Morgunblaðið - 22.09.1991, Qupperneq 23

MÓÍtÖUNBLAÐIÐ MINNINGAlt ÖUNNUDAGUR 22. SÉPTEMBER 1991
þegar hún giftist eftirlifandi eigin-
manni sínum, Áma Þór Jónssyni,
þann 30. júní 1951. Samheldni
þeirra hjóna og kærleikur þeirra í
millum var einstakur og af því að
öll litum við upp til þeirra, er okkur
nær að halda að með elsku sinni
og vináttu hafi þau í raun bætt öll
hjónabönd í Kolbeins-fjölskyldunni.
Segja má að þau hjón hafi ekki
einasta gefið okkur mikið, því þau
gáfu þjóðfélaginu 6 myndarlega og
góða þjóðfélagsþegna. Öll börn
þeirra hjóna hafa verið þeim til
mikils sóma og hafa nú öll lokið
langskólanámi og eru því vel í stakk
búin tii að takast á við lífið.
Barnabörnin eru orðin 13, auga-
steinar ömmu sinnar og mikið
hlakkaði hún til að fylgjast með
vexti og þroska þeirra. Við trúum
því að þótt hún sé ekki lengur á
meðal okkar, þá fylgist hún með
okkur og það sefar sárustu sorgina
að trúa staðfastlega. Já, það er trú
okkar og vissa að ævistarf hennar
hafi skilað þjóðfélaginu miklu.
í langri sjúkdómsbaráttu hennar
sýndi og sannaði Árni, að kærleik-
urinn og ástin til sinnar heittelsk-
uðu eiginkonu yfirsteig á stundum
alla þjáningu og oft töldum við
Árna allt að því framkvæma krafta-
verk. Umhyggja hans og frábær
hjúkrun helsjúkri eiginkonu mun
aldrei líða okkur úr minni. Nú skulu
honum færðar innilegar þakkir fyr-
ir allt það góða, sem hann gerði
fyrir elsku systir.
Minningar liðinna ára líða um
hugann, ljúfar, góðar og fagrar sem
eru okkur hjónum svo kærar, að
ekki er hægt að deila þeim með
öðrum. Minningar sem við munum
ylja okkur við nú þegar Hanna er
horfin okkur, yfir móðuna miklu.
Haustlitir færast yfir móður jörð,
blöð falla af greinum sínum, náttúr-
an sefur uns sól hækkar á lofti, og
það er haust í okkar sinni, en trúin
á algóðan Guð veitir okkur blessun
og við vitum að einnig í hugum
okkar mun hækkandi sól færa nán-
ustu ættingjum hennar Hönnu yl
og deyfa sárustu sorgina, sem nú
ríkir með okkur öllum.
Megi algóður Guð gefa Árna og
bömunum þeirra líkn í þeirra miklu
sorg, gefa þeim sólina aftur þótt
nú hafi dregið ský fyrir sólu. Bless-
uð sé minning góðrar konu.
Kata og Maggi
Þegar vindar haustsins feyktu
burt laufi tijánna, þá kom kallið
hjá Jóhönnu Kolbeins. Hún sem
hafði barist svo hetjulega við þann
vágest sem þó að lokum bar hana
ofurliði.
Jóhanna var félagsvera og naut
Minning:
Fæddur 8. september 1945
Dáinn 16. september 1991
Þórhallur Már eöa Tóti eins og
hann var gjarnan kallaður var
fæddur á Akranesi og ólst hann þar
upp. Móðir hans er Sigríður Sig-
mundsdóttir. Kynni okkar Tóta hóf-
ust 1969 er leiðir okkar lágu saman
í prentsmiðjunni Gutenberg.
Lífið var ekki alltaf dans á rósum
hjá honum frekar en öðru fólki.
Mér segir svo hugur að oft hafi
hann staðið með vindinn í fangið
þó svo að alltaf hafi hann getað
leitað skjóls ef hann vildi. En vind-
inn lægði.
Hann kvæntist Hafdísi Ágústs-
dóttur og eignuðust þau saman
þrjú börn. Þau slitu samvistir. Áður
hafði hann átt tvö börn. Hann veitti
börnunum sínum mikla hlýju, enda
hændust þau mjög að honum.
Tóti var einn af þeim mönnum
sem ekki var að trana sér fram.
Hann var hæglátur og vildi fá að
vera út af fyrir sig. Er verið var
að ræða um hin ýmsu mál á vinnu-
sín vel með fjölskyldu sinni og vin-
um. Hún rækti frændsemina mun
betur en gerist og gengur hjá fólki.
