Morgunblaðið - 14.08.1991, Síða 29

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 14. AGUST 1991
29
Jón Jónsson, Skaga-
strönd - Minning
held reyndar að Þórarinn hafi ekki
verið sérlega trúaður á slík krafta-
verk og hafi fremur vonað að ein-
hvem lærdóm mætti draga af hans
stríð, síðari kynslóðum til góðs.
Þórarinn var nefnilega kennari í
þess starfs bestu merkingu. Lifandi
miðill þekkingar sem hafði gaman
af að uppfræða og beitti til þess
þeim ráðum sem hann taldi áhrifa-
ríkust hverju sinni, ekki síst háði.
Þórarinn var þeirrar náttúm að
geta gert flókna hluti einfalda, sem
auðvitað er aðall hvers afburða
kennara og lykill að árangri hvers
kennara í starfi, ásamt hæfílegri
blöndu leiðbeiningar og hvatningar
um sjálfstæð vinnubrögð nemenda.
Eg kynntist þesu reyndar ekki sjálf-
ur sem nemandi hans, heldur frem-
ur af samtölum okkar og frásögnum
hans af ýmsum atvikum í kennslu.
Ég veit hins vegar að til þess ann-
ars vegar að fullnægja takmarkalít-
illi þekkingrþörf sinni á þeim málum
sem áttu hug Þórarins hveiju sinni
og hins vegar að geta fullnægt
þeim kröfum sem hann gerði til
sjálfs sín, m.a. sem kennara, var
hann sívinnandi, leitandi, lesandi,
þýðandi, skrifandi og umfram allt
miðlandi. Hann var ekkert að mi-
klast yfir þessu, en lá heldur ekki
á því ef spurt var.
Þórarinn var elstur fimm bama
þeirra Guðmundar Ágústssonar
bakara og skákmanns og Dóu Þór-
arinsdóttur, og fékk margt gott í
föðurgarði sem hann ávaxtaði ríku-
lega. Hann var skemmtilegur, hald-
inn frásagnargleði og fluggreindur,
allt eins og reyndar ættin öll, og
beitti greindinni af skynsemd, sem
nýttist honum sjálfum, hans nán-
ustu og öðrum vel bæði í leik og
starfi. Þórarni var býsna margt vel
gefið og gerði flest það sem hann
lagði sig eftir vel og samviskusem-
in, líklega móðurarfur, var með ólík-
indum. Hann vildi helst endurgjalda
áður en honum væri hugsanlegur
greiði gerður!
Ég vænti þess að aðrir geri við-
hlítandi grein fyrir ættboga Þórar-
ins, konu hans Sigríði Steingríms-
dóttur og dætrum hans, Kristínu,
Öglu Huld og Helgu Dröfn sem ég
votta öllum, ásamt öðrum aðstand-
endum, samúð mína og kveð hann
með vísu Stephans G. sem að mér
þykir hafi verið lýsandi fyrir Þórar-
in mág minn Guðmundsson, orð
hans og æði:
Þitt er menntað afl og önd
eigirðu fram að bjóða:
Hvassan skilning, haga hönd,
hjartað sanna og góða.
Pálmi Ragnar
Þú fórst yfir móðuna miklu
en minning þín vakir
um mannleg örlög er spurt.
En er ekki skrýtið,
að allir aðrir sem lifa
hafa ýmsir farið lengra burt.
(H.G.)
Þórarinn Guðmundson var frum-
burður foreldra sinna, Guðmundar
Ágústssonar bakarameistara og
Þuríðar Þórarinsdóttur, elstur fimm
bama þeirra.
Hann ólst fyrstu æviár sín upp
hjá afa sínum og alnafna, Þórárni
Guðmundssyni fiðluleikara, og
Önnu ívarsdóttur. Þeim var hann
ætíð sannur augasteinn og gleði-
gjafi.
Það er erfitt að finna huggun í
harmi þeim sem ástvinir finna fyrir
á sorgarstundu sem þessari, við
ótímabært fráfall Þórarins. Mig
langar þó að segja við þá sem þótti
vænt um hann, að það hlýtur að
vera mikil guðsgjöf að geta kvatt
þennan heim á þann hátt sem hann
gerði og skilja eingöngu eftir fagrar
og ljúfar minningar.
