Morgunblaðið - 09.09.1990, Qupperneq 28

28
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR SUNNUDAGUR 9. SEPTEMBER 1990
Kveðjuorð:
Friðjón Sveinbjöms
son, Borgarnesi
Fæddur 11. mars 1933
Dáinn 1. september 1990
Það óraði mann ekki fyrir á árun-
um að ég mætti mæla eftir vin
minn, Friðjón Sveinbjörnsson. Svo
ólíkir menn sem við vorum um flesta
hluti og það jafnt við fyrstu kynni
sem til hins síðasta. En hvað er um
það. Það er nú einu sinni staðreynd
að. enginn veit hver verður næstur
og þó okkur hrjái að vísu ótal krank-
leikar komna á þennan aldur, finnst
mér það engan veginn verðskuldað,
að hann, sem lifað’hafði hinu ólast-
anlega lífi í samanburði við mitt,
að Drottni hefði ef til vill átt að
finnast minna um vert að kippa
mér á burt í staðinn. En svona fór
samt og tjáir víst lítið um að fást.
A árunum kringum 1960 vorum
við samtímis að koma okkur upp
þaki yfir höfuðið eins og það er
kallað. Ætli okkar aðstaða til þeirra
hluta hafi ekki einnig verið talsvert
ólík. Það var um hans mál að senni-
lega hafa efni verið nokkur skárri
en mín en á móti kom nokkuð það,
að ég var þó iðnaðarmaður og það
hlýtur að hafa að minnsta kosti
komið eitthvað á móti þar sem efni
mín gátu ekki talist í allra besta
lagi.
Þessi mál okkar urðu til þess að
leiða okkar umræður að hlutum sem
mér voru að mörgu leyti geðfelldari
en hin sem voru þó oftast ástæða
þess að ég átti erindi við sparisjóðs-
stjórann.
Og það getur verið að ég hafí
stöku sinnum getað laumað að hon-
um einhveiju sem að liði hafi kom-
ið eins kunnugur og ég var öllum
málum sem húsbyggingar varðaði
þá og í góðum tengslum við flesta
sem við það unnu. Kann það og að
hafa vegið eitthvað móti þeirri
greiðasemi sem hann alltaf sýndi
mér í hvívetna. En hvernig svo sem
skuldastaða mín var hverju sinni
lauk oftast okkar umræðum með
sátt, þó oft væru málin næstum
jafn óleysanleg hjá mér og að mér
síðar fannst alla tíð meðán okkar
samskipti stóðu.
Þetta er annars löngu liðin tíð
og að sjálfsögðu löngu greiddir all-
ir þeir víxlar hverja við áttum við
á þeim árum. Það var svo nokkuð
löngu seinna að okkar leiðir lágu
saman á ný og upp kom að við
vorum eftir allt saman vinir og öllu
var þessu basli löngu gleymt en
eftir stóðu minningar er leitt höfðu
til vináttu og tryggðar.
Annars höfðu við oftast nóg um
að tala og þá hluti sem síst varð-
aði, nefnilega vísur og kvæði sem
beggja hugur hneigðist til, kom
jafnvel fyrir að okkar smekkur var
nokkuð svipaður og kunnum reynd-
ar báðir þónokkuð af slíku. Einu
sinni meira að segja tókst mér að
launa honum marga greiða með
einum, þegar ég tók að mér í ein-
Blómastofa
Fnðfinns
Suðurlandsbraut 10
108 Reykjavík. Sími 31099
Opið öll kvöld
til kl. 22,- einnig um helgar.
Skreytingar við öll tilefni.
Gjafavörur.

hverju félagi sem hann bar fyrir
bijósti, að flytja nokkur kvæði.
Svo gat honum tekist að fá mig
til að ganga í eitthvað sem heitir
Tónlistarfélag Borgarfjarðar, það
skildi ég ekkert í að hann hefði tíma
til að hugsa líka um þá hluti, en
sumir virðast hafa tíma til alls og
okkur hinum finnst við alltaf upp-
teknir sem aldrei gerum neitt.
