Morgunblaðið - 24.01.1992, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. JANÚAR 1992
29
Minning:
Ingibjörg Sigurðar-
dóttir, Akureyri
Fædd 14. ágúst 1914
Dáin 17. janúar 1992
Ingibjörg Sigurðardóttir fæddist
á Seyðisfírði 14. ágúst 1914. For-
eldrar hennar voru hjónin Þorbjörg
Björnsdóttir og Sigurður Björnsson,
trésmiður, bæði austfirskrar ættar,
sem sáu á eftir nær allri sinni fjöl-
skyldu til Vesturheims um og upp
úr aldamótunum síðustu.
Ingibjörg ólst upp við ástríki á
heimili foreldra sinna, sem bjuggu
við tiltölulega góð efni á þeirra tíma
mælikvarða enda Sigurður harð-
duglegur og eftirsóttur smiður, sem
lagði sig fram um að sjá vel fyrir
sínu heimili.
Ingibjörg var elst fjögurra barna
þeirra hjóna, en þau voru auk henn-
ar Valborg, Björn og nafni hans
Björn sem skírður var eftir að sá
eldri lést. Öll éru systkinin nú látin.
Eins og títt var um böm og ungl-
inga á þessum fyrstu árum aldar-
innar fór hún fljótt að taka til hend-
inni við ef til vill heldur mikill.
Mest var þó gaman þegar við feng-
um að kíkja á gömlu kjólana henn-
ar og jafnvel fara í þeim í smá
göngutúr.
Þau hjónin, Bía og Stebbi, voru
kannski um margt ólík. Hún hljóð-
lát og heimakær, hann glaður, sem
kom svo vel fram í leikjum við okk-
ur stelpurnar. Aldrei gleymast
manni t.d. „fallin spýta“ með
Stebba, góðu „sláboltaspýturnar"
sem hann smíðaði handa okkur eða
allar bílferðirnar í gamla
„Moskvitsjinum". Það er ekki hægt
að skrifa um Bíu án þess að hafa
Stebba með því í mínum huga voru
þau aldrei nefnd nema bæði í einu.
Þó samverustundum fækkaði eft-
ir að ég fullorðnaðist hittumst við
Bía oft í Eyrarveginum og áttum
tal saman. Hún hafði gaman af því
að fylgjast með börnunum mínum
og eins rifjuðum við oft upp gamla
tíma. Ég spurði hana eitt sinn hvort
henni hefði aldrei fundist mikil í
okkur lætin. Ekki minntist hún
þess, en bætti þó við: „En ég man
þó vel að þú talaðir mikið,“ og hló
við á sinn sérstaka hátt.
Ingibjörg og Stefán eignuðust
tvö börn; Þórarinn, fæddur 1939,
kvæntur bandarískri konu af lithá-
ískum ættum, Liviu K. Stefánsson.
Valborg, fædd 1948, gift Valdimar
Kristinssyni. Eru þeirra synir Krist-
inn og Stefán Ingi.
Ævistarf Ingibjargar var að
mestu helgað heimilisstörfum og
uppeldi barna sinna, enda þótt hún
um árabil ynni einnig nokkuð utan
heimilis.
Eftir að ég tengdist ijölskyldunni
fann ég strax hversu gestrisin og
greiðug Ingibjörg var enda hafði
hún löngum tekið gestum sínum
af höfðingsskap. Hef ég notið þess
Aðfaranótt sunnudagsins 12.
janúar lést vinkona min, Rakel
Sigríður Gísladóttir, eftir langa
sjúkrahússlegu. Við kynntumst
fyrir 5 árum í gegnum starf mitt
sem heimilishjálp hjá Seltjarnar-
nesbæ. Rakel var með eindæmum
jákvæð og lífsglöð og umburðar-
lynd gagnvart samferðamönnum
sínum og breytti alveg viðhorfi
mínu til gamals fólks.
Við urðum fljótt mestu mátar
og ekkert kynslóðabil var mekjan-
legt þó nærri 60 ár væru á milli
okkar. Iðulega fór meiri tími í að
spjalla en að ryksuga. Hún sagði
mér frá ýmsu sem hafði hent hana
á langri ævi og í gegnum þessar
frásagnir kynntist ég æðruleysi
hennar. Öllum áföllum tók hún
með jafnaðargeði. Fljótlega eftir
að ég fór að vinna fyrir hana lær-
í tíðum ferðum til Akureyrar og um
leið nutu dóttursynirnir sérstakrar
umhyggju öminu sinnar, en með
þeim fylgdist hún alltaf náið.
