Morgunblaðið - 20.01.1987, Page 52

52
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 20. JANÚAR 1987
-J
AF ERLENDUM VETTVANGI
eftir JONATHAN MIRSKY
Tökin hert í Kína
Á síðustu tveimur vikum hefur Deng Xiaoping, leiðtogi Kínverja,
bundið enda á mótmæli stúdenta, hafið sókn gegn „of frjálslynd-
um“ menntamönnum og losað flokkinn við Hu Yaobang, formann,
sem hefur verið hægri hönd Dengs. Hu, sem er 71 árs, þótti of
viðmótsþýður við stúdenta. Á sérstökum fundi stjórnmálaráðs
-^flokksins 16. janúar játaði hann mistök sín í mikilvægum málum
og sagði síðan af sér. Zhao Ziyang, forsætisráðherra, var settur
flokksformaður. Hann fylgir Deng að málum, vill aukið fijáls-
ræði í efnahagsmálum en stendur fastari fyrir en Hu gagnvart
þeim, sem vilja lýðræðislega stjórnarhætti. Blaðamenn með þekk-
ingu á kínverskum málefnum telja sig sjá ýmis teikn á lofti vegna
siðustu atburða, eins og sjá má á þessari grein, sem var rituð,
áður en Hu Yoabang fór út í kuldann.
Akvörðun kínverskra yfír-
valda, að reka tvo æðstu
stjómendur einnar helstu tækni-
og vísindastofnunar Kína frá
störfum, er til marks um þróun,
sem minnir aðeins á daga menn-
ingarbyltingarinnar. Mennimir
tveir störfuðu við Tækni- og
' vísindaháskólann í Heifei í Mið-
Kína. Þeim var vikið frá 12.
janúar, í sama mund og mikil
fundahöld hófust meðal æðstu
manna Kommúnistaflokksins í
Peking um stúdentaóeirðimar að
undanfomu. Hinir brottreknu
heita Guan Weiyuan, forseti há-
skólans, og Fang Lázhi, varafor-
seti.
Guan var borið á brýn, að hann
hefði „látið orð og athafnir í þágu
borgaralegrar ftjálshyggju sem
vind um eyru þjóta". Hann var
þó ekki sá, sem stjómvöld voru á
eftir, heldur Fang, varaforseti.
Bæði stúdentar, sem styðja Fang,
og hinir, sem eru honum andvíg-
ir, kalla hann gjaman „Sakharov
Kína“. Fang er þekktur víða um
lönd vegna vísindastarfa á sviði
stjameðlisfræði. Heima fyrir hef-
ur hann orðið einskonar fyrirliði
þeirra, sem beijast fyrir nýjum
háttum í vísindum og stjóm-
málum. 15. desember síðastliðinn
birtist langt viðtal við hann í rit-
inu Peking Review, sem kínversk
stjómvöld gefa út til dreifingar
erlendis. Upphaflega birtist það í
dagblaðinu Guanming, sem eink-
um er lesið af kínverskum
menntamönnum.
Daginn áður en Fang var rek-
inn úr starfi bárust fréttir um að
Deng Xiaoping, flokksleiðtogi,
vildi hann á brott úr flokknum.
Og í blaðinu Guanming tóku menn
undir með flokksleiðtoganum með
því að ráðast á þann „fámenna
hóp flokksfélaga, sem telur sig í
sérflokki, og leggur sig fram um
að grafa undan flokksforystunni
í því skyni að losna við hana“.
Þetta orðalag minnir aðeins á
menningarbyltinguna. Og það var
hert á því, þegar Fang hafði verið
rekinn: „Fang Lizhi boðaði borg-
aralega frjálshyggju, rægði
forystumenn og embættismenn
flokksins, gerði lítið úr afrekum
flokksis síðustu áratugi og hall-
mælti hinu sósíalíska þjóðfélags-
kerfi. Athafnir Fangs eru í
andstöðu við grundvallarhags-
muni flokksins, þjóðarinnar og
meginstrauma sögunnar."
Orðrómur er á kreiki um að
fleiri frammámenn úr hópi
menntamanna verði látnir víkja
úr embættum og hverfa úr flokkn-
um. Andrúmsloftið í Peking
gengur þvert á fyrri hvatningar
til þeirra um að láta „hundruð
blóm blómstra" að nýju. Þegar
Maó formaður flutti þennan boð-
skap fyrst á árinu 1958 og hvatti
menntamenn til að segja það, sem
þeim bjó í bijósti, leið ekki á
löngu, þar til harðlínumenn þög-
guðu niður í þeim. Síðan hófust
væru „óhjákvæmileg afleiðing
veikleika sumra flokksbræðra í
baráttunni gegn útbreiðslu borg-
aralegrar frjálshyggju . . .
