Morgunblaðið - 15.05.1988, Síða 10

10 B
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 15. MAÍ 1988
+
Manor House Hotel í Torquay. Hin tigulega bygging, sem stendur á hæstu hæðinni
í borginni, á sér langa sögu, sem nær allt aftur fyrir miðja 19. öld.
Úr einni af setustofum Manos House Hotel. Öll húsgögn eru glæný og allur búnað-
ur hinn glæsilegasti.
„Efég væri ekki bjartsýnn að
eðlisfari þá væri ég ekki hér“
Rætt við vítaskyttuna úr Kópavoginum, gullsmiðinn af Nesinu, hótel-
stjórann í Torquay — ævintýramanninn Magnús Steinþórsson
„ Auðvitað er þetta
áhætta og ævintýri en
þetta tvennt er alltaf
svo stór hluti af lífinu
sjálfu. Ef þú hættir að
trúa á ævintýrið þá
hættirðu að trúa á lífið
sjálft. Ef ég hugsaði á
annan veg en þennan
þá væri ég ekki hér nú.
Þá væri ég ekki hér í
Torquay á suðurströnd
Englands heldur heima
á íslandi. Auðvitað er
ísland fallegasta land í
heimi — en ævintýrin
gerast annars staðar
líka. Þess vegna er ég
hér. Ég er að leita að
ævintýrum því að
hættir þú að leita að
ævintýrinu þá týnirðu
sjálfum þér.“
Ævintýri
Hann var í góðri stöðu
heima á Islandi, hjá
traustu fyrirtæki —
honum vegnaði vel.
Löngu búinn að
koma þaki yfir sig og sína — í starf-
inu og í lífinu sjálfu. Hann er á
besta aldri og átti örugga framtíð
fyrir höndum og hann trúði á ævin-
týrið. Hann tók sig upp með konu,
stálpaðan strák og nýfætt barn og
leitaði á vit þessa ævintýris.
Þetta ævintýri er að gerast í
Torquay, stórkostlegum bæ við suð-
urströnd Englands. Þetta ævintýri
Magnús Steinþórsson og fjölskylda ásamt nokkrum starfsmönnum
hótelsins. Lengst til vinstri er Gloria, eiginkona Magnúsar, og held-
ur hún á nýfæddum syni þeirra, Steinþóri John, „kastalaprinsin-
um“. Næstir þeim mæðginum standa þeir feðgar og nafnar, Magnús
Steinþórsson og sonur þeirra hjóna, Magnús. Síðan er það hið eld-
hressa og röska starfsfólk, Þóra, Krislján og Halla, sem öll taka þátt
í þessu ævintýri af lífi og sál.
er íslenskt og höfuðpersónan í ævin-
týrinu er þekktur gullsmiður
íslenskur. Hann heitir Magnús
Steinþórsson — „sérhæfður í dem-
öntum“ eins og hann segir sjálfur
— sérhæfði sig í Englandi á sínum
tíma og nú er hann kominn aftur
til Englands.
A hæðinni stendur hótelið hans,
hótel gullsmiðsins íslenska. Hann
lagði guilsmíðina á hilluna — ör-
uggt starf — seldi húsið á Seltjam-
amesinu og keypti hótel í Torquay.
Húsið á Nesinu var stórt en hótelið
í Torquay stærra — miklu stærra.
I mismuninum var áhættan fólgin
og ævintýrið líka.
Vítaskytta úr Breiðabliki
Magnús Steinþórsson er ævin-
týramaður úr Kópavoginum, raunar
alveg afbragðs vítaskytta. Skoraði
held ég úr 46 vítum samfleytt án
þess að að markverðir kæmu nokkr-
um vömum við. „Félagar mínir voru
famir að segja að þetta lægi allt
svo ljóst fyrir — öruggt og áhættu-
laust. Það þótti sem sagt áhættu-
laust að láta mig taka þessar víta-
spymur, ég hlyti alltaf að skora.
Þetta sögðu þeir en alltaf þegar á
hólminn var komið tók ég áhættu.
Ég efast um að til séu öllu sálfræði-
legri kringumstæður — svo við not-
umst við vonda íslensku — heldur
en vítaskytta á móti markverði. Ég
reyndi alltaf að mæla markvörðin
út sálfræðilega og oftast hafði ég
rétt fyrir mér. Oftast endasentist
markvörðurinn í rangt horn — allt
þangað til Þorsteinn Ólafs úr
Keflavík slysaðist einhvem veginn
til að álpast í rétta homið og veija.