Hún bauð og henni var boðið, enda
kátt á hjalla þar sem hún var.
Heimili þeirra hjóna bar vott um
það hversu snyrtileg og háttvís hún
var. Allt í röð og reglu og aldrei
kastað til höndum, hvort sem var
við eldamennsku, hannyrðir eða
annað.
Aldrei heyrði ég Jóhönnu blóta
eða hallmæla nokkrum manni, enda
búin þeim bestu mannkostum, að
vera heiðarleg í hvívetna. Þetta
fundu börnin og hændust þau mjög
að henni, svo og hún að þeim.
Enginn hefur j'eynst Jóhönnu
betur en eiginmaður hennar Árni
Þór, sem af öllum mætti hjálpaði
henni og studdi hana í baráttunni
við sinn sjúkdóm.
Ég bið góðan Guð að geyma Jó-
hönnu og styrkja Árna Þór og hans
fjölskyldu á þessari sorgarstundu.
Magnús Halldórsson
Mig langar í örfáum orðum að
minnast ástkærrar frænku minnar
og föðursystur, Jóhönnu Kolbeins.
Jóhanna, eins og ég kallaði hana
yfirleitt, var mikil sómakona. Hlýj-
an sem umlauk hana birtist öllum.
Hún átti sjálf stóran barnahóp en
samt var nóg rúm fyrir okkur öll
hin. Börnin voru henni allt. Hún
lifði fyrir börnin sín og nú á seinni
árum barnabörnin.
Áhugamál Jóhönnu voru marg-
vísleg. Hannyrðirnar áttu þó stóran
þátt í lífi hennar, peysur sem barna-
börnin og fleiri skarta í dag, bera
vott um fallegt handbragð hennar.
Mér eru minnisstæðar ferðirnar
mínar á hjólinu úr Vesturbænum
og upp á Fjölló. Eftir skóla hjólaði
ég af stað og alltaf lumaði Jóhanna
á einhveiju góðgæti handa táp-
miklu unga fólkinu. Oft var þéttset-
ið við borðstofuborðið og vorum við
mörg sem fengum notið hlýju og
væntumþykju þessarar mætu konu.
Minningarnar hrannast upp. Ein
er þó sagán sem stendur upp úr.
Jóhanna sagði mér hana sjálf og
hafði alltaf gaman af að endurtaka
hana og minna mig á. Þegar ég lítil
stúlka kom í pössun snemma á
morgnana, dragandi bangsann
minn á eyranu. Ég skreið syfjuð
og stúrin upp í rúm þeirra hjóna
og kúrði mig. Jóhanna vorkenndi
bangsanum mínum, meðferðinni á
iitla „barninu“ mínu. Svona var
hún, hafði nóg pláss í hjarta sínu
íýrir okkur öll.
Minningamar eru óteljandi og
söknuðurinn sár en minningin um
Jóhönnu lifir í hugum okkar sem
þekktum hana.
Ragnheiður Þóra
staðnum virti hann hinar ýmsu
skoðanir annarra, án þess þó að
vera alltaf sammála. Oft urðu um-
ræður svo heitar að farið var yfir
strikið og átti hann þar sinn hlut
að máli, enda voru allir hlutir nefnd-
ir réttum nöfnum. Það kom fyrir
að hann setti menn út af „sakra-
mentinu" í einhvern tíma, en alltaf
kom hann aftur og sagði: „Erum
við ekki vinir.“ Hann vildi engum
illt.
Það eru margar og góðar minn-
ingar frá þeim tímum er hann spil-
aði á gítarinn sinn og söng. Toppur-
inn var á árshátíðum er lagið var
tekið með hljómsveitinni og jakkan-
um sveiflað aftur á bak. Þar var
hann á heimavelli.
í sínum veikindum stundaði hann
vinnu meðan heilsa og kraftar
leyfðu eða þar til í apríl sl. Hann
var vel studdur af unnustu sinni,
Sigrúnu Elfu, sem vakti yfir hveiju
fótmáli hans, nótt sem dag, uns
yfir lauk.
Tóta er sárt saknað af vinnufé-
lögum. Hann var einn af þeim
Vertu hjá mér, halla tekur degi,
Herra, myrkrið kemur, dylst mér eigi.
Þegar enga hjálp er hér að fá,
hjálparlausra líknin, vert mér hjá.
(Stefán Thor.)
Mig langar að minnast mágkonu
minnar, Jóhönnu Kolbeins, er lést
að heimili sínu 14. þ.m.
