI HREKKVlSI
„HAMN 5-K AV tVZiNQJA í Vý&A'JBfZPl'HAK-
FÉLACjIO'"
Utanbæjarmanni finnst skátarnir gefa út alltof marg-a happdrættismiða.
Upplag happdrættis-
miða allt of stórt
Kæri Velvakandi.
Þessa dagana flæðir inn á heim-
ili fólks enn ein bylgjan af happ-
drættismiðum, að þessu sinni frá
Landsambandi hjálparsveita skáta,
og eru vinningar hinir glæsilegustu,
ekki vantar það. En það sem mér
ofbýður í þetta skipti er miðaverðið
og fjöldi útgefinna miða.
Eg vil benda á til dæmis, að í
happdrætti Handknattleikssam-
bandsins voru útgefnir miðar
150.000 og hjá skátunum eru þeir
hvorki meira né minna en 290.000,
já, tvö hundruð og níutíu þúsund.
Samkvæmt minnisbókinni 1986 frá
Fjölvís, eru ekki nema 240.443 íbú-
ar á öllu landinu, þannig að hver
heilvita maður sér, að ekki er nokk-
ur glóra í þessum miðafjölda.
Þá þætti mér gaman að vita hvað
á að gera við íbúðarvinningana, sem
ekki gengu út í happdrætti Slysa-
vamafélags Islands. Og hvað verð-
ur yfirleitt um vinninga, sem ekki
ganga út í svona happdrættum?
Sitja viðkomandi happdrætti að
þeim eða er þeim skilað?
Svo við víkjum aftur að skátun-
um, er ekki nóg fyrir þá að hafa
flugeldasöluna? Þurfa þeir happ-
drætti líka? Manni gæti skilist, að
maður ætti að kaupa miða hvort
sem áhugi væri fyrir hendi eða
ekki, eða peningar til að borga þá.
Eg átti nokkra miða í Happdrætti
Háskólans í tíu ár en losaði mig
við þá góðu heilli. I þessi tíu ár fékk
ég einhverja vinninga tvö fyrstu
árin en síðan ekki söguna meir. Eg
lagði númerið á minnið þegar ég lét
miðana, og hef fylgst með vinninga-
skránum síðan, en þau hafa aldrei
komið upp.
Ég held að tölvan, sem notuð er
við dráttinn, hafi veirð mötuð þann-
ig, að sum númer komi oftar upp
en önnur, og þá í þeim flokkum sem
gefa meira af sér, þ.e. vinninga á
bilinu 10-50 þúsund.
Persónulega er ég ekkert á móti
happdrættum hjálparsveitanna og
Handknattleikssambandsins, en þó
fínnst mér miðafjöldi vera í litlum
tengslum við raunsæi og því sér fólk
sig um hönd.
Þökk fyrir birtinguna.
Utanbæjarmaður.
Veski týndist
í byrjun apríl týndist í Reykjavík
veski með öllum skilríkjum manns
frá Ólafsvík. Hann hefur leitað
veskisins um allar trissur en ekki
fundið, og eftirgrennslan hjá lög-
reglunni hefur heldur ekki borið
árangur. Veskið sjálft er merkt
Hjálmur hf. Eigandinn biður
finnanda vinsamlegast láta vita um
fundinn í síma 78277 og heitir
fundarlaunum.
Víkverji skrifar
Erlendur maður hafði orð á því við
Víkveija fyrir skömmu, að ótti
Bandaríkjamanna við ferðalög til
Evrópu vegna hryðjuverka þar opnaði
mikil tækifæri fyrir Islendinga.
Bandaríkjamenn ætluðu á þessu sumri
að ferðast fyrst og fremst til Mexíkó,
Hawaii og Kanada til þess að eiga það
ekki á hættu að verða fómarlömb
hermdarverkamanna frá Miðjarðar-
hafslöndum. Með einhveijum hætti
þyrftu Islendingar að koma því til
skila í Bandaríkjunum, að ísland væri
land, sem óhætt væri að ferðast til,
þar sem engir hryðjuverkamenn væru
á ferð. Að vísu kynni að vera hæpið
fyrir Islendinga að birta auglýsingar
í bandarískum fjölmiðlum þessa efnis:
komið til Islands — þar eru engir
hryðjuverkamenn! En ef til vill væri
hægt að koma þessum staðreyndum
á framfæri með öðrum hætti.
