Morgunblaðið - 14.02.1989, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 14. FEBRÚAR 1989
ingju með sveininn."
Þá hófst leitin að sendandanum
og kom fljótt í ljós að vöndurinn
var frá móður Ólafar sem vildi
gleðjast með okkur.
Ólöf tók tvisvar þátt í sýningun-
um með Intercoiffure. Og þá má
nú segja að eftirvæntingin hafi ver-
ið mikil. Eins og alltaf stóð hún sig
vel og kom mjög vel út úr sýningun-
um. Olöf var hugmyndarík og góður
fagmaður, naut einnig mikilla vin-
sælda meðal viðskiptavina, enda var
hún alltaf létt, kát og lífsglöð. Hún
var opin fýrir nýjungum og miðlaði
vel til viðskiptavina. Oftast prófaði
hún á sjálfri sér. Einu sinni að lokn-
um starfsdegi er við kvöddumst var
hún orðin ljóshærð. Næsta morgun
mætti hún snemma heima hjá mér,
til þess að ég gæti fengið tíma til
að jafna mig, því að þá var hún
orðin dökkhærð.
Á námstímanum náði hún ekki
bara góðum námsárangri, heldur
setti hún einnig markið hátt í ein-
kalífinu. Hún vann á kvöldin og um
helgar í Nýja kökuhúsinu við af-
greiðslu og þrif. Og markmiðinu
náði hún fýrir eigin verðleika. Hún
var 17 ára er hún keypti sinn fyrsta
bíl og þeir urðu fleiri er fram liðu
stundir. Seinna vann hún í veitinga-
húsinu Y þar sem hún kynntist eft-
irlifandi unnusta sínum, Kristjáni
Hjaltested. Voru þau mjög samrýnd
og áttu sömu áhugamál.
Svo kom dagurinn sem okkur
dréymir öll um, nefnilega að stofna
eigið fyrirtæki. Ólöf ákvað að opna
stofu 1. nóv. 1988, sem hún gerði.
Ég var mjög glaður hennar vegna
þótt mér fyndist óneitanlega erfitt
að missa svo góðan starfskraft.
Reyndi ég að leiðbeina henni eftir
bestu getu. Og þegar þessum mikla
áfanga var náð og lífið virtist blasa
við Kidda og Olöfu kom kallið
óvænta með þessum orðum: „Lífið
er iangt en hamingjan stutt.“
Ég bið guð að styrkja Einínu,
Binnu, Helenu, Magnús og Kidda í
sorg þeirra.
Blessuð sé minning Ólafar.
Jan
Sunnudaginn 5. febrúar 1989
barst okkur sú hörmulega frétt, að
Ólöf væri dáin. Hvers vegna, af
hvetju hún, svona ung, aðeins 22
ára gömui. Tilfinning ótta og sárs-
auka fyllir mann, þegar dauðinn
kemur svona skyndilega og tekur
eina úr hópnum, einmitt í blóma
lífsins.
Ólöf var trúlofuð æskuvini
mínum og skólabróður, Kristjáni
Hjaltested. Leist mér vel á ráðahag
vinar míns, eftir fyrstu kynni mín
af Olöfu, og eftir að ég kynnist
minni kærustu myndaðist strax
traustur og einlægur vinskapur
milli þeirra.
Áttum við fjögur margar
skemmtilegar stundir saman. Eftir-
minnilegast er þó ferðalagið sumar-
ið 1987, þegar við fórum í siglingu
um Karabíska hafið. Undirbúningur
fýrir ferðina hófst snemma sumars.
Við hittumst á kvöldin, lögðum á
ráðin og gerðum nákvæma ferða-
áætlun. Ferðin varð að ævintýri og
því ógleymanleg, Ólöf var skemmti-
leg, hugrökk og þægilegur ferðafé-
lagi. Hún var yndisleg stúlka, sann-
ur vinur og hæfileikarík.
Ólöf var útlærð hárgreiðslumeist-
ari. Hún rak hárgreiðslustofu á
Seltjarnamesi með miklum áhuga
og stolti.
Sárt er að kveðja góða vinkonu,
en fallegar minningar geymast. Við
vottum ijölskyldu hennar og elsku
Kidda innilegra samúð og biðjum
góðan guð að styrkja þau í sorginni.
Blessuð sé minning hennar.
