Morgunblaðið - 05.07.1992, Síða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ FOLK I FRETTUM SUNNUDAGUR 5. JÚLÍ 1992
BEVERLY HILLS 90210
Sarah og John ætla að opna
heimili fyrir 25 götubörn í Ríó.
arlömb melludólga, fíkniefna og
illræmdra tortímingasveita lög-
ffl
Auglýsing
eftir ábendingu um
borgarlistamann 1992
Samkvæmt reglum, sem samþykktar voru í borg-
arstjórn 3. maí 1990, er heimilt að veita árlega
starfslaun til listamanns eða listamanna í allt að
12 mánuði.
Menningarmálanefnd velur listamennina sem
starfslaun hljóta.
Þeir einir listamenn koma til greina við veitingu
starfslauna, sem búsettir eru í Reykjavík og að
öðru jöfnu skulu þeir ganga fyrir sem ekki geta
stundað listgrein sína sem fullt starf. Skulu lista-
mennirnir í umsókn skuldbinda sig til þess að
gegna ekki öðru fastlaunuðu starfi meðan þeir
njóta starfslauna.
Menningarmálanefnd auglýsir hér með eftir rök-
studdum ábendingum frá Reykvíkingum, einstak-
lingum sem og samtökum listamanna eða ann-
arra um hverjir skuli hljóta starfslaunin.
Menningarmálanefnd er þó ekki bundin af slíkum
ábendingum.
Ábendingar, sbr. ofanrituðu, sendist Menningar-
málanefnd Reykjavíkurborgar, Ráðhúsinu, fyrir
15. júlí 1992.
Hringir í
aðdáendur
íSLENSKUNÁMSKEIÐ FYRIR ÚTLENDINGA
Sumarskólimi var
mjög skemmtilegur
Leikaramir í sjónvarpsþáttunum
Beverly Hills 90210 fá aðdá-
endabréf í sekkjavís, en eru mjög
misduglegir við að svara aðdáend-
um. „Eg tek alltaf bunka af bréfum
og les þau,“ segir Ian Zierig en
hann leikur Steve í þáttunum. „Ef
það fylgir símanúmer þá hringi
ég.“ Viðbrögðin verða oftast eitt-
hvað á þessa leið: „Hver er þetta?
Þetta ert ekki þú, í alvörunni? Ert
, þú þu! Aðdáendumir hreinlega trúa
því ekki að ég sé að hringja fyrr
en ég les fyrir þá úr bréfinu og
segi að ég sé einfaldlega að þakka
fyrir mig. Samtölin eru venjulega
stutt því aðdáendurnir vita ekki
hvað þeir eiga að segja. Eg reyni
að brydda upp á samræðum og
spyr hvað þeim líki best í þáttunum
eða hvemig gangi í skólanum. Þetta
er bráðskemmtilegt, ekki síst vegna
þess að ég hef gaman af að koma
fólki á óvart.“
Ian Zierig (Steve), leikari í Bev-
erly Hills 90210, kemur aðdáend-
um sínum á óvart með því að
hringja í þá.
Morgunblaðið/KGA
Inga Karlsdóttir segir nemend-
urna geta tjáð sig á íslensku eft-
- pantað mat og beðið um að sér
sé rétt hitt og þetta.“
Auk beinna kennslustunda er
margs konar tómstundaiðja hluti
af námskeiðinu. í Efri-Vík er 9
holu golfvöllur, hestaleiga og veiði-
vatnið Víkurflóð. Ferðalög eru
mikilvægur þáttur. Meðal annars
er farið að Núpsstað, í Eldgjá,
Inga Karlsdóttir íslenskukennari
í MK hefur undanfarin 7 ár
einnig kennt útlendingum að tala
íslensku, bæði í Málaskólanum
Mími og í einkatímum. í sumar
heldur Inga vikulöng íslenskunám-
skeið fyrir útlendinga í Efri-Vík í
Landbroti, um 5 km frá Kirkjubæj-
arklaustri. Á námskeiðunum er
lögð áhersla á ísland og íslenska
menningu í öllum skilningi. Auk
þess að læra málið gista nemend-
urnir á íslensku heimili, borða ís-
lenskan mat og kynnast landinu á
ferðalögum.
