Morgunblaðið - 29.01.1989, Blaðsíða 24

24 C
MORGUNBLABIÐ MIIMIMINGAR SUNNUDAtlUR 29. JANÚAR 1989
miklu tryggð og vináttu sem hún
hefur sýnt mér í gegnum árin.
Svo örskammt er bil
milli blíðu og éls
að brugðist getur lukkan
frá morgni til kvelds.
Lóló var glæsileg kona. Tröll-
trygg vinum sínum, rausnarleg og
ávallt tilbúin að rétta hjálparhönd
þar sem þess var þörf.
Hún hafði mikla kímnigáfu,. var
fróð, gefandi persónuleiki og yndis-
leg_ manneskja.
Ég fyllist tómleika er ég hugsa
tii þess að aldrei framar getum við
rætt lífsins gagn og nauðsynjar,
hlegið saman og notið þess að vera
'til. En hver veit nema við eigum
eftir að hittast aftur einhvern tíma.
Ég votta eiginmanni Lólóar, Sig-
urði Emil Olafssyni, bömunum
Hildigunni og Ólafí Má, svo og for-
eldrum og systkinum mína dýpstu
samúð.
Guð geymi Lóló vinkonu mína.
Sigríður Brynjúlfedóttir
Svo hleypur æskan unga
óvissa dauðans leið
,sem aldur og ellin þunga
allt rennur sama skeið.
Innsigli engir fengu
upp á lífsstunda bið,
en þann kost undir gengu
allir að skitja við.
Dauðinn má svo með sanni
samlíkjast, þykir mér,
slyngum þeim sláttumanni,
er slær allt, hvað fyrir er,
grösin og jurtir grænar,
gióandi blómstrið frítt,
reyr, stör sem rósir vænar
reiknar hann jafnfánýtt.
(H.P.)
Með örfáum orðum langar okkur
að minnast kærrar vinkonu okkar,
Ólafar Sigurlaugar Guðmundsdótt-
ur. Hún fæddist í Reykjavík 29júli
1947. Foreldrar hennar eru Olöf
M. Guðmundsdóttir og Guðmundur
Jóhannsson. Hún ólst upp hjá for-
eldrum sínum, ásamt þremur systk-
inum, þeim Sigríði, Sigurlínu og
Þresti, fyrst í Reykjavík og Kópa-
vogi og síðan á Selfossi. Fjölskyldan
fluttist austur eftir að faðir hennar
tók við starfí forstjóra á Litla-
Hrauni ánð 1961. Þá hafði Lóló
lokið námi við Kvennaskólann í
Reykjavík og hóf störf við Lands-
bankann á Selfossi, þar sem hún
starfaði í nokkur ár.
Um þetta leyti lágu leiðir hennar
og Sigurðar Emils Olafssonar sam-
an. Sigurður er sonur hjónanna
Sigrúnar Runólfsdóttur og Ólafs
heitins Magnússonar, símaverk-
stjóra á Selfossi. Þau gengu í hjóna-
band 8.október 1966, stofnuðu bú,
og á Selfossi eignuðust þau sín tvö
böm, Hildigunni Jónínu f. lO.júli
1966 ogÓlaf Máf. 31.janúar 1970.
Það var á fögrum ágústdegi, árið
1964, að við kynntumst, allar á leið
í Þórsmörk. Við tengdumst þá vin-
áttuböndum, sem varað hafa þessi
25 ár. Það átti fyrir okkur að liggja,
að verða nágrannar á Engjavegin-
um, er við fluttum öll í okkar nýju
hús þar. Þær eru margar góðar
minningamar frá þessum frumbýl-
ingsámm okkar og svo sannarlega
er minningin um Lóló ofarlega í
hugum okkar nú, ætíð tilbúin til
hjálpar ef eitthvað bjátaði á. Hún
var glæsileg, bar góðan þokka og
hafði góða kímnigáfu. Athafnaflör
hennar var með ólíkindum, svo
stundum sýndist sem ekkert gæti
staðið í vegi fyrir henni, hún hafði
ríka tilbreytingaþörf og þar var
engin lognmolla sem Lóló var á
ferð. Hún var góðum gáfum gædd
og nú tvö síðustu ár stundaði hún
framhaldsnám í sínum gamla skóla,
Kvennaskólanum, og stefndi að
stúdentsprófí. Henni sóttist námið
með ágætum.
