Morgunblaðið - 12.07.1986, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 12. JÚLÍ 1986
t
>

t/ Ef |pú ert manngeið, se™ icann ou)
fara meÍ5 20-000-000 fcc árstekjur;
)^á ert þú réttri maSurinntil að seija-
■fra.rnleiáálu okJcojr."
Þú hefðir ekki átt að skála
við alla gestina.
Með
morgnnkaffínu
Auðvitað elska ég þig. —
Afram gakk!
HÖGNI HREKKVÍSI
„ ÉG HÉLT AD HO/M VlLp| FÁ SEM FLBGTA
FOFELORA í HElMSÓKN 'A FORFLPRAKVOLPJD."

Sýnið alla leikina hægt
Knattspyrnuáhugamaður
hringdi:
„Eg vil taka undir með Diego
Maradona, sem vildi sjá alla heims-
meistarakeppnina aftur. Þó fínnst
mér hann ekki hafa útfært hug-
myndir sínar nægjanlega vel.
Knattspyma er vissulega ijölbreytt
íþrótt en til að auka enn meira á
þann breytileika sem hún bíður upp
á mætti jafnvel sýna fyrri hálfleik
á undan! Svo mætti sýna bestu leik-
ina hægt þannig að öll fjölskyldan
gæti skemmt sér enn lengur fyrir
framan sjónvarpsskerminn. Þá yrði
sýningartími leikjanna 3-4 klst eftir
því hve hægt yrði sýnt. Þannig yrðu
leikimir gæddir óvenjumiklu lífí og
ávallt mætti sjá eitthvað nýtt. Með
því að sýna ieikina á föstudags- og
laugadagskvöldum gæti sjónvarpið
einnig sparað sér umtalsvert fé, sem
annars hefði farið í kaup á bíómynd-
um sem enginn hefur löngun í sér
til að horfa á.“
Víkveiji skrifar
Margir hafa haft orð á því við
Víkveija, að þeim þyki hinn
svonefndi „Saga Class“ Flugleiða
ekki peninganna virði. Þetta er ein-
hver vísir að fyrsta farrými í vélum
félagsins, en þó alls ekki sambæri-
legt við fyrsta farrými hjá flug-
félögum annars staðar en kannski
meira í ætt við það, sem sum félög
kalla „business class“. Það, sem
farþegar á „Saga Class“ fá fyrir
snúð sinn er prentaður matseðill
(!), sem skiptir náttúrlega engu
máli, val um rétti á sumum flugleið-
um, eitthvað meira rými er á milli
sæta og laust sæti á milli tveggja
sæta, ef þess er nokkur kostur, svo
og drykkir; sem ekki eru seldir sér-
staklega. I raun er þetta svo lítil-
vægt, að farþeginn tekur nánast
ekki eftir því.
Eins og allir vita er fargjalda-
kerfi flugfélaganna mikill frum-
skógur. Þeir, sem eiga erindi til
útlanda í nokkra daga greiða fullt
verð fyrir farseðilinn, en aðrir, sem
geta betur hagrætt sínum ferðatíma
geta fengið keyptan farseðil fyrir
brot af þessu fulla verði. Þeir, sem
neyðast til þess að greiða hæsta
verð fyrir farseðilinn hafa oft haft
á orði, að óeðlilegt sé að þeir fái
ekkert fyrir sinn snúð. Það má til
sanns vegar færa. Og það er lofs-
vert í sjálfu sér að félagið leitist
við að koma til móts við þessa gagn-
rýni. Fullt verð fyrir farseðil til
Norðurlanda er feykilega hátt,
raunar svo hátt, að þegar það er
borið saman við fargjöld á löngum
flugleiðum innan Bandaríkjanna
t.d. finnst mörgum þetta nálgast
óheyrilegt verð. Það er jafnvel hægt
að komast í pakkaferðir til Suðaust-
ur-Asíu fyrir ekki mikið hærra verð
en gildir á Norðurlandaleiðum, þeg-
ar fullt verð er greitt. Sennilega er
fullt verð til Norðurlanda fjórum til
fimm sinnum hærra en lægsta verð,
sem einstaka ferðaskrifstofur hafa
boðið. Sú aukna þjónusta, sem við-
skiptamaðurinn fær hjá Flugleiðum
á „Saga Class“ fyrir þennan verð-
mismun stendur ekki undir nafni.
