Morgunblaðið - 05.05.1991, Qupperneq 30

30 C
MORGUNBLAÐIÐ

AGUR 5, MAI 1991
ÆSKUMYNDIN...
ERAF JAKOBISIGURÐSSYNIEFNAFRÆÐINGIOG
HANDBOL TAKAPPA
ÚR MYNDASAFNINU
/ÓLAFUR K. MAGNÚSSON
Draumur að vera
krakki í Eyjum
„Hann var afskaplega ljúft og gott barn, en ofboðs-
lega duglegur og kraftmikill krakki að sama
skapi,“ segir Guðrún Jakobsdóttir um son sinn
Jakob Sigurðsson fyrirliða Valsmanna, en þeir
félagarnir hömpuðu Islandsmeistarabikarnum í
handbolta nú fyrir skemmstu.
Jakob er Vestmanneyingur í húð og hár, fæddur í
Eyjum þann 28. mars 1964. Og það sem meira
er, hann er einbirni, prinsinn í fjölskyldunni, eins og
hann orðar það sjálfur, og hrútur í þokkabót. Foreldr-
ar hans eru Sigurður Tómasson aðalgjaldkeri hjá
Heklu hf. og Guðrún Jakobsson bókari hjá sama fyrir-
tæki. Þegar tók að gjósa í Eyjum í janúar árið 1973
var Jakob rétt að verða níu ára og þurfti náttúrulega
að flytjast í land rétt eins og allir aðrir íbúar Vest-
mannaeyja. Jakob settist í Æfingaskólann og var þar
reyndar veturinn á eftir einnig. Eftir hálft annað ár
í Reykjavík, fluttist fjölskyldan að nýju út í ey, bjó þar
í eitt ár, en tók sig svo alfarið þaðan upp og sneri
að nýju til Reykjavíkur. „Þetta var vissulega töluvert
umrót fyrir svo ungan krakka," segir móðir hans, „en
hann virtist taka því mjög vel. Hann var mjög félags-
lyndur og eignaðist fljótt góða kunningja og vini.“
Eftir gagnfræðaprófíð lá leiðin í MR, þaðan sem
hann útskrifaðist árið 1980. Hann tók sér árshlé frá
„í-námi og vann við sölumennsku hjá Teppalandi, fór svo
í Háskóia íslands og nam þar efnafræði. Frá því að
háskóianáminu lauk hefur hann starfað sem efnafræð-
ingur hjá Slippfélaginu. „Eg held að ég hafi verið
svona ósköp eðlilegur eyjapeyi í æsku. Maður var í
rauninni úti allan liðlangann daginn og kom ekkert
inn nema til að seðja sárasta hungrið. Við vorum í
fótbolta, útileikjum, kofabyggingum og öllu þessu sem
tilheyrir þessum æskuárum enda var athafnasvæði
yngstu kynslóðarinnar nánast ótakmarkað. Þegar
maður hugsar tii baka, þá held ég að það sé varla
til betri staður til að ala upp börnin sín. Ég er að
minnsta kosti sannfærður um að það sé draumur að
•;vera krakki þar,“ segir Jakob.
Hann var ekkert farinn að iðka handboltann að
neinu marki í Eyjum, heldur var það fótboltinn og
fimleikarnir sem áttu hug hans allan. Starfræktur var
fimleikaflokkur í barnaskólanum undir stjórn Gísla
Magnússonar leikfimikennara. Sá flokkur var mjög
vinsæll og þótti eftirsótt að komast í hann enda var
flokkurinn kallaður til við hin ýmsu tækifæri í bæjar-
lífinu. Handboltinn kom ekki til fyrr en í Reykjavík
og um fermingaraldur fór hann að mæta á æfingar
hjá Val. Þess má geta að á síðustu fjórum árum hef-
ur Valur hampað íslandsmeistarabikarnum þrisvar
sinnum og bikarmeistarar hafa þeir orðið tvisvar á
sama tímabili. Jakob segir góðan anda ríkja í hópi
„Ég rassskellti hann einu sinni.
Síðan hef ég notað aðra að-
ferð,“ segir móðir Jakobs Sig-
urðssonar, fyrirliða Vals í
handbolta.