Ég lifi í Jesú nafni,
í Jesú nafni ég dey,
jw heilsa og líf mér hafni,
hræðist ég dauðann ei.
Dauði, ég óttast eigi
afl þitt né valdið gilt,
í Kristi krafti ég segi:
Kom þú sæll, þá þú vilt.
(Hallgrimur Pétursson)
Lalli og Fanney
Okkur langar með nokkmm orð-
um að kveðja Ólöfu Sæunni, sem
við kynntumst í gegnum vinnu
hennar sem hárgreiðslumeistari.
Ólöf var svo opin og hress að
maður var strax orðinn góður vinur
en ekki eingöngu viðskiptavinur.
39
Síðastliðið ár var það því orðinn
fastur punktur í tilverunni að fara
til hennar í klippingu mánaðarlega
eða svo og alltaf fór maður hress
og kátur frá henni eftir góða þjón-
ustu og létt spjall.
Hún hafði mjög gott lag á böm-
um og það var því litlum drengjum
okkar ávallt ánægjuefni að fara til
hennar í klippingu.
Ólöf var nýhætt að vinna á Rak-
arastofunni Ádam og Evu og höfð-
um við samglaðst henni fyrir jólin
þegar hún setti á stofn stofu á
Seltjarnamesi. Hún var nýtrúlofuð
og framtíðin sem virtist svo björt
var hennar. En skyndilega var öllu
lokið og maður situr eftir og áttar
sig ekki á hlutunum.
Að Ólöf sé horfin virðist eitthvað
svo fjarlægt, svo sárt. Við þökkum
Guði fyrir að hafa kynnst henni og
fyrir þessa stuttu samfylgd í lífinu.
Éftir situr minning um yndislega
stúlku.
Öllum ástvinum vottum við sam-
úð okkar.
Laufey, Víðir, Björk,
Jenný, Halla, Davíð, Bald-
ur og Halldór Ragnar.
Það er sársaukafullt að setjast
niður og skrifa kveðjuorð til ungrar
stúlku, sem hrifin er á brott fyrir-
varalaust. Manni fínnst þetta svo
miskunnarlaust. Allir em harmi
slegnir.
Minningamar leita fram. Fyrir
um 35 ámm kynntist ég móður
hennar, Einínu Einarsdóttur og fjöl-
skyldu hennar, er þau fluttu í næsta
hús. Mikill samgangur var á milli
heimila okkar. Lífíð og tilveran
gekk hratt fyrir sig í leik og starfi.
Ung að ámm kynntist Einína
skólabróður mínum, miklum gæða-
dreng, Magnúsi Jónssyni. Þau
gengu í hjónaband og eignuðust 4
börn.
Fyrst fæddist lítil perla þann 26.
nóvember 1966 og hlaut hún nöfnin
Ólöf Sæunn, vom það nöfn móð-
urömmu hennar og langömmu í
móðurætt. Ólöf litla var sannkölluð
prinsessa, bráðfalleg og yndislegt
barn, enda vom þau stolt Magnús
og Einína er þau sýndu okkur hana.
Næst kom önnur prinsessa tveim
ámm seinna eða 1968. Hún hlaut
nafnið Brynhildur Rósa. Síðan
fæddist Helena 1972 og þá sagði
Magnús stoltur að nú ætti hann
fjórar fallegar prinsessur, að þetta
væri eins og í kvennabúri, það hefðu
það ekki allir svona gott. En 1978
fæddist litli prinsinn Magnús og var
hann þeim mikill gleðigjafí. Örlögin
höguðu því þannig að við Einína
og Magnús urðum nágrannar aftur
1975. Mikill samgangur var á milli
heimilanna og fýlgdumst við með
bömunum vaxa og þroskast, okkar
börn og þeirra böm urðu vinir.
Magnús byggði fallegt heimili yfir
sína fjölskyldu, ekkert var of gott
fyrir þau. Én lífið gekk ekki eins og
í sögu þar sem endirinn er jákvæð-
ur. Einína vinkona mín er búin að
ganga í gegnum miklar hörmung-
ar. Fyrst missir hún pabba sinn,
Einar Pétursson, langt um aldur
fram, nokkram ámm seinna
mömmu sína, Guðbjörgu Sæunni,
mjög snögglega. En þá komu Rósa
og Jón, foreldrar Magnúsar, og
breiddu sig yfir hana, mikið gæða-
fólk. En þetta var ekki búið. Jón
tengdafaðir hennar lést snögglega
fyrir nokkmm ámm, og svo Magn-
ús fyrir rúmum þremur ámm eftir
erfið veikindi, sem allir vonuðu að
þegar rofaði til eftir erfiðar aðgerð-
ir að hann hefði betur, en sú varð
ekki raunun. Hann var aðeins 38
ára er hann lést. Þetta var mikið
áfall fýrir Einínu og bömin, en þau
stóðu saman sem einn.