Sumir félaga okkar hafa lokað
augunum fyrir þessu, en nú er
tími til kominn fyrir þá að vakna“.
Þessi orð var aðeins unnt að skilja
á einn veg. Vegið var að flokknum
sjálfum og horfið var frá tilraun-
um til að skrifa mótmælin á
reikning yfirvalda á Taiwan,
bandarísku útvarpsstöðvarinnar
Kínverskir stúdentar brenna blöð á götum úti í Peking. Það
minnti marga borgarbúa á martröð menningarbyltingarinnar og
auðveldaði stjórnvöldum að grípa til gagnaðgerða.
hreinsanir og voru mörg fóm-
arlömb þeirra ekki endurreist fyrr
en 20 árum síðar. Verði enn á
ný sett ofan í við þá Kínveija, sem
hafa djörfung og vit til að hreyfa
nýjum hugmyndum, yrði það áfall
fyrir hina nýju framfarastefnu,
sem hingað til hefur verið tengd
nafni Dengs Xiaoping. Fari sem
horfír þarf sá einstaklingur mikið
hugrekki, er þorir að ganga fram
fyrir skjöldu í Kína og hvetja til
þess, að tekið sé mið af því, sem
er að gerast í Svíþjóð, Banda-
ríkjunum og Vestur-Þýskalandi.
Framsækni af því tagi sýnist ekki
lengur eiga upp á pallborðið hjá
ráðamönnum.
Eftir að opinskáar umræður um
stjómarfar og stjónarhætti fengu
að dafna á síðasta ári meðal
menntamanna og stúdenta, vakti
það ugg og undrun hjá stúdentum
í bytjun þessa árs, þegar flokkur-
inn hóf áróðursherferð til að
minna á áhrif menningarbylting-
arinnar. I sjónvarpinu hefur
landsþekkt Ieikkona komið fram
og minnst með hryllingi sjálfsvíga
starfsfélaganna á blómaskeiði
Rauðu varðliðanna. íslamskur
trúarleiðtogi lýsti því þar yfir að
36 milljónir múhameðstrúar-
manna í Kína stæðu sameinaðir
gegn nýrri menningarbyltingu.
Ihaldssöm öfl meðal kínverskra
ráðamanna beindu spjótum sínum
æ fastar gegn stúdentum. Eftir
að stúdentamir límdu upp ólögleg
veggspjöld, efndu til ólöglegs
mótmælafundar og fóru í hóp-
göngu að aðaltorginu í Peking,
þrátt fyrir bann yfirvalda, færðu
andstæðingar þeirra sig upp á
skaftið. Og til að bæta gráu ofan
á svart og minna á martröð menn-
ingarbyltingarinnar hjá öllum
Pekingbúum 25 ára og eldri, þá
brenndu stúdentamir opinberlega
stafla af Peking-dagblaðir.u,
„málpípu vinstristefnunnar" eins
og þeir kalla blaðið. Þeir saka rit-
stjóra þess um að hafa æst
borgarbúa upp á móti sér.
Blaðabrennan gekk fram af
Dagblaði alþýðunnar. Daginn eft-
ir hana sagði í ritstjómargrein
blaðsins, að mótmæli stúdenta
Voice of America og fyrrum
Rauðra varðliða.
Svo sló blaðið út trompi íhalds-
mannanna. Það fékk heimild til
að nota nafn Dengs til að minna
lesendur á markvissa baráttu
hans gegn Lýðræðismúmum svo-
nefnda í marz 1979. Þá festi Wei
Jinsheng, illræmdasti andófsmað-
urinn í átökunum við múrinn, upp
veggspjald með þessum boðskap:
„Gamla hataða stjómmálakerfíð
hefur ekkert breyst. Þegar þjóðin
krefst lýðræðis er hún aðeins að
fara fram á það sem henni ber.“
Þetta vakti reiði Dengs. Hann
hafði verið sáttur við Lýðræðis-
múrinn vegna fordæminganna,
sem þar birtust, á Fjórmenning-
aklíkuna svo- nefndu. Wei Jing-
sheng hlaut 15 ára fangelsisdóm.
