Morgunblaðið - 02.07.1989, Síða 32

32 C
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 2. JÚLÍ 1989
Bresk sterlingspunct
Spænskir pesetar
Franskir frankar
LITRIKT
VEGANESTI
Gjaldeyrisúrvalið okkar er litríkt.
Þú getur valið um seðla í
18 helstu gjaldrmðlum heims
auk ferðatékka og VISA.
Sérþjálfað starfsfólkleiðbeinir
þérogleysirmálið
hratt og örugglega.
Hvertsemþúferð
- við höfum gjaldeyrinn
0 (ðnaðarbanMni
-miPimktnkj
BAKÞANKAR
Þær sætu elska
okkur líka
Eg er að gera mér grein fyrir
þvi að ég er smám saman í
þessum pistlum að skrifa ævisögu
mína. Það er hið besta mál. Að
minnsta kosti fyrir sjálfan mig.
Siðar meir þarf ég
ekki annað en að
laumast i hárri
elli inn á Lands-
bókasafnið og
klippa bakþank-
ana út þegar
bókavörðurinn
bregður sér frá.
Þar næst raða ég
þeim upp i rétta
eftir Ólaf
Gunnarsson
röð og sem titilsíðu þar sem stend-
ur að höfundur sé hispurslaus og
hreinskiptinn eins og fram kemur
í kaflanum: Þær sætu elska okkur
lika.
Hér kemur sá kafli: Mikið var
yndislegt að vera ástfanginn af
skólasystrum sínum þegar maður
var tólf ára. Einatt elskaði maður
þær sem ekki virtu mann viðlits,
Það var helst að allskonar skessur
og feitar stelpur sýndu okkur
áhuga, en með þær vildum við
vitaskuld ekkert hafa. Maður
elskaði þær fegurðardísir sjúklega
sem strunsuðu hjá hnakkakertar
með fallegustu skólatöskuna í
bænum á bakinu, þær voru i falle-
gustu peysunni og fallegasta pils-
inu, þær voru svo sætar að við lá
að manni fyndust pabbar þeirra
sætir lika þegar þeir komu á flott-
um bílum að sækja þær i skólann.
Maður var einatt að hringja í
svona drottningar án þess að þora
að segja til nafns. Það var i mesta
lagi að maður ropaði i símann af
einskærri ást eða var með önnur
viðlíka asnalæti, maður lá í leyn-
um með myndavél til að reyna að
smella á þessar þyrnirósir og
maður læddist inn í stofu í
frímínútum til þess að virða fyrir
sér stílabókina hennar með fal-
legasta nafni í heimi.
Eitt sinn fór ég með strætó i
annan bæjarhluta til að liggja i
leynum bak við öskutunnu með
frænda mínum, við vorum að von-
ast eftir því að sjá henni bregða
fyrir í glugga. Við biðum og biðum.
En sáum hana ekki. Kannski var
hún úti að ganga með vinkonu
sinni. Þessar blessaðar eilífu vin-
konur. En hún var ekki með
neinni vinkonu þegar hún loksins
sýndi sig. Hún var með fjórtán ára
briljantíngreiddri bullu sem sagt
var að hefði drukkið hálfa genever
og „dáið“ í Þingvallaferð með skát-
um fyrir stuttu. Auk þess að vera
skáti var hann sagður formaður
leynifélagsins: Rauða rósin.
Enginn vill vandræði við slíkan
mann. Við töldum það ráðlegast
að halda kyrru heima fyrir næsta
laugardagskvöld og hlusta á leik-
ritið í útvarpinu. Og þá bar vel í
veiði því það var svo margt sem
við könnuðumst við í því leikriti.
Bóndasonur nokkur elskaði falle-
gustu stelpuna í sveitinni og
horfði á hana vonlausum augum
þegar hún reið hnakkakert hjá á
honum Skjóna. Löngu síðar þegar
þau voru orðin gömul á Grund
kom hún til hans og sagði honum
sannleikann yfir kaffi og kleinu:
Hún hafði piprað. Hún hafði alltaf
elskað hann líka þó hún væri
sætust í sveitinni. Blessaður
gamli maðurinn varð dolfallinn.
Og það urðum við líka, frændurn-
ir framan við viðtækið. Frændi
minn settist upp, augu hans
tindruðu af hamingju í myrkrinu
þegar hann sagði: Já, svona er
lífið, þær sætu elska okkur líka.
Auðvitað þrá þær að hvíla við
okkar brjóst og eignast börn, al-
veg eins og segir í lelkritinu.
Við áttum bágt með að sofna
og okkur var hlýtt innvortis af
hamingju. Það var sem læstri
hirslu hefði verið upp lokið og
augun fengið að líta glæsta fjár-
sjóði.
Já, svona var maður grænn.
Og hefur lítið batnað. Það liggur
við að maður fái stíng í hjartað
enn þann dag í dag, þegar maður
sér dísirnar sínar frá liðnum dög-
um þjóta hjá með barnaskara í
bílnum, orðnar ömmur allflestar.
Þær hefðu betur hlustað á leikri-
tið forðum, og farið sjaldnar út
með fjórtán ára strákum.