Morgunblaðið - 16.07.1986, Síða 39

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 16. JÚLÍ 1986
39
Zóphanías Benedikts-
son — Minning
Fæddur 5. marz 1909
Dáinn 2. júlí 1986
Miðvikudaginn 2. júlí 1986 and-
aðist í Borgarspítalanum í
Reykjavík Zóphanías Elínberg
Benediktsson skósmiður, Hátúni
12, eftir fjögurra daga legu þar að
því sinni.
Zóphanías var fæddur næstelstur
í stórum systkinahópi. Voru systk-
inin 13 talsins og komust 12 til
fullorðinsára.
Zóphanías kynntist snemma fá-
tækt og harðri lífsbaráttu. Sex ára
fór hann úr foreldrahúsum. Var
hann á ýmsum bæjum í nágrenninu
til 11 ára aldurs að hann fór að
Skinnastöðum í Torfalækjarhreppi,
en þar dvaldist hann næstu árin.
Þegar Zóphanías var 15 ára
veiktist hann af lömunarveiki og
var svo illa haldinn af henni að
læknir taldi vonlaust að hann kæm-
ist á fætur aftur.
Ekki voru þó allir sama sinnis.
Grasalæknir þar í sveitinni, Ingi-
mundur að nafni, taldi batavonir
nokkrar og tók hann Zóphanías til
meðferðar og lækningar. Og honum
tókst með grasalækningum sínum
og með því að vekja kjark og
lífslöngun hins unga manns að
koma Zóphaníasi á fætuma aftur.
Ljósböð á spítalanum á Blönduósi
komu og Zóphaníasi til hjálpar að
ná þessum bata.
Þá var Zóphanías kominn að
Gunnsteinsstöðum í Langadal og
naut umhyggju og vináttu bóndans
þar, Hafsteins Péturssonar, og Ijöl-
skyldu hans. Minntist Zóphanías oft
þessa fólks með þökk og hlýju.
Það var ekki auðvelt fyrir ungl-
inginn að horfast í augu við veru-
leikann, þegar hann var risinn upp
úr lömunarveikinni, að vísu rólfær,
en verulega fatlaður. En þá, eins
og svo oft síðar á lífsleiðinni, varð
kjarkurinn og góðir eðliskostir hon-
um dijúgt veganesti.
Það varð að ráði að hann fór
norður til Akureyrar með það í
huga að nema einhveija þá iðn sem
hann gæti haft lífsviðurværi af.
Snemma hafði komið í ljós að
Zóphanías var hagur til allra smíða
og velvirkur. Fyrst hafði hann í
huga að leggja fyrir sig gullsmíði,
en örlögin höguðu því svo að hann
hóf skósmíðanám og lauk hann
meistaraprófi í þeirri iðngrein.
Hafði hann af henni atvinnu mikinn
hluta ævi sinnar meðan honum ent-
ist heilsa og þrek til þess.
A þessum námsárum sínum á
Akureyri eignaðist Zóphanías elsta
son sinn, Hörð, með Sigrúnu Tijá-
mannsdóttur.
Þegar Zóphanías hafði lokið
skósmíðanámi sínu fór hann að
vinna í skóverksmiðjunni Iðunni á
Akureyri. Stofnaði hann þá heimili
með sambýliskonu sinni, Vilborgu
Bjömsdóttur frá Eskifírði, og áttu
þau saman fjögur böm, Hauk,
Ragnar, Kristínu og Bimu. Þau
slitu síðar samvistir.
Þá fluttist Zóphanías til
Reykjavíkur og þar átti hann heima
síðan allt til dauðadags. Vann hann
þar fyrst í Skóverslun Lárusar G.
Lúðvíkssonar, en rak síðan eigið
skóverkstæði í nokkur ár meðan-
heilsa hans leyfði. Lyftuvörður var
hann í Reykjavíkurapóteki um
nokkurt skeið og „sjoppu" rak hann
ásamt Ragnheiði konu sinni í rúman
áratug á Langholtsveginum. Eign-
aðist hann þar ýmsa góða vini og
kunningja, ekki síst meðal þeirra
bama og unglinga sem lögðu leið
sína í „sjoppuna" til hans.