Jóhanna var fædd í Reykjavík
24. febrúar 1930, dóttir hjónanna
Hildar og Þorvaldar Kolbeins prent-
ara, en þau eru bæði látin.
Hanna, en það var hún kölluð,
var elst tíu barna þeirra og kom
þess vegna oft í hennar hlut að
veita hjálp við heimilisstörfin. Er
hefðbundinni skólagöngu lauk hóf
hún störf á Hressingarskálanum.
Hanna giftist Árna Þór Jónssyni
póstfulltrúa 30. júní 1951 og var
hjónaband þeirra ástríkt og gott.
Þau eignuðust sex börn. Börn þeirra
eru Björg, kennari, gift Vernharði
Gunnarssyni; Jón Stefán, skrif-
stofumaður, kvæntur Ingibjörgu
A. Hjálmarsdóttir, hjúkrunarfræð-
ingi; Hildur, kennari, gift Magnúsi
Halldórssyni, húsgagnasmið; Þor-
valdur Kolbeins, byggingaverk-
fræðingur, kvæntur Guðfinnu
Emmu Sveinsdóttur, kennara;
Sveinn Víkingur, rafmagnsverk-
fræðingur, kvæntur Lilju Sigrúnu
Jónsdóttur, lækni; Sigrún, hjúkr-
unarfræðingur, sambýlismaður
Einar Haraldsson, lyfjafræðingur.
Barnabörnin eru þrettán.
Margar voru ánægjustundjrnar á
fallega heimili Hönnu og Árna á
Fjölnisvegi 13 og síðaf í Miðleiti
7. Þar hafa þau búið síðan um ára-
mót 1985. Fínlegur smekkur henn-
ar, góðvild, glaðværð og umhyggja
fyrir gestum og heimilisfólki var í
öndvegi. Fáa þekki ég er ræktuðu
frændgarð sinn eins vel og Hanna
gerði. Hún sá um að fjölskyldan
kæmi saman á hátíðardögum og
var þá glatt á hjalla enda fjölskyld-
an stór.
Hanna háði harða baráttu við
krabbamein en missti aldrei móð-
inn. Hún var auðvitað ósátt við
þessi örlög sín en hún barðist uns
yfir lauk.
Ég minnist þess með virðingu
hvaða æðruleysi hún sýndi óg
þakka fyrir að hafa fengið að deila
með henni þessum tíma. Það voru
margar útréttar hendur til hjálpar
þegar byrðin var sem þyngst. Þar
voru hendur lækna, hjúkrunarfræð-
inga, eiginmanns, barna og systk-
ina hennar er gerðu allt til að veita
henni lið. Hér vil ég sérstaklega
minnast á líknarhendur Heima-
hjúkrunar. Það starf er til fyrir-
myndar.
Bænin um betri líðan og iengri
frest fyrir Hönnu mágkonu. Við
vorum bænheyrð en á annan hátt
mönnum sem var „typa“. Minningin
um góðan dreng og einlægan dreng
geymum við í huga okkar.
Jón Hermannsson
Þegar farið er um Suðurgötuna
á Akranesi er ekki hjá því komist
að líta húsið nr. 108 þar sem það
stendur í skjóli rykháfsins mikla. í
þessu húsi bjuggu sæmdarhjónin
Elísabet og Þórhallur bæjarfógeti
um langan aldur og í þessu húsi, í
kærleiksríku skjóli þeirra, ólst upp
skólabróðir og æskuvinur okkar,
Þórhallur Már, sem lést mánudag-
inn 16. september eftir harða bar-
áttu við illvígan sjúkdóm. Það var
í þessu húsi sem ungur drengur
uppgötvaði snemma leyndardóma
bókaskápanna í stofunni, að ekki
sé minnst á ritsöfnin í kvistherbergi
frænda, Basil fursta, Manninn með
stálhnefana, Tarzan og fleiri. Það
var líka í þessu húsi sem sami
drengur sló fyrstu R & B hljómana
á píanóið, syngjandi Long Tall Sally
og Tuttu Frutti hástöfum með undr-
andi og hrifna félaga allt um kring.
Stundum var barið að dyrum og
amma eða þá afi, í fógetavestinu
með gylltu hnöppunum, gægðist inn
og bað nafna sinn að fara mýkri
höndum um hljóðfærið og endilega
hætta þessum • hottintottasöng.