Ingibjög og Stefán ferðuðust
mikið með börnum sínum um land-
ið hér áðut' fyrr og nokkrar ferðir
fórum við fjölskyldurnar saman
bæði innanlands og utan. Þá fóru
þau í þrígang til sonar síns og
tengdadóttur í Bandaríkjunum og
ferðuðust þar víða um. í síðustu
ferðinni komust þau á vesturströnd-
ina við landamæri Kanada, þar sem
Ingibjörg náði að sjá talsvert af
skyldfólki sínu, sem þangað hafði
flutt áratugum áður.
Síðustu árin voru Ingibjörgu að
mörgu leyti erfið. Árið 1974 fékk
hún alvarlegt hjartaáfall, sem hún
náði sér þó furðu vel eftir. Upp úr
miðjum síðasta áratug átti hún orð-
ið svo erfitt með gang að hún komst
lítið út af heimilinu. Þrátt fyrir þessi
veikindi sinnti hún nær öllum heim-
ilisstörfum fram til síðasta með
Fædd 8. júlí 1991
Dáin 17. janúar 1992
Þú ert sem bláa blómið,
svo blíð og hrein og skær.
Ég lít á þig, og löngun
mér líður hjarta nær.
Mér er sem leggi ég lófann
á litla höfuðið þitt,
biðjandi guð að geyma
gullfagra barnið mitt.
(Heine. Þýð. B.Gröndal.)
I byijun júlímánaðar þegar sumar-
ið skartaði sínu fegursta, birtan réð
ríkjum og myrkrið var víðs fjarri
fæddist lítil manneskja í þennan
heim. Hún var of snemma á ferð.
Hennar hafði ekki verið vænst fyrr
en 12 vikum síðar og fyrst í stað
leit út fyrir að viðdvölin yrði afar
stutt. Lungun, það líffæri er gerir
manneskjunni kleift að draga líf-
sandann, voru ekki orðin nægilega
þroskuð hjá stúlkunni litlu og þótt
hún væri tengd við öndunarvél hékk
líf henna á bláþræði svo vikum skipti.
Að öllu öðru leyti var hún heil-
brigð; rétt sköpuð og falleg. Hún
hlaut nafnið Bergrín Gyða; Bergrín
eins og móðuramma hennar hafði
heitið og strax á fyrstu ævidögum
sínum greypti hún sig óafmáanlega
inn í vitund og hjörtu okkar sem
álengdar stóðum er hún kleif hjalla
sem allir töldu að væri henni ófær.
Sá hjalli reyndist þó bara einn af
brotnaði hún og var það mikið
áfall fyrir hana því hún hafði mikla
unun af ferðalögum og útiveru.
Hún komst þó á fæturnar aftur
og gat notið þess að vera úti. Oft-
ar en ekki voru eilífðarmálin til
umræðu hjá okkur og var Rakel
með trúaðri konum sem ég hef
kynnst.
Sl. ár var henni og fjölskyldu
hennar erfitt. Öll vissum við hvert
stefndi, og þó ég sakni vinkonu
minnar samgleðst ég henni því hún
þráði orðið heitt að fara yfír landa-
mærin. Þrátt fyrir erfið veikindi
hélt hún góða skapinu sínu og síð-
ast þegar við hittumst, rúmri viku
áður en hún dó, hlógum við heil-
mikið saman. Ég hef misst góða
vinkonu en er sannfærð um að við
hittumst aftur. Fjölskyldu hennar
sendi ég innilegar samúðarkveðj-
hjálp eiginmanns síns.
Hinn 13. janúar sl. veiktist hún
skyndilega og lést í Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Akureyri fjórum
dögum síðar. Nú er leiðir skilja
þakka ég tengdamóður minni alla
umhyggju í minn garð og fjölskyldu
minnar og bið henni guðs blessun-
ar. Tengdaföður mínum votta ég
innilegustu samúð.
Valdimar Kristinsson.
Ingibjörg Sigurðardóttir fæddist
14. ágúst 1914 og lést eftir stutta
legu í Fjórðungssjúkrahúsinu á
mörgum örðugum sem hún þurfti að
klífa á sinni stuttu ævi. Hvað eftir
annað urðu faðir, móðir og lítil syst-
ir að þreyja dagana á meðan Bergr-
ín Gyða barðist við ofureflið; bíða,
vona og trúa því að gæfan myndi
snúast á sveif með þeim og að litla
stúlkan yrði örugglega þeirra.
Ef lát varð á fékk vonin vængi
og sveif hátt á vit drauma um bata
og heimkomu. En alltaf þrengdi að
á ný. Bergrínu Gyðu virtist það
áskapað að dansa á þeirri brún er
aðskilur líf og dauða. En hún átti
lífsvilja í ríkum mæli; hann geislaði
af henni og fallegu augun hennar
sögðu: „Hafið biðlund með mér, ég
legg allt í sölurnar.“ í rúmt hálft ár
stóðst hún hveija eldraun; falleg,
sterk, viðkvæm, vanmáttug - allt í
senn. Við hlið hennar blikna aðrar
hetjur.
