Morgunblaðið - 29.01.1989, Blaðsíða 23

esei HAúviAt .es HUOAaunviug HAOMIIflVIIM aiaAjavíuqflOM
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR SUNNUDAGUR 29. JANÚAR 1989
hún fyrirgefið þeim hirðuleysi eða
einhveija léttúð sem henni var
framandi og verið skólafélagi þeirra
í besta skilningi.
Brátt sótti þó vanheilsa að Ólöfu
óg það var ekki fyrr en í upphafi
árs 1987 sem hún kom albúin og
ákveðin til fulls náms sem hún
rækti með ágætum meðan kraftar
lejrfðu.
Þakklátari nemanda höfum við
varla haft. Næstum mátti segja að
hún liti á flesta við'.eitni skólans og
kennaranna sem sérstakan viður-
geming við sig og galt á móti alúð
og þakklæti sem öllum varð til upp-
örvunar.
Veturinn 1987—88 var hún ann-
ar fulltrúi nemenda í skólaráði, eða
skólastjóm eins og oftar er sagt,
og lagði þar gott til allra mála,
stundum með kímni í augum og
alltaf með skilningi á því að hags-
munir skóla og nemenda em hinir
sömu.
Það er í senn gleði kennarastarfs-
ins og vandi að sitja svo nálægt
uppsprettum þroskans sem skólam-
ir em, taka á móti sínýrri öldu ár-
ganganna og sjá einstaklinginn
vaxa af átökum sínum við námið
og af samskiptum við aðra. Vandinn
er hve fljótt ölduna ber frá og
hryggðin sú hve lítið var aflögu
handa hveijum og einum.
Nú er hér við Tjömina logn á
milli lægða. Lausamjöllin fannhvít
og hrein í Hallargarðinum mýkir
hlátur og köll utan gluggans þar
sem svo mörg spor Ólafar lágu.
Andspænis þjáningu og sorg, ást-
vinamissinum, má sú mynd sín lítils
en hún fylgir innilegum samúðar-
kveðjum til ijölskyldu og frænd-
garðs Ólafar héðan úr skólanum.
Aðalsteinn Eiríksson
Létt í spori kom ung kona skokk-
andi eftir götunni og allt í einu, er
hún kom auga á okkur, hoppaði hún
í loft upp full af gáska. Hér var
Lóló á ferð og grár morguninn
breyttist í sólskinsdag, iðandi af lífi.
Lóló var sannkallað náttúrubam,
elskaði lífið, teygaði fegurð þess og
hreif alla með sér. Fátt lét hún sér
óviðkomandi og allt sem hún tók
sér fyrir hendur var gert af brenn-
andi áhuga og einlægni. Hún virtist
endalaust geta gefið af sjálfri sér
og margir nutu hjálpsemi og
tryggrar vináttu hennar. En Lóló
kunni líka þá list að þiggja, þannig
að hjarta manns fylltist gleði.
Lífið var ekki eingöngu dans á
rósum hjá Lóló og fjölskyldu henn-
ar. Þau máttu ganga í gengum
ýmsa erfíðleika, en ekki létu þau
bugast, alltaf var haldið áfram, uns
þau fundu nýjan sólskinsblett í
heiði.
Það var þungbært að horfa upp
á veikindastríð Lólóar síðustu mán-
uðina, en hún stóð ekki ein. Fjöl-
skylda hennar umvafði hana og
annaðist af miklum klærleika og
þá sérstaklega Siggi, hennar styrka
stoð.
Nú er Lóló okkar horfin yfir í
annan heim, en hún lifír áfram í
hjörtum okkar, létt í spori með
geislandi bros á vör. Kynnin af
Lóló vom þroskandi og fylltu hug
manns kærleika og þakklæti.
Fjölskyldu Lólóar og ástvinum
votta ég innilega samúð mína og
fjölskyldu minnar.
Elsku Siggi, Hildigunnur og Óli,
megi minningin um .einstaka konu
hjálpa ykkur að finna nýjan sól-
skinsblett.
Dóra
Þar var morgunn í lífi Lólóar
þegar ég kynntist henni 15 ára
gamalli. Heiðríkja ríkti yfir þessari
mannkosta stúlku, sem var að
leggja af stað út í lífið, og það
brosti við henni. Lífskraftur, áræðni
°g fljúgandi gáfur gerðu henni nám
og starf að léttum leik og færðu
henni skjótan þroska.