Sjálfsagt er sitthvað til í því, að við
gætum af þessum sökum laðað fleiri
bandariska ferðamenn til landsins en
ella. En þá er spurningin auðvitað sú,
hvort við höfum gistiaðstöðu til þess
að taka við fleiri ferðamönnum að
ráði, en hingað áforma að koma nú
þegar. Ef rétt er, að erfitt sé að fá
hótelherbergi í Reykjavík nú í maí-
mánuði verður ástandið sjálfsagt ekki
björgulegt, þegar kemur fram á sum-
ar. Og ekki dugar að hefja mikla
auglýsingaherferð í Bandaríkjunum,
ef engin er aðstaðan til þess að taka
á móti fólki- eða hvað segja ferðamála-
menn okkar um það?
XXX
Hvað ætli valdi því ófremdar-
ástandi, sem ríkir í póstsam-
göngum milli íslands og Bandaríkj-
anna? Það er ómögulegt að byggja á
því að bréf komist til móttakanda eftir
tiltekinn dagafjölda. Stundum tekur
það viku fýrir bréf að ná til móttak-
anda á austurströnd Bandaríkjanna,
stundum hálfan mánuð og Víkveiji
þekkir dæmi þess að það hafi tekið
allt upp í 3 vikur. Þetta er ómögulegt
að reikna út og bersýnilega á engu
að byggja. Á dögunum fékk Víkveiji
svo bréf frá Utah, sem hafði verið 4
daga á leiðinni.
Af einhveijum ástæðum virðast
dagblöð berast fyrr en bréf — a.m.k.
stundum. Áskrifandi Morgunblaðsins
í Flórídaríki fær blaðið stundum
tveggja daga gamalt, en áskrifandi á
svæðinu í námunda við Boston fær
Morgunblaðið 7-10 daga gamalt. Þessi
langi tími veldur því, að fólk skirrist
við að eiga bréfaskipti milli íslands
og Bandaríkjanna. Tíminn sem líður
er of langur til þess að samskipti með
bréfum hafi nokkra þýðingu. Senni-
lega eru það póstsamgöngur innan
Bandaríkjanna, sem valda þessum
ósköpum. Þeir eru kannski orðnir svo
tæknivæddir þar vestra, að bréfasend-
ingar séu að leggjast niður. Póst-
þjónusta af þessu tagi flýtir alla vega
fyrirþeirri þróun.
XXX
Víkveiji hefur orðið þess var, að
viðskiptavinir Áfengis- og tób-
aksverziunar ríkisins eru óánægðir
með þá verðhækkun, sem varð á
dögunum á söluvörum fyrirtækisins.
Þeir eiga erfitt með að skilja, hvers
vegna þessi neyzluvara má hækka,
meðan mikil áherzla e1- lögð á að aðrar
haldist óbreyttar í verði eða lækki
jafnvel. Þá hefur verið orð á því haft,
að verðlagning áfengra drykkja sé að
breytast á ný á þann veg, að létt vín
séu hlutfallslega dýr en sterk vín
hlutfallslega ódýr. Þess vegna stuðli
ríkið að því að neyzla sterkra drykkja
aukizt að mun
Nú er auðvitað sá kostur fyrir hendi
og mörgum mun þykja hann beztur
að hætta alveg viðskiptum við þetta
fyrirtæki en lifa í þess stað heilbrigðu
lífi. En þeir, sem ekki velja þann
kostinn eiga náttúrlega þá kröfu á
hendur ríkinu, sem rekur þessa starf-
semi, að vöruúrval sé mikið og gott
og þjónusta viðunandi. Hvorugu er til
að dreifa. Erlendur maður, sem er
búsettur hér og þekkir vel til vína,
segir að söluvörur ÁTVR séu „skepnu-
fóður“. Sjálfsagt er það nokkuð sterkt
til orða tekið en staðreynd er, að
miklir smekkmenn á vín panta það
sjálfir — með aðstoð ÁTVR að sjálf-
sögðu — en láta sér ekki nægja þær
tegundir, sem fyrirtækið hefur á boð-
stólum. Hitt er svo annað mál, að lík-
lega verða íslendingar aldrei ánægðir
með verðlagningu á áfengum drykkj-
um. En hvað sem um hana má segja
er ekkert, sem afsakar það fornaldar-
fyrirkomulag, sem ríkir á afgreiðslu-
háttum í ÁTVR nú á seinni hluta 20.
aldarinnar. Höskuldur Jónsson getur
orðið eins konar „þjóðhetja" með því
að breyta því.