Þórarinn var einstakur sonur,
bróðir, eiginmaður, faðir. Hann var
ástsæll kennari og í hugum nem-
enda sinna skilur hann eftir fagrar
minningarperlur.
Ég var ætíð stolt að minnast
hans sem frænda míns.
Hjónaband Þórarins og Sigríðar
var einstaklega fagurt. Þar var
gagnkvæm virðing í fyrirrúmi og
Sigríður hefur umvafið mann sinn
kærleika á allan hátt. Dæturnar,
Agla og Helga, bera foreldrunum
vitni, elskulegar og fallegar.
Þórarinn átti tvær dætur af fyrra
hjónabandi, Dóu og Dídí. Þá eldri,
Dóu, missti hann er hún var um
tvítugt. Var það mikill hannur því
að Dóa litla var einstaklega ljúf lít-
il stúlka með stórt hjarta sem öllum
sem kynntust þótti undur vænt um.
Dídí, ungri dóttirin, hefur alla tíð
verið pabba sínum afar kær og hún
hefur haft mjög gott samband við
föðurfjölskyldu sína.
Ég er þakklát fyrir að hafa átt
systkinahópinn af Vesturgötunni
að, bæði sem nágranna og nána
vini mína. Ég hef fylgst með fallegu
systkinaþeli þeirra og samstöðu
bæði í gleði og sorg. Þau veittu
bróður sínum og fjölskyldu hans
sannarlega allan þann styrk sem
þau máttu í baráttu hans fyrir líf-
inu.
Msoðir verður nú að sjá á bak
ástkærum syni sínum. Elsku Dóa
mín, ég hef í návist þinni dáðst að
hugarró þinni og kjarki þessa erfiðu
mánuði. Þú veist ekki hvað þú hef-
ur miklu að miðla.
Ástvinum Þórarins sendi ég ein-
lægar samúðarkveðjur mínar og
barna minna.
Sveindís
Fimmtíu ár eru langur tími í lífi
manns en það mun vera sá tími sem
við Þórarinn heitinn Guðmundsosn
þekktumst. Kynni okkar hófust í
bemsku en Þórarinn bjó hjá afa
sínum og ömmu á Laugavegi 13
en ég bjó á Laugavegi 17. Snemma
urðum við heimagangar hvor hjá
öðrum. Síðar þegar skólaganga
hófst urðum við bekkjarbræður í
Miðbæjarskólanum. Ég man vel
þegar við vorum í stríðsleikjum með
teygjubyssur í svefnherberginu hjá
afa hans, Þórarni eldra fiðluleikara,
og Önnu, ömmu hans. Ekki löguð-
um við til eftir leikinn og var drasl
um allt en þau tóku þessu ætíð með
mikilli þolinmæði og jafnaðargeði.
Þórarinn fiðluleikari lék á þessum
áram í Iðnó og var okkur vinunum
oft boðið á lokaæfingu. Við vorum
fullir eftirvæntingar og meðtókum
leiklistina sem mest við máttum.
Oft var ég í sumarbústaðnum í
Grafarvogi með Þórarni og afa hans
og ömmu. Á þeim árum var það
meiriháttar ævintýri fyrir ungan
dreng að komast í sumarbústað þar
sem var leirskriða, lækur og tún,
ekki spillti það fyrir að fá heitt
kakó og kex. Þótt sumarbústaður-
inn væri ekki stór að flatarmáli,
rúmuðust allir sem þangað komu
vel fyrir því hjártagæska réð þar
ríkjum.
Aldrei féll skuggi á vináttu okkar
Þórarins öll þessi ár enda var hann
jafnlyndur og traustur félagi. Þór-
arinn var vel greindur og húmoristi
og frásagnir hans af atburðum kitl-
uðu hláturtaugina í viðstöddum.