Lóló fann ung góðan lífsföru-
naut, eignaðist bömin sín tvö og
menntaði sig til þess starfs sem
henni var hugleikið. Hún var útilífs-
kona og ást hennar á landinu okkar
mikil. Það var 'heillandi að heyra
hana lýsa landslagi og hughrifiim
sem hún hafði orðið fyrir á göngu-
ferðum sínum um óbyggðir og
minnist ég nú lýsinga hennar á
Homstrandaferð fyrir nokkmm
ámm. Þau áhrif hafði hún, að ég
fór sjálf við fyrsta tækifæri sem
gafst. Eldmóður hennar hreif mann
með.
Lóló lifði hratt. Brim og boðaföll
urðu á leið hennar, en með Sigga,
traustan sem bjargið, við hlið sér,
fjölskyldu sína alla og ekki síst sína
eigin mannkosti komst hún heil í
gegn, þroskaðri af reynslunni.
Fróðleiksfús var Lóló mín ávallt.
Hún hafði tekið upp þráðinn og
hafíð nám í Kvennaskólanum, þar
sem áður var frá horfið. Bömin
stefndu rétta leið, þau Siggi höfðu
byggt sér fallegt hús við Fálkagöt-
una og allt virtist leika í lyndi. Þá
skall stríðið á. Omstan var hörð en
háð með vissu um sigur. Siggi,
bömin og ástvinir allir börðust við
hlið hennar, en nú var við ofurefli
að etja. Hetja er fallin í valinn.
Minningar mínar um Lóló em
dýrmæt eign og heiðarleiki hennar
og einurð hvatning til eftirbreytni.
Ég og fjölskylda mmín þökkum af
alhug samfylgdina og biðjum Guð
að styrkja ykkur, elsku Siggi, Hildi-
gunnur, Óli Már og flölskylda öll,
í ykkar miklu sorg.
Vemm þess minnug að eftir sól-
setur birtir af nýjum degi og sól rís
á ný.
Fari vina mín sæl til ljóssins
heima.
Ester Halldórsdóttir
Fylgdu ljósinu og láttu það vísa þér heim,
þá mun eyðing líkamans ekki veiða þér að
tjóni. Það er að íklæðast eilífðinni.
Lao-Tse
Hjartað fyllist tómleika — auðn,
þegar við fréttum af andláti Lólóar.
Hversu kaldar geta staðreyndimar
verið — eins og ís. En um leið koma
minningamar fram í hugann og
hjartað fyllist þakklæti fyrir að
hafa fengið að kynnast Lóló.
Okkar kynni hófust fyrir rúmum
20 ámm, þegar hún stofnaði heim-
ili ásamt manni sínum, Sigurði
Emil, og þau byijuðu búskap hinum
megin við götuna, þar sem við bú-
um, á Smáratúni á Selfossi. Sam-
gangur milli húsa varð strax mik-
ill, alltaf þegar Lóló birtist var eins
og húsið fylltist af birtu og yl.
Skemmtilegar ferðir vom famar,
bæði innanlands og utan, bömin
tekin með, enda sumt af þeim á
srípuðu reki.
Eftir að þau hjónin fluttust til
Reykjavíkur varð því miður lengra
á milli heimsókna, en fylgdumst þó
alltaf hvert með öðm, og alltaf vom
jólakveðjumar frá Lóló og hennar
Qölskyldu jafn fallegar.
Við hjónin sendum Sigga, Hildi-
gunni og Óla Má innilegustu samúð-
arkveðjur og biðjum Guð að blessa
framtíð þeirra.
Ó, sólarfaðír, signdu nú hvett auga
en sér í lagi þau sem tárin lauga,
og sýndu miskunn öllu því sem andar
en einkum því, sem böl og voði grandar.
Blessuð sé minning Lólóar.
Gústa og Siggi
Skóli er skemmtilegur vinnustað-
ur. Það felst ekki síst í því að á
hveiju ári birtast ný andlit sem
smám saman verða hluti af um-
hverfinu. Á hveiju ári koma kennar-
ar eftirvæntingarfullir til starfa en
sumpart dálftið kvíðnir fyrir þeim
mánuðum sem framundan em. Allt
veltur á því að góður andi og gagn-
kvæmt traust myndist milli kennara
og nemenda. í okkar skóla —
Kvennaskólanum í Reykjavík — em
böndin milli nemenda og kennara
e.t.v. sterkari en í öðmm fjölmenn-
ari skóium. Þar má segja að allir
þekki alla og stundum minnir and-
rúmsloftið frekar á mannmargt
heimili en virðulega stofnun. Þessi
góði andi er kennumm og nemend-
um mikils virði.