Hinn 21. apríl 1947 kvæntist
Zóphanías eftirlifandi konu sinni,
Ragnheiði Ámadóttur frá Blöndu-
ósi. Þau áttu bæði rætur sínar í
Húnavatnssýslunni og höfðu þekkst
allt frá bamæsku.
Ragnheiður reyndist manni
sínum afburða góður lífsförunaut-
ur, var honum félagi og vinur og
stóð óhagganleg við hlið hans á
hveiju sem gekk. Voru þau hjónin
alla tíð samhent og samhuga.
Og í langri, stormasamri og oft
tvísýnni baráttu Zóphaníasar um líf
og dauða um áratuga skeið, var hún
alltaf traust og trygg reiðubúin til
að styðja hann og hlúa að honum
með miídum huga og höndum. Fyr-
ir það kunna allir vinir og vanda-
menn Zóphaníasar henni miklar
þakkir.
Ragnheiður átti stálpaða dóttur.
Bimu, þegar hún giftist Zóphaníasi
og fylgdi hún móður sinni. Varð
fljótlega kært með þeim Bimu og
Zóphanfasi og góð vinátta sem ent-
ist meðan Zóphanías lifði.
Þegar Bima eignaðist elstu dótt-
ur sína, Ellen, varð hún mikið
„afabam" Zóphaníasar, enda átti
hún sín bemskuár á heimili þeirra
Ragnheiðar.
A þeim ámm vom ofin traust
bönd umhyggju, vináttu og virðing-
ar sem aldrei biluðu né bmgðust,
enda þótt leiðir þeirra Ellenar og
Bimu lægju til Svfðþjóðar, þar sem
þær em nú búsettar. ÖIl þeirra sam-
skipti vom bæði honum og þeim
ómetanlegur gleðigjafi, jafnt í blíðu
og stríðu.
Zóphanías Benediktsson var
maður skapríkur, viðkvæmur og
stórlyndur. Jafnframt var hann ró-
lyndur, íhugull og traustur.
Mörgum þótti gott til hans að leita,
þegar syrti í álinn og lífsbaráttan
harðnaði. Hann var ráðhollur og
raunsýnn og góður vinur vina sinna.
Zóphanías var glaður í góðra vina
hópi, kfminn og góðlátlega stríðinn.
Hann var félagslyndur og lét sig
skipta bæði menn og málefni. Hann
var einn af stofnendum Sjálfsbjarg-
ar og var alltaf umhugað um þann
félagsskap og lagði alltaf fúslega
fram það afl sem hann átti félaginu
til framdráttar.
Ungur byijaði Zóphanías að tefla
og var góður skákmaður. Og spila-
mennskan var honum í blóð borin.
Hann var hörkugóður bridgespila-
maður og vann til margra verðlauna
á því sviði. Þeir em ótaldir tímam-
ir sem Zóphanías eyddi yfír spilum
og ófáir vinir og félagar sem hann
eignaðist á þeim vettvangi. Þar
fann hann bæði leikgleði og lífsfyll-
ingu.
Nú er Zóphanías Benediktsson
allur. Útför hans hefur farið fram
í kyrrþey samkvæmt ósk hans. En
eftir lifir minningin um kjarkmik-
inn, duglegan, þijóskan en hjarta-
hlýjan mann, sem aldrei lét bugast
þótt á móti blési.
Vinir hans og vandamenn senda
honum hinstu kveðju með þökk fyr-
ir alit og allt.
Guð blessi minningu hans.
Elín Soffia
Kristjana Einars-
dóttir — Minning
Fædd 12. september 1910
Dáin ö.júlí 1986
Mánudaginn 14. júlí sl. var til
moldar borin hún frænka mín,
Birting afmælis-
og minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis-
og minningargreinar til birt-
ingar endurgjaldslaust. Tekið
er við greinum á ritstjórn blaðs-
ins á 2. hæð i Aðalstræti 6,
Reykjavík og á skrifstofu blaðs-
ins í Hafnarstræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að
greinar verða að berast með góð-
um fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði að berast síðdegis á
mánudegi og hliðstætt er með
greinar aðra daga.
