Morgunblaðið - 22.02.1987, Blaðsíða 10

10 B
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 22. FEBRÚAR 1987

STALLONE SKIPTIR UM AKREIN
Rick Zumwalt, sam leikur kraftajötunninn í myndinni, býöur blaða-
mönnunum í sjómann.
Við sófaborðið
hjá Stallone
Það eru tveir lífverðir fyrir utan
svítuna. í fínum jakkafötum og
með talstöðvar. Þrátt fyrir áhrifa-
ríka notkun ilmefna má vel greina
einhverja sérstaka lykt sem fylgir
duldum vopnaburði. En hulstrin
Mér fínnst þetta varhugaverð þró-
un.“
En eru myndir hans ekki eiri-
mitt til þess fallnar að kenna
ungum drengjum að hermennska
og dugnaður við mannvíg sé dyggð
og hetjuskapur?
„Eg tel mig hafa verið að gera
myndir, eða búa til sögur, sem eru
framhald af ævagamalli hefð bæði
í sögum og síðar bíómyndum. Það
eru sögur um bardagahetjur. Til
dæmis Ben Húr.“
En Stallone langar að fara að
breyta svolítið til.
„Ég vil fara að fíkra mig yfír í
bitastæðari persónur. Bara svona
hægt og rólega. Fara dálítið að
dæmi Clint Eastwood í því efni.
Þessi mynd „Over the Top“ er
vissulega skref í þá átt. Eg er
búinn að vera löðrandi í svita í
níu ár en það er ekki fyrr en í
lokin á þessari mynd sem eitthvað
slíkt gerist. Svo þetta er tímamóta-
verk hjá mér,“ segir hann og hlær.
Vélbyssulaus og
altalandi birtist hann
í nýjustu mynd
sinni, „Over the Top“
þama í tuminum, því ég sé engan
þesslegan á leið minni.
Lyftan er svo hraðskreið að
sokkamir rúllast niður kálfana
þegar ég þýt uppávið inni í tumin-
um.
Þegar upp er komið og inn í
svítu númer 2805, hitti ég fyrir
blaðafulltrúann sem áður hafði
haft samband við mig og ég sé
að þama eru fleiri blaðamenn
mættir. Smám saman kemur í ljós
að hér eru á ferðinni valdir fulltrú-
ar erlendu pressunnar. Geðugur
Fransmaður frá Le Monde, voða
smart nýbylgjustúlka frá Nieuwe
Revu í Hollandi og aðrir venju-
legri frá Sviss, Venesúela, Arg-
entínu og Ítalíu, Bretlandi og
Þýskalandi. Enginn frá Norður-
löndunum nema undirritaður.
IJtsýnið um gluggana er stór-
brotið. Það sést út yfír alla borg
og til fjalla í norðri og austri.
Landið er baðað í heitri Kalifomíu-
sól og í vestri blikar Kyrrahafið
eins og hvítglóandi málmur í löð-
um. Ylvolgur gusturinn bærir
glitofín gluggatjöldin þar sem opið
er.
Nú hefst biðtími. Því stjömum-
ar hafa mikið að gera við að skína
og þetta er annar dagur þeirra í
stöðugum fjölmiðlaviðtölum. Ekk-
ert má gerast sem getur komið
þeim úr jafnvægi. Hver mínúta er
skipulögð og ijölmiðlunum
skammtaður ákveðinn tími, hveij-
um um sig.
En á meðan við bíðum er hægt
að njóta góðgerða þeirra Cannon-
manna. Freistandi kalt borð og
óáfengir drykkir standa til boða.
Fólk situr og hripar niður hug-
myndir að spumingum, les blöðin.
A meðan sitja stjömumar í öðrum
svítum á haeðinni og veita áheym-
ir. Kannski Richelieu kardínáli
líka. Meðal aðstoðarfólks stjam-
anna ríkir lotningarfull spenna.
Okkur, útlensku blaðasnápunum,
fínnst hún pínulítið hlægileg. Við
þekkjum ekki eins vel hvað það
merkir að einhver sé stjama hér
í Vesturheimi.
sjást ekki í gegnum jakkafötin.
Þegar inn er komið er þar nokk-
ur hópur manna sem allir virðast
vera einhvers konar aðstoðarmenn
eða vemdarar leikarans. Menn
hvíslast á og benda líkt og ekkert
megi gerast sem raskað geti hug-
arró stjömunnar. Allur undirbún-
ingurinn, með lífvörðum og öllu
saman, er á þá lund að maður
gæti haldið að þegar til þess kæmi
sæti leikarinn í hásæti og rétti
fram hanskaklædda hönd með
gullbaugi til að kyssa á.
Svo er þó ekki. Stallone lætur
fara vel um sig í sófanum, frjáls-
lega klæddur, með axlabönd utan
yfír peysunni. Hann heilsar glað-
hlakkalega. Það er þegar ljóst að
hér er á ferðinni allur annar mað-
ur er sá gersamlega ótalandi
Ur myndinni. Stallone býr sig undir að keppa í sjómanni.
Rambo eða Rocky 2 til 4 sem birst
hefur á tjaldinu og korrað setning-
ar, sem meðalgreindur páfagaukur
hefði skammast sín fyrir.
Þessi leikari er einn þeirra sem
búa við geysilega hylli almenn-
ings, en eru nánast álitnir áferðar-
ljótir leikmunir af gagnrýnendum.
Og stundum ekki einu sinni það.
Stallone hefur legið undir miklu
ámæli fyrir síðustu myndir sínar,
svo sem Rambo og Cobra, þar sem
ofbeldið er svo gegndarlaust og
blóðið flýtur í svo stríðum straum-
um að helst minnir á árviss frétta-
skot íslenska ríkissjónvarpsins úr
sláturhúsunum á haustin. Hann
er uppáhalds skotspónn grínista
og eftirhermukúnstnera og Iíklega
aðeins ein bandarísk persóna sem
fær aðra eins útreið á þeim vett-
vangi, Ronald gamli Reagan.
„Já, mér fínnst þetta svolítið
skiýtið. Það er eins og ég hafí
verið að fínna upp stríðið. Eins
og ég sé bara að búa það til. Ég
hef verið að gera myndir sem
fjalla um stríð. Stríð er hroðalegt
fyrirbæri. Það er hrikalegasta
form ofbeldis. Þess vegna er auð-
vitað ansi mikið ofbeldi í þessum
myndum. En ég er ekki að reyna
að auglýsa það sem eitthvað gott.
Ég er bara að segja sögu.“
Það er greinilegt að þetta er
honum mikið hjartans mál, því
hann er sestur fram á sætisbrún-
ina í sófanum og farinn að rista
einhver ósýnileg tákn í harðviðar-
borðið með höndunum til að fylgja
skoðunum sínum eftir.
„Sko. Það virðist vera allt í lagi
að gera bíómyndir, varðandi of-
beldi og ógeð ef það er sett fram
sem grín. Ef það er sett fram á
þann hátt að áhorfendur eigi að
hlæja að því. Ef það er hins vegar
hluti af einhveijum hrikalegum
veruleika sem verið er að lýsa, þá
þykir það hið versta mál. Þetta
fínnst mér annarlegt hugarfar.