Á vorönn 1987 varð til nýr bekk-
ur í Kvennaskólanum — 1. bekkur
A. í honum var sundurleitur hópur
nemenda með ólíka skólasögu að
baki. Frá fyrstu tíð var gott að
koma inn í þann bekk. Nemendur
vom glaðlegir og hressir krakkar
sem ailtaf vom til í að spjalla um
lífið og tilverana, sumir að vísu
dálítið syfjaðir og þreyttir í morg-
unsárið eins og gengur.
Einn nemandi í þessum líflega
hópi skar sig úr frá byijun. Það var
Ólöf Sigurlaug. Hún var rúmum
tuttugu ámm eldri en bekkjarsystk-
in hennar en hún vakti ekki einung-
is athygli fyrir þá sök. Bamsleg
gleði hennar yfír því að hafa veitt
sér þann munað að stunda skóla-
nám var svo einlæg og fölskvalaus
að jafnvel þeir syfluðustu hlutu að
hrífast með. Hún sat á milli krakk-
anna, bjartleit og brosmild, alltaf
áhugasöm, alltaf þakklát fyrir
hvem fróðleiksmola sem að henni
var réttur. En Ólöf var ekki ein-
göngu þiggjandi, hún miðlaði lfka
af rejmslu sinni á sinn opinskáa og
einlæga hátt. Það kom vel fram í
bókmenntaumræðum þar sem hún
sá oft atvik og persónur í öðm ljósi
en jmgra fólkið. Þegar hringt var
út úr tímum og bekkjarsystkin
hennar þustu í langþráðar frímínút-
ur fór Olöf sér hægar og varð oft
eftir og spjallaði við kennarann,
spurði um eitthvað sem henni
fannst ekki ljóst og þakkaði ævin-
lega fyrir hveija kennslustund. Af
einlægni.
Ólöf hafði á unglingsaldrí stund-
að nám í Kvennaskólanum og bar
gamla skólanum sínum vel söguna.
Þegar hún byijaði upp á nýtt sá
hún fljótt að skólinn var gjörbreytt-
ur frá fyrri tíð. En ekki fannst henni
hann hafa versnað. Þvert á móti.
Henni fannst öllu miða fram á við.
Kennslubækumar fundust henni
ólíkt betri en í þá daga og líklegri
til að ná til nemenda og kennslu-
hættir allir skynsamlegri. Þetta
sagði hún ekki til að kasta rýrð á
gömlu kennarana sína — síður en
svo. Henni var ljóst að þeir vom
böm síns tíma. Þessi jákvæðu við-
horf lýsa Ólöfu einkar vel og það
em þau sem við munum best að
leiðarlokum.
Þótt Ólöf hefði að möigu leyti
önnur viðhorf til námsins en bekkj-
arsystkin hennar kom það ekki í
veg fyrir að hún eignaðist í þeim
góða vini. Krakkamir buðu henni í
partí, hún fór með þeim á böll og
ein siðasta minningin sem við eigum
um Ólöfu er frá dimmissjónballi
siðastliðið vor. Að loknu sameigin-
legu borðhaldi nemenda og kennara
var stiginn dans og nemendur
flykktust út á gólfið. Þegar litið var
yfir iðandi kösina varð ekki hjá því
komist að augun staðnæmdust við
Ólöfii inni í miðjum hópnum, ljós-
klædda og svipfallega, dansandi af
hjartans lyst. Henni þótti vænt um
krakkana og þeir treystu henni öðr-
um betur. Traust sitt sýndu þeir
3 SS
C 23
m.a. með því að velja hana til að
vera fulltrúa nemenda í skólastjóm.
Það starf tók Ólöf alvarlega og
taldi það sitt hlutverk að vera tengi-
liður milli skólastjómar og nem- .
enda. Sem dæmi um samviskusemi ‘
hennar má nefna að nokkmm dög- '
um fyrir skólastjómarfundi hengdi
hún upp snyrtiiega vélritaða auglýs-
ingu þar sem hún hvatti nemendur
til að koma tillögum og óskum á
framfæri.
Eftir að hún var orðin fársjúk nú
í haust var hugurinn enn bundinn
við Kvennaskólann og beklqar-
systkinin. Hún lét færa sér náms-
efhi og vonaðist eftir að geta lesið
eitthvað utanskóla. Hún spurðist
fyrir um bekkjarbróður sinn sem
hafði flosnað upp úr skólanum og
lét í ljós áhyggjur af því hvað af
honum yrði. Bekkjarsystkin hennar
hafa fylgst með henni í veikindum
hennar en kannski ekki áttað sig á
hvert stefndi. Nú em þau hnípin
og finnst eitthvað hafa verið tekið
frá þeim. Eitthvað sem ekki verði
bætt. En þau eiga vafalaust eftir
að átta sig á því seinna að það
verður aldrei allt frá manni tekið.
Minningamar lifa.