Sveitina sína elskaði hún og átti
þaðan ljúfar minningar, frá veru
sinni í Skeiðháholti og á Blesastöð-
um hjá Ingibjörgu frænku sinni.
Rifjaði hún oft upp bemskubrek og
bemskuleiki. Það hefur verið gott
að hafa slíkan dugnaðarfork í sveit,
þar sem ætíð er þörf fyrir fúsar
hendur.
Árið 1973 flutti fjölskyldan á
Engjavegi 71 til Reykjavíkur. Lóló
lærði nudd og rak um tíma nudd-
stofuna á Hótel Sögu að hálfu, síðar
eigin stofu á Dunhaga. Þau hjónin
réðust síðan í það 1984 af miklum
dugnaði að byggja stórhýsi á Fálka-
götu 29 og þar átti gamall draumur
að rætast, um að hafa þetta allt
undir sama þaki. En lífíð er oft
miskunnarlaust og hart. Þegar
þetta var allt á veg komið, mestu
erfíðleikamir að baki og björt
framtíðin blasti við, þá var það
snemma á árinu 1988 að Lóló
kenndi þess sjúkdóms, sem hún
hefur nú lotið í lægra haldi fyrir.
Hún sýndi hetjulund og barðist sem
ljón til hinstu stundar, því ást henn-
ar á lífinu var mikil. Þá sýndi og
Siggi, hvem mann hann hefur að
geyma er hann stóð við hlið konu
sinnar öllum stundum í þessari erf-
iðu baráttu.
Við þökkum elskulegri vinkonu
fyrir tryggð og vináttu og fyrir all-
ar þær gleði- og dýrðarstundir er
við áttum saman. Og í svo sárri
sorg er gott að minnast boðskapar
Anana hins egypzka.
„Hafið þér misst þann sem þér unnuð hug-
ástum, skuluð þér stilla harm yðar. Dauðinn
er bamfóstra sem vaggar í blund, ekkert
annað, og að morgni Vaknar viðkomandi
aftur og á fyrir höndum annan dag með
þeim sem verið hafa í fór með honum frá
upphafi vega.“
Elsku Siggi, böm og aðrir vanda-
menn við vottum ykkur okkar
dýpstu samúð. Guð gefi ykkur
styrk.
Endurminningin merlar æ
á mánasilfri hvað, sem var,
yfir hið liðna bregður blæ
blikandi fjarlægðar,
gleðina jafnar, sefar sorg.
Svipþyrping
sækir þing
í sinnis hljóðri borg.
(G.Th.)
Sjöfii, Dída og
fyölskyldur þeirra.
Það er stórt skarð höggvið í
systkinahópinn, nú þegar við horf-
um á eftir elskulegri systur hverfa
yfír landamærin miklu. Allar
kveðjustundir eru sárar, og sárari
en orð megna að tjá að þurfa að
horfa á eftir jafn lífsglaðri og
gáskafullri konu og hún Lóló okkar
var. Með blöndnum tilfínningum
gegn örlögum, máttarvöldum og því
dularafli sem öllu stjómar horfðum
við á banvænan sjúkdóm leggja
hana að velli. Við fylltumst reiði,
örvæntingu, sorg og jafnvel beiskju.
Á stundum bjuggumst við við
kraftaverki, því Lóló var svo sterk,
hún hafði gengið í gegnum marga
erfiðleika á sinni lífsgöngu, en þrös-
kuldurinn var aldrei svo hár, að hún
stigi ekki jrfír hann kát og hress
að vanda.
Það er ekki oflof á Lóló, þegar
við segjum að hún hafði verið heil-
steyptur og traustvekjandi persónu-
leiki, ósjálfrátt laðaðist fólk að
henni, treysti henni og trúði, hvort
sem var í einkalífi eða á atvinnu-
markaðnum. Rúmlegra tvítugri var
henni treyst af Landsbanka Islands
á Selfossi að gegna gjaldkerastarfi
þar, fyrst kvenna, og þótti það mik-
ið spor í kvenréttindamálum á þeim
árum. En lífsþroski hennar fékk
ekki útrás innan veggja skrifstofu-
bákna, hún vildi annað og meira,
hugsjón hennar var alla tíð að líkna
og bæta heilsu annarra. Þau hjónin
tóku sig því upp frá Selfossi og
héldu til Reykjavíkur, þar sem Lóló
lærði nudd. Eftir námið setti hún
upp eigin nudd- og ljósastofu, sem
hún vann í allt fram á þann dag
sem hún lagðist veik. Þá þegar
hafði hún kennt manni sínum iðnina
og var hann hennar stoð og stytta,
þar sem annars staðar, en hún var
ekki búin að gefa námið upp á bát-
inn. Hún var aftur komin í gamla
Kvennaskólann sinn í fullt nám
undir stúdentspróf, þegar veikindin
dundu yfír.