Foreldrar Þórarins, þau Guð-
mundur Ágústsson og Þuríður Þór-
arinsdóttir (Dóa), voru ákaflega
elskuleg hjón með létta lund. Guð-
mundur Ágústsson var þekktur
skákmaður og var því ekki að undra
þótt Þórarinn hafí verið snjall í
þeirri list. í litla herberginu með
þakglugga til himins var mikið teflt
og ýmislegt brallað sem of langt
mál er að fjalla um hér.
Árið 1989 kom út spilabók AB
eftir Þórarin. I bókinni eru útskýr-
ingar á 68 spilum. Það gladdi mig
mikið þegar Þórarinn færði mér
eintak.
Þótt leiðir hafi skilið þegar ungl-
ingsárunum lauk rofnuðu tengslin
aldrei og kom Þórarinn í heimsókn-
ir á verkstæðið mitt og Braga
Bjarnasonar til að heilsa nipp á
gamla félaga. Ég veit að orð mega
sín lítils á erfiðri stund. Þegar svo
myndarlegur maður fellur frá að-
eins 55 ára setur menn hljóða.
Eg vil að lokum þakka fyrir þessa
löngu samfylgd og í mínum huga
mun það skarð sem Þórarinn skilur
eftir sig ekki verða fyllt.
Sigríði og fjölskyldu, móður Þór-
arins og systkinum votta ég mína
dýpstu samúð og vona að minning-
in um góðan dreng veiti þeim styrk.
Theódór Óskarsson
Hann Þórarinn minn Guðmunds-
son er látinn. Hvílík harmafregn
þegar menn í blóma lífsins eru kall-
aðir á brott. Ég kynntist fyrst Þór-
arni sem nemandi hans í eðlisfræði
við Menntaskólann í Reykjavík 5.
og 6. bekk 1969-1971. Það fór ekki
milli mála að Þórarinn var afbragðs-
kennari og hann var í okkar huga
miklu meira því hann var ávallt svo
glaðvær og hafði frábæra kímni-
gáfu. Við vorum stundum, eins og
títt er, að biðja um leyfi eða frí en
það þýddi yfirleitt lítið. Mér er enn
í dag minnisstætt svar hans þegar
við menntskælingarnir spurðum
hann hvers vegna í ósköpunum
hann hefði gerst kennari. Og svarið
kom að bragði: „Þetta er eina starf-
ið þar sem kúnninn heimtar alltaf
lakari og þjónustu!"
Einhvern veginn fór það síðar
þannig að ég hóf kennslu við
Menntaskólann og Þórarinn með
sína léttu lund var alltaf tilbúinn
að leiðbeina en hann var jafnan
glaðvær í hjarta sínu og mannbæt-
andi og því sérstaklega ánægjulegt
að fá að leita til hans. Þórarni sótt-
ist starfíð einstaklega létt og var
hann duglegur í að temja sér skipu-
lögð vinnubrögð enda skákmaður
mikill. Hann tók snemma upp þá
hætti að nota að hluta til krossa-
próf og sérstakar prófabækur, þar
sem nemendur skráðu svör á sér-
staka reiti milli spurninga en þetta
auðveldaði mjög yfirferð. Ég man
þegar ég var að kvarta við hann
undan endalausri heimadæmayfir-
ferð í stærðfræði þá sagði hann við
mig að það væri varla hægt að
kalla þetta starf. „Maður mætir á
morgnana og spjallar við nemend-
ur, fær sér kaffi, spjallar aftur, fær
sér meira kaffí og labbar síðan
heim.“
Þórarinn var afgbragðskennari,
mótaði eðlisfræðikennsluna við
Menntaskólann og hafði einstakt
lag á því að setja námsefnið fram
á afar skýran óg einfaldan hátt.
Nemendur hans hafa staðið sig með
sóma bæði í eðlisfræðikeppni fram-
haldsskólanna og í framhaldsnámi.
Við Þórarinn vorúm duglegir hér
áður fyrr að ganga heim að Ioknum
vinnudegi þegar farið var að vora,
þótt við byggjum báðir uppi í Breið-
holti. Það voru mjög ánægjulegar
ferðir og í þeim göngutúrum voru
öll vandamál heimsins leyst.