Mörgum á ég og mín fjölskylda
mikið að þakka fyrir árin öll í Borg-
arnesi, alla vináttu áður og síðan.
Það hafa ekki verið tök á að minn-
ast allra sem farnir eru nú þegar,
þó held ég að ekki halli á aðra, þó
við tökum í einu lagi en sem sam-
nefndara yfir þau skipti öll og fær-
um að skilnaði Friðjóni þakkir fyrir
hans stóra þátt. Björk og börnunum
sendum við innilegar samúðar-
kveðjur.
Helgi Ormsson.
Fyrstu kynni okkar af Friðjóni
voru þegar við hjón urðum sam-
ferða honum og Björk niður í Borg-
ames eftir tónleika í Bifröst. Tón-
listarfélag Borgarfjarðar var stofn-
að árið 1966 og var Friðjón einn
aðalhvatamaður þess. Björk studdi
hann vel í því og starfaði jafnan
við hlið hans að tónlistarmálum.
Við áttum ógleymanlegar stundir
með þeim Friðjóni og Björk á heim-
ili Sigrúnar og Ásgeirs Pétursson-
ar, fyrrverandi sýslumanns í Borg-
arnesi. Eftir tónleika var gjarna
boðið upp á kaffí og varð þá oft
glatt á hjalla, mikið sungið og spil-
að.
Auk þess að starfa mikið fyrir
Tónlistarfélagið söng Friðjón sjálfur
með Kirkjukór Borgamess, og öðr-
um kórum. Hann var góður liðs-
maður í þeim félagsskap og lagði
reyndar víðar hönd á plóginn í
menningarlífi síns heimahéraðs.
Leiðir okkar hjóna og Friðjóns
lágu saman fyrst og fremst á sviði
tónlistar og í félagsmálum, og
vissulega munum við sakna hans
mikið, bæði sem samstarfsmanns
og góðs vinar.
Friðjón var sparisjóðsstjóri, en
andlegur auður var honum meira
virði en veraldlegur.
Við vottum Björk, dætrum, og
öðrum nákomnum dýpstu samúð.
Megi Guð styrkja ykkur og leiða.
ída
Móðurbróðir minn, Friðjón Svein-
björnsson, hefur nú verið kallaður
til æðri heima. Hann hlýddi því
kalli sem enginn getur óhlýðnast,
kalli Guðs, og við sem eftir stöndum
og þekktum hann reynum að láta
minningarnar sefa. sorgina.
Þessi frændi minn var afar mörg-
um kostum gæddur. Einn af þeim
var að liggja aldrei á liði sínu gæti
hann.eitthvað hjálpað. Hann sýndi
ungri systurdóttur sinni mikla
ræktarsemi og var alltaf reiðubúinn
að leggja sitt af mörkum ef eitt-
hvað bjátaði á. Enginn var gjöfulli
en hann á ýmis heilræði og hvatn-
ingu þegar mest var þörf á slíku.
Hann var kærleiksríkur maður
og kærleiksríkur maður gerir ekki
einungis sálu sinni gott heldur einn-
ig sálum annarra. Eg vil með þess-
um orðum þakka þá umhyggju sem
Sérfrædingar
í blómaskreytingum
viö öll tækifæri
Bblómaverkstæði
INNA^
Skólavörðustíg 12
á horni Bergstaðastrætis
sími 19090
hann sýndi mér alla tíð, í orði sem
í verki.
Elsku Björk, Sigríður, Margrét
og Halldóra Björk, margs er að
minnast og margt að sakna en góð-
ur Guð mun gefa ykkur styrk.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt. (V.Br.)
Jóna Björk Grétarsdóttir.
Það verður gott að muna hann
fyrir mannkosti og dæmalausa
mildi. Ég hélt stundum að hann
hlyti að meiðast í þessu lífi, sem á
það til að vera svo kalt og miskunn-
arlaust. Hann var barnslega ein-
lægur þegar við sátum saman og
ræddum lífið og dauðann, eilífðina
og þá víðu og fögru velli sem við
tækju þegar þessu lífi lyki.