Slíkt hlaut auðvitað að gerast fyrr
eða síðar því að þegar maður tekur
áhættu — eins og til dæmis í víta-
spymum — verður maður alltaf að
reikna með hinu versta. A vissan
hátt er ég líka að taka vítaspymu
hér í Torquay. Ég er að taka áhættu
og verð bara að vona að mér takist
að skjóta í rétt hom. Hingað til
hefur mér tekist það og ef ég tryði
ekki að mér muni taksta það áfram
þá væri ég ekki hér.“
Magnús Steinþórsson hefur gam-
an af að tala um fótbolta. „Ég
þyrfti einhvem tímann að kíkja til
ykkar íslensku námsmannanna í
Lundúnum og sparka með ykkur
bolta á þessum fótboltaæfíngum
ykkar. Ég gæti allavega reynt að
taka nokkrar vítaspymur upp á
gamla móðinn — eða er Þorsteinn
Olafs nokkuð kominn til bæjarins?"
Magnús Steinþórsson hótelstjóri
á skrifstofu sinni.
Tannpína og kvonbænir
Magnús Steinþórsson er ekki
ókunnugur „bænum“ enska. Hann
kom fyrst til Lundúna fyrir rúmum
20 árum, táningur á bítlatímanum.
Og hann kom aftur innan tíðar,
settist í málaskóla og í skólanum
var framtíð táningsis íslenska ráðin
með allsérstæðum hætti.
„Það var gæfa mín að hafa
tannpínu meðan ég var í þessum
málaskóla — að öðrum kosti hefði
ég ekki kynnst henni Gloríu, eigin-
konu minni.“ Fréttaritari hváir og
forvitnast nánar um tengsl
tannpínu og kvonbæna. „Jú, sjáðu,
ég viðurkenni það alveg að á þess-
um tíma var tannhirðu minni tölu-
vert ábótavant, raunar svo að skóla-
stjórinn í málaskólanum enska hafði
á því orð við mig að full ástæða
væri til að leita á náðir tannlæknis.
Það gerði ég og á tannlæknastof-
unni var aðstoðardama, sem hét
Gloría. Ég kom oft á þessa stofu
því að þörfin var brýn, tennumar
í algerum ólestri. Ég kom sem sagt
oft á stofuna og stundum voru kval-
imar slíkar í aðgerðunum að nauð-
synlegt var að taka þéttingsfast í
hönd aðstoðardömunnar, hennar
Gloríu, sem nú er eiginkona mín.“
Gull og silfur
Þegar Magnús Steinþórsson var
búinn að koma tönnunum í lag í
Englandi og kynnast verðandi eig-
inkonu sinni hélt hann til íslands
og tók að leggja stund á gullsmíði.
Áhugann á gullsmíðinni átti hann
ekki langt að sækja; faðir hans,
Steinþór Sæmundsson, var rótgró-
inn í greininni og þekktur á sínu
sviði.
Ásamt bróður sínum, Sigurði,
stofnaði Magnús fyrirtæki, sem all-
ir íslendingar hljóta að þekkja,
Gull og Silfur. „Við bræðurnir höf-
um alltaf verið ákaflega samrýnd-
ir,“ segir Magnús, „og fjölskyldan
öll. Mig rekur ekki minni til að
okkur Sigga bróður hafi nokkurn
tíma orðið sundurorða öll þessi ár
og má það raunar furðulegt heita
í fyrirtæki af þessu tagi. Fyrirtækið
gekk vel og géngur vel, ég þori
raunar að fullyrða að það sé stærst
á sínu sviði á íslandi. Sjálfur hafði
ég gaman af þessu starfi en ég
veit að fyrirtækið er það traust að
það má vel við því að vera án starfs-
krafta minna, um sinn að minnsta
kosti."
Gamall draumur
Magnús Steinþórsson hefur
greinilega gaman af að tala um
fyrirtækið, sem hann rak með bróð-
ur sínum á íslandi. Heima á íslandi
átti það fyrirtæki hug hans allan.
Hvað er það þá sem veldur því að |
maður í hans stöðu ákveður að segja
skilið við þetta allt, taka sig upp
með eiginkonu, stálpaðan strák og
nýfætt barn og ráðast í stórfram-
kvæmdir á suðurströnd Englands?
„Mér fannst ég standa á ákveðn-
um tímamótum í lífi mínu. Maður
lifir nú bara einu sinni og það er
sjálfsagt að nýta þetta líf, sem
manni hefur verið gefíð, til þeirra
hluta sem mesta gefa lífsfyllingu.
Ég hef alltaf verið nýjungagjarn,
alltaf verið til í að prófa eitthvað
nýtt. Sjálf hugmyndin um hótel-
rekstur í Englandi er raunar ekki
alveg ný. Þessi draumur hefur raun-
ar blundað með mér allt frá því ég
bjó í Lundúnum veturinn 1979 til
1980 — til að sérhæfa mig í demönt-
um. Þannig var að þennan vetur
varð algert verðhrun í hótlbransan-
um enska og stafaði það víst eink-
um af því að arabafurstar, sem
höfðu fært sig upp á skaftið í þess-
um bransa, drógu sig í hlé og seldu
hótelin sín. Markaðurinn yfirfylltist