Morgunblaðið - 06.01.1989, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. JANÚAR 1989
37
Þóra Steinunn Sig-
urðardóttir — Minning
Fædd 21. september 1912
Dáin 2. janúar 1989
„Vesalings börn, í hreysum og höllum. Fá-
tæklingurinn þráir gull og auðmaðurinn
óbrotið líf. Kotungsdóttirin óskar sér gim-
steina og silkis, og kcnungsdóttirin vildi
vera snauð og elskuð sjálfrar sín vegna.
Skipin á hafinu þrá höfn og skipin við land-
festar úthafið. Fiðrildið, sem vindurinn feyk-
ir, vildi vera jarðfóst eik, og vatnsliljan slítur
sig af stöngli sínum til að fljóta ftjáls á
bárunni. Æskan sækist eftir spillingunni,
ellin andvarpar eftir sakleysi. Vesalings leit,
sem ekkert fínnur, en týnirþví, sem hún á.“
Þessar línur úr Hel í Fornum
ástum eftir Sigurð Nordal, sem út
kom fyrir hartnær sjötíu árum, rifj-
uðust upp fyrir mér, þegar ég
heyrði að hún Steina frænka væri
dáin. Hún dó á öðrum degi nýs
árs, á þeim tíma þegar menn reyna
að skilja við minningar brostinna
vona og órættra drauma liðins árs.
Þetta er sá tími þegar fólk herðir
upp hugann, týnir sprek og kal-
kvisti glataðra tækifæra í köst og
ber að loga nýrra vonar. Þetta er
tími uppgjörs og þáttaskila, áður
en við tökum til að vefa nýjan þráð
í lífsvefinn. Steina hleður ekki fleiri
kesti og okkar hinna bíður áfram-
haldandi leit við veikan vonar-
bjarma. „Vesalings leit, sem ekkert
finnur, en týnir því, sem hún á.“
Steina hét Þóra Steinunn fullu
nafni og var dóttir Sigurðar Þor-
steinssonar frá Flóagafli og konu
hans Ingibjargar Þorkelsdóttur.
Þeim varð átta barna auðið. Tvö
dóu ung, Þorsteinn og Sigríður, en
hin sem lifðu auk Þóru Steinunnar
voru Ásgeir skipstjóri, Þorkell vél-
stjóri, Sigrún húsfreyja á Rauðará
og Árni fríkirkjuprestur, sem öll eru
látin og Sigurður Ingi á Selfossi sem
lifir systkin sín. Hann verður átt-
ræður á árinu.
Sá sem ritar þessa fátæklegu
kveðju, kynntist Steinu aðeins lítil-
lega og sá hana yfírleitt aðeins
þegar fjölskyldan kom saman á
hátíðum og tyllidögum. Regindjúp
kynslóðabilsins skildi að, en Steina
sýndi litlum drenghnokka alltaf
ástúð, hlýju og skilning. Ungi
hnokkinn bjó við heiðríkju bernsk-
unnar, þar sem svört fordómaský
hafa ekki náð að hrannast upp og
fá því ekki vamað sólargeislum
sakleysis að glitra í daggardropun-
um á viðkvæmum vorgróðri lífsins.
Jón Kristiánsson,
Akureyri
Fæddur 21. maí 1891
Dáinn 27. desember 1988
I dag er afí minn, Jón Kristjáns-
son, lagður til hinstu hvílu. Hann
var fæddur í Landamótsseli í
Köldukinn, S-Þingeyjarsýslu, þann
21. maí árið 1891, og hefði því
orðið 98 ára í vor.
Afí var merkur maður fyrir
margra hluta sakir. Hann var mik-
ill elju- og atorkumaður og það
nánast ekki til sem afi hafði ekki
áhuga á. Þrátt fyrir háan aldur
var hann vel em, skýr í hugsun
og stálminnugur. Mikil reisn var
yfír afa. Hann var hár vexti og
grannur, beinn í baki og bar höfuð-
ið hátt. Hann var all heilsuhraust-
ur í ellinni en var orðinn lélegur
síðasta árið. Seinni hluta nóvember
sl. gekkst afí undir stóra aðgerð
sem hann náði sér aldrei fyllilega
eftir, enda saddur lífdaga.
Fyrir rúmum sjötíu árum ætlaði
afí vestur um haf á eftir föður
sínum og systrum og gerast land-
nemi. Örlögin höguðu því hins veg-
ar svo, að afi fór aldrei lengra en
hingað til Akureyrar. Hann varð
strandaglópur því skipið fór fyrr
en ætlað var og svo hitti hann
ömmu mína, Laufeyju Jónsdóttur
frá Gijótnesi á Sléttu, sem hann
kvæntist síðan og átti með 8 böm.
Þau eru Joninna, Guðrún, Herbert,
Lilly, Baldur, Þorbjöm, Kristján
og Magnea Sigurlaug. Öll eru þau
á lífí nema Jóninna sem lé'st fyrir
tæpum 2 árum. Amma lést árið
1963 og var söknuður afa mikill.
Systkini afa fóm hins vegar öll
vestur um haf nema hálfsystir
hans Kristlaug Kristjánsdóttir sem
búsett er í Ólafsfírði. Afí skrifaðist
alltaf á við fólkið sitt í Vesturheimi
og fylgdist grannt með lífí þess
og störfum.
Við afkomendur afa og ömmu
emm orðin yfír 90 talsins og fylgd-
ist afí með okkur öllum. Hann lét
sér ekkert óviðkomandi og vildi veg
okkar sem mestan.