Árið eftir, 1980, hinn 16. jan-
úar, (sama dag og Hu sagði af
sér formennsku nú innsk. þýð.)
réðst Deng grimmilega á þessa
„svonefndu lýðræðissinna og and-
ófsmenn, sem opinberlega standa
gegn sósíalisma og forystu kom-
múnistaflokksins, eins og Wei
Jingsheng og hans líkar. Án
flokksins," sagði Deng, „hefst á
ný skeið ósamlyndis og glundroða
í Kína.“
Nú eins og þá hefur lýðræðis-
hreyfingin gengið þvert á
hugmyndir Dengs um flokksaga
og stöðugleika. I því skyni að
halda áfram samstarfi við útlend-
inga í efnahagsmálum er Deng
tilbúinn að hallmæla verðmæta-
og gildismati útlendinga. Þetta
er gömul valkreppa hjá kínversk-
um leiðtogum, sem má rekja aftur
á miðja nítjándu öld: þeir þarfnast
vestrænnar tækni en fyrirlíta
vestræn siðalögmál.
Því má ekki heldur gleyma að
þegar Deng sér róstusama stúd-
enta hlýtur hann að minnast ára
sinna í útlegð á tímum menning-
arbyltingarinnar og Rauðu varð-
liðanna, sem vörpuðu syni hans
út um glugga háskóla í Peking
með þeim afleiðingum að sonurinn
lamaðist og verður að búa við það
til æviloka.
Höfundur er blaðamaður við
breska blaðið The Observer.
Recensus Páls
Vídalíns og
Deo, regi, patriæ
Erlendar bækur
Siglaugur Brynleifsson
Páll Vídalín: Recensus poetarum
et scriptorum Islandorum hujus
et superioris seculi. Viðauki séra
Þorsteins Péturssonar. I. Texti.
Jón Sainsonarson bjó til prentun-
ar. Islensk bókmenntasögurit.
Stofnun Árna Magnússonar á ís-
landi. Rit 29. Rvík 1985.
Páll Vídalín og Jón Eiríksson:
Deo, regi, patrae — Um viðreisn
íslands. 1699 — 1768. Steindór
Steindórsson íslenskaði. Örn og
Örlygur 1985.
Af þeim brotum og köflum sem
varðveist hafa úr Skálda- og rithöf-
undatali Páls lögmanns Vídalíns sést
að það hefur tvímælalaust verið
snilldarverk um málfar og skýrleika
og ein merkasta heimild um bók-
menntir 16. og 17. aldar. Þegar slík
verk lenda fyrir klaufaskap, dofin-
skap eða fyrir slysni í höndum skillít-
ils lýðs og týnast, þá rýrist íslenskur
menningararfur í hlutfalli við ágæti
verksins.
Því er það mjög svo þakkarvert
Íiegar Stofnun Áma Magnússonar á
slandi gefur nú út þau brot og kafla
sem varðveist hafa úr heildarverki
PV og útgefandinn, Jón Samsonar-
son, leitast við að nálgast það sem
á vantar í ritum þeirra höfunda, sem
notað hafa efni úr Recensus í eigin
rit. Hálfdan Einarsson skólameistari
á Hólum skrifaði ágrip af riti PV,
að hluta latínutextann, „en inn á
milli er textinn þýddur á íslensku og
þá oft styttur..." (Formáli Jóns
Samsonarsonar.) Hálfdan stytti
texta PV og sleppti ýmsum höfund-
um, en það má ráða af þýðingu á
texta PV, sem sr. Þorsteinn Péturs-
son á Staðarbakka gerði. Hann stytti
textann, en þó minna en Hálfdan
Einarsson. HE notaði texta úr Rec-
ensus í bókmenntasögu sína,
„Sciagraphia historiae literariae Is-
landicæ", sem kom út í Kaupmanna-
höfn 1777. Þorsteinn á Staðarbakka
notar texta PV í tvö rit sem hann
setti saman, „Biskupsannál" og
„Lærdómssögu hina meiri", hvort-
tveggja í handriti.
Tveir og þrír textar eru á hverri
síðu og auk þess þýðing Jakobs Bene-
diktssonar á latínutextunum, í
bókarlok er prentaður viðbætir Þor-
steins Péturssonar um skáld átjándu
aldar.
Á þennan hátt er leitast við að
komast sem næst latínutexta PV þar
sem ekki verður stuðst við kafla og
brot hans, sem varðveist hafa annars
staðar eins og hann gekk frá þeim.