Margar spurningar brunnu í
huga hans og svörin sem hann þráði
voru yndisleg því hann vildi fagurt
mannlíf hér og hann vildi fagra
eilífð, þar sem mildin snerti enni
manns og barnið í okkur öllum
upplifði gleði og sæi tilgang.
Friðjón var í vandasömu starfi
og líklega vanþakklátu oft. En mik-
ið vildi hann öðrum vel en jafnframt
hag sparisjóðsins sem hann stjórn-
aði. Ég undraðist hvað hann stund-
um hvorttveggja vel; sparisjóðinn
og hjálpsemina.
Kynni okkar Friðjóns hófust fyr-
ir margt íöngu. Ég kom þá ókunnur
í Borgarnes að vita um plássið og
gera nokkra þætti um mannlífið.
Friðjón var þá fréttaritari Ríkisút-
varpsins í Borgarnesi og tók á
móti mér,' fór með mig um plássið
að sýna mér og benda mér á við-
fangsefni ef ég vildi.'Ég fann að
þessum manni var ekki sama um
það sem ég var að gera og hann
varð brennandi af áhuga um að vel
tækist. Mér þótti hann líklegur til
að vera svo í öllu lífi, ákafamaður
en gætinn, raunsær þrátt fyrir
dreymi í sálinni, viljafastur en
sveigjanlegur eins og reyrinn.
Vinátta varð til þarna á anna-
sömum dögum og hús hans æ síðan
opið mér og mínum. Oft kom ég
þar við og sat stundir hjá honum
og Björku. Þær stundir lifa svo
sterkt nú þegar þær verða ekki
endurteknar nema í draumi, að ég
finn til.
Það var einkenni Friðjóns að
finna til. Ekki svo að særði hann
en hann fann lífið svo vel allt um
kring, skynjaði það sterkt, vildi
vera í návist, hafði gaman af æði-
stórum spurningum um eilífðina
sjálfa. Nú er hann farinn að leita
svara. Það var líkt honum.
Jónas Jónasson.
Mínir vinir fara fjöld, kvað
Hjálmar á Bólu, er hann horfði á
eftir vinum og samferðamönnum
yfir móðuna miklu. Eitthvað þessu
lík er tilfinningin nú, þegar falla frá
á skömmum tíma úrvalsmenn eins
og Geir Hallgrímsson í Reykjavík
og Björn Viktorsson á Akranesi og
nú síðast Friðjón Sveinbjörnsson frá
Snorrastöðum, sparisjóðsstjóri í
Borgarnesi.
Ljúflyndi yðar sé öllum mönnum
kunnugt, verið hver öðrum fyrri til
að sýna hver öðrum virðingu. Þetta
hefði getað verið ritað á skjöld Frið-
jóns Sveinbjörnssonar. Það varð
hlutskipti hans að stýra sparisjóði
Mýrasýslu um æði mörg ár og sem
slíkur kom hann við sögu ákaflega
víða um Borgarfjarðarhérað. Það
er öllum Ijóst sem þekkja, hver
máttarstólpi allra framkvæmda í
Borgarfirði Sparisjóður Mýrasýslu
hefur verið um langa hríð. Málefn-
um Sparisjóðsins stýrði Friðjón af
festu, en einnig af frábærri ljúf-
mennsku. Það eru því æði margir
sem sakna vinar í stað nú er hann
er allur. Vinsælli og virtari mann
átti Borgaríjörður ekki.
Við Bryndís þökkum Friðjóni
Sveinbjörnssyni samfylgdina að
leiðarlokum, þökkum frábæra vin-
semd í áratugi og vottum samúð
eiginkonu og dætrum og fjölskyld-
unni allri. Megi góður guð styrkja
þau í sinni miklu sorg.
Kalman Stefánsson.
I dag verður Friðjón Sveinbjöms-
son, mágur minn og vinur, borinn
til grafar.
Ég kynntist Friðjóni fyrst þegar
hann og Björk systir mín trúlofuð-
ust og urðum við strax góðir vinir
og féll aldrei skuggi á þá vináttu.
Vinátta Friðjóns var alltaf eins og
ljós sem treysta mátti að ekki
brygðist í þessari veröld, sem stund-
um er svo reikul og illskiljanleg.
