Morgunblaðið - 20.11.1991, Page 32

32
MORGUNgLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 20. NÓVEMBER 1991
#
B1ACK&
R®
s
ÖFLUGAR OG
ENDINGARGÓÐAR
HANDRYKSUGUR
BUCKG.DECKER
handryksugur.
Fást í öllum helstu raftækja-
verslunum og stórmörkuðum.
SBRBAR
SKEIFAN 8 - SÍMI812660
Sólveig Lúðvíks-
dóttir - Minning
Fædd 1. júlí 1905
Dáin 9. nóvember 1991
í dag, 20. nóvember, verður gerð
frá Fossvogskirkju jarðarför tengd-
amóður minnar Sólveigar Lúðvíks-
dóttur.
Sólveig var fædd á Húsavík þann
1. júlí 1905. Foreldrar hennar voru
Lúðvík Friðriksson frá Hléskógum
í Höfðahverfi og Guðfmna Jónsdótt-
ir kona hans, frá Reykjahlíð í Mý-
vatnssveit. Þau eignuðust fjórar
dætur; Huldu, Þórunni, Sólveigu og
Jenný. Yngsta dóttirin, Jenný, lifir
ein þeirra systra.
í byrjun þessarar aldar var ekki
ríkidæmi fyrir að fara hjá alþýðu-
fólki. Við fimm ára aldur fór Sól-
veig úr foreldrahúsum að Ytri-
Neslöndum í Mývatnssveit. Þar
gekk henni í móðurstað um tíma
sæmdarkonan Halldóra Stefáns-
dóttir. Sólveig dvaldi á þessum frið-
sæla stað til níu ára aldurs. Að
bemskuárum liðnum átti Mývatns-
svéit ávallt hug hennar, þótt hún
byggi lengst ævinnar á öðrum stöð-
um. Hér kom fleira til, í Reykjahlíð
búa og höfðu búið ættingjar hennar
um langan aldur.
Frá þessum unaðsreit í Mývatns-
sveit fór Sólveig til foreldra sinna,
sem þá voru flutt til Akureyrar og
dvaldi hún þar unglingsárin. Frá
Akureyri lá leiðin í Kvennaskólann
á Blönduósi og þaðan til Reykjavík-
ur. Sumarlangt vann hún á búi
Thors Jensens á Korpúlfsstöðum,
en þar kynntist hún Siguijóni
Danivalssyni. Þau kynni leiddu til
hjúskapar og bjuggu þau lengst af
í Reykjavík og um skeið í Kópavogi.
Siguijón var ættaður úr Skaga-
firði, búfræðingur að mennt. Hann
stofnaði með öðrum Bifreiðastöð
íslands og rak um árabil. Siguijón
starfaði lengi hjá Ferðaskrifstofu
ríkisins og síðar framkvæmdastjóri
Náttúrulækningafélags íslands í
Hveragerði. Siguijón var mikill
hugsjóna- og framkvæmdamaður.
Árshátíðir
og
mannfagnaðir
HðTEI. 18 <ÐM
S. 11440
HITACHI
SLÍPIROKKAR
•125-180 mm«
• 5 gerðir •
• Léttir - Sterkir •
• Rofar vel staðseftir •
•Verðfró 12.880.-*

VÖLUSTEINNhf
Faxofen 14, Simi 679505
Umboðsmenn um allt land.
Þeim hjónum varð tveggja barna
auðið, Erlu, sem gift er undirrituð-
um, og Erni. Öm lést af slysförum
á fjórða ári. Sólveig og Siguijón
bjuggu í farsælu hjónabandi í um
þijátíu ár eða þar til Siguijón lést
árið 1958.
Á fyrstu hjúskaparárum þeirra
Sólveigar og Siguijóns bjó Þóra,
þá barn að aldri, systurdóttir Sól-
veigar, hjá þeim hjónum um tíma.
Ætíð síðan hefur verið afar kært
með þeim frænkum og hefur Þóra
hlúð að Sólveigu, sem besta dóttir.
Á árum síðari heimsstyijaldarinnar
bjuggu þær systur, Sólveig og
Jenný og fjölskyldur þeirra, undir
sama þaki. Með þeim systrum og
venzlafólki þeirra hefur ætíð verið
náin vinátta.
Fyrir um fjörutíu ámm bar fund-
um okkar Sólveigar fyrst saman,
er ég fékk augastað á Erlu dóttur
hennar. Mér virtist í fýrstu þessi
friðarspillir henni lítt að skapi, þar
sem einkadóttirin átti í hlut. Ég
þekkti þá ekki hlédrægni hennar
né lund. Þetta viðmót átti eftir að
breytast og höfum við Solla, eins
og hún var kölluð af vinum, búið í
nábýli um þijátíu ár. Þar hefur
gagnkvæm virðing setið í fyrir-
rúmi. Sólveig var ekki allra, en við
nánari kynni var hún einlæg, vina-
föst, kímin og glaðvær í vinahópi.