Valsara enda sé það forsendan fyrir góðum árangri.
Sambýliskona Jakobs er Fjóla Sigurðardóttir og eiga
þau _von á sínu fyrsta barni eftir viku eða svo.
„Ég skal segja þér að þegar ég kom einu sinni á
kennarafund í Æfingaskólann eftir að við höfðum
flutt í bæinn, þá skildi kennarinn ekkert í því að hann
var einkabarn. Hann sagði að einkabörn skæru sig
yfirleitt úr með því að vera eigingjörn og dálítið frek.
En hann var það ekki. Þannig var að við höfðum það
sem má kalla þolanlegan aga á stráknum og við það
hefur hann alist upp. Og það sem meira er, hann
hefur alltaf virt það við okkur. Ég rassskellti hann
einu sinni. Mér þraut þolinmæðin og hef alla tíð síðan
séð eftir því. Ég hét því að ég skyldi aldrei aftur nota
þá aðferð. Upp frá því höfum við rætt málin," segir
Guðrún. „En ég skal segja þér að hann var svolítið
sniðugur að koma sér undan hlutunum. Til dæmis lá
blátt bann við boltaleik hjá mér innandyra. Þá tóku
mínir menn bara upp á því að fara í sokkaskúffuna.
Þeir voru ansi ráðagóðir þessir strákar.“
íþjónustu
listagyðjunnar
Listamenn hafa á öllum tímum
verið eftirsóttar fyrirsætur
blaðaljósmyndara enda eru þekkt
andlit og listrænir
viðburðir eitt af eftir-
lætis umfjöllunarefn-
um blaða og tíma-
rita. Myndirnar úr
myndasafninu að
þessu sinni eiga það
sameiginlegt að vera
af þjóðþekktu lista-
fólki, sem teknar eru
við hin ýmsu tækifæri, en þær eiga
það einnig sameiginlegt að vera
teknar á sjötta áratugnum, um og
eftir 1950. Á einni þeirra eru hjónin
Anna Borg leikkona og danski leik-
arinn Poul Reumert, og er myndin
tekin í maí 1951 er þau voru í heim-
sókn á íslandi, en Anna hafði þá
reyndar leikið gestaleik við Þjóðleik-
húsið um fjögurra mánaða skeið.
Þá er mynd af hinum fjölhæfa lista-
manni Árna Elfar þar sem hann sit-
ur við flygilinn. Árni hefur lengi
verið talinn í hópi frambærilegustu
píanóleikara landsins, en hann hefur
einnig leikið á básúnu með Sinfóníu-
hljómsveitinni, auk þess sem hann
er snjall myndlistarmaður. Þorvaldur
Steingrímsson er
einnig fjölhæfur tón-
listarmaður og sést
hér leika á klarinett,
en hann er líklega
þekktari fyrir fiðlu-
leik sinn 'enda lék
hann á það hljóðfæri
með Sinfóníuhljóm-
sveitinni um langt
árabil. Hann var og skólastjóri Tón-
listarskólans í Hafnarfirði á seinni
árum. Þriðji tónlistarmaðurinn sem
hér kemur við sögu er Jan Moravek
sem setti mikinn svip á íslenskt tón-
listarlíf fyrr á árum. Þótt Moravek
hafi verið íjölhæfur tónlistarmaður
er ólíklegt að hann hafi náð hljóði
úr „hljóðfærinu” sem hann er að
leika á á þessari mynd enda er hún
tekin í revíunni „Bláa stjarnan" sem
sýnd var við miklar vinsældir í gamla
Sjálfstæðishúsinu við Austurvöll á
sjötta áratugnum.
Fjöllistamaðurinn Árni Elfar við flygilinn.
SUNNUDAGSSPORTID
SUND
Sund er að öilum líkindum mesta almenningsíþrótt sem til er, a.m.k.
hér á landi, enda bæði ódýrt og þægilegt að stunda sund. Sundlaug-
ar landsins eru á annað hundrað og þeir eru ófáir sem hefja daginn
á að fá sér sundsprett, koma síðan við í heita pottinum þar sem
heimsins mál eru rædd fram og aftur, og bregða sér að lokum í
útisturtu. Auk þess er sundið fjölmenn og vinsæl keppnisíþrótt um
allan heim, en sundsprettur af og til gerir ölluin gott og engum mein.