Sú er þessar línur ritar varð þeirr-
ar gæfu aðnjótandi að kynnast
Bergrínu Gyðu og hverfa þar með á
vit nýrrar víddar í lífinu. Upphafið
var á þá leið að ég ætlaði að gefa
henni. Ásamt móður hennar, föður
og systur ætlaði ég að veita henni
návist, snertingu, ást og kærleika.
En áður en varði var ég horfin inn
í hringiðu mildra og mjúkra tóna, -
tónanna hennar Bergrínar Gyðu.
Þessir tónar léku um sál mína, fundu
strengi sem ég vissi ekki að þar
væru til og fengu þá til að hljóma.
Ég varð nemandi hennar, sú sem
þáði; sú sem var vakin til lífs. Að
ur. Minnumst með gleði og þakk-
læti samverustundanna með Ra-
kel. Guð blessi hana.
Arna Björk Gunnarsdóttir.
Akureyri 17. janúar sl. Ættir henn-
ar þekkti ég lítið, en foreldra henn-
ar í Fjólugötunni man ég vel sem
afa og ömmu Valborgar æskuvin-
konu minnar.
Ingibjörg var gift Stefáni Þórar-
inssyni húsgagnasmið og eignuðust
þau tvö börn: Þórarin, fæddur 1939,
læknir í Bandaríkjunum, kvæntur
Liviu K. Stefánsson, og Valborgu,
fædd 1948, bókasafnsfræðingur,
gift Valdimar Kristinssyni og eiga
þau tvo syni, Kristin, fæddur 1972
og Stefán Inga, fæddur 1980.
Við það að setjast niður og skrifa
nokkur minningarorð um Ingi-
björgu, eða Bíu eins og hún var
oftast kölluð, riijast upp fyrir mér
áhyggjulausir bernskudagar á Eyr-
ai'veginum. Bía og Stebbi eiga stór-
an hlut í þeim minningum.
Bíu þekkti ég sem mömmu henn-
ar Valborgar vinkonu minnar. Sem
barn og unglingur var ég nær dag-
lega á heimili þeirra. í minningunni
finnst mér sem Bía hafíð alltaf ver-
ið til staðar heima, tilbúin að gefa
okkur að drekka eða leyfa okkur
að leika sér inni. Aldrei minnist ég
þess að hún hefði orð á því þó ærsl-
gangurinn tefði ýmis störf. Á þess-
um árum var mikill framfarahugur
á Seiðisfírði enda blómstaði þar
atvinnulíf, þar gætti mjög áhrifa
erlendra athafnamanna og verslanir
"voru þar glæsilegri en áður hafði
eilífu geymi ég hana í hjarta mér.
Lífið er sífellt að færa okkur sitt-
hvða í fang. Sumt er óendanlega
erfítt. En oft eru það erfiðleikarnir
sem færa okkur heim sanninn um
manngildið.
Ég dáðist að Bergrínu Gyðu. En
ég dáðist líka að foreldrum hennar.
Aldrei hik eða uppgjöf - ekki heldur
þegar vonin var sem veikust. Þau
umvöfðu dóttur sína og og gengu
með henni eins Iangt og þau kom-
ust. Þjáning hennar var þjáning
þeirra, bros hennar þeirra gleði og
þegar stundin kom og hún losnaði
úr viðjunum kvöddu þau hana með
þeirri fegurð, ást og virðingu sem
hinn sanni kærleikur kveikir.
Fæddur 10. ágúst 1912
Dáinn 6. janúar 1992
Kveðja frá Iþróttafélaginu
Magna
Eins áhorfanda verður saknað á
heimaleikjum Magna í sumar. Sverr-
ir á Lómatjörn er farinn þangað sem
menn geta hlaupið óhaltir með bolt-
ann á tánum daginn út og inn ef
þeim býður svo við að horfa.
Fótboltabakteríuna fékk Sverrir
strax á barnsaldri þegar hann fylgd-
ist með Magnamönnum við æfíngar
á Litlafleti á fyrstu árum félagsins.
Fljótlega fór hann þó að blanda sér
í leikinn og sparka sjálfur.
Knattspyrnulið Magna varð á þeim
árum með þeim allra sterkustu á
Norðurlandi. Það gat ef sá gállinn
var á því burstað bæði KA og Þór,
fengið Knattspyrnuverðlaun fjórð-
ungsins og Norðurlandsmeistaratitil.
Einn af máttarstólpum liðsins var
tvímælalaust Sverrir á Lómatjörn.
Hann spilaði á miðjunni, var mið-
framvörður eins og það hét þá. Sú
staða hentaði honum ákaflega vel.
Þar gat hann verið með bæði í vörn
og sókn og á fullri ferð leikinn út.