Þegar Páll Vídalín lést í Víðidals-
tungu 18. júlí 1827 var ritið ófullgert
þar í handriti. Handritið hverfur um
1778.
Ævisögur sr. Hallgríms Péturs-
sonar og Jóns Magnússonar sýslu-
manns hafa varðveist í frumgerð PV
og er það að þakka Jóni Olafssyni
frá Grunnvík, sem fékk þær sendar
af Bjarna Halldórssyni sýslumanni í
september 1740. Greinin um sr.
Hallgrím Pétursson er skrifuð af
næmleika og skilningi og óbrigðulum
smekk á tungu og bókmenntir, og
virðingu fyrir ágætasta skáldi tung-
unnar. PV hefur talið upp ýmis verk
skáldsins og segir síðan: „Cuncta
vero, non ejus tantum, sed nostra-
tium omnium opera, in eo genere,
vincit carmen, qvo senior affecta
valetudine Historiam Passionis Dom-
ini persecutus est, incomparabile, et
nostra laude majus, immortale futur-
um, et qvoad ulla pietatis scintilla
superfuerit Ecclesiæ Christi intra
Islandiam, et viventi et victuræ pro-
futurum."
í þýðingu Jakobs Benediktssonar:
„En fram úr öllum verkum af þessu
tagi, ekki aðeins hans sjálfs, heldur
allra landa vorra, sköruðu þó sálmar
53
hans sem hann orti gamall og heilsu-
lítill út af píslarsögu drottins, óvið-
jafnanlegir og ofar voru lofi,
ódauðlegir um alla framtíð og styrk-
ur kirkju Krists sem lifir og lifa mun
á Islandi meðan nokkur guðræknis-
neisti er óslökktur."
Páll Vídalin var sjálfur ágætt
skáld sbr. Vísnakver hans gefið út í
Kaupmannahöfn 1897.
í Recensus verður PV tíðrætt um
tungu og málsnilld og athugasemdir
hans um þýðingar ýmissa skálda eru
athyglisverðar svo sem: „Ámi Þor-
varðsson ... maður furðu gestrisinn
og óvenju vel lærður. Hann þýddi
fræðin frá Wittenberg (Sá Stærri
Catechismvs, Samantekinn af þeim
Catechsmo Lutheri.. . Skálholti
1688) og annan hlutann af sálmum
Kingos á íslensku. Hann þræddi
orðalag höfundanna vandlega, en þó
neita ég því ekki að kveðskapur hans
hefði verið skáldlegri hefði hann ein-
göngu haldið sig að meiningu
höfundanna og látið kynboma
stílsnilld tungu vorrar njóta sín með
fijálslegri hætti.“
Um Svein Símonarson í Holti í
Önundarfirði, föður Brynjólfs bisk-
ups, segir hann: „Hann var maður
strangur og guðrækinn að fornum
sið. Hann þýddi á íslensku Vinaspeg-
il (Siegmund Svevus: Speculum
amicitiæ Það er Wina spegill...
Holum 1618)... Það er falleg bók
og þeim mun dýrmætari sem hún
ein af öllum heimspekiritum fyrri
manna hefur komist á vora tungu
og stíllinn er þekkilegur vegna nátt-
úrlegrar málsnilldar og laus við
nýstárlegar erlendar slettur."
Það kemur glöggt fram í Recensus
hversu ljóðagerð og rímnakveðskap-
ur var almenr.ur á 16. og 17. öld.
Mikill hluti þeirra manna sem koma
við sögu þjóðarinnar á þessum öldum
ortu. Höfimdur rekur jafnframt ýmsa
viðburði og furður svo að ritið verður
margþættara en titillinn segir til um.
í viðauka Þorsteins Péturssonar
er umsögn hans um Pál Vídalín þar
sem hann tekur upp vitnisburð Jóns
Eiríkssonar í Deo, regi, patriæ og
bætir ýmsu við, svo sem: „og lærði
fyrst að lesa á vora gömlu Jónsbók,
hvar af innrættist strax í hann elska
og ástundan til að kunna lög (hvörs
ég minnist hér til að sýna, hvað gagn
það geti gjört, með framtíðinni, ef
ungmenni eru vanin til að læra fyrst
að lesa á það kver sem einhver sér-
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 20. JANÚAR 1987
deilis skynsemi er í og eftirtektar-
verðugt innihald."
PV var talinn lærðastur manna í
lögfræði um sína daga og samdi
m.a. „Skýringar yfir fomyrði lög-
bókar þeirrar, er Jónsbók kallast"
Rv. 1954.