Nú þegar allt er afstaðið, grínið,
heimspekilegar vangaveltur og
hlátrasköllin hætt að glymja, langar
okkur til að þakka Sigga fyrir alla
hans væntumþykju og fómfysi.
Hann vék ekki frá henni alla þá
löngu mánuði sem hún lá banaleg-
una. Björgu mágkonu hennar vilj-
um við þakka alla tillitssemina
ásamt öllum öðrum sem reyndust
henni vei í veikindum hennar.
Elsku Siggi, Hillý og Óli Már,
Guð styrki ykkur í ykkar miklu
sorg. Með þakklæti fyrir að hafa
átt hana og vera hluti í lífí hennar
kveðjum við hana að sinni. Hafí hún
þökk fyrir allt og allt og megi góð-
ur Guð fylgja henni um alla eilífð.
Sirrý, Lína og Þröstur
Að heilsast og kveðjast, það er
lífsins saga segir einhvers staðar.
Þegar ég frétti lát Lólóar datt mér
í hug að líklega hefðum við fram
að þessu aðeins heilsast og að nú
væri komið að því að kveðja.
í hugskoti mínu sé ég káta og
bjarta stúlku og með henni berast
ævinlega hlátrasköll og dálítið ákaf-
ar samræður, ekkert það til í veröld-
inni sem hún vildi ekki kryfja og
ræða. Innileg og tilfinningarík kona
sem átti það til að opna sitt eigið
sálartetur einum of mikið fyrir sárs-
auka lífsins. En þannig er tilfinn-
ingaríkt fólk oftast. Það á svo auð-
velt með að taka hlutina inn á sig.
Lóló hafði þann sérstaka hæfi-
leika að gefa manni þannig viðmót
að hafí smákrapi verið í sálarhóifí
viðkomandi þá tókst henni að þíða
slíkt með kveðjunni einni saman.
Það var í ágúst í sumar að við
í minni fjölskyldu vorum á ferðalagi
með Sirrý systur Lólóar og fjöl-
skyldu. Við vorum stödd á Ítalíu
og ég vissi að Sirrý hafði verið að
hringja heim. Þegár við komum út
í sólarhitann um morguninn og hitt-
um Nonna og Sirrý segja þau okk-
ur fréttimar að heiman, að Lóló sé
með krabbamein. Allt í einu var
sólin ekki eins heit og áður og það
setti að mér hroll.
Veikindin mögnuðust hratt og
nú er komið að leiðarlokum. Veg-
ferðin hennar í þessum heimi var
stutt, allt of stutt finnst okkur —
en hvað er framundan? Ég tel að
þeir verði margir vinimir sem
kveikja hljóðlátt kertaljós og biðji
henni velfamaðar í bjartari heim-
um.
Eftirlifandi maki Ólafar Sigur-
laugar, en svo hét Lóló fullu nafni,
er Sigurður Emil Ólafsson. Þau
eignuðust tvö böm, Hildigunni og
Ólaf Má. Þau sjá nú á eftir yndis-
legri manneskju og bið ég Guð að
styrkja þau, og einnig foreldra Lóló-
ar og systkini í sorginni — með von
um endurfundi.
Ástvinimir höfði halla
af hvörmum falla tár,
Guð mun styrkja ykkur alia
öll hann græðir sár.
Sirrý Ólafe. og Steini
Hún Lóló frænka er dáin. Fréttin
kom ekki á óvart, en olli engu minni
sársauka fyrir það. Lóló sem var
svo full af lífi og skilningi á sárs-
auka og gleði tilverunnar. Þann
skilning hafði hennar eigin
lífsreynsla fært henni.
