Morgunblaðið - 02.07.1989, Page 8

8 C
mi JJUL .S HU0ACJ1JMVÍU8 CJKJAJHMUOHOM
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 2. JÚLÍ 1989
eftir Páll Pálsson
FYRIR ÞRJÁTÍU ÁRUM, þegar Erla Þorsteins-
dóttir gekk með sitt þriðja barn, ákvað stúlkan
með lævirkjaröddina að hætta að syngja opin-
berlega. Hún tímdi ekki að láta aðra passa börn-
in sín og dvelja jafh lengi fjarri heimili sínu í
Danmörku og það krafðist að vera vinsælasta
dægurlagasöngkonan á íslandi.
Draumur fangans, Litla stúlkan við hliðið,
Litli tónlistarmaðurinn, Heimþrá, Hljóðaklett-
ar, Táp og þrek (ásamt Hauki Morthens) —
eru bara nokkur dæmi um þau íjölmörgu lög
sem Erla söng sig inn í hjörtu fólks á sjötta
áratugnum, og sum þeirra allar götur síðan
fastagestir í óskalagaþáttum Ríkisútvarpsins.
Hjónin Erla Þorsteinsdóttir
og Poul Edward Danchel
búa í fallegri sveit á
Norður-Sjálandi,
skammt frá þorpinu Ass-
inge við Arresoen. Þang-
að fluttu þau frá Kaup-
mannahöfn fyrir jólin
1963, skömmu áður en Poul Ed-
ward stofnaði rafeindafyrirtækið
Elektronik, sem er í dag eitt af
þremur leiðandi fyrirtækjum í Dan-
mörku á sínu sviði. Þijú elstu börn-
in — Poul Edward, Eva Ingibjörg
og Stefán Þorsteinn — eru flutt að
heiman, en yngsti sonurinn, Davíð
Konráð, býr enn hjá foreldrum
sínum.
Erla er húsmóðir í besta skilningi
orðsins, heimilið er hlýlegt, vitnar
Um alúð og natni, og þegar hún
sýnir okkur garðinn fær maður á
tilfinninguna að hún vilji frekar
ræða um blóm og runna en foma
söngfrægð eins og til stendur. Það
kemur líka á daginn, þegar við setj-
umst við borðstofuborðið yfir kaffi-
bolla og segulbandið fer að rúlla,
að Erla hugsar ekki mikið um „þá
gömlu góðu dága“, svo til að hressa
upp á minnið sækir hún úrklippu-
möppuna og Poul Edward setur
Draum fangans á fóninn. — Hvern-
ig finnst henni að heyra það lag
núna?
Það er nú orðið svo langt síðan,
að það er eins og það sé önnur
manneskja að syngja þetta. Áður
fyrr varð ég meira spennt þegar
ég heyrði lögin mín spiluð og leið
eins og þegar ég var að syngja inn
á plöturnar, sífellt að hlusta eftir
hvernig til hefði tekist og fanhst
alltaf eitthvað að. Og það verður
að segjast eins og er með Draum
fangans, að ég hef aldrei verið sátt
við það lag, að minnsta kosti ekki
í minni útgáfu. Mér finnst útsetn-
ingin of þýsk, ef svo má segja, og
ekki hæfa textanum vel. Ef ég hefði
getað haft meira samráð við Jörn
Grauengárd hefði útkoman orðið
öðruvísi. Jörn þessi sá um undirleik-
inn á flestum plötunum mínum.
Hann var mjög þekktur hljómsveit-
arstjóri og útsetjari á sínum tíma
og spilaði undir og stjómaði plötu-
upptökum fyrir marga söngvara.
Hann er nýlega dáinn, en gerði sem
sagt mikið í músík. Og ég var hepp-
in að fá hann, mjög heppin, en samt
fannst mér stundum að útsetning-
amar hefðu mátt vera svo lítið
öðruvísi, sérstaklega miðað við
textana, en líka stundum á lögunum
sjálfum. Þetta með textana, er þó
ekkert skrýtið, því hann heyrði bara
lögin og hafði oftast ekki hugmynd
um hvað textinn var, hann skildi
auðvitað ekki íslensku.
— En þýðir þetta að þú hafðir lítið
að segja um hvaða lög þú söngst
og hvernig þau vom flutt?
Já, hljómplötufyrirtækið, Fálk-
inn, valdi lögin, ég fékk sendar
nótur og texta og var tilkynnt hve-
nær ég ætti að mæta í upptökurn-
ar. En ég var það heppin að maður-
inn minn spilar á píanó og les nót-
ur, þannig að ég gat að minnsta
kosti æft mig heima. Upptökumar
vom mjög strembnar, hlutirnir
þurftu að ganga svo hratt fyrir sig.
Það var byijað snemma morguns
og platan átti að vera tilbúin að
kvöldi. Á fyrstu plötunum var allt
tekið upp í einu, bæði hljóðfæraleik-
ur og sögur og þá varð oft að taka
upp aftur og aftur, því það mátti