Ólöf hafði einhvem tíma á orði
að námið væri sín heimsreisa. Nú
er hún lögð af stað í aðra ferð. Við
þökkum fyrir að hafa fengið að
vera henni samferða þennan spöl.
Fjölskyldu Ólafar sendum við inni-
legar samúðarkveðjur.
Ingibjörg Axelsdóttir,
Vilhelmina Salbergsdóttir,
Þórunn Blöndal.
Dauðinn, það eina ömgga, leiðin
okkar allra.
Erfítt er að sætta sig við þegar
kona í blóma lífsins er hrifín brott
frá elskulegum eiginmanni og tveim
bömum þeirra hjóna.
Sjúkdómur sem læknavísindind-
unum hefur enn ekki tekist að vinna
bug á lagði Lóló vinkonu að velli á
örfáum mánuðum.
Lóló mætti örlögum sfnum með
hugrekki og kjarki sem ég dáist að.
Eg ætla ekki að rekja ættir eða
æviferil Lólóar, heldur aðeins með
örfáum orðum að þakka henni þá
Sjá næstu sfðu
+
GUÐNÝ GUÐNADÓTTIR,
Byggðarenda 16,
verður jarðsungin frá Fossvogskapellu miðvikudaginn 1. febrúar
kl. 13.30. Jarðsett verður í Gufneskirkjugarði.
Krlstinn Guðnason,
Hanna Helgadóttir,
Guðný Helgadóttlr.
t
Ástkær eiginkona, móðir okkar og dóttir,
ÓLÖF S. GUÐMUNDSDÓTTIR (LÓLÓ)
nuddkona,
Fálkagötu 29,
veröur jarðsungin fró Neskirkju mánudaginn 30. janúar kl. 13.30.
Slgurður Emil Ólafsson,
Hlldigunnur J. Sigurðardóttir, Ólafur Már Sigurðsson,
Ólöf M. Guðmundsdóttir, Guðmundur Jóhannsson.
+
AGNES SIGRÍÐUR GUÐMUNDSDÓTTIR,
Öldugötu 34,
verður jarðsungin frá Dómkirkjunni mónudaginn 30. janúar.
Vandamenn.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúö og hlýhug í veikindum og
við andlát og útför bróöur okkar og frænda,
JÓNS STEFÁNSSONAR,
Barónsstfg 27.
Sérstakar þakkir til alls starfsfólks 1-B Landakotsspítala fyrir
góða umönnun.
Systkln og f rændsystkln.
+
Þökkum auðsýnda samúö og vinóttu við fráfall móður okkar,
tengdamóður og ömmu,
SIGURLIUU (LIUU) BJARNADÓTTUR,
Lönguhlfð 3.
Gyða Erlendsdóttir,
Jóhann Óskar Erlendsson,
Erlendur Erlendsson,
Freyja Guörún Erlendsdóttlr,
Ella Erlends. Steen,
Sigrfður Helga Erlendsdóttir,
og barnabörn.
Pálfna Ragnh. Guðlaugsdóttlr,
Guðrún K. G. Gunnarsdóttir,
Slgurstelnn Guðstelnsson,
John Steen,
Danlel Raymond
+
Innilegar þakkir til allra er sýndu okkur samúð, hlýhug og hjálp
vegna andláts og jarðarfarar
SIGURÐAR SIGURÐSSONAR,
Vatnagörðum 14.
Slgurpáll Óskar Sigurðsson,
Sigurbjörg Ósk Hagalfn Sigurðardóttir,
Marfa Kolbrún Slgurðardóttlr,
Svanhlldur Slgurjónsdóttir.
+
Þökkum öllum þeim, er sýndu okkur vinsemd og samúð við and-
lát og útför móður okkar, tengdamóður, ömmu, langömmu og
langalangömmu,
ALBERTlNU JÓHANNESDÓTTUR,
Botni, Súgandafirði.
Sérstaklega viljum við þakka starfsfólki Fjórðungssjúkrahússins
á Isafirði og öllum þeim, er sýndu henni umhyggju.
Guðmundur A. Guðnason,
Guðrún Guðnadóttir,
Þorleifur G. Guðnason,
Svelnn Guðnason,
Jóhannes Guðnason,
Einar Guðnason,
Guðnl A. Guðnason,
Gróa S. Guðnadóttir,
Marfa A. Guðnadóttir,
Marfana Jensen,
Slgrfður Finnbogadóttir,
Aldfs Jóna Ásmundsdóttir,
Guðný Guðnadóttir,
Stella Jónsdóttir,
Páll Guðmundsson,
Lelfur Slgurðsson,
barnabörn, barnabarnabörn, barnabamabarnabarn.