Morgunblaðið - 30.12.1990, Síða 36

no Cf
36 B
OPÍJI Íl'4qf«?-Ifi WBI lim#«>lMl/IAVA\/ |9lf
MORGUNBLAÐIÐ VCLVAKAIMDl SUNNUDAGUR 3Ó. DESEMBER 1990
A FÖRNUM VEGI
/, l//'S eru/n ekki o-f dnx.gb meS
\/eitingc\.momninn.. ••
Þau halda því
fram að hér hafi
hreinlega rækt-
ast upp söng-
raddir. Gunnar
segir aðfólk hér
sé skapmeira á
einhvernveginn
svo heilbrigðan
hátt.
ee
Onundarfjörður:
Séra Gunnar og Ágústa við eldhúsborðið í Holti.
Morgunblaðið/Magnea Guðmundsdóttir
Nei við rífumst aldrei. Eitt
snöggt vinstrihandarhögg
er það sem þarf og allt
fellur í ljúfa löð.
Með
morgunkafftnu
Það er þó kostur að skó-
sólaslit verður minna ...
Kem þessu í verk þó ég hafi
aldrei haft eins mikið að gera
- segir Agústa Agústsdóttir í Holti sem
sendi frá sér bók og hljómplötu fyrir jólin
Flateyri.
FYRIR JÓLIN brá fréttaritari sér inn í Holt í Önundarfirði til að
eiga viðtal við frú Ágústu Ágústsdóttur. Önundarfjörður var í vetrar-
búningi og skartaði sínu fegursta. Maður Ágústu, séra Gunnar
Björnsson, tók á móti mér á tröppunum í Holti, hress að vanda.
Innandyra ilmaði allt af bökunar-
lykt og gekk mikið á í eldhús
inu. Ástarpungarnir voru fram-
leiddir á eldavélinni, hrærivélin var
á fullu og „kaka skrifstofumanns-
ins“ á leið inn í ofninn. Dundeekaka
var tilbúin á borðinu.
Ágústa biður velvirðingar á því
hve mikið gangi á „þetta er alltaf
svona þegar ég fer af stað“, segir
hún. Það er sennilega rétt, því fyr-
ir jólin gaf hún út bæði bók og
plötu. Bókin heitir Sumar á Sól-
heimum. I þessari bók rifjar höfund-
ur upp atburði frá viðburðaríku
sumri krakkanna í dalnum, dal sem
er á mörkum sveitar og þorps við
vestfirskan fjörð, þar sem alltaf er
eitthvað að gerast, hvort sem er
við leik eða störf. Bærinn sem hún
ólst upp á heitir Brekka í Brekku-
dal í Dýrafirði. Myndskreyting í
bókinni er eftir Sigrúnu Sætran.
Tossalistinn varð byijun á bók
— Hvenær varð þessi bók til hiá
þér?
„Það eru mörg ár síðan ég var
ákveðin í að skrifa þessa bók, ég
var búin að semja einn kafla sem
heitir Bella frænka í bókinni. Smátt
og smátt var þetta svo að geijast
hjá mér. Á þessum tíma fyrir þrem-
ur árum er ég komin upp í rúm og
ætla að fara að skrifa tossalista,
er að hugsa um að fara að baka.
Ég byija að skrifa: Rúsínur, púður-
sykur en tossalistinn varð ekki
lengri, því þá byijaði ég að skrifa
söguna. Þannig varð fyrsti kaflinn
til, Bellu frænku átti ég. Síðan kom
hver kaflinn á fætur öðrum, þeir
styðjast allir við raunverulega at-
burði, eins og ég man þá. Það er
ábyggilega til fullt af fólki sem
segir „bölvuð vitleysa, þetta var
ekkert svona“. Þetta er sjálfsagt
eins og í myndinni Fanný og Alex-
ander, sem ég hef margsinnis séð,
voða ýkt en svona man krakkinn.
Ég breyti öllum nöfnum á fólki.
Ég hef alltaf lesið mikið, ég gekk
með bækurnar innan á samfest-
ingnum í heyskapnum þegar ég var
krakki. Þetta voru glæpareyfarar
þegar ég var innan við tíu ára, síðan
breyttist þetta í ástarsögur, en þeg-
ar ég er orðin sextán til sautjan
ára þá fer ég að viða að mér þyngri
bókmenntum eins og Lygn streymir
Don og Þrúgur reiðinnar."