Hún talaði umbúðalaust um það
sem fór miður að hennar mati, en
festi jafnframt augu á björtu hliðar
lífsins.
Böm okkar Erlu, fimm að tölu,
hafa alist upp við þá sérstöðu að
hafa ömmu innan seilingar öll
bernsku- og æskuárin sín. Hlunn-
indi sem því miður alltof fá börn
njóta í þjóðfélaginu í dag. Amman
var vakin og sofin við velferð barn-
anna og sást oft ekki fyrir í gjaf-
mildi sinni og fórnfýsi. Góðar stund-
ir átti fjölskyldan í Smiðshúsi þar
sem mættust fimm ættliðir.
Sólveig var yfirleitt við góða
heilsu og létt á fæti. Hún veiktist
skyndilega af heilablæðingu og
andaðist stuttu síðar á St. Jósefs-
spítala í Hafnarfirði, þann 9. þessa
mánaðar. Við hjónin viljum færa
hjúkrunarfólki spítalans þakkir fyr-
ir einstaklega góða umönnun við
Sólveigu.
Við sem stöndum yfir moldum
Tiutanct/
Heílsuvörur
nútímafólks
Gullfallegur salur
til leigu
í Fossvoginum
hentugur fyrir erfidrykkjur.
• SEM-hópurinn.
Sími 67 74 70
Sérfræíingar
í blómaskreyfingum
/ vid öll tækifæri
blómaverkstæði
OMNNA^
Skólavörðustíg 12
á horni Bergstaðastrætis
sími 19090
Sólveigar í dag, minnumst sam-
fylgdar og sólskinsstunda á liðnum
árum. Blessuð sé minning um góða
konu.
Manfreð Vilhjálmsson
Lét ei glys né böl sig blekkja,
beint hún gekk og veik ei spönn, „
meyja, kona, aldin ekkja
upplitsdjörf og prúð og sönn.
(Matthías Jochumsson)
í dag er til moldar borin ástkær
móðursystir mín, Sólveig Lúðvíks-
dóttir, en hún andaðist á St. Jós-
efsspítala í Hafnarfírði 9. nóvember
sl. eftir stutta sjúkrahúslegu. í dag
drúpum við höfði í þögn og sorg
er við kveðjum hinztu kveðju yndis-
lega ljúfa konu sem sárt er saknað.
Minningarnar hrannast upp þeg-
ar litið er um farinn veg. Sólveig
fæddist á Húsavík, dóttir hjónanna
Guðfinnu Sólveigar Jónsdóttur frá
Reykjahlíð í Mývatnssveit og Lúð-
víks Friðrikssonar frá Hléskógum
í Höfðahverfi. Solla var næst yngst
fjögurra systra, þeirra Huldu, Þór-
unnar, sem eru löngu látnar og svo
Jennýar, móður minnar, sem var
yngst. Hvort sem það var vegna
lítils aldursmunar eða annars þá
var einstaklega kært alla tíð með
þeim systrum og mikill samgangur
með fjölskyldum þeirra.
Solla gekk að eiga Siguijón
Danívalsson frá Litla Vatnsskarði
í Laxárdal í Austur Húnavatnssýslu
árið 1928. Siguijón vann í fjölda
ára á Ferðaskrifstofu ríkisins. Einn-
ig var hann einn af frumkvöðlum
Náttúrulækningafélags íslands og
fyrsti framkvæmdastjóri þess og
lifði það að sjá draum sinn rætast
í byggingu heilsuhælis þess í Hvera-
gerði. Hann lézt árið 1958, langt
um aldur fram. Þeim Sollu og Sigur-
jóni varð tveggja barna auðið; Erlu,
sem fæddist 1929 og Arnar, sem
fæddist 1945. Þau hjón urðu fyrir
mikilli sorg, er þau misstu einkason-
inn í bílslysi aðeins fjögurra ára
gamlan. Á þessum tíma bjuggu þau
í vesturhluta Kópavogs og þá var
nú heldur stijálbýlla en þar er í
HARÐPLAST
LITIR OG
MUNSTURí
HUNDRAÐA
ÁRVÍK
ÁRMÚL11 - REYKJAVÍK • SlMI 687222 • TELEFAX 68729S
--rH-n-; i I ' "I-rr—i": I' (
dag. Foreldrar mínir áttu hinsvegar
sumarbústað í austurhluta Kópa-
vogs þar sem ljúfar minningar eru
tengdar fögrum sumrum æskuár-
anna. Þá var oft skokkað yfir hoit-
ið á'milli heimilanna eða hjólað.