Þannig reyndist hann okkur öllum
óþreytandi stoð og stytta í veikind-
um foreldra minna, en að þeim látn-
um gengu Friðjón og Björk mér
nánast í foreldrastað. Fyrir það
verð ég ævinlega í þakkarskuld við
þau. Friðjón var reyndar einhver
sá hjálpsamasti og greiðviknasti
maður sem ég hef kynnst á ævinni.
Þess fengum við Guðrún oft að
njóta, ekki síst í veikindum mínum
síðar, þó að heilsa Friðjóns sjálfs
væri farin að bila. Aldrei brást það,
að hann rétti fram hjálpfúsar hend-
ur, og styddi okkur með ráðum og
dáð.
Margs er að minnast, því margra
ánægjustunda nutum við hjónin
með Björku og Friðjóni, bæði heima
hjá þeim og heiman. Til dæmis ferð-
uðumst við svolítið saman um Skot-
land meðan á dvöl okkar hjóna þar
stóð. Þá var oft kátt á hjalla og
Friðjón gat þá frætt okkur á ýmsu
um Skotland, þótt hann væri þar í
fyrsta sinn, og oftar en ekki fylgdu
hnyttnar stökur eða jafnvel heilu
drápurnar um sögustaði og fræknar
kempur. Ein eða tvær um samferða-
fólkið líka, því Friðjón var vel hag-
mæltur. Gjarnan hefðu þessar ferð-
ir mátt verða fleiri, en nú er Friðjón
farinn í sína hinstu ferð og við
Guðrún biðjum honum allrar bless-
unar af þakklátum huga. Guð styrki
Björku og dætumar, tengdason,
barnabörnin, móður Friðjóns og
systkini og aðra ástvini hans, sem
nú eiga um sárt að binda.
Sigurður Halldórsson.
Það hvílir skuggi yfir Borgar-
fjarðarhéraði, Friðjón Sveinbjöms-
son er farinn úr þessum heimi. Ég
ætla ekki að rekja æviferil hans,
en langar til að þakka honum fýrir
eintök kynni.
Þau hófust þegar við fluttum í
Borgarnes sumarið 1982. Vegna
starfs míns hjá Borgarneshreppi
þurfti ég að leita til Friðjóns minn
fyrsta starfsdag. Strax og við höfð-
um heilsast og kynnt okkur spurði
hann með glettni í augum. Ert þú
trésmiðurinn? Ég áttaði mig ekki
strax hvernig þessu skyldi tekið,
þar sem titillinn hafði verið notaður
í tengslum við ráðningu mína til
hreppsins. Oft barst þetta í tal síðar
og höfðum við gaman af. Friðjón
reyndist mér alltaf vel og var reiðu-
búinn að leiðbeina mér í starfi í
Borgarnesi og ekki síður seinna í
núverandi starfí. Við skyndilegt og
óvænt fráfall Friðjóns hrannast
minningarnar upp. Sérstaklega er
mér minnisstæður sá tími sem ég
vann með honum og fleiri góðum
mönnum að málum Tónlistarskóla
Borgarfjarðar.
Friðjóns er víða saknað, og þá
ekki síst í röðum sparisjóðsfólks,
en skarð það sem hann skilur eftir
verður vandfyllt. Ég var farinn að
hlakka til heimsóknar Friðjóns í
nýja sumarbústaðinn, af henni varð
ekki, en við hittumst síðar.
Ég og fjölskylda mín vottum öll-
um aðstandendum Friðjóns okkar
dýpstu samúð. Missir ykkar er mik-
ill, en minningin um góðan dreng
lifir hjá okkur öllum.
Sveinn Árnason.
Við viljum, f.h. söngdeildar Tón-
listarskóla Borgarfjarðar, þakka
Friðjóni Sveinbjömssyni allar
ánægjulegar samverustundirnar
hérna á Kjartansgötunni.
Sú gleði sem fylgir því að hittast
aftur að loknu sumarfríi, er að
þessu sinni tregablandin, þar sem
við njótum ekki lengur nærveru
Friðjóns, sem var með okkur í deild-
inni frá upphafi.