Ólöf Sæunn, þessi yndislega
stúlka, lærði hárgreiðslu. Henni
sóttist námið vel, enda erft dugnað-
inn og kraftinn frá fjölskyldu
beggja.
Hún var mjög þroskuð strax sem
barn, og þegar maður talaði við
hana var hún alltaf svo jákvæð
gagnvart öllu og öllum, alltaf stutt
í brosið og hlýjuna frá henni. Hún
var móður sinni mikill styrkur í
veikindum pabba síns, systkinum
sínum góð systir. Eftir allt sem á
þau hafði verið lagt í gegnum árin,
skyldi lífið ganga áfram. Móðir
hennar studdi hana í námi og starfi.
Hún var hamingjusöm ung stúlka,
komin með meistarabréf í hár-
greiðslu. Hún ákvað að opna sína
eigin stofu, reyndar svolítið nervus,
en það var óþarfi. Viðskiptavinimir
fylgdu henni eftir á nýja staðinn
og nýir komu í hópinn. Stofan Hjá
Ólöfu var komin til að vera. Ég
hafði alltaf svolítið gaman af því
að sonur minn elsti var ekki á því
að hleypa hveijum sem er í hárið
á sér, Olöf var vinur hans, og ég
þóttist nú vita þegar hann kom
heim hver hafði farið í gegnum
hárið hans. Svo ég sagði: Svaka ert
þú fínn, hvar varst þú? Ja, ég kom
við hjá henni Ólöfu. Eins var með
dótturina, hún var að fara í perm-
anett og enginn gat sett það í eins
vel og Ólöf. Því var þannig farið
með Olöfu að hún vann traust allra.
Um jólin trúlofaðist hún Kidda
sínum, elskúlegum dreng, mikil var
hamingjan, allt svo spennandi, þau
vom að fá lánsloforðið og næsta
viðfangsefni var að fara að spá í
íbúð. Hún geislaði af hamingju yfír
þvi hvað allt virtist ætla að rætast
hjá þeim unga parinu.
Hún fór út með vinkonu sinni
og skólafélaga sem hún hafði ekki
hitt í nokkum tíma. Það var farið
til að gleðjast yfír öllu þessu.
En skjótt skipast veður í lofti.
Næsta morgun er þessi fallega
stúlka öll. Þetta er okkur öllum sem
stöndum eftir óskiljanlegt, spurn-
ingar hrannast upp, hún var allra
manna hraustust, aldrei kennt sér
meins. Svo gefur hjartað sig, þvílíkt
reiðarslag sem lagt er á eina íjöl-
skyldu. Maður situr eftir reiður'og
dapur, og spyr sjálfan sig af hveiju
hún sem var svo full af orku og
gleði, tilbúin að takast á við lífið
með Kidda sínum.
En manni verður svarafátt. Mik-
ill harmur er nú kveðinn að unnust-
anum unga, móðursystkinum, ætt-
ingjum og vinum, allar framtíðar-
vonir ungrar stúlku brostnar, þvílíkt
reiðarslag. Kæm vinir mínir, við
endum þessa kveðju með orðum
Spámannsins:
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá aftur
hug þinn, og þú munt sjá, að þú grætur
vegna þess, sem var gleði þín.
Við vitum að Ólöf fær góða heim-
komu að handan, þeir verða margir
sem taka á móti henni.
Elsku Einína, Kiddi, Binna, Hel-
ena, Magnús og fjölskylda, megi
góður Guð blessa ykkur minningu
um góða stúlku.
Ragnheiður Matthíasdóttir
og fjölskylda
Svo leggur þú á höfín blá og breið
á burt frá mér og óskalöndum þínum,
og stjama hver, sem lýsir þína leið,
er lítill gneisti, er hrökk af strengjum mínum.