Þegar hugsað er til baka virðist
sem Lóló hafí stöðugt verið að
þreyta próf í lífinu. Hún stóðst þau
með sóma og hafði að vopni ótrú-
lega jákvætt viðhorf til alls og allra.
Hún var ávallt tilbúin að gefa af
sjálfri sér, miðla öðrum en ætlaðist
ekki til endurgjalds, þvf ekkert var
henni fyær, en gera kröfur til ann-
arra.
Hún Lóló stóð ekki ein í lífsbar-
áttunni sinni. Alla tíð naut hún
stuðnings Sigga, sem alltaf hefur
staðið við hlið hennar og stutt hana
í hvívetna.
Þegar okkur fannst að loksins
væru erfiðleikamir að baki veiktist
Lóló af krabbameini. í banalegunni
kom enn fram hvílíkan sálarstyrk
Lóló hafði. Einlæg bamatrú hennar
gerði það að verkum að hún áleit
að þessari glímu gæti hún ekki tap-
að. Annaðhvort ynni hún sigur á
sjúkdómnum eða henni væri ætlað
annað og meira hlutverk á öðrum
stað. Með slíkt hugarfar er ekki
hægt að tapa. Henni Lóló var ætlað
annað og meira hlutverk á öðrum
stað.
Við vinir hennar emm þakklátir
og ríkir af að hafa fengið að kynn-
ast henni. Vonandi getum við lært
af þessari óbilandi bjartsýni sem
Lóló hafði í svo ríkum mæli. Elsku
Siggi, Hildigunnur, Óli Már og aðr-
ir ástvinir. Við vonum að allar góðu
minningarnar og fallega brosið
hennar Lólóar geti með tímanum
sefað sorgina.
„Því hvað er að deyja annað en standa nak-
inn í blænum og hverfa inn í sólskinið? Og
hvað er að hætta að draga andann annað
en að frelsa hann frá friðlausum öldum
lífsins, svo hann geti risið upp í mætti sínum
og ófjötraður leitað á fund guðs síns?“
(Úr spámanninum. Kahlil Gibran.)
Frænkur frá Blesastöðum
Lóló er horfin yfír móðuna miklu.
Það er erfítt að trúa því og sætta
sig við það. Að horfa á eftir fólki
á besta aldri, sem á svo margt fram-
undan, kveðja þennan heim. Þegar
svo mörgu er ólokið og svo mikið
gott er hægt að láta af sér leiða.
Ólöf eða Lóló eins og hún var
alltaf kölluð rak nuddstofu á Dun-
haganum, þar sem hún var elskuð
og virt af viðskiptavinum sfnum,
enda leiddi hún margt gott af sér
í starfi sínu og gaf mörgum ómetan-
lega hjálp.
Þar lágu leiðir okkar fyrst veru-
lega saman, þegar ég vann hjá
henni árið 1983. Þá kynntist ég
t
Þökkum inniiega öllum þeim, er sýndu okkur samúð og hlýhug
við andlát og útför móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
INGIBJARGAR JÓNSDÓTTUR,
Álfaskeiði 39,
Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir til þeirra, er hjúkruðu henni í veikindum hennar.
Anna Pálsdóttir,
Guðrún Pálsdóttir,
Rúnar Pálsson,
Reynir Pálsson,
Elfn Pálsdóttir, Aðalstelnn (saksson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Sigurstelnn Húbertsson,
Slgurgeir Jónasson,
Sif Elðsdóttlr,
t
Þökkum auðsýnda samúð og vináttu við fráfall föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
GUÐMUNDAR JÓNSSONAR
skósmlðs á Selfossl.
Sórstakar þakkir færum við starfsfólki öldrunardeildar Sjúkrahúss
Suðurlands fyrir góða hjúkrun og umönnun.
Marinó Guðmundsson, Guðrún Guðmundsdóttir,
Björgvln Guðmundsson,
Ólafur Guðmundsson, Agústa Hafberg,
Jóhann Marinósson, Halldóra Jensdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
hvaða mann hún hafði að geyma,
þrátt fyrir mikil veikindi sem hún
átti við að etja.