í minningargreinum skal hinn
látni ekki ávarpaður. Ekki eru
tekin til birtingar frumort ljóð um
hinn látna. Leyfilegt er að birta
ljóð eftir þekkt skáld, 1—3 erindi
og skal þá höfundar getið. Sama
gildir ef sálmur er birtur. Megin-
regla er sú, að minningargreinar
birtist undir fullu nafni höfundar.
Kristjana Ágústa Einarsdóttir
Langedal.
Hún frænka mín. Þessi orð eru
ástarorð í eyrum mínum. Ég var
svo heppin að frá blautu bamsbeini
átti ég þessa hjartahlýju frænku,
Sjönu móðursystur mína. Hún
frænka mín var mér sem önnur
móðir til fimmtán ára aldurs. Hún
flutti til Noregs 1947 og giftist
Knut Langedal árið 1948, og áttu
þau síðan heimili þar á bemsku-
stöðvum hans, Fedje, Noregi. Það
var mikil raun í mínu unga Iffí að
sjá á eftir henni svona langt í burtu.
Eg sá hana ekki aftur fyrr en hún
kom í heimsókn með eina bamið
þeirra, Berthu Ragnheiði.
Ég sá þau of lítið, því sjálf flutti
ég af landi burt fyrir rúmum 30
árum. Þó fjarlægðin væri mikil fann
ég hjartahlýju og ást hennar
streyma til mfn.
Knut lést f desember sl., hinn
mesti gæðamaður, göfugur og góð-
ur og var þar fullt jafnræði með
þeim hjónum. Það er mikil sorg
fyrir Berthu að missa báða foreldra
sína með svo skömmu millibili.
Síðustu árin bjuggu Sjana og
Knut hér á vetuma en í Noregi á
sumrin, en Bertha valdi að búa
hérlendis.
Með fráfalli þessarar göfugu,
góðu frænku minnar hefur stór
þáttur úr lífi mínu horfíð, en minn-
ingin lifir.
Nú kveð ég Kristjönu og þakka
í hinsta sinn elsku bestu frænku
minni. Ég votta Berthu samúð mína
af öllu hjarta. Guð blessi minningu
ykkar og styrki okkur sem eftir
standa. Guð gefi við sjáumst öll hjá
honum er jrfir lýkur.
Dellý
Guðrún Elísabet Jóns-
dóttir — Minning
Rúna, eins og ég kallaði hana,
fæddist á Skriðnafelli á Barða-
strönd. Foreldrar hennar voru
hjónin Jóhanna Ebenesarsdóttir og
Jón Elíasson. Rúna ólst upp með
systkinum sínum á Skriðnafelli
fram yfir tvítugt. Hún fluttist þaðan
með hálfbróður sínum Knúti Há-
konarsyni að Suðureyri í Tálkna-
fírði. Á Suðureyri bjuggu þau í
sama húsi og foreldrar mfnir og var
ég víst ekki há í loftinu þegar ég
fór að venja komur mínar til þeirra.
Þau voru mér einstök.
Þau bjuggu nokkuð mörg ár á
Suðureyri og fluttust þaðan að
Þinghóli í Tálknafírði. Ég dvaldi oft
á Hóli hjá þeim og á þaðan margar
ljúfar minningar. Óteljandi eru þau
atvik og þættir mannlegra sam-
skipta sem við hljótum að minnast,
endurminningin er dýrmæt, einkum
þegar hún hefur að geyma samband
okkar við gott fólk. Ég mun ávallt
standa í þakkarskuld við hana Rúnu
fyrir þá velvild og hjartagæsku sem
hún auðsýndi mér alla tíð. Ég hef
leitað til Rúnu á erfiðum stundum
í lífi minu og gaf hún mér ómældan
styrk og veit ég að svo hefir verið
með fleiri.
Mig langar að lýsa henni Rúnu
eins og hún var í mínum huga. Hún
var ákveðin, stóð fast á sínu en
ávallt sanngjöm og mild í hjarta,
tilfinningarík, starfssöm og vand-
virk svo af bar. Hún sóttist ekki
eftir fjölmenni en sá sem eignaðist
vináttu hennar átti hana alltaf vísa.
