Morgunblaðið - 15.07.1990, Qupperneq 28

28 C
MORGUNBLAÐIÐ VELVAKANDI SUNNUDAGUR 16. JÚLÍ
t,/-(erra c/ómari, hanrt /eidtr i/Hni&. "
Afsakið, drengir. En ég
gleynuli gleraugunum ...
Á FÖRIMUM VEGI
Engin von
fyrir þrast-
arungana
Til Velvakanda.
BERIR AÐ OFAN:
Hljóm-
sveitin
er alltaf
númer
eitt
Eg heyrði einu sinni konu segja
með beygju á vör og svip af
móðursýki: „Ja, ég hef nú alltaf
getað komið út öllum mínum kettl-
ingum.“ Þessi kona var að lósa
sig við síðasta kettling af fjórum
í það sinn. Hún átti þrjá ketti og
eina læðu kettlingafulla. Ég er
stundum að hugsa þegar ég sé
allar þessar auglýsingar í Velvak-
anda hvort þetta séu kannski allt-
af sömu konurnar sem fjölga kött-
unum í Reykjavík og nágrenni.
Ég las þarft bréf í Morgunblaðinu
11. júlí frá konu í Vesturbæ um
kattamergðina þar, en það er víst
síður en svo betra í öðrum hverf-
um.
í einu úthverfí Reykjavíkur er
það þannig að það heyrist ekki
nema í einu þrastapari þar sem
áður verptu þrestir í nær hvetjum
garði. Þar hefur eiturúðun sett
mestan svip á fuglalífið og svo
hefur kötturinn tekið við því sem
eftir var. Það er bara einn köttur
sem gengur hér um hverfið á nótt-
unni að ég held, en hann er dugleg-
ur. Þetta hefur verið svona í nokk-
ur ár. Þetta er ósköp rólegur kött-
ur en hann er fugladrápari. Hann
er vel merktur, en kemur alltaf
út á kvöldin og er úti allar nætur.
Eigendunum finnst það auðvitað
þægilegast að geta sofið áhyggju-
lausir og losna við köttinn á nótt-
unni. Hann er vetur sem sumar
að reyna að smeygja sér inn ef
einhvérs staðar er glufa. En ég
hef horft á hann tína upp ungana
sem voru að koma í fyrsta sinn
úr hreiðrinu niður á jörðina. Ég
varð of sein að bjarga þeim. Þessi
eini köttur drap líka mömmuna frá
ungunum sem hún lá á og að
hlusta á kveinstafi fuglanna er
grátlegt, sérstaklega þar sem þre-
stirnir halda tryggð saman alla
ævi og finna sér ekki annan maka.
Nú hafa þessi einu þrastahjón
í hverfinu orpið í annað sinn eftir
að ungarnir voru étnir í fyrra skip-
tið, en það er engin von meðan
kötturinn gengur laus með fína
hálsbandið sitt og eigendurnir sofa
svefni hinna réttlátu á meðan. Og
ég sem var svo mikill kattavinur.
Ég hata ketti.
Ein í úthverfi
EIR sem gerðu sér dagamun á
þjóðhátíðardaginn og röltu
niður í Hljómskálagarð hafa eflaust
lagt eyru við tónlist hljómsveitar-
innar Berir að ofan sem tróð upp
á hljómsveitarpalli við Tjarnar-
brúna. Berir að ofan var upphaflega
stofnuð af þremur sjöundubekking-
um í Árbæjarskóla fyrir um það bil
þremur árum en seinna bættust
þrír við og úr varð sveit sem fékk
nafnið Berir að ofan.
Þeir fjórir meðlimir sveitarinnar,
sem ráku nefið inn í Morgunblaðs-
húsið í vikunni, voru ekki berir að
ofan en kynntu sig kurteislega fyr-
ir blaðamanni sem langaði að vita
hvernig tónlist hljómBveitin léki.
,tVið leikum aðallega rokk,“ segir
Ágúst Sveinsson trymbill hljóm-
sveitarinnar. „Yfirleitt eftir aðra en
við erum aðeins farnir að semja
sjálfir. Við höfum verið kallaðir
ballhljómsveit," segir hann og lítur
á félaga sína sem kinka kolli til
samþykkis. Gítaristinn, Gunnar
Möller, bætir við að hljómsveitin
hafi leikið á nokkrum menntaskóla-
böllum. „Við höfum til dæmis verið
á MS-balli, MR-balli og MK-balli,“
segir hann. „Svo höfum við líka
leikið fyrir krakka í grunnskólanum
og í Glym. Við tókum líka þátt !