Kæra Sigríður, Agla Huld, Helga
Dröfn og Kristín, ég votta ykkur
mína dýpstu samúð við fráfall Þór-
arins. Menntaskólinn í Reykjavík
hefur misst mikilhæfan starfsmann
og góðan dreng. Ég kveð Þórarin
Guðmundsson með söknuði.
Yngvi Pétursson
Okkar kæri kennari og vinur
Þórarinn Guðmundsson er fallinn
frá. Við sem nutum leiðsagnar
hans, tvo vetur í Menntaskólanum
í Reykjavík, langar til að minnast
hans.
Þórarinn kenndi af stakri ljúf-
mennsku og þolinmæði, þess sem
kunni þá list að upplýsa og fræða
fólk. Römmustu vísindi urðu áhuga-
verð og lifandi í hans höndum.
Eðli heimsins og gangi himintungl-
anna útskýrði hann með þeim hætti
að ekki gleymist, en þó að með tím-
anum færist þoka yfír lærdóminn
stendur kennarinn okkur ljóslifandi
fyrir hugskotssjónum, glettinn á
svip, tilbúinn að leysa hvers manns
vanda.
Með kennslu sinni reisti Þórarinn
þann grunn er við bekkjarsystkinin
byggjum á í framhaldsnámi okkar
og starfi. Er mikill missir af svo
góðum læriföður.
Við vottum fjölskyldu Þórarinns
innilega samúð okkar.
6 bekkur X, MR 1986-87.
Leiðrétting
í minningargrein um Stein Stef-
ánsson skólastjóra eftir Jón Hálf-
danarson er villa í einni setningu.
Þar stendur: í lífsskoðunum var
Steinn að mörgu leyti líkur föður
sínum. En átti að vera: í lífsskoðun-
um var Steinn að mörgu leyti líkur
föður mínum. Beðist er velvirðingar
á mistökunum.
Fæddur 21. maí 1921
Dáinn 9. júlí 1991
Mig setti hljóðan er frétti andlát-
ið hans Jóns. Síðast er ég sá hann
var hann glaður og reifur á Landa-
kotsspítala og taldi sig ekki eiga
langa vist fyrir höndum.
Fyrst kynntist ég Jóni er ég starf-
aði hjá Ríkismati sjávarafurða.
Hann kom að leita upplýsinga fyrir
rækjuvinnsluna á Skagaströnd sem
hann veitti forstöðu. Fundum okkar
bar nokkrum sinnum saman og
fann ég að þar fór vandaður og
grandvar maður sem vildi hag fyrir-
tækis síns sem bestan sem og
orðstír íslenskra sjávarafurða.
Síðan höguðu örlögin því þannig
að ég tók við starfí hans hjá Rækju-
vinnslunni.
Mér er minnisstætt hversu vel
hann og María kona hans tóku á
móti okkur er við komum um miðj-
an vetur að taka við starfínu, en
Skagaströnd er ekki beint aðlaðandi
á þeim árstíma. Hlýja þeirra og
alúð drógu úr köldu viðmóti veður-
guðanna og gerði lífíð bærilegra.
Jón var boðinn og búinn að veita
mér leiðsögn í starfí sem hann hafði
lagt svo mikla alúð í og lét af með
efírsjá vegna sjúkdómsins sem
síðan reyndist honum oijarl.
Mörg vandamál gat ég borið
undir Jón og treyst á reynslu hans
og úrræði hvort sem um utanað-
komandi vanda var að ræða eða
heimatilbúinn. Hann hafði gengið í
gegnum þetta allt.
Ég tel ástæðulaust að geta ann-
arra æviverka Jóns í þessu greinar-
korni, það hafa aðrir gert, en ég
get ekki látið hjá líða að geta þess
hversu kærleiksríkt samband var
milli þeirra hjóna og barna þar sem
fjölskylduböndin og ástúðin voru í
fyrirrúmi.
Maríu, börnunum, tengdabörnum
og baraabörnum er ábyggilega mik-
ill söknuður í huga núna er góður
vinur og félagi er horfínn sjónum.
