Morgunblaðið - 14.08.1991, Síða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 14. ÁGÚST 1991
Sveiney Guðniunds-
dóttir - Minning
Fædd 29. júní 1906
Dáin 5. ágúst 1991
Nú þegar góð vinkona og ná-
granni um margra ára skeið er
kvödd hinstu kveðju, er svo ótal
margs að minnast, sem bæði er ljúft
og skylt að þakka. í tugi ára vorum
við nágrannar, þótt ég kynntist
henni ekki reglulega vel fyrr en
fyrir 25 árum, þegar lítill sonur
minn var í þann mund að líta út
fyrir veggi heimilisins og virða fyr-
ir gér hina stóru veröld. Tveimur
húsaröðum ofar en við, bjuggu þá
fullorðin hjón, Sveiney og Þor-
steinn. Steini, eins og hann var
ætíð nefndur á meðal okkar, var
að þvo bílinn sinn á planinu við
húsið, þegar drenginn bar að og
spurði Steina: Er mamma þín
heima? Á þeim árum í heimi lítils
barns var aðeins eitt hugtak um
kvenfólk, það var „mamma“. Allar
konur voru mömmur. Þessi spurn-
ing þótti Steina svo framúrskarandi
góð að hann tók drenginn sér við
hönd og leiddi hann inn til konu
sinnar og sagði henni frá. Ekki
þótti Sveineyju spurningin síðri en -
það að hún verðlaunaði drenginn
með súkkulaði, kexi og öðru góð-
gæti. Þegar ég kem tii að huga að
syni mínum, sat hann þar í góðu
yfirlæti og var mér einnig boðið inn
upp á kaffi og sögð sagan góðan,
og var mikið hlegið. Þannig hófst
trygg og góð vinátta sem haldist
hefur í öll þessi ár. Ótal margar
urðu ferðirnar síðan milli þessara
húsa í gegnum árin, bæði í sorg
og gleði. Sveiney og Þorsteinn voru
glæsileg hjón svo eftir var tekið,
einstaklega samhent og glaðvær og
meðan hans naut við, voru þau
' ætíð bæði þar sem annað var, þau
voru svo samtengd, bæði í hugsun
og athöfn að sértakt var. Þrátt fyr-
ir harða lífsbaráttu og mótlæti voru
þau glöð og þakklát fyrir þá gæfu
sem þau fengu að njóta og ham-
ingju sem þeim saman tókst að
varðveita í löngu hjónabandi. Það
hefur oft verið haft við orð, að það
sé mikill gæfu galdur, gleði að
spinna úr sorg og tárum. Sveiney
fór svo sannarlega ekki varhluta
af mótlæti í lífinu, en hún tók því
af æðruleysi og trúarrvissu og gerði
eins og henni var unnt lífið, sér og
sínum bærilegra og bjartara á þeim
tíma sem í hönd fór og fyrir framtíð-
ina.
Þessi fátæklegu kveðjuorð eiga
ekki að vera nein æfisaga og ættir
hennar ekki raktar hér, það gera
aðrir mér færari. Þetta er aðeins
lítill vottur þakklætis fyrir sam-
fylgdina og aliar ánægjustundir
sem við áttum saman. Það var gott
að koma á heimili hennar. Þar höfðu
listrænar hendur skapað mörg og
fögur myndverk, bæði saumuð og
máluð fyrir utan ótal margt annað
sem hún gerði til að fegra heimilið,
enda var heimilið og garðurinn sá
unaðsreitur sem henni var hjart-
fólgnastur á meðan hún gat notið
hans.
Á seinni árum eftir að Sveiney
flutti burt og kom að Hrafnistu í
Hafnarfirði hefur ferðum fækkað á
hennar fund, en þó af og til. Síðast
í sumar þegar við hjónin heimsótt-
um hana, var hún sem fyrr fljót
að dúka borð og bera fram kaffi,
það var einstaklega ánægjuleg
stund sem gott er að minnast.
Ég þakka Sveineyju fyrir góða
samfylgd og votta aðstandendum
einlæga samúð.