í rökkurró hún sefur
með rós að hjarta stað.
Sjá haustið andað hefur
í hljóði’ á liljublað.
Við bólið blómum þakið
er blækyrr helgiró.
Og lágstillt lóukvakið
er liðið burt úr mó.
í haustblæ lengi, lengi,
um lyngmó titrar kvein.
Við sólhvðrf silfrin strengi
þar sorgin bærir ein.
Með lagi Björgvins Guðmunds-
sonar við þessar ljóðlínur Guðm.
Guðm. skólaskálds kvaddi Friðjón
okkur sl. vor, en minningin um
góðan félaga mun lifa.
Kæra Björk og dætur, við vottum
ykkur okkar innilegustu samúð.
Einnig sendum við þér, elsku Helga,
fjölskyldu þinni og systkinum, okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Theodóra Þorsteinsdóttir,
Ingibjörg Þorsteinsdóttir.
I dag er kvaddur frá Borgarnes-
kirkju Friðjón Sveinbjörnsson,
sparisjóðsstjóri, sem lést laugardag-
inn 1. september. Hann varð bráð-
kvaddur á æskuheimili sínu á
Snorrastöðum í Kolbeinsstaða-
hreppi. Var hann alla tíð mjög
tryggur æskuheimilinu og oft þar
á ferð eða í huganum. í þetta sinn
var hann þar vegna þess að föður-
bróðir hans, Kristján Jónsson, hafði
dáið daginn áður.
Friðjón var aðeins 57 ára þegar
hann svo skyndilega var burt kall-
aður. Hér í Borgarnesi sá ég margt
alvörugefið andlit þegar dánar-
fregnin barst út.
I þessum fáu orðum mun ég ekki
rekja æviferil Friðjóns, en hann kom
víða við sögu í félagsmálum auk
mikilvægs starfs sem sparisjóðs-
stjóri í um 30 ár.
Einn hópur manna mun sakna
hans mjög, en það eru félagarnir í
Lionsklúbbi Borgarness. Friðjón
gerðist félagi í Lions-klúbbnum
1959, tveimur árum eftir að klúbb-
urinn var stofnaður og var síðan
virkur og góður félagi. Hann gegndi
fjöldamörgum trúnaðarstörfum fýr-
ir Lionshreyfinguna, var meðal ann-
ars formaður klúbbsins 1964—1965
og hafði áður verið ritari. Við sam-
ferðarmenn hans minnumst góðs
félaga, hvort heldur sem var á gleði-
stundum, í ferðalögum eða í alvar-
legri greinum félagsstarfsins.
Margs væri hægt að minnast og
margt að þakka, en nú er efst í
huga sorg og söknuður.
Við Lionsmenn sendum Björku
og dætrunum samúðarkveðjur og
sömuleiðis aldraðri móður og öðrum
vandamönnum. Kvaddur er góður
drengur.
F.h. Lionsklúbbs Borgarness,
Jón Einarsson.
Friðjón Sveinbjörnsson lést langt
um aldur fram laugardaginn 1.
september sl.
Hann hafði sungið með Kveld-
úlfskórnum síðustu árin. Friðjón var
söngelskur og söng einnig í kirkju-
kórnum í Borgamesi. Auk þess
stundaði hann söngnám í Tónlistar-
skóla Borgarfjarðar. Hann var leið-
andi í sinni rödd, bassa, var sérlega
tónviss og snöggur að læra „rödd-
ina“. Þar nutum við kórfélagarnir
hans góðu tóngáfu.
Hann var ætíð boðinn og búinn
að starfa fyrir kórinn hvort það var
að smyija brauð fyrir kvöldvökur
eða safna auglýsingum og styrkt-
arlínum í efnisskrár tónleika.
Fyrst og fremst var hann okkur
kórmeðlimum einstakur félagi. Á
æfíngum miðlaði hann af sínu góða
skapi og kímni sem aldrei meiddi.
Hann var hrókur alls fagnaðar þeg-
ar við gerðum okkur dagamun og
flutti þá slíkar tækifærisræður að