Merkasta heimildasafn um lands-
hagi á síðari öldum var sett saman
af Páli Vídalín og Áma Magnússyni,
Jarðabókin. En áður en það starf
hófst setti PV saman ritið „Deo, regi,
patriæ“, skrifað 1699.
Rit þetta notaði Jón Eiríksson sem
uppistöðu í rit sem gefíð var út í
Sórey 1768: „Udtog af afgangne
Lavmand Povel Vidalins Afhandling
om Islands Opkomst under Titel
Deo, Regi, patriæ; samt nogle andres
af samme Indhold anvendt paa nær-
værende Tider." Eins og sjá má af
titlinum birtir Jón Eiríksson útdrátt
úr riti Páls og kennir ritið við hann,
þótt hann sjálfur semdi meginhluta
þess ásamt því efni sem hann birtir
úr ritum ýmissa annarra nafn-
greindra höfunda. Rit þetta er álitið
vera gefið út sem nokkurs konar
varnarrit fyrir Innréttingar Skúla
Magnússonar en „viðfangsefni þess
varð miklu víðtækara, eða almenn
viðreisn islensku þjóðarinnar á öllum
sviðum þjóðlífsins, en þó fremur öllu
helgað atvinnuvegum og efna-
hagslífi". (Steindór Steindórsson:
Um bókina og höfundana.) Jón
Eiríksson var um þetta leyti prófess-
or við Akademíið í Sórey og þar
samdi hann þetta rit, sem ætla má
að Skúli Magnússon hafi einnig átt
sinn hlut að. Hann og Jón Eiríksson
kostuðu útgáfu ritsins í sameiningu.
Ritið vakti mikla athygli á lands-
högum og á Jóni sjálfum. Hann hafði
lengi verið talinn meðal færustu
lagamanna í ríkjum Danakonungs
og ritið vottaði þekkingu hans á
málefnum ættjarðar hans og hug-
kvæmni varðandi atvinnumál og
fjármál og þar með viðreisn lands
og lýðs.
Ritið er landshagsaga Páls
Vídalíns aukin og stað- og tímafærð
til síðari hluta 18. aldar og er eitt-
hvert skeleggasta barátturit fyrir
hugmyndum þeirra manna, sem
stefndu að uppkomu borgaralegs
samfélags á Islandi með auknum
iðnaði og fijálslegri verslunarháttum
og bættri tækni við landbúnað og
fiskveiðar. Endursögn á riti PV
spannar 146 blaðsíður í frumútgáfu
af alls 361 blaðsíðu „og af þeim 146
síðum eru þó 32 blaðsíður verk Jóns“.
(St.St.)
í inngangi rekur JE ástæðumar
fyrir því að hann gerði útdrátt úr
riti PV. (Handritið er varðveitt f
Stofnun Áma Magnússonar á íslandi
— AM. 192 a. 4to). „Engum bland-
ast hugur um að hann verður talinn
einn lærðasi maður samtíðar sinnar
á Islandi. . . ritgerðir hans bera ör-
uggast vitni um óskeikula smekkvísi
hans og trausta dómgreind, víðfeðm-
an skilning á norrænu máli og
fomum fræðum ásamt djúpsettri
þekkingu á hinum fomu lögum vor-
um.“ Síðan rekur JE meginástæð-
umar fyrir ritun verksins, sem voru
fyrst og fremst hörmungarástand
þjóðarinnar einkum á síðari hluta 17.
aldar. Sautjánda öldin var hallæraöld
víðar en hér á landi. Kuldaveðráttan
sem oft er nefnd Litla-ísöldin þjakaði
þjóðir Evrópu. Þar sem landbúnaður
var höfuðlífsbjörg þjóðanna munaði
lækkun meðalhita um eina eða tvær
gráður öllu. Framleiðslan dróst sam-
an og afleiðingin var hungur og
upplausn. Meira að segja í einu besta
landi álfunnar, Frakklandi, var
ástandið þannig um 1660 að sjötti
hver íbúi Parísarborgar var betlari
og hjarðir flækinga, misindismanna
og vanheilla voru á stöðugu stijáli
um héruð landsins, þjófnaður og
gripdeildir pláguðu þá sem úr ein-
hveiju höfðu að spila og þótt reynt
væri að lina hörmungamar, var
kuldaveðráttan magnaðri en þær
vanburða tilraunir.
