Morgunblaðið - 24.01.1992, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. JANÚAR 1992
t
Eiginmaður minn,
BIRGIR ÓLAFUR HELGASON,
Ásgarði 10,
Reykjavfk,
lést í Vífilsstaðaspítala að kvöldi miðvikudagsins 22. janúar.
Elsa Kristín Guðlaugsdóttir.
Systir okkar, t MÁLFRÍÐUR S. GERAGTHY,
100711, DahlAve.,
Chicago City, Minnesota,
lést 21. janúar. Kristín Sigurbjörnsdóttir, Margrét Olly Sigurbjörnsdóttir.
t
Eiginmaður minn og faðir okkar,
HALLDÓR KARLSSON,
Arahólum 6,
Reykjavík,
lést á heimili sínu fimmtudaginn 23. janúar.
Friðrós Jóhannsdóttir,
Kári Halldórsson,
Karl Halldórsson.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi og langafi,
BÁRÐUR OLGEIRSSON,
Vallarbraut 2,
Njarðvík,
verður jarðsunginn frá Ytri-Njarðvíkurkirkju laugardaginn 25. janú-
ar kl. 14.00.
Að ósk hins látna eru blóm og kransar afþakkaðir, en þeim, sem
vildu minnast hans, er bent á að láta líknarfélög njóta þess.
Eyrún Helgadóttir,
Olgeir Bárðarson, Gunnhildur Ólafsdóttir,
Ingólfur Bárðarson, Halldóra J. Guðmundsdóttir,
Halldór Bárðarson,
Guðlaug Bárðardóttir, Ólafur Guðmundsson,
Oliver Bárðarson, Guðrún Lárusdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Þökkum samúð og hlýjug við andlát og útför
ÞORBJARGAR SÓLVEIGAR GUÐMUNDSDÓTTUR.
Fyrir hönd ættingja og vina,
Þorgils Arason.
t
Hugheilar þakkir þeim, sem minntust
ÞORBJARGAR G. VIGFÚSDÓTTUR,
siðast á Minni-Grund,
Blómvallagötu 12.
Guðs blessun.
Börn, tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og út-
för eiginkonu minnar, dóttur, systur og mágkonu,
ÖNNU BERGLINDAR JÓHANNESDÓTTUR BOUVIER.
Jéröme Bouvier,
Sigrún Sigurjónsdóttir,
Ólafur Þór Jóhannesson, Elín Jóhannesdóttir,
Sigurjón Jóhannesson, Guðný Þórunn Kristmannsdóttir.
VANDAÐAR'
ÚTFARARSKREYTINGAR
‘ Blórn &
Mjstmunir
BORGARKRINGLUNNI
SÍMI687075
Unnur Helgadóttir
Kimmel — Minning
Fædd 6. október 1930
Dáin 9. janúar 1992
Allt eins og golan í haustlaufi víðis
minningin skijáfar í gulnuðum blöðum:
veiztu að ég heyri þitt fótatak enn
systir mín góða í dali?
(Jóh. úr Kötlum.)
Hvernig bregst maður við þegar
harmafregn berst um sviplegt og
óvænt fráfall góðs vinar? Hvaðan
er styrks og hjálpar að vænta?
Manneskjunni þykir sem hún standi
berskjölduð frammi fyrir sorginni.
Djúpar tilfinningar vakna og valda
uppnámi í sálinni; sorg, örvænting,
hryggð, tóm. Blökk blika í lofti í
stað vonarstjörnu. Þögn breiðist
yfir drauma. Orð deyja á vörum.
Þó er dauðinn öllum vís.
Þannig varð mér innanbijósts
þegar mér var tilkynnt að kær
mágkona mín, Unnur Helgadóttir
Kimmel, hefði farist í bílslysi í
Bandaríkjunum 9. þ.m. Dauða
hennar bar að höndum á örskots-
stund, enginn umþóttunartími. Mig
langar að minnast hennar örfáum
orðum.
Unnur fæddist 6. október 1930
á Breiðumýri í Selárdal í Vopna-
firði, dóttir hjónanna Vigdísar
Magneu Grímsdóttur og Helga
Kristins Einarssonar símamanna.
Helgi lést 31. júlí 1970 en Vigdís
lifir dóttur sína. Vigdís og Helgi
brugðu búi og fluttust á Tanga, því
næst til Seyðisíjarðar og að lokum
til Reykjavíkur. Á Seyðisfírði ólst
Unnur upp ásamt bræðrum sínum,
Einari og Grími, og fóstursystur og
frænku, Birnu Bjömsdóttur. Birna
er búsett á Akureyri, gift Axel Jó-
hannessyni, Einar býr í Reykjavík,
kvæntur Huldu Marinósdóttur,
Grímur var búsettur í Reykjavík,
kvæntur Hólmfríði Sigurðardóttir.