Líklega óraði bæjarfógetann ekki
fyrir að nokkrum árum seinna yrði
en eigingirni okkar óskaði. Hennar
beið annað verkefni. Guð ræður og
við lútum því í einlægni.
Ég byijaði minningarbrot mín
með sálmaversi. Ég enda þau með
versi úr sama sálmi, því mér finnst
það eiga svo vel við þessa elskulegu
konu sem hér er kvödd að sinni.
Með þér geðrór mæti ég hveiju fári,
með þér verður sæla í hveiju tári.
Skeyti dauðans skelfist ég ei þá.
Skjöldur minn, ó, Jesú, vert mér hjá.
Guð varðveiti hana og styrki eig-
inmann hennar og ástvini.
Rósa Þorláksdóttir
Enn hefur dauðinn höggvið stórt
skarð í fjölskylduhóp okkar og ger-
ist nú skammt stórra högga á milli.
Nú féll í valinn sómakonan Jóhanna
Kolbeins, sem varð að lúta í lægra
haldi fyrir þeim illvíga og mann-
skæða sjúkdómi sem herjar svo
mjög á fólk og fáir sleppa lífs úr
þeim hildarleik. Jóhönnu er nú sárt
saknað af þeim öllum sem til henn-
at' þekktu, en sérstaklega þeim sem
næst henni stóðu.
Jóhanna fæddist í Reykjavík og
ólst þar upp lengst af í Meðalholti
19 hjá foreldrum sínum, Hildi Þor-
steinsdóttur og Þorvaldi Kolbeins,
prentara. Hún var elst 10 systkina
og má geta nærri að gæsla yngri
systkina tnuni hafa lent að miklu
leyti á hennar herðum enda kom
fljótt í ljós hvað í hana var spunnið.
Ung að árum kynntist hún móð-
urbróður mínum, Árna Þór Jóns-
syni, póstvarðstjóra í Reykjavík.
Felldu þau fljótt hugi saman og
gengu í hjónaband þann 30. júní
1951 og hófu þau búskap á Fjölnis-
vegi 13 og bjuggu þar á meðan þau
voru að koma upp börnum sínum,
sem voru 6 talsins og komust þau
öll vel til manns enda myndarleg
og mannvænleg í alla staði. Jó-
hanna varð fljótt dugandi húsmóð-
ir, en þó heimilið væri jafnan stórt
og gestagangur mikill var eins og
hún hefði ekki svo mikið að gera
svo vel vannst henni allt sem hún
þurfti að gera. Á heimilinu -var líka
faðir Árna, Jón Stefánsson, þá orð-
inn aldraður, og var mjög natinn
við að líta eftir ungu börnunum,
en Jóhanna lét sér mjög annt um
hann. Hann dvaldi á heimili sonar
síns og tengdadóttur á meðan hann
lifði og andaðist þar aldraður.
Börn Jóhönnu og Árna eru þessi:
Björg kennari, fædd 28. nóvember
1951. Hún er gift Vernharði Gunn-
arssyni kennara og garðyrkjumanni
og eiga þau eitt barn; Jón Stefán
fulltrúi, fæddur 31. mars 1953,
kvæntur Ingibjörgu H. Hjálmars-
dóttur hjúkrunarfræðingi og eiga
þau þijú börn; Hildur kennari, fædd
21. júní. 1954, gift Magnúsi Hall-
þessi sami drengur söngvari og
gítarleikari í vinsælli hljómsveit.
Þannig tengist allt í minning-
unni, Þórhallur, bækurnar, píanóið
og ástríki fósturforeldrana. Brátt
eru liðin 30 ár síðan leiðir okkar
skólasystkinanna í Gagnfræðaskóla
Akraness skildu eftir gagnfræða-
próf vorið 1962. En þegar við minn-
umst skóladaganna mun Þórhallur
örugglega koma fram í huga okk-
ar, ekki vegna þess að hann fer
fyrstur okkar ferðina miklu, heldur
vegna þess sem hann var, ljúfut'
ÞórhallurM. Sig-
mundsson prentari
_____________________________23
dórssyni húsgagnasmið og eiga þau
þijú börn; Þorvaldur Kolbeins verk-
fræðingur, fæddur 4. júlí 1958,
kvæntur Guðfinnu Emmu Sveins-
dóttur kennara og eiga þau tvö
börn; Sveinn Víkingur verkfræðing-
ur, fæddur 10. október 1959,
kvæntur Lilju Sigrúnu Jónsdóttur
lækni og eiga þau tvö börn; Sigrún
hjúkrunarfræðingur, fædd 24. ág-
úst 1964, gift Einari Birgi Haralds-
syni lyfjafræðingi og eiga þau tvö
börn.