Það væri t.d. saga til næsta
bæjar ef einhver fyrirtæki eða opin-
berir aðilar létu sér detta í hug að
kaupa farseðla á þessu farrými, ef
lengd ferðar leyfir annað. Hvaða
reglur skyldu annars gilda um þetta
hjá ríkinu? Ferðast opinberir starfs-
menn eingöngu á „Saga Class“ á
kostnað skattgreiðenda?
XXX
Hjólreiðar hafa aukizt mikið
hérlendis hin síðari ár. Fyrir
nokkrum árum greip um sig hjól-
reiðaæði eins og menn muna og
óskaplegt magn af reiðhjólum seld-
ist á skömmum tíma. Eitthvað hefur
nú dregið úr því æði! A þessu er
haft orð hér vegna þess að Víkveiji
ræddi við norskan kaupsýslumann
á dögunum, sem hafði tekið þátt í
hjólreiðaferð frá Þrándheimi til
Oslóar fyrir skömmu. Þátttakendur
í þessari ferð voru um 4.500. Vega-
lengdin sem hjóluð var reyndist um
500 km, um mikið fjalllendi á köfl-
um. Viðmælandi Víkveija var 29
klukkustundir að hjóla þessa leið.
Ekki var sofíð á leiðinni en stöðvað
til þess að matast. Elzti þátttakand-
inn var rúmlega sjötugur. Þeir sem
hraðast fóru luku þessari ferð á
13-14 klukkustundum.
Hinn norski kaupsýslumaður
sagði, að fyrstu 250 km væri þetta
spuming um líkamlegt úthald. Eftir
að búið væri að hjóla þá vegalengd
væri komið í ljós, hvort það væri
yfirleitt til staðar. Ef það væri á
annað borð væri næsti þröskuldur
á veginum sá, hvort menn hefðu
einfaldlega viljastyrk til þess að
halda áfram síðari 250 km. Sú eld-
raun gæti orðið mörgum býsna
erfið. En það hafðist í þessu tilviki.
XXX
Slíkar hjólreiðaferðir tíðkast um
öll Norðurlönd. Þannig er efnt
til hjólreiðaferða á hveiju ári hring-
inn í kringum Jótland, en Danir
hafa náttúrlega áratugum saman
hjólað manna mest, enda landið vel
fallið til þess ferðamáta. Margt
getur hent hjólreiðafólk. Fyrir
nokkrum ámm dvöldu þijár íslenzk-
ar unglingsstúlkur sumarlangt í
Kaupmannáhöfn og leigðu sér hjól
þann tíma til þess að komast ferða
sinn. Dag einn stóðu þær frammi
fyrr því, að hjólunum hafði verið
stolið. Skömmu síðar sáu þær þijá
stráka á hjólunum á miðri Vester-
brogade. Stúlkurnar þijár sýndu á
þessari stundu mikinn skömngskap
og réðust á þjófana út á miðri göt-
unni, en þeir urðu svo skelkaðir að
þeir tóku til fótanna! Hafa sjálfsagt
ekki búizt við slíkri framkvæmda-
semi hjá kvenfólki. En þetta var
útúrdúr. Arlega er efnt til hjólreiða-
ferða með fjöldaþátttöku á öllum
Norðurlöndunum utan íslands. Eftir
því sem þjóðvegir okkar batna auk-
ast möguleikar okkar á að efna til
slíkra ferða. Það gæti t.d. verið
skemmtilegt framtak að efna til
hjólreiðaferðar árlega milli Hafnar
í Homafirði og Reykjavíkur — eða
jafnvel hringveginn um landið allt.
Svartsýnn viðmælandi Víkveija
taldi hins vegar, að það mundi ekki
geta orðið fyrr en við lok næstu
aldar, það mundi taka svo langan
tíma að koma varanlegu slitlagi á
þjóðvegina.