Hann lést fyrir tveimur árum.
Á Seyðisfírði stundaði Didda,
eins og Unnur var ávallt kölluð af
vinum og ættingjum, nám í bama-
og unglingaskóla. Síðan lá leiðin í
Gagnfræðaskólann á Akureyri.
Þaðan lauk hún gagnfræðaprófí
vorið 1948. Á skólaárunum á Akur-
eyri bjó hún á heimili Birnu systur
sinnar og Axels. Þessa tíma minnt-
ist Didda ætíð með gleði. Að prófi
loknu hélt hún til Reykjavíkur í
atvinnuleit eins og algengt var
meðal ungs fólks á þeim árum. Þar
átti hún heima þangað til hún flutt-
ist búferlum til Bandaríkjanna, og
giftist eftirlifandi manni sínum,
Gordon Kimmel, 25. desember
1988. í húsi hans ríkir nú djúp sorg
og söknuður.
Didda starfaði um árabil í
Reykjavíkurapóteki. Seinna gerðist
hún starfsmaður í Landsbanka ís-
lands og vann þar uns hún fluttist
til Bandaríkjanna. Á báðum vinnu-
stöðum sýndi hún trúmennsku og
þótti góður starfsmaður sem vann
verk sín af fæmi og áhuga.
Leiðir okkar Diddu lágu fyrst
saman þegar ég giftist Grími bróð-
ur hennar. Við jafnöldrumar áttum
margt sameiginlegt. Okkar á milli
myndaðist strax strengur sem í
raun rofnaði aldrei þótt á stundum
væri vík milli vina. Við fundumst
alltaf. Fyrir að eiga hana að vini
er ég einlæglega þakklát. Á fyrstu
búskaparárum okkar Gríms var
Didda ætíð mikill aufúsugestur á
heimili okkar. Um margra ára skeið
héldum við jólin hátíðleg saman.
Þá var oft glatt á hjalla. Ósjaldan
rétti hún okkur hjálparhönd með
bamahópinn. Hún tengdist börnun-
um sterkum böndum. Hún elskaði
böm. Henni lánaðist að færa góð-
vild sína og ást til þeirra á þann
veg sem sá einn gerir sem ber virð-
ingu fyrir bömum. Didda var ákaf-
lega gjöful, gaf af kærleika. Því var
gott að þiggja gjafir hennar. Hún
var trú sínu fólki, hreinskilin og
undirhyggjulaus. Næm var hún á
líðan annarra og vel lagið að veita
þeim styrk sem erfiðleikar höfðu
steðjað að. Didda var mikil tilfínn-
ingamanneskja er afar hljóðlát um
sína hagi, kaus að hafa það svo.
Hver manneskja er einstök vera og
fer sína sérstöku leið. Snorri Hjart-
arson segir í ljóði sínu Langt af
fjöllum: „Og frá upphafí allra vega
/ fór enginn þá leið nema þú.“
Hinn 14. janúar 1958 eignaðist
Didda einkason sinn, Helga Júlíus.
Faðir hans var Óskar Guðmundsson
sem nú er látinn. Helgi er læknir
að mennt og stundar framhaldsnám
í hjartalækningum í Iowa í Banda-
ríkjunum. Hann er kvæntur Bjarn-
gerði Bjömsdóttur hjúkmnarfræð-
ingi og eiga þau þijú böm. Þau em
Unnur Ýrr, Róbert Heimir og lítill
drengur sem fæddist 14. janúar sl.
Diddu tókst einkar vel uppeldi son-
ar síns. Oft mun veraldarstríð henn-
ar hafa verið erfítt eins og títt er
um einstæðar mæður. En móður-
hlutverkið innti hún af hendi eins
vel og unnt er. Helgi var sólar-
geisli lífs hennar. Hún umvafði
hann elsku sinni og kærleika. Sam-
band þeirra var afar fagurt. Eftir
að hann eignaðist sjálfur fjölskyldu
lagði hún sig alla fram um að hag-
ur hans, Gerðu og bamanna yrði
sem mestur og bestur. Þau nutu
öll ástríkis hennar í ríkum mæli.
Hamiur þeirra og missir er mikill.
Öllum er okkur dauðinn vís. En
Didda átti sér einlæga og sterka
trú sem hún ræktaði af alúð. í síð-
asta bréfí sem ég fékk frá henni,
nú rétt fyrir jólin, skrifar hún:
„Lendur hugans, tilfinningar, birt-
an, allt er í skrúða. Eitt orð, einn
atburður myrkvar allt ef svo ber
undir. Eins og ský dregur fyrir sólu.