— Minning
Afí hafði mikinn áhuga á þjóð-
málum, myndaði sér flótt skoðanir
og vildi hafa áhrif á gang flestra
mála. Hann var framtakssamur
maður og vann ötullega að sínum
áhugamálum svo vom m.a. starf-
semi NLFÍ, skógrækt og umhverf-
ismál. Hann var formaður Feg-
mnarfélags Akureyrar í tvo ára-
tugi og var sæmdur Riddarakrossi
hinnar íslensku fálkaorðu fyrir þau
störf sín árið 1977. Veit ég að afa
þótti mjög vænt um þá viðurkenn-
ingu.
Afí dvaldi á Dvalarheimilinu
Hlíð síðustu 15 æviár sín. Þar
sinnti hann sínum áhugamálum
s.s. ýmiskonar félagsmálum og
bókbandi eftir því sem honum ent-
ist heilsa og þerk til. Afí átti mik-
ið safn bóka, blaða og tímarita og
undi sér löngum við lestur.
Afa leið mjög vel á dvalarheimil-
inu, þar sem mjög vel var um hann
hugsað af öllu starfsfólki og hafi
það þökk fyrir.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt
(V. Briem)
Herdís Herbertsdóttir
t
Móðir okkar,
ÓSK HALLGRÍMSDÓTTIR,
verður jarðsungin frá Bíldudalskirkju laugardaginn 7. janúar kl.
14.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Sjúkrahúsið á Patreksfirði.
Fyrir hönd annarra vandamanna,
börnin.
Theodóra Ö. Frede-
riksen - Minning
Steina hafði góða kímnigáfu. Hún
var á hausti lífs síns mikil og sver
um sig, en það sem var kannski
eldra fólki feimnismál, skildi litli
maðurinn ekki. Aldrei þreyttist hún
á því þegar hann teymdi hana fram
á baðherbergi til að stíga á vogina
í fjölskylduboðum bemsku sinnar.
Og alltaf hlógu þau jafn dátt af
þessu öllu saman.
En nú er Steina dáin. Útför henn-
ar fer fram í dag, föstudaginn 6.
janúar, frá Fríkirkjunni í Reykjavík,
þar sem bróðir hennar séra Ámi
Sigurðsson sálugi þjónaði dyggilega
um langt árabil. Eg votta dóttur
hennar Ingibjörgu og nánustu að-
standendum samúð í sorg þeirra.
Eftir lifa fallegar minningar um
hana Steinu frænku.
„Hún lítur yfir land raunanna og ríki
gleymskunnar, sér það allt sem af háum
tindi, orpið friðarbjarma kveldsins. Nú er
hún handan við hvort tveggja, á ströndinni
fyrir austan allar vonir og vestan allar minn-
ingar."
(Úr Hel)
Blessuð sé mjnning hennar.
Árni Sigurðsson
Fædd 29. september 1910
Dáin 23. desember 1988
„Guð gat ekki verið alls staðar
þess vegna skapaði hann mæðurn-
ar.“
(Málsháttur)
í dag er til moldar borin Theo-
dóra Ólafsdóttir Frederiksen. Hún
fæddist þ. 29. september 1910 að
Drangastekk á Vopnafirði, dóttir
hjónanna Ólafs Öddssonar og
Oddnýjar Runólfsdóttur, tíunda
barnið í þrettán systkina hópi, en
af þeim em nú aðeins þrjú á lífi.
Hún fluttist ung með foreldrum
sínum til Vestmannaeyja, og síðar
þaðan til Reykjavíkur, er hún hóf
búskap með eiginmanni sínum,
Edward Frederiksen, matsveini,
síðar hótelstjóra og eftirlitsmanni.
Mig langar í nokkrum orðum að
minnast móður minnar og þakka
henni fyrir allt það sem hún var
okkur systkinunum og börnum okk-
ar, sem hún reyndar verður okkur
ætíð.
Hvort sem heimili okkar var á
Húsavík eða í Hafnarfirði, á Akur-
eyri eða í Reykjavík, var það alltaf
„heima". Hún hafði einstakt lag á
því að gera vistlegt og heimilislegt
í kringum sig og fjölskyldu sína,
og gestrisnin var henni og föður
mínum í blóð borin, hvort sem um
var að ræða að taka á móti eldri
ættingjum og vinum þeirra, eða
vinum okkar systkinanna í bernsku
og æsku. Tekið var á móti öllum
með sömu alúðinni og velvildinni.
Móðir mín var af þeirri kýnslóð
kvenna sem vann sína vinnu inni á
heimilinu og var alltaf til staðar
þegar á þurfti að halda til að „kyssa
á bágtið", gera við flík sem hafði
rifnað við klifur og leiki, gefa okkur
og vinum okkar að drekka eða
borða, eða ræða raunir og gleði til
skiptis. Og þegar bamabörnin litu
dagsins ljós var það sama til stað-
ar, amma hlustaði og svaraði og
gaf heilræði sem að gagni mættu
koma.
Þessi fáu orð eru aðeins fátæk-
legar þakkir fyrir svo margt og
mikið, sem aldrei er hægt að full-
þakka, en minningin um góða móð-
ur, tengdamóður og ömmu lifir á
meðal okkar sem nú kveðjum góða
konu.
„Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.“
^Briem)' Guðrún
Þrettánda
flugeklar
Opiöfrákl. 13-18 ídag
í Skátabúðinni við Snorrabraut.
20% afsláttur af öllum vörum.
2 .E
Styðjið okkur - stuðlið að eigin öryggi
<£sve£\
Hjálparsveit skáta
i&z/ Reykjavík