Lóló var atorkumanneskja, ham-
hleypa við vinnu, hafði ákveðnar
skoðanir og lá ekki á þeim, var ein-
staklega hreinn og beinn persónu-
leiki. Þrátt fyrir skapfestu var Lóló
viðkvæm og bjó yfír gnótt af hlýju
og blíðu sem naut sín í ríkum
mæli gagnvart þeim sem minna
máttu sín og áttu við erfileika að
stríða. Sá skilningur og sú alúð
naut sín ekki síst í starfinu, þar sem
hún gaf sig alla.
Lóló var frumkvöðull að mótun
og stofnun félagssamtaka nuddara
fyrir um það bil 15 árum og barð-
ist þá fyrir réttindum nuddara. Hún
arkaði milli stofnana og ráðuneyta
til að vekja athygli ráðamanna á
mikilvægi starfs okkar, og starfs-
réttindum. Hún plægði jarðveginn
á sinn dugmikla hátt.
Þrátt fyrir lægð sem var í félags-
samtökum nuddara um margra ára
skeið má þakka hennar frumátaki
velgengni Félags íslenskra nudd-
ara, þegar það var endurvakið á
ný og hún var stofnfélagi í þótt hún
hafí þá ekki haft sig eins mikið í
frammi vegna veikinda, en var ætíð
reiðubúin til að gefa góð ráð út frá
sinni reynslu af þessum málum.
Lóló sat sem varamaður í fyrstu
stjóm Félags íslenskra nuddara.
Veikindi hennar vom í rénum, hún
fór í Kvennaskólann og byijaði að
nýju nýju þar sem frá var horfíð
fyrir mörgum árum. Lauk þaðan
námi síðastliðið vor.
Hún var tiltölulega nýflutt í nýja
húsið sitt, sem hún og Sigurður,
maður hennar, byggðu við hliðina
á nuddstofunni á Dunhaganum, og
þar var draumurinn að setja upp
nýja og glæsta stofu. Framtíðin
blasti við á ný.
Mér finnst svo ótrúlega stutt
síðan að hún sagði okkur samstarfs-
mönnum sínum í félaginu frá fyrir-
heitum og ætlunum sínum með
geislandi áhuga og lífsorku.
Síðastliðið sumar kom svo annað
áfall. Annar erfiður sjúkdómur heij-
aði á, þar til yfir lauk 20. janúar
síðastliðinn. Þessu erfíða tímabili
er lokið hjá Lóló. Á öðmm stað, í
tíma og rúmi, hefur verið meiri
þörf á kröftum hennar. Þannig vilj-
um við skilja það.
Með þessum fátæklegu orðum
langar mig fyrir hönd fyrrverandi
stjómar FIN að þakka fyrir að hafa
fengið að kjmnast og starfa með
henni. Það tómarúm verður aldrei
fyllt.
Við sendum þér, Siggi minn,
bömunum og allri íjölskyldunni
innilegustu samúðarkveðjur og biðj-
um algóðan Guð að vemda ykkur
og styðja.
F.h. Félags íslenskra nuddara
Eygló Þorgeirsdóttir
Hvert örstutt spor var auðnuspor með þér,
hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var skólskinsstund og sæludraumur hár,
minn sáttmáli við guð um þúsund ár.
(H. Laxness)
Hún Lóló er horfín. Blákaldur
veruleikinn blasir við okkur sem
eftir sitjum. Alltaf er jafn erfítt að
sætta sig við þegar fólk í blóma
lífsins kveður.
Við erum hér nokkrar skólasyst-
ur, sem minnumst hennar, sem hins
ljúfa og hlýja félaga, eftir hartnær
þijátíu ára kynni. Ifyrst sem kátar
og glaðar skólasystur og eftir að
skólaverunni lauk höfum við haldið
hópinn í saumaklúbbnum okkar.
I nóvember sl. var Lóló með okk-
ur í síðasta sinn. Við vissum að hún
var sárþjáð en hún brosti sínu ljúfa
brosi og tók þátt í glaðværum sam-
ræðum okkar. Umræðumar snerust
eins og oft áður um allt frá hvers-
dagslegustu málefnum til hinnar
stóm spumingar um tilgang lífsins.
Lóló lagði ævinlega eitthvað gott
til málanna og benti okkur á hinar
góðu og björtu hliðar mannlífsins.
Þetta var ljúf stund, sem við munum
seint gleyma en geyma í minning-
unni.
Innilegar samúðarkveðjur til allr-
ar fjölskyidunnar.
Saumaklúbburinn
úr „Kvennó“