En minningin um mannkostamann
mun ylja þeim um hjartarætur og
sefa sárustu sorgina. Ég sendi þeim
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Heimir L. Fjeldsted
Jón Arinbjöm Láms-
son - Minningarorð
Fæddur 3. mars 1937 ~
Dáinn 5. ágúst 1991
Mig langar til að kveðja vin minn
Jón Arinbjörn, sem jarðsettur verð-
ur í dag, og þakka honum kærlega
fyrir hin góðu kynni okkar í sum-
ar. Hans er nú sárt saknað á sam-
býli B á Kópavogshæli. Aðstand-
endum hans votta ég mína inni-
legustu samúð.
En hvert er þá vort hlutverk hér á jörð
þann stundar spöl, sera oss er gert að ganga,
uns sláumst við í fylgd með fortíð þeirri
sem hljóð og fálát gekk hjá garði í dag?
Við eigum sjaldnast svar við þeirri spurn,
en ef vér höfum unnið heilum huga
og helgað Guði og ættjörð allt vort líf
mun tíminn leiða tilgang þess í Ijós.
Lát oss því hvorki miklast veg né vanda,
en sérhver dagur sé oss náðargjöf.
Og trúum að hvert auðmjúkt ævistarf
sé allri veröld unnið fyrr en lýkur.
(Tómas Guðmundsson)
Anna Margrét
Tii eru fræ, sem fengu þennan dóm:
að falla í jörð, en verða aldrei blóm
eins eru skip, sem aldrei landi ná,
og iðgræn lönd, er sökkva í djúpin blá,
og von, sem hefur vængi sina misst,
og varir sem að aldrei geta kysst,
og elskendur, sem aldrei geta mæst,
og aldrei geta sumir draumar ræst.
Til eru ljóð, sem lifna og deyja í senn
og lítil böm, sem aldrei verða menn.
(Davíð Stefánsson) i’
Það eru til lítil böm, sem aldrei
verða menn og þannig var því farið
með Nonna minn sem ég kveð í dag
með miklum söknuði.
Jón Arinbjörn fæddist í Hnífsdal
3. mars 1937, frumburður hjónanna
Daníelu Jónu Jóhannesdóttur, sem
nú er látin, og Lárusar Ingvars Sig-
urðssonar, sem kveður son sinn í
dag.
Árið 1953, í janúar, fer Nonni
hingað suður til dvalar á Kópavogs-
hæli og var þar æ síðan, en amma
og afi hugsuðu vel um drenginn
sinn og eftir að amma lést tók
mamma mín við og hugsaði svo vel
og fallega um stóra bróður sinn að
aðdáunarvert er og er á engan hall-
að.
Ég minnist allra jólahátíðanna
sem við áttum saman og hvað mér
finnst að hann hafí kennt mér
margt með sínu ljúfa brosi og góða
og saklausa hjartalagi.
Þá vil ég þakka öllu því góða
fólki sem hefur hugsað svo vel um
Nonna minn í gegnum öll þessi ár.
Núna er hann vafalaust kominn
í fang móður sinnar á ný sem strýk-
ur honum um vangann með sinni
ljúfu hönd.
Blessuð sé minning hans.
Gróa Stefánsdóttir
Hvert göfugt hjarta á sér helgidóm.
Þar anga skínandi eilílfðarblóm.
(Stefán frá Hvítadal)
Líf okkar manna hér á jörð er
eins og allir vita í margvíslegum
myndum. Líf farsældar og ham-
ingju allt til vandsældar ýmiss kon-
ar og jafnvel miskunnarleysis. Jón
Arinbjörn var einn úr hópi þeirra
er þurfti að bera þunga byrði allt
sitt líf. Hann var hins vegar ekki
einn af þeim er mest sér kveinka
heldur þvert á móti. Við minnumst
hans sem vinar og hetju er æðru-
laus tókst á við lífið og þann ililvíga
sjúkdóm er batt enda á líf hans.
Við þökkum honum allt það traust,
sem hann sýndi okkur og fyrir
kærleik hans og hlýju. Hann gaf
okkur styrk á stundum. Blessuð sé
minning hans.
Starfsfólk á sambýli 4B
Kópavogshæli.