Rykkrokktónleikum í Fellahelli í
vetur,“ segir hann og bætir við að
hljómsveitin hafi tekið þátt í
Músíktilraunum í Tónabæ en þær
eru greinilega ekki vinsælt um-
ræðuefni meðal strákanna. Aftur á
móti kemur í Ijós að hljómsveitin
verður með á safnplötu Krísuvíkur-
samtakanna sem er í bígerð.
Til að bytja með æfðu strákarnir
í bílskúrnum heima hjá Ágústi en
nú hefur hljómsveitin sitt eigið æf-
ingahúsnæði. „Spilamennskunni
fylgdi auðvitað hávaði og svo lang-
aði okkur til að hafa okkar eigið
húsnæði," segir Ottó Guðnason,
gítarleikari, en harðneitar að segja
hvar húsnæðið er í bænum. „Við
erum með dýr tæki sem við verðum
að passa upp á,“ segir Gunnar til
skýringar, „það er alltaf verið að
stela dýrum græjum,“ bætir hann
við og segir að ágóði af tónleika-
haldi hljómsveitarinnar renni
óskiptur til tækjakaupa.
Það koma vöflur á strákana þeg-
ar þeir eru spurðir að því hvort
ekki væri ráð að hafa söngkonu í
hljómsveitinni. „Ég hef svosem ekk-
Víkverji skrifar
að er mikilli prentsvertu ejdt í
að vara menn við þeirri hættu
sem í umferðinni býr og varla líður
sá dagur að varnaðarorð séu ekki
látin falla í útvarpi. Ekki verður
dregið í efa að þetta hefur áhrif,
en samt sem áður sýnir tölfræðin
að slysum fækkar ekki. Er hér tal-
að fyrir daufum eyrum? Víkveiji
hyggur að svo sé ekki, það sýnir
hinn mikli fjöldi sem sýnir varfærni
og ekur af öryggi. Hitt er þó ljóst
að ýmsir, sem þyrftu að taka til sín
hin prentuðu orð eða talaða mál,
láta það sem vind um eyru þjóta.
Það er lofsvert að þeir, sem berjast
hvað mest fyrir bættri umferð, skuli
ekki hreinlega gefast upp - en
þeim er vafalaust ljóst að slík upp-
gjöf kostaði enn fleiri mannslíf.
XXX
Komum heil heim eru einkunn-
arorð áróðursherferðar, sem
Slysavarnaféiag Islands gengst fyr-
ir nú á sumarmánuðum. Auðvitað
erum við öll sannfærð um þegar
lagt er af stað að við komum aftur
heil heim, við erum svo góðir
bílstjórar! En staðreyndin er sú að
hvað góðir bílstjórar sem við erum
getum við ekki verið alveg viss. Þó
getum við með aksturslagi okkar
aukið líkurnar á að svo verði. Við
ráðum ekki því hvernig náunginn,
sem er að flýta sér óskaplega mik-
ið, ekur. Þeim mun meiri ástæða
er til að fylgjast vel með honum
og sýna aukna varkárni ef við verð-
um þess vör að hann ekur glanna-
lega.
I ferðum út á land er nauðsyn-
legt að vera með hugann við akstur-
inn og leiða hjá sér annað sem glep-
ur, til dæmis fagurt landslag. Við
verðum að stansa til þess að virða
það fyrir okkur.
Víkveiji átti núna í vikunni leið
í bíl frá Mosfellsbæ til Reykjavíkur.
Umferðin var jöfn og greið (ekið á
80-90 km), en skyndilega heyrist
hvinur við hlið bílsins og fram úr
ekur X-bíll á ofsahraða, og síðan
framúr hverjum bílnum af öðrum.
Víkveija er enn ráðgáta hvernig
bílstjóranum tókst þetta þar sem
umferð var mikil á móti. Þessi
bflstjóri slapp og þeir sem voru á
veginum á sama tíma, en þannig
verða mörg slysin, vegna óvarkárni
— nei, vegna heimsku.
XXX
En það er fleira að varast en
hættur í umferðinni, þegar
farið er út á land. Borgarbörnin
mæta þar ýmsu sem þau eiga ekki
að venjast og getur reynst þeim
hættulegt. Slysavarnafélagið
minnir einnig á þetta í áróðursher-
ferð sinni. Það getur t.d. verið vara-
samt að láta ung börn valsa ein um
í „guðs grænni náttúrunni“. Þar
leynast stundum gjótur og pyttir
sem geta verið viðsjárverðir.
Ýmsum finnst sjálfsagt að hér
sé verið að mála skrattann á vegg-
inn, en reynslan sýnir að góð vísa
er aldrei of oft kveðin. Það vita þau
vel hjá Slysavarnafélagi Islands.