Guðrún Jóhannsdóttir
Amma okkar, Sveiney Guð-
mundsdóttir, lést að Hrafnistu 5.
júlí sl., 85 ára gömul. Okkur syst-
urnar langar að minnast hennar í
fáeinum orðum.
Amma var fædd í Keflavík, elst
af 7 systkinum. Þar af ein alsystir,
Dagbjört, sem enn lifir. Faðir þeirra
var Guðmundur Guðmundsson, sjó-
maður frá Grímsstöðum í Landeyj-
um og lést hann af slysforum þegar
amma var eins árs. Móðir hennar
var Anna Sigríður Sveinsdóttir,
ættuð frá Stóra-Klofa í Landsveit.
Hún gekk með yngri dótturina þeg-
ar maður hennar féll frá og varð
hún að koma ungum dætmm sínum
fyrir til að geta séð þeim farborða.
Yngri dóttirin fór til óskylds fólks
Á Miðnesinu, en amma ólst upp hjá
móðurafa sínum, Sveini Helgasyni
og móðursystur. Langamma átti
síðar 5 börn með seinni manni sín-
um, en missti tvö þeirra ung úr
barnaveiki og síðar þegar spænska
veikin kom árið 1918 lést lang-
amma og hin þijú börnin. Er enginn
vafí að þessi byijun í lífinu hefur
haft djúp áhrif á ömmu. Hún átti
þó gott skjól hjá afa sínum, sem
hún kallaði alla tíð pabba. Guðrún
frænka hennar sá um heimilið eftir
að móðir hennar dó og ólst amma
þar upp ásamt tveimur bræðrum
Guðrúnar, Jóni og Helga. Þau
bjuggu í litlu timburhúsi í Keflavík,
tveimur herbergjum og litlu eldhúsi
sem hitað var með kolaofni. Amma
minntist þess oft, þegar hún þurfti
að fara gangandi eftir mjólk út í
Njarðvík, en þá voru engar kýr í
Keflavík. Fátæktin var mikil á þess-
um árum og þuftu menn snemma
að fara að bjarga sér sjálfir. Fór
amma í vist strax daginn eftir að
hún fermdist, en hafði áður verið í
vist að sumarlagi, ýmist unnið við
að vaska fisk eða við heyskap.
Skólaganga ömmu var stutt, u.þ.b.
eitt og hálft ár, en þegar spænska
veikin gekk yfir var skólum lokað.
Sem unglingur var amma ýmist í
kaupavinnu á sumrin austur í Land-
sveit eða sem vertíðarstúlka á ve-
turna í Keflavík. Það gafst því lítill
eða enginn tímri fyrir frístundir, en
þó sagði amma, að þegar hún var
um fermingu hafi afi hennar lesið
húslestur á kvöldin og móðursystk-
inin og hún sungið passíusálmana
og þá hafi fólk oft staðið fýrir utan
og hlustað á sönginn.
Amma fluttist svo til Reykjavíkur
þegar hún var 18 ára í von um
betri og léttari vinnu. Hóf hún nám
í klæðskeraiðn en varð að gefast
upp þar sem hún gat ekki fram-
fleytt sér af lærlingslaununum. Tók
hún þá aftur við að vaska og þurrka
físk.
Árið 1929 giftist amma svo afa
okkar, Þorsteini Loftssyni, leigubíl-
stjóra, en hann var ættaður frá
Neðra-Seli í Landsveit. Afi og
amma bjuggu lengi í Þingholtunum
en þó lengst á Þórsgötunni og þar
ólust börnin þeirra þijú upp. Þau
eru: Sveinn Þórir, fæddur 1929,
kvæntur Hjördísi Einarsdóttur;
móðir okkar Sólveig, fædd 1931,
maður hennar var Sverrir Jónsson,
sem lést 1966; og Ólafur Eysteinn,
en kona hans er Guðrún Björgvins-
dóttir. Ólafur var áður kvæntur
Hólmfríði Björnsdóttur. Barnabörn-
t
Eiginkona mín,
ÞURÍÐUR SVANHILDUR JÓHANNESDÓTTIR,
Flúðaseli 84,
sem andaðist í Landspítalanum 2. ágúst sl., verður jarðsungin
frá Fossvogskirkju fimmtudaginn 15. ágúst kl. 13.30.