Eg fer í sund tvisvar til þrisvar
í viku,“ segir Þorvaldur Ingi
Jónsson, hressilegur maður sem er
fastur viðskiptavinur Sundlaugar
Seltjarnarness. Þoivaldur segist
synda 500-1.000 metra í hvert
-skipti og það sé hin mesta heilsu-
bót fyrir „mann sem situr á rassin-
um allan daginn“, eins og hann
kemst sjálfur að orði. „Skrifstofu-
menn eins og ég ættu á hættu að
togna í hinum og þessum vöðvum
og lenda í meiriháttar meiðslum ef
þeir færu í fótbolta eða eitthvað
þess háttar!" segir hann og bætir
við: „Þetta er góð alhliða hreyfing
og svo finnst mér líka afskaplega
gott að hugsa með-
an ég er að synda.“
Þorvaldur segist
fyrst og fremst
eynda bringusund:
„Það er svo mikill
hamagangur í mér
þegar ég reyni að
synda skriðsund að
aðrir sundlaugar-
gestir mundu
halda að ég væri
,að drukkna. Til að
'fá frið til að synda,
án þess að fólk færi að reyna að
bjarga mér, ákvað ég að synda
bara bringusund!"
Að loknum sundsprettinum seg-
ist Þorvaldur fara í heitu pottana
og hann segist fylgja fastmótaðri
venju í sundlaugarferðum sínum.
„í pottinum ræðir maður málin við
kunningjana og þegar við förum
uppúr er skundað í næstu ísbúð.
Síðan er haldið í heimsókn til vina
minna í Vesturbænum sem hafa
alltaf kaffi á könnunni og eitthvert
góðgæti með. Þetta er orðinn svo
fastur hluti af tilverunni að ég
gæti ekki hugsað mér að hætta að
fara í sund!“
ÞANNIG
HUGSAR
bifvélavirk-
inn um bíl-
inn sinn
„Maður á að sjálfsögðu alltaf
að fylgjast með vökva á bílnum
sínum, bremsuvökva, olíu,
vökva á rafgeyminum og á
haustin er sérstaklega mikil-
vægt að fylgjast með því að
frostlögurinn sé á sínum stað,
því hann verndar kælikerfið.“
Sá sem þetta mælir er Agnar
Hannesson bifvélavirki. Agnar
vinnur á Lögregluverkstæðinu
í Reykjavík sem annast viðhald
á lögreglubílum borgarinnar.
Þegar daginn tekur að lengja
og menn byija að huga að
ferðalögum um Iandið fjölgar fólki
á þvotta-og bónstöðvum til muna.
Menn vilja hafa bílana sína hreina
og fína, en Ágnar leggur áherslu
á að fólk kanni vel ástand bílanna
áður en lagt er af stað í ferðalög.
Agnar bifvélavirki hugsar vel um bílinn sinn og „klæð-
ir hann í sumarskóna“ á vorin.
„Bíllinn þarf í fyrsta lagi að vera
kominn í sumarskóna sína, það er
að segja á sumardekkin og einnig
ættu allir að kanna kerti, platínur
og viftureimar áður en þeir leggja
í’ann,“ segir Agnar og bætir því
við að séu þessir hlutir ekki í lagi
vanstillist bíllinn og eyði meira
bensíni.
Agnar segir að í mörgum tilfell-
um geti fólk sjálft annast þessa
umhirðu bílanna sinna, en oft sé
betra að láta fagmenn gera það,
til dæmis á bílum með beina inn-
spýtingu. „Eitt af því, sem fólk
getur gert sjálft en gleymir ótrú-
lega oft, er að hugsa vel um rúðu-
þurrkurnar. Á veturna þegar salt
er á götum þarf að þurrka af þeim
tvisvar til þrisvar í viku. Þetta er
hlutur sem fólk ætti aldrei að gera
sjaldnar en einu sinni í mánuði,
til dæmis þegar það bónar bílinn
sinn.“
4