Framleiðslan þar og hér rétt nægði
þegar sæmilega áraði eins og öll
saga Evrópu vottar, líf meginhluta
þjóðanna var stöðug barátta við
skortinn. Hér var það kuldinn og
ísinn sem þjakaði þjóðina. Verslunar-
hættimir máttu oft teljast til land-
plágu, þrátt fyrir stöðugar kvartanir
Alþingis og landstjómarmanna,
réyndust allar úrbætur stjómvalda
ófullnægjandi. Því meiri sem mið-
stýring verslunarinnar varð því verra
varð ástandið. Ef framleiðsla land-
búnaðar varð meiri en meðallag eða
fiskafli, þá gilt sá kvóti, sem tak-
markaður markaður konungsríkisins
markaði. Miðstýring og einokun
hamlaði öllum öðrum úrkostum. Af
öllum þessum orsökum jókst fjöldi
umferðarmanna og hreinna flæk-
inga, sem oft urðu landplága og af
öllu þessu spratt urræðaleysi og
hirðuleysi, deyfð og dofínskapur.
í öðrum hluta ritgerðar PV er fjall-
að um tillögur hans til viðreisnar
landinu og tengist það efni síðan til-
lögum Jóns Eiríkssonar og fleiri
höfunda.
Þetta rit er hagsaga landsins í
útdrætti og tillögur til úrbóta á stöð-
ugt versnandi ástandi. Stjómvöld
höfðu fullan hug á úrbótum og
styrktu framkvæmdir eftir miðja 18.
öld í þeim tilgangi, en þegar leið á
öldina tókst hagsmunahópum einok-
unar og kvótasinna að lama allar
viðreisnartilraunir og síðan dundu
yfir ósköp Móðuharðindanna.
Það er þarft verk að koma þessu
riti til skila í íslenskri þýðingu þess
eftir rúmlega 200 ár því að það er
meðal þýðingarmestu heimilda um
ástand lands og þjóðar á fyrri öldum
og einkum heimild um hugsunarhátt
og mat þeirra ágætu manna, sem
sáu þá úrkosti, sem gætu orðið til
viðreisnar landi og þjóð á hættutím-
um.
Barðaströnd:
Fauk um 50 metra
Barðaströnd.
AÐFARANÓTT sunnudags 18.
þessa mánaðar gerði hér aftaka-
veður af suðvestri. Svo hvasst
var að á bænum Haga fauk bfll
af bilastæði og stórskemmdist.
Fauk hann um 50 metra vega-
lengd. Viðar urðu smáskemmdir
vegna veðurofsans.
SJÞ
Leiðrétting
í MORGUNBLAÐINU 17. janúar
sl. birtist frétt um samkomulag sem
orðið hefði um greiðslu bóta fyrir
hunda er voru aflífaðir á sl. ári.—
Frétt þessi átti að vera merkt Suð-
urnesjum en ekki Vogum sérstak-
lega.
Mótmæla ákvörðun
Ríkisútvarpsins
STJÓRN ímark — íslenska mark-
aðsklúbbsins mótmælir þeirri
ákvörðun Ríkisútvarpsins að
hætta að láta Miðlun í té upplýs-
ingar um auglýsingabirtingar,
segir í frétt frá ímark.
I fréttinni segir ennfremur:
„Ástæða þessarar ákvörðunar er
sögð vera sú að einhveijir auglýs-
endur telji óeðlilegt að upplýsingar
um auglýsingabirtingar þeirra- séu
gerðar opinberar. Hér eigast við tvö
sjónarmið. Annars vegar hagsmunir
fárra auglýsenda sem telja auglýs-
ingabirtingar sínar vera trúnaðar-
mál og hinsvegar hagsmunir þess
flölda auglýsenda og markaðsfólks
sem telja upplýsingar forsendu fag-
legra vinnubragða. Að láta sjónar-
mið leyndarinnar ráða tilvist
upplýsinganna er óeðlilegt og í al-
geru ósamræmi við það opna
upplýsingaþjóðfélag sem við
göngum til móts við.
Upplýsingar um markaðsmál
þ.m.t. auglýsingar eru forsenda
þess að sú þekking og menntun sem
til er í landinu á sviði auglýsinga-
og markaðsmála nýtist til fullnustu.
Stjórn Imark skorar á útvarps-
stjóra að endurskoða afstöðu sína
í þessu máli og leggja þannig lið
baráttu fyrir bættum vinnubrögð-
um á sviði markaðsmála."
» Gódan daginn!