Þú skilur eftir minningar hjá mér
um marga gleðistund frá liðnum áram,
og alltaf mun ég fagna og þjást með þér,
og þú skalt vera mín í söng og táram.
(D. Stef.)
Þetta fallega ljóð kemur fram í
hugann í dag er við kveðjum hana
Ólöfu í hinsta sinn.
Það er stundum sagt að gleðin
og sorgin séu systur sem verða að
dveljast hjá okkur á víxl.
Sorgin, þessi undarlega tilfinning
sem særir svo djúpu sári og skilur
eftir svo mikið tóm, knýr fram svo
margar spurningar, sem aldrei
verður svarað. Nú er það aðeins
guð og tíminn, þessi líðandi stund
sem kemur og fer, sem hellir hugg-
un í sorgarsárin.
Ólöf var heitbundin syni okkar,
og bróður, Kristjáni Magnússyni,
og þegar hún fluttist inn á heimili
okkar fundum við strax fyrir þeirri
birtu og þeim hlýhug sem fylgdi
henni.
Hún var ekki aðeins glæsileg að
ytra útliti, heldur hafði hún einstakt
innræti. Þar fór saman einstök
kurteisi, ástúð og umhyggja og
heiðarleiki.
Þessir mannkostir hennar gerðu
það að verkum að hún ávann sér
hylli og tryggð allra sem hún kynn-
ist í starfí svo og í leik.
Þó svo að æviár hennar yrðu
ekki mörg, hafði hún þó áorkað
mörgu með samviskusemi og dugn-
aði.
Hún hafði lokið námi í hár-
greiðslu og starfaði við iðn sína.
Ólöf var sérstæður persónuleiki
og þegar hún hafð hlotið meistara-
réttindi í iðn sinni stofnsetti hún
eigin hárgreiðslustofu sl. haust,
sem bar nafn hennar og stóð á
Seltjamarnesi.
Ólöf og Kiddi áttu sér draum.
Hugur þeirra stefndi á að eignast
sína eigin íbúð, og það var ánægju-
legt að fýlgjast með skynsamlegum
áætlunum þeirra.
Það var mikið gleðiefni fýrir okk-
ur sem stóðum þeim næst að taka
eftir hversu samrýnd þau vora, og
virtu hvort annað mikils. í þessu
sambandi þeirra fór saman ást og
umhyggja sem var til fyrirmyndar.
Ólöf hafði sjálf kynnst sorginni
fyrir fáum ámm, því ástríkur faðir
hennar, Magnús Jónsson bygging-
armeistari, andaðist eftir erfiða
sjúkdómslegu 2. október 1985.
Á fermingardaginn valdi Ólöf sér
gimstein úr Ritningunni: „Ég er ljós
heimsins, hver sem fylgir mér mun
ekki ganga í myrkrinu, heldur hafa
ljós lífsins."
Guð gefi að það ljós megi lýsa
henni veginn til að öðlast föðurlega
umhyggju handan við móðuna
miklu.
Hennar elskulegu móður Einínu
Einarsdóttur, systranum Brynhildi
og Helenu, Magnúsi bróður hennar,
svo og Kristjáni syni okkar og bróð-
ur og öðmm ástvinum sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Þá em og kveðjur frá ömmu Njálu
og ömmu Lóu.
Að lokum þökkum við Ólöfu fyr-
ir þau djúpu og fögm spor sem hún
skilur eftir í hjörtum okkar og hug.
Blessuð sé minning hennar.
Stefán Hjaltested og
Margrét ' Pálsdóttir,
Ragnar, Arnar, Lísa Björg
og Stefanía.
Nú þegar við kveðjum okkar ást-
kæm vinkonu, Ólöfu Sæunni Magn-
úsdóttur, sem andaðist þann 5.
þessa mánaðar, viljum við með
nokkmm orðum minnast hennar,
bæði sem persónu og góðs félaga.
Það má segja að kunningsskapur
okkaf og hennar hafi byijað þegar
ég flutti heim frá Svíþjóð 1981, og
síðan í gegnum skóla og æskuárin.
Þegar við Svenni byijuðum að vera
saman reyndist hún okkur báðum
góður félagi og er sjálfsagt erfitt
að eignast traustari félaga og trún-
aðarvin. Ólöf var dugnaðurforkur
við vinnu og kraftur hennar oft á
tíðum óskiljanlegur og hversu sterk
hún var andlega .kom best í ljós
þegar faðir hennar andaðist og hvað
hún reyndist fjölskyldu sinni vel.