Og það hentaði öðrutn liðsmönnum
ekkert síður að hafa Sverri í þessari
stöðu. Hann var fljótur, lipur með
boltann og dugnaðurinn var ódrep-
andi.
Þótt Sverrir væri auðvitað löngu
hættur að spila knattspyrnu dvínaði
áhugi hans á henni samt hvergi.
Fótboltabakteríuna losna menn ekki
við hafí menn einu sinni tekið hana.
Sóttin elnar frekar en hitt. Svo fram-
arlega sem heilsa og aðstæður leyfðu
þá mætti Sverrir á völlinn á hvern
einasta heimaleik Magna. Og hann
fylgdist grannt með gengi liðsins í
útileikjum. Gladdist í velgengni og
hvatti til dáða ef miður gekk. Oftar
en ekki með góðlátlegum hlátur-
skelli og smásögu frá „gullaldarárun-
um“.
tíðkast hér á landi. Var mikill ljómi
yfír þessum æskuminningum.
Ingibjörg naut venjulegrar barn-
askólafræðslu en á 17. ári fór hún
fyrst úr foreldrahúsum og hélt til
ísafjarðar þar sem hún stundaði
nám við Húsmæðraskólann Ósk
einn vetur. Sú fræðsla átti síðar
eftir að nýtast henni vel. í skólanum
eignaðist hún vinkonur, sem hún
hélt sambandi við síðar og skólaver-
unnar minntist hún ávallt með
ánægju. Eftir skóladvölina á ísafirði
starfaði hún um nokkurn tíma við
hótelið þar í bæ. Um miðjan fjórða
áratuginn fór Ingibjörg til Ákur-
eyrar og vann þar við heimilisstörf
fram til ársins 1937. Það ár, 22.
maí, giftist hún eftirlifandi eigin-
manni sínum, Stefáni Þórarinssyni
frá Teigi í Vopnafirði, sem þá var
við nám í húsgagnasmíði. Þau áttu
heimili á nokkrum stöðum á Akur-
eyri uns þau fluttu í eigið hús á
Eyravegi árið 1940, þar sem þau
hafa búið æ síðan.
Mér þykir leitt að geta ekki ver-
ið við jarðarför hennar. En kæru
vinir, ég verð með ykkur í huganum
og þakka henni og ykkur allar þær
góðu stundir sem ég átti á Eyrar-
vegi 7.
Eg, Smári og börn okkar sendum
ykkur okkar innilegustu samúðar-
kveðjur og biðjum Guð að styrkja
ykkur. Inga.
Hún kom að sumri þegar sól var
hæst á lofti. Bros hennar og augu
báru í sér birtu og geisla sólarinnar.
Veturinn var harður en nú þegar
fyrstu sólargeislarnir eru að hefja
sig yfir fjallstindana í heimabæ henn-
ar, Isafirði, fetar hún nýja stigu á
leið sinni til almættisins. Við, sem
eftir stöndum, horfum á geislana
gullnu og látum þá lýsa upp veginn
sem framundan er.
Elsku Ranna mín, Kitti og Val-
gerður. Ég bið góðan Guð að vaka
yfír Bergrínu Gyðu. Ég bið hann líka
um að sefa sorg okkar og söknuð - >
uns við sjáumst á ný.
Margrét Grétarsdóttir.
Áhugi Sverris á fótboltaleiknum
var ekki sprottinn af einu saman
gamninu við að sparka bolta. Hann
hafði brennandi áhuga á fólki, ungu
og öldnu og öllum gerðum þess.
Hann viidi að menn tækjust á við
hvert verkefni með það að markmiði
að beijast til sigurs og naut þess
sjálfur. Eltingaleikurinn við knöttinn
féll vel að þessum hugsunarhætti.
Þeir sem börðust til sigurs í hveijum
knattspyrnuleik voru líklegir til að
gera það líka í lífsbaráttunni. Þeir
voru menn að hans skapi.
Það sem einkenndi persónu Sverr-
is Guðmundssonar var hversu hann
var alla tíð hress og jákvæður. Hann
hallmælti ekki mönnum heldur
reyndi að fínna það jákvæða í fari
þeirra. Hann heyrðist aldrei kvarta
þótt fötlun hans í áratugi væri honum
þung og erfið. Bölmóður eins og nú
virðist þjaka fólk, einkum ráðamenn,
komst ekki fyrir í hans hugskoti.
Baráttuviljinn tók allt plássið.
Við slíka menn er gott að hafa
fengið að eiga samfylgd. Við þökkum
fyrir.
Björn Ingólfsson.
Kveðjuorð:
Rakel S. Gísladóttir
Bergrín G. Krístjáns-
dóttir — Kveðjuorð
Sverrir Guðmunds-
son - Kveðjuorð