Böm Jóhönnu og Árna voru
þannig sex talsins og barnabörnin
orðin þrettán og áttu þau alltaf
athvarf hjá ömmu og afa, þannig
að það er ekki lítið ævistarf sem
liggur eftir þessa konu sem fellur
í valinn aðeins 61 árs að aldri. Auk
þess voru fjölskyldur stórar á báða
bóga og oft tilefni til gestaboðs hjá
Jóhönnu og Árna og var þá vel tek-
ið á móti öllum.
Við hjónin áttum því láni að
fagna að halda góðum vinskap við
þau hjón alla tíð og voru það góð
kynni, bæði heimsóknir á báða bóga
og sérstakiega eru minnisstæðar
sólarlandaferðir sem við fórum
saman í mörg ár. Það mun hafa
verið á árinu 1982 að í ljós kom
að Jóhanna var orðin sjúk af þeim
illkynja sjúkdómi sem að lokum dró
hana til dauða. Fóru þau hjónin þá
að líta eftir húsnæði sem mundi
henta þeim betur í langvinnum veik-
indum og í janúar 1985 fluttu þau
í Miðleiti 7, en þá var Jóhanna
búin að liggja og gangast undir
aðgerðir á Borgarspítalanum. Hún
lá marg oft á Borgarspítalanum
eftir það og naut umhyggju lækna
og starfsfólks spítalans alveg til
hins síðasta og í banalegunni heima
sl. ár naut hún sérstakrar aðhlynn-
ingar heimahjúkrunar og gerði
þetta allt henni kleift að geta dval-
ist heima til liinstú stundar og var
hún mjög þakklát fyrir það. Það
var lfka aðdáunarvert að sjá hve
mikla umhyggju Árni Þór og börnin
sýndu henni í banalegunni.' Allf'
þetta m.a. gerði henni unnt að dvelj-
ast heima til hinstu stundar og
andaðist hún umvafin ástúð fjöl-
skyldunnar aðfaranótt 14. septem-
ber sl. Jóhanna var glæsileg kona,
kát og léttlynd, lagði alltaf gott til
mála og var vinsæl af öllum sem
til þekktu. Hún var ákaflega natin
við börn, sem hændust að henni.
Er nú skarð fyrir skildi hjá mörg-
um. Við Guðrún sendum Árna Þór
og börnunum innilegar samúðar-
kveðjur og biðjum algóðan Guð að
styðja. þau og styrkja á þessum
erfiðu tímum.
Jóhanna verður jarðsett frá Foss-
vogskirkju mánudaginn 23. sept-
ember kl. 15.00.
Stefán Bogason
og oft barnslega einlægur og hrekk-
laus. Hann var góðum gáfum gædd-
ur, átti auðvelt með nám, sér í lagi
tungumál, en skorti sjálfsagt metn-
að til að afreka á því sviði. Hann
var sílesandi bækur um alla skap-
aða hluti og þessvegna oft dálítið
seinn fyrir á morgnana. Fljótlega
eftir gagnfræðapróf hélt hann til
Þýskalands og hóf nám í ljósmynd-
un og þar gerðist hann líka söngv-
ari í R & B hljómsveit sem leiddi
til þess að við heimkomuna nokkr-
um árum síðar gekk hann til liðs
við hijómsveitina Tóna,' þar sem
Chuck Berry og hans líkar voru í
hávegum hafðir.
Þórhallur bjó í Reykjavík og þar
lærði hann prentiðn eins og bóka-
manni sæmdi. Þar fæddust börnin
hans og þar lifði hann ástir, ham-
ingju og sorgir.
Við hittumst sjaldan gömlu, fé-
lagarnir, en þeir fáu fundir og stöku
heimsóknir eru því minnisstæðari.
Á fimm ára fresti frá því gagn-
fræðaskóia lauk hafa skólasystkinin
hist og þar mætti Þórhallur ævin-
lega glaður og hress. Þá fór hamrí
oft á kostum þegar hann lék og
söng gömlu uppáhaldslögin. Þótt
Þórhallur væri glaðvær að eðlisfari,
var hann jafnframt dulur, sífellt
leitandi svara um lífið og tilveruna.
Við vottum öllum aðstandendum '
hans samúð á sorgarstundu. Megi
minningin um góðan dreng lifa.
Fyrir hönd skólasystkina í GSA,
Jón Trausti Hervarsson