Það reynist okkur erfítt að skilja
tilgang lífsins og ef það er líf eftir
þetta líf vonumst við að fá að njóta
félagsskapar Ólafar aftur þegar þar
að kemur.
En eitt er það sem aldrei er
hægt að taka frá okkur og það er
minningin um góðan vin.
Við þökkum Ólöfu samfýlgdina,
vináttuna og sendum fjölskyldu
hennar og unnusta innilegar sam-
úðarkveðjur.
Hinsta kveðja.
Stina og Svenni
Vegir Guðs em órannsakanlegir
og þeir sem guðirnir elska deyja
ungir. Það em stór en jafnframt
sönn orð. Samt er erfitt að sætta
sig við það.
Hvem hefði gmnað að þegar
Ólöf, Hrefna og ég voram að
skemmta okkur saman á laugar-
dagskvöldið yrði Ólöf farin um
morguninn. Hún í blóma lífsins og
átti allt lífíð fram undan. Hún var
nýbúin að opna stofuna og þau
Kiddi settu upp hringana 29. des-
ember, en sá dagur hafði að geyma
minninguna um er þau byijuðu
saman þremur ámm áður.
Minningin um útskriftardaginn
stendur mér ljóslifandi fýrir sjónum.
Þá fengum við sveinsprófsskírteinin
afhent. Ég gleymi aldrei svipnum á
Ólöfu þegar hún komst að því að
hún var hæst yfír hópinn. Gleðin
og ánægjan skein úr andlitinu. Við
vomm sannfærðar um að hún hefði
ekki verið ein. Pabbi hennar sem
hafði kvatt þetta líf aðeins þrem
vikum fyrir prófið stóð eins og klett-
ur við hlið hennar, hvatti hana og
dáði. Þetta var stór dagur í lífi
okkar allra í hópnum.
Elskuleg vinkona er farin á und-
an okkur en yndislegu minningam-
ar um samvemstundirnar geymast
vel.
Já, margs er að minnast og
margt er að þakka. Ólöfu er greini-
lega ætlað eitthvert nýtt og stærra
hlutverk í nýjum heimkynnum.
Hafí elskuleg vinkona þökk fyrir
allt og allt. Við hittumst aftur
seinna.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð þinn náðarkrafutr
mín veri vöm í nótt.
. Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil svo ég sofi rótt.
(Sveinbjöm Egilsson)
Já, sefist sorg og tregi,
þér saknendur við gröf,
því týnd er yður eigi
hin yndislega gjöf:
Hún hvarf frá synd og heimi
til himins - fagnið þvi, -
svo hana guð þar geymi
og gefi fegri’ á ný.
(Bjöm Halldórsson frá Laufási)
Elsku Kiddi, Einína, Binna,
Helena og Magnús. Algóður Guð
verndi ykkur og styrki á þessari
sorgarstundu.
Skólasystir og vinkona,
Svava.
+
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
VIGDÍS BRUUN MADSEN,
Hringbraut 58,
Hafnarfirði,
andaöist á St. Jósepsspítala, Hafnarfirði, laugardaginn 11. febrúar.
Jens Erlingsson,
Guðrún B. Madsen,
Karen B. Madsen,
Sólveig Erlingsson,
RagnarJónsson,
Sigurður Ingólfsson
og barnabörn.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra er sýndu okkur hlýhug og vináttu
við fráfall og útför föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
GUÐMUNDAR BJÖRNSSONAR,
Arkarlæk.
Guðmundur Ó. Guðmundsson, Þorgerður Ólafsdóttir,
Guðjón Guðmundsson,
Björn Guðmundsson,
Sesselja Guðmundsdóttir,
Björnfrfður Guðmundsdóttir,
Valdimar Guðmundsson,
Ásmundur Guðmundsson,
Hulda Pótursdóttir,
Guðný Kolbeinsdóttir,
Gfsli Búason,
Slgurður Magnússon,
Júlfana Sigurlaugsdóttir,
Sigrfður Sigurlaugsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Lokað
í dag e.h. þriðjudaginn 14. febrúar vegna útfarar ÓLAF-
AR MAGNÚSDÓTTUR.
Hárgreiðslustofan Adam & Eva,
Skólavörðustíg 41.