Þá megum við ekki gleyma að ljóm-
inn er eilífur bak við allt, eilífur hjá
Guði.“
Ég minnist Diddu með þakklæti
fýrir allt sem hún var mér og íjöl-
skyldu minni. í bréfum sínum
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýhug vegna fráfalls
BJARNEYJAR SAMÚELSDÓTTUR
hjúkrunarkonu.
Guðrún J. Björnsson,
Herdfs J. Biering.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og útför
GUÐRÚNAR GUNNARSDÓTTUR,
Hallgeirsey,
A-Landeyjum.
Jón Guðjónsson, Jóna Jónsdóttir,
Nanna Guðjónsdóttir, Hrönn H. Baldursdóttir,
Guðjón Jónsson, Bryndfs Bragadóttir,
Sigurður Jónsson, Ástdfs Guðbjörnsdóttir,
Ása Guðmundsdóttir
og langömmubörn.
minntist hún alltaf á Grím minn,
gleymdi aldrei hughreysingarorðum
til mín og bama minna. Ég votta
Gordon, Helga, Gerðu og bömum
þeirra, svo og Yigdísi móður henn-
ar, dýpstu samúð og bið forsjónina
að halda hlífiskildi yfír þeim og öllu
vina- og venslafólki hennar.
Hólmfríður Sigurðardóttir.
Það er undarlegt með sumar
bækur að það virðist vera nákvæm-
lega sama hversu oft maður les
þær, alltaf koma þær á óvart, alltaf
fínnur maður setningar sem maður
hefur ekki séð áður og alltaf verður
maður jafn steinhissa á sjálfum sér
að hafa einmitt misst af þessu gull-
komi sem var þama einsog önnur
í kyrrð sinni, ævinlega tilbúið að
skína ef maður bara kæmi auga á
það. Og í þeirri undmn sem svona
bækur skapa fæðist vissan um að
þarna sér á ferðinni eitthvað sem
á óútskýranlegan hátt geti borið
nafnið listaverk, þótt maður viti
aldrei hvers vegna. Maður fínnur
það bara innra með sér. Og skynjar
án þess að skilja að sumar bækur
em sífellt nýjar, síungar, stórar.
Og svona er sumt fólk. Marg-
slungið fólk. Fullt af andstæðum.
Þversögnum. Lífinu. Litrófíð nægir
ekki til að bregða upp af því mynd.
Orðin ekki til að lýsa því. Og orðin
ekki til að kveðja það. En þegar
það kveður saknar maður þess í
öllu, alls staðar með tilfínningunum,
með líkamanum, alltaf. Og maður
verður aldrei samur. Lengi eftir að
það er farið er maður bara og leið-
in á milli upphafs og endis verður
svo óútskýranlega þreytt, og ekki
endilega um neitt annað en tómið.
En þannig er sorgin, síkomandi,
sívakandi, síleitandi og sífellt
fínnandi. Og hún slær hláturinn úr
augunum. Gleðina burt. Um stund.
Og svo fellur allt í skorðumar. Hjól-
in taka að snúast, en hjólförin em
þrengri. Allt hefur breyst. Og leiðin
er önnur en áður.
Didda kallar á slíkar tilfínningar,
stór kona af sjálfri sér, vitur, áhrifa-
rík. Ég skildi hann aldrei alveg,
leitaði þó að henni, til hennar, fann
alltaf eitthvað nýtt, hver fundur
okkar gerði mig ríkari og eftir hvem
beið ég þess næsta, beið eftir nýrri
vídd, stærri vemleika sem ég vissi
aldrei hvemig yrði, nema alltaf
spennandi, djúpur.
Fólk eins og Didda er fágætt
einsog þeir tónar sem sífellt era
nýir og sífellt óma í öllum heiminum
og berast til manns með minningun-
um þegar maður grætur eða er
glaður og þeir eru sífellt eilífir þess-
ir tónar þótt þeir séu hvergi skráð-
ir eða eigi sér enga þekkta sögu.
Fólks einsog Diddu elskar maður í
margbreytileika þess og getur ekki
kvatt nema sem lítil stúlka and-
spænis stóru tré sem stöðugt ber
ávöxt. Hún gerði mig ríka. Líf mitt
skemmtilegra, skringilegra og
dýpra. Einsog líf allra annarra sem
elskuðu hana. Þeim sendi ég samúð-
arkveðjur. Og þegar tónamir berast
yfír moldina og hún er horfin aftur
til upphafsins mun ég heyra rödd
hennar segja að allt hafí sinn tíma,
að allt verði að hafa sinn tíma, ein-
sog lífið, andartakið, ástin, dauðinn
og trúin á annan fund.
Vigdís Grímsdóttir.