Það liðu mánuðir og jafnvel ár milli
okkar samfunda en tryggðin hennar
Rúnu var alltaf söm. Rúna var með
afbrigðum gjafmild og allt sem hún
gaf var svo notalegt. Það em ótald-
ir sokkamir og vettlingamir sem
hún pijónaði á dætur mínar í gegn
um árin.
Á Hóli kynntist Rúna sínum góða
og trausta lífsförunauti Hákoni
Björgvini Teitssyni rennismið, frá
Höfðadal í Tálknafirði. Rúna og
Hákon stofnuðu sitt fyrsta heimili
í Innri-Njarðvík. Hákon byggði
síðan með bróður sínum, Baldri, hús
á Langholtsvegi 185 og hafa þau
búið þar síðan.
Á heimili Hákons og Rúnu var
alltaf svo góður andi. Heimilið ein-
kenndist af hlýleika og snyrti-
mennsku og gestrisni þeirra var
einstök.
Rúna og Hákon eignuðust einn
son, Knút. Hann er giftur Sigfunu
Einarsdóttur og eiga þau 4 myndar-
leg böm. Rúna átti í mörg ár við
mikla vanheilsu að stríða. Hún
dvaldist oft á sjúkrahúsum en alltaf
þráði hún að komast heim. Heimilið
og fjölskyldan voru henni allt og
henni helgaði hún lífsstarf sitt.
Rúna lést á St. Jósefsspítaianum í
Hafnarfirði og var jarðsungin 26.
júní síðastliðinn:
Hákon minn, þú getur með gleði
litið til baka. Þú hefur reynst henni
Rúnu með afbrigðum vel. Ég og
fjölskylda mín sendum ykkur feðg-
unum, tengdadóttur og bamaböm-
um innilegar samúðarkveðjur. Þið
hafið mikið misst en eftir lifir minn-
ingin um góða og göfuga konu.
Ég mun alltaf minnast Rúnu með
þakklátum huga og ég bið guð að
geyma hana.
Far þú í friði.
Friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og aUt
Gekkst þú með Guði
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Sigurrós Jónsdóttir
SVAR
MITT
eftir Billy Graham
Alvara syndarinnar
Hvers vegna hatar Guð syndina? Er hún í raun og veru
svo alvarleg? Við erum nú öll mannleg og breysk.
Já, við erum breysk, sérhver maður, og gott er að gera
sér grein fyrir því. Kannski fínnst okkur við vera ósköp
þokkaleg, þegar við berum okkur saman við suma þá, sem
við umgöngumst. En ef við skoðum okkur í ljósi Guðs, sjáum
við, að „allir hafa syndgað og skortir Guðs dýrð“ (Róm.
3,23).
Hvers vegna Guð hatar syndina? Ef til vill eru ástæðum-
ar margar, en ég vil sérstaklega benda á eina: Guð hatar
syndina, vegna þess hvemig hún fer með sköpun hans.
Guð elskar okkur, og vegna kærleika síns vill hann það
eitt, sem horfir okkur til heilla. En syndin spillir okkur.
J3á, sem lifir syndinni og Satan, verður að gjalda þess dým
verði. Þræll syndarinnar fínnur aldrei sanna hamingju (þó
að hann kunni að ímynda sér, að hann njóti varanlegrar
hamingju).
Syndin rekur fleig á milli okkar og annarra manna og
aftrar okkur frá því að elska hvert annað eins og okkur bæri.
En fyrst og fremst hefur syndin komið með dauðann inn
í heiminn, og hún skilur okkur frá Guði.
Já, Guð hatar syndina vegna þess, hvemig hún leikur
okkur. Þér skulið ekki trúa lygum Satans, þó að hann segi,
að syndin skipti engu máli. Satan er „lygari og faðir lyginn-
ar“ (Jóh. 8,44).
En æðsta sönnunin fyrir kærleika Guðs til okkar er sú,
að hann hatar syndina svo mjög, að hann hefur tekið til
sinna ráða.