Þeir, sem vildu minnast hennar, vinsamlegast láti Krabbameins-
félagið njóta þess.
Þórarinn Elis Jónsson,
börn, téngdabörn, barnabörn
og aðrir vandamenn.
t
Eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma
okkar,
ÁSDÍS (SÍSÍ) KRISTINSDÓTTIR,
Hamraborg 26,
Kópavogi,
sem lést þann 7. ágúst sl., verður jarðsungin frá Kópavogskirkju
fimmtudaginn 15. ágúst 1991 kl. 13.30.
Árni Jóhannesson,
* , María H. Guðmundsdóttir,
Karl Árnason, Ólöf P. Hraunfjörð,
Kristín E. Árnadóttir, Sigurður Benediktsson,
Birna Árnadóttir, Steingri'mur H. Steingrimsson,
Soffía I. Árnadóttir, Sigurður Sigurbergsson,
Anna Árnadóttir, Torfi Sigurðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Eiginmaður minn, stjúpfaðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐNI BJARNASON
frá Flatey á Breiðafirði,
Hverfisgötu 28,
Hafnarfirði,
er lést á Sólvangi 7. ágúst sl., verður jarðsunginn frá Hafnarfjarð-
arkirkju fimmtudaginn 15. ágúst kl. 15.00.
Sigurunn Konráðsdóttir,
Svana R. Guðmundsdóttir,
Guðmundur Eynir Guðmundsson,
Gunnar Ingi Guðmundsson,
Þórir Konráð Guðmundsson,
Hafsteinn Már Guðmundsson,
tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
t
Eginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi og langafi,
SIGURJÓN ELÍASSON,
andaðist á Droplaugarstöðum 28. júlí sl.
Jarðarförin hefur farið fram i kyrrþey.
Þökkum starfsfólki á Droplaugarstöðum góða umönnun.
Valdís Guðmundsdóttir,
Jón Þórarinn Sigurjónsson, Pálína Þórunn Magnúsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
SIGRÍÐUR LILJA GUÐLAUGSDÓTTIR,
Hringbraut 73,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Fossvogskapellu fimmtudaginn 15. ágúst
kl. 15.00.
Fróði Brinks Pálsson,
Eðvarð Þór Jónsson, Sigrún Simonardóttir,
Páll Fróðason, Ása Karlsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Bróðir minn,
SVEINN ERASMUSSON
frá Háu-Kotey,
Meðallandi,
lést í Sjúkrahúsi Selfoss 12. þessa mánaðar.
Jarðarförin auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Gísli Erasmusson.
t
Hjartans þakkir til allra, sem sýndu okkur hlýhug og samúð við
andlát og útför eiginmanns míns, föður okkar og afa,
GUNNLAUGS KRISTJÁNSSONAR,
Kaplaskjólsvegi 67.
Hallgerður Sigurgeirsdóttir,
Jón Bragi Gunnlaugsson, Björgvin Gunnlaugsson,
Heiða Dögg Jónsdóttir.
in urðu níu og barnabarnabörnin
orðin sautján að tölu.
í kringum 1955 byggðu afi og
amma sér hús í Heiðargerði 17, og
þar var heimili þeirra þar til afi dó
5. júlí 1976, en amma flutti að
Hrafnistu í Hafnarfirði árið 1987.
Ur Heiðargerðinu eigum við barna-
börnin margar góðar minningar um
ömmu og afa. Leið varla úr helgi
að ekki væri komið við, eða þau
heimsótti í sumarbústaðinn við
Rauðavatn þegar við vorum yngri.