„Ég kenni fimm stundir á dag og
nemendur þurfa að inna talsverða
heimavinnu af hendi. Kennslan fer
að mestu fram á íslensku, ég nota
mikið myndir, teikningar og lát-
bragð til útskýringar. Eftir fyrstu
40 mínútumar eru nemendumir
búnir að læra að heilsa og kynna
sig á íslensku og segja hvaðan
þeir eru. Þá eiga þeir einnig að
þekkja orð yfir allt sem er í
kennslustofunni, kunna persónu-
fomöfnin og geta beygt sögnina
að vera,“ segir Inga. „Eftir nám-
skeiðið eiga nemendurnir meðal
annars að geta spurt til vegar, lýst
líðan sinni í öllum aðalatriðum,
í verslun og setið til borðs
VINUR JARÐAR
Loddari eða ofurmemii
Hanne Marstrand hafði bæði
heyrt að Maurice Strong væri
loddari og ofurmenni.
Þegar Maurice var skinnakaup-
maður bjó hann meðal Inúíta í
norð- vestur héruðum Kanada.
Maurice Strong aðalritari Um-
hverfisráðstefnu Sameinuðu
þjóðanna í Ríó getur andað léttar
nú þegar ráðstefnunni er lokið og
um hægist. Strong, sem er 63 ára,
á fjölbreyttan feril að baki. Hann
ólst upp við sára fátækt í Manitoba
í Kanada og yfirgaf foreldrahús að-
eins 14 ára gamall. Maurice gerðist
lærlingur í skinnakaupmennsku hjá
Hudson Bay félaginu og var sendur
til norð- vestur héraða Kanada. Þar
kynntist hann Inúítum og lætur vel
af þeim kynnum. Seint á fimmta
áratugnum fór hann að vinna í olíu-
iðnaðinum. Síðar stofnaði Maurice
eigin fjárfestingafélag og efnaðist
vel í viðskiptum. Maurice Strong
stjómaði um tíma kanadískri stofnun
sem vinnur að alþjóðlegri þróun-
arhjálp og var þar að störfum þegar
U Thant fékk hann til að undirbúa
fyrstu umhverfisráðstefnu S.Þ. í
Stokkhólmi 1972.
Sama ár kynntist Strong, sem var
fráskilinn, danska _ hönnuðinum
Hanne Marstrand. „I fyrsta skiptið
sem við borðuðum saman spurði
hann hvort ég hefði heyrt sín getið,“
segir Hanne. „Ég sagði honum að
ég hefði heyrt tvennt: Að hann væri
algjör loddari og svo hitt að hann
væri ofurmenni. Maurice hló og
sagði: Það er eins gott að þú komist
að hinu sanna!“ Strong og Marstrand
gengu í hjónaband 1981. Þau búa
ýmist í Genf í Sviss eða á 200. 000
ekra búgarði í suð-vestur hluta Col-
orado í Bandaríkjunum. Þar eru þau
að reisa samtrúarlegan hvíldarstað
með Zen miðstöð, helgisiðakofum
amerískra Indíána og Hindúamust-
eri.
Draumur Strongs er að afrakstur
Ríó-ráðstefnunnar verði ný alheims-
skipan umhverfismála. „Æðsti
draumur minn er að þjóðarleiðtog-
arnir taki tillögumar og framkvæmi
þær,“ segir hann. „Ég óttast mest
að þeir geri með sér merkingar-
lausa sáttmála en kynni þá sem
afrek. Heimurinn verður að láta
þá standa við orð sín.“
Sarah umkringd götubörnum sem nýbúin eru að baða sig og fá
hrein föt hjá kristniboðunum.
HJALPARSTARF
Sjónvarpskona ann-
ast götubörn í Ríó
Sarah Jarman naut velgengni
sem dagskrárgerðarmaður í
bresku sjónvarpi og sá um þætti á
borð við Top Of The Pops. Fyrir
tveim árum sagði hún upp vinn-
unni og 5 milljón króna árslaunum,
flutti úr glæsiíbúðinni í London og
fór að hjálpa götubörnum í Brasil-
íu.
Götubörnin í Brasilíu voru talsvert
til umfjöllunar meðan á undirbún-
ingi umhverfisráðstefnunnar í Ríó
stóð og ekki síst grimmilegar að-
gerðir til að fækka þeim. Börnin
eru skítug, sjúk, þjófótt og oft
undir annarlegum áhrifum fíkni-
efna. Ef til vill er því engin furða
að menn vilji heldur tala um regn-
skóga Brasilíu en þessi vesælu
börn.
Foreldrarnir hafa gefist upp og
börnin ráfa yfirgefin um fátækra-
hverfin. Þau finna skjól og félags-
skap í glæpaflokkum, verða fórn-