Og ekki fór maður erindisleysu til
Sollu frænku, hress og endurnærð-
ur bæði andlega og líkamlega hvarf
maður á braut frá henni hveiju
sinni. Það var oft gestkvæmt á
heimili þeirra og þá var gjarnan
sungið og spilað á píanó. Þar átti
Solla ríkan þátt, því hún var mjög
tónelsk og hafði sérstaklega mikla
unun af að spila og syngja gömlu
góðu lögin. Einna minnisstæðastar
voru mér heimsóknir Þorsteins
Valdimarssonar, ljóðskálds, sem var
mikill vinur þeirra hjóna. Á þessum
árum bjó amma mín, Guðfinna, á
heimilinu og var henni, blessuninni,
það mikið hjartans mál að við, ung-
dómurinni, lærðum guðsorð og góða
siði. Hún var búsett hjá dóttur sinni
og tengdasyni til hinztu stundar,
en hún lézt árið 1957.
Um 1960 byggðu þau Erla og
Manfreð, maður hennar, sér einbýi-
ishús á Álftanesinu með dyggri
aðstoð tengdaföður Erlu, sem var
mikill listamaður. Solla lagði sitt
af mörkum til að þetta mætti tak-
ast. Það kom svo að sjálfu sér að
Solla tók að sér daglegan rekstur
heimilisins og varð hinn fasti punkt-
ur í tilveru fjölskyldunnar sem fór
nú smám saman stækkandi. Barna-
börnunum fimm unni hún umfram
allt í lífinu og ekki síður barna-
barnabörnunum þremur. Fyrir ári
síðan bættist svo einn liðurinn enn
í afkomendaskarann, iítill Daníval,
sem yljaði langalangömmu sinni um
hjartaræturnar með sirini léttu lund.
Eftir að börnin voru komin til vits
og ára og minna var að gera í hús-
inu gerði Solla sér lítið fyrir og réð
sig sem ráðskona hjá vinafólki sínu
á nesinu, þeim Auðbjörgu og Finni,
syni hennar, á Vestri Skógtjörn.
Fyrir nokkrum árum eignaðist Solla
sitt eigið lítið hús, sem byggt var
sem eins konar annexía við stóra
húsið, Smiðshús, og hún hafði lengi
látið sig dreyma um.
Eitt var það sem Solla lét eftir
sér. Hún lagðist í siglingar þegar
dró að stórafmælum hennar. Á
fimmtugsafmælinu sigldi hún til
Gautaborgar með gömlu Heklu
ásamt eiginmanni og tengdaforeldr-
um Erlu að heimsækja dóttur sína
og tengdason, sem þá var þar við
arkitektanám. Erindið var nú ekki
síður að skoða nýja sólargeislann,
fyrsta barnabarnið og litta nöfnu,
sem þá var á fyrsta ári. Á sextugs-
afmælinu kom þessi elska fjúgandi,
alein og svo til mállaus til Stokk-
hólms að heimsækja okkur Grétar,
sem vorum þar við nám og störf.
Það var yndislegt að fá hana í heim-
sókn, svo jákvæða ogglaða á hveiju
sem gekk. Hún ferðaðist með okkur
suður um alla Evrópu og hreifst
af öllu því stórbrotna sem fyrir
augu bar. Sérstaklega man ég hve
heilluð hún var af öllum fínu gos-
brunnunum sem sáust svo víða í
hinum gömlu menningarborgum
álfunnar. „Það væri sko munur að
sjá einvheija slíka heima,” sagði
hún. „Nóg er nú vatnið.” Á sjötugs-
afmælinu heimsótti hún systurdótt-
ur sína, Þóru Hallgrímsdóttur, sem
var henni alla tíð sem kærasta dótt-
ir. Hún bjó þá um tíma með fjöl-
skyldu í Harrisburg í Pennsylvaniu.
Með þeim ferðaðist hún alla leið
suður til Flórída að heimsækja syst-
ur okkar, Þórunni, sem býr þar með
fjölskyldu.
Á áttræðisafmælinu var Solla
hætt öllum ferðalögum í bili en
hélt þess í stað sinni stóru fjöl-
skyldu og nánum ættingjum veizlu,
sem við nú minnumst með þakk-
læti um heiðurskonu og kæra
frænku. Hún var orðin meira en
sátt við lífið, var reyndar farin að
þrá að komast til sinna ástkæru,
sem hún var fullviss um að biðu
hennar hinum megin. Hún var sátt
við að fara sína hinztu ferð, þá ferð
sem hún er nú lögð upp í, þá leið
sem við öll eigum eftir að feta á
eftir henni, hvert um sig, þegar
kallið kemur.
Við Grétar vottum fjölskyldunni
í Smiðshúsi samúð okkar.
Blessuð sé minning hennar.
Ingibjörg llaraldsdóttir