Hápunktur hverra jóla var fjöl-
skyldusamkoman á jóladag hjá afa
og ömmu. Þá var farið í alls kyns
leiki og sungið og dansað undir
dyggri handleiðslu Eyju „litlu“,
Laufeyjar Hallgrímsdóttur, en hún
hafði ung að árum komið í vist hjá
ömmu og afa og var sem eitt af
börnum þeirra. Lifa þessir jóladagar
enn í minningunni og hefur verið
erfitt að endurtaka þá stemmningu
sem þar var, þrátt fyrir góðan
ásetning. Eru meira að segja enn
til upptökur frá jóladegi, þar sem
allir fjölskyldulmeðlimir sungu hver
sitt lag, hver með sínu nefí, allt frá
smábömum upp til afa og ömmu.
Afí og amma voru samrýnd með
eindæmum þótt þau væru ólík, afi
ljúflyndur og geðgóður en amma
skapméiri. Þau höfðu yndi af ferða-
lögum og voru m.a. með þeim fýrstu
sem ferðuðust erlendis eftir stríð
með með sinn eigin bíl. ÞarU voru
bæði miklir búmenn og höfðu unun
af að draga björg í bú og nostra
við heimili sitt. Við brosum stundum
út í annað munnvikið þegar við
minnumst stóru frystikistunnar
hans afa, sem alltaf var full af
mat. Má segja að æska þeirra og
uppvöxtur hafí valdið því að þau
vildu láta sig ekki skorta neitt.
Amma var listfeng kona og mik-
il smekkmanneskja og liggja eftir
hana margir fallegir munir, þ. á m.
myndir sem hún málaði á yngri
árum. Þau létu sér mjög annt um
bömin sín og voru þeim. styrkur
þegar erfíðleikar bjátuðu á. Þessu
kynntumst við systurnar vel þegar
móðir okkar, þeirra einkadóttir,
missti heilsuna, þá orðin ekkja.
Voru þau vakin og sofin yfir vel-
ferð okkar.
Þegar afi lést árið 1976 var það
ömmu mikið áfall og átti hún lengi
vel erfitt með að sætta sig við ein-
veruna. Segja má að hún hafi þurft,
eins og margar konur af hennar
kynslóð, að læra að takast á við
lífið ein og óstudd. Þá dreif hún sig
í félagsstarf aldraðra, til að „hjálpa
gamla fólkinu“ eins og hún sagði,
sjálf komin yfir sjötugt og aðstoð-
aði við föndurstarf og annað. Amma
var stórglæsileg kona og bar aldur-
inn vel. Var því ekki að furða þótt
hún eignaðist fieiri samferðarfé-
laga. Þeir urðu þrír áður en ævi
hennar lauk: Jón Sigurðsson sem
lést árið 1984; Guðmundur Hannes-
son en þau amma fluttu saman að
Hrafnistu og bjuggu saman fram
til ársins 1989 er hann lést; Regin-
baldur Vilhjálmsson var hennar síð-
asti félagi. Nutu þau stuðnings
hvort af öðru og var hann henni
ákaflega góður síðustu ævidaga
ömmu. Á hann skildar miklar þakk-
ir fyrir.
Það má segja margt um hana
ömmu. Oft gat hún verið ströng og
tannhvöss og talað beint úr pokan-
um, eins og hún sjálf orðaði það.
En alltaf var henni fýrirgefið, enda
stutt í glaðværðina og hressileik-
ann. Hin síðari ár hefur okkur systr-
unum orðið ljóst, hversu mikil stoð
og stytta hún var í raun okkur og
mömmu þrátt fyrir háan aldur. Það
var alltaf svo sjálfsagt að hafa hana
einhvers staðar nálægt, tilbúna til
að aðstoða eða vera hjá mömmu
þegar þurfti. Hin síðustu ár var hún
þó orðin þreytt og ekki til mikilla
stórræða, en alltaf var sama um-
hyggjan fyrir hendi og gagnkvæmt
frá mömmu, en þær mæðgurnar
hringdust á daglega, enda löng veg-
alengd á milli.
Þegar við kveðjum hana ömmu
okkar, leitar ein minning sérstak-
lega á. Það er minningin um opinn
og hlýjan faðminn sem tók á móti
okkur í Heiðargerðinu og stóran
rembingskoss sem alltaf fylgdi með.
Blessuð sé minning ömmu.
Olga, Kristín, Þórhildur
og Sveiney.