— A hvaða aldri ertu í bókinni? (
„Ég er svona níu til tíu ára þeg-
ar þetta gerist, en þjappa því saman
í eitt sumar. Ég átti í vandræðum |
með að hafa ekki með einhveija
Vetrarkafla, veturinn er mér ekki
síður minnisstæður, það er meiri
rómantík í vetrarminningunum. Það
verður bara næsta bók, Vetur í
Sólheimum."
„Hér er ég ekki eftirlýst“
— Þú varst að gefa út plötu líka?
„Já, það eru ekki nýjar upptök-
ur, á plötunni eru þrettán lög á
annarri hliðinni eru íslensk lög og
skandinavísk á hinni. Ég er að koma
þessu í verk núna, þó að ég hafi
aldrei á ævinni haft eins mikið að
gera, en munurinn hér og fyrir
I
Yíkveiji skrifar
Margir atburðir líðandi árs gefa
góðar vonir um bjart- ari
framtíð. Ekki á þetta síst við um
það sem gerst hefur á alþjóðavett-
vangi. Stórveldin eru að slíðra
sverðin, hafa dregið úr kapphlaup-
inu um skæðustu vígvélarnar og
þjóðir, sem hafa orðið að lúta vilja
fámennrar klíku sjálfskipaðra
landsfeðra, hafa hrist af sér fjötr-
ana. Það virðist því vera að rofa
til, en samt eru blikur á lofti.
Við Persaflóa standa herir and-
spænis hvorir öðrum gráir fyrir
járnum og morðöldu er hótað um
friðsamar byggðir hvar sem er í
heiminum. Jafnvel Hitler lét sig
ekki dreyma um slík hryðjuverk,
en mannskepnan lætur ekki að sér
hæða. Þegar jötnarnir draga inn
klærnar byija smákóngar að yggla
sig lítt vandir að meðulum.
Betur færi ef sá friðarboðskapur,
sem boðaður er á jólum, fyllti hugi
þeirra, er nú sá hatri um heims-
byggðina.
Sú mikla kirkjusókn, sem er hér
á jólum og ekki síst á að fanga-
dag, sýnir að mönnum er vel ljóst
tilefni jólanna og það hefur ekki
gleymst í öllu því umstangi sem
jólahaldinu fylgir, fyrirferðarmikl-
um auglýsingum um jólagjafir og
linnulausri umfjöllun um jólasveina.
Því hefur oft verið haldið fram
að eldra fólkið sé trúhneigðara og
kirkjuræknara en hið yngra.
Víkveiji veitti því á hinn bóginn
athygli í þeirri kirkju, er hann sótti
á aðfangadagskvöld, að þar var
ekkert kynslóðabil að finna. Þangað
fjölmenntu heilu fjölskyldurnar, for-
eldrar með börn sín auk afa og
ömmu. Var vart með betri hætti
hægt að undirstrika tilefni þeirrar
hátíðar sem í hönd fór.
Þá má geta þess að fjölmargir
hafa komið að máli við Víkveija og
lýst yfir sérstakri ánægju með há-
tíðlegan aftansöng í Sjónvarpinu á
aðfangadagskvöld, þar sem biskup-
inn herra Ólafur Skúlason flutti
eftirminnilega predikun.
Margir staldra við um áramót,
hugsa um farinn veg og
horfa til framtíðar. Menn leiða þá
gjarnan hugann að því sem miður
hefur farið á liðnu ári og hafa uppi
góð áform um að betur skuli til
takast á því sem rennur í garð.
Hvernig til tekst er síðan allt annað
mál. Ekki mun ótítt um áramót að
stíga á stokk og strengja heit. Það
mætti fjölmiðlafólk t.d. gera og lýsa
yfir þeirri fyrirætlan sinni að bæta
málfar sitt og meðferð tungunnar
— Víkveiji þar ekki undanskilinn.
Þeir sem eiga að vera fyrirmynd „
annarra mættu til dæmis strengja
þess heit að fara rétt með gömul
orðatiltæki og láta sér þau ekki um
munn fara eða festa á blað nema
þeir skilji merkingu þeirra. í einum
fréttatíma Útvarpsins um jólin var
til dæmis sagst að frumvarpi dóms-
málaráðherra um nýtt happdrætti
hafi verið tekið með kostum og
kynjum. Fréttin sjálf gaf þó allt
annað til kynna. Allir, sem um
frumvarpið fjölluðu, tóku því síður
en svo vel, höfðu allt á hornum
sér, töldu það vanhugsað og að
gera yrði á því miklar breytingar,-
Á íslensku máli heitir það ekki að
hlutunum sé tekið með kostum og
kynjum.
Að endingu óskar Víkveiji les-
endum sínum árs og friðar.