Morgunblaðið - 30.12.1992, Page 39

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 30. DESEMBER 1992
kunningja og sótti fisk í soðið
handa fjölskyldunni.
Afi fylgdist ætíð vel með veðri
og veðurspám og gerði sjálfur oft
veðurspár sem stóðust. Hann
dreymdi einnig mikið og setti
draumana oft í samband við eitt-
hvað í daglega lífinu eins og gesta-
komur, veður og fleira í þeim dúr.
Afi var fjárglöggur á sínum
yngri árum og aldrei lét hann sig
vanta í réttirnar þrátt fyrir háan
aldur.
En einhvern tíma verða allir
menn að deyja og svo var einnig
um afa. Við kveðjum hann með
söknuði en erum þess þó fullviss
að hann er vel að hvíldinni kominn.
Þótt hann sé horfinn okkur yfir
móðuna miklu mun hann eftir sem
áður lifa í hugum okkar um ókomna
tíð.
Magga, Jói, Helga
og Kolbeinn.
Ég hlýt að minnast Jóhannesar,
bróður míns, að leiðarlokum. Sér-
staklega læt ég þess getið að hann
var framúrskarandi duglegur þar
til hann fékk mænuveiki þegar
hann var 42 ára, árið 1947, en
eftir það bar hann ekki sitt barr.
Það hlýtur að hafa verið sárt að
geta varla tekið til hendi nema með
harmkvæium, liggur mér við að
segja.
Það var gaman að vinna við
heyskap með Jóhannesi; aldrei held
ég að blessuðum drengnum hafi
þótt maður nógu duglegur. Hann
talaði nú ekki alltaf virðulega um
blessað kvenfólkið í þá gömlu og
góðu daga. Þá var unnið upp á
gamla móðinn og sagði hann til
dæmis að föngin sem við söxuðum
væru svo læpuleg að þau minntu
helst á merarhlandfroðu! Bíddu nú,
hugsaði ég, þú skalt ekki tala svona
óvirðulega um mín föng! Og honum
var það að þakka að ekki þurfti
að kvarta yfir mínum föngum.
Mér er mikið í mun að allir fái
það í hausinn að hann var ekki
alltaf eins aumur og hann neyddist
til að vera eftir þetta óláns ár 1947,
einmitt þegar Hekla gaus; læt þess
getið að gamni mínu. Hann var
mörg ár á vertíð og man ég að það
fór mikið dugnaðarorð af honum
þar og eins þegar hann var í vega-
vinnu sem hann var mörg vor.
Jóhannes var mikið fyrir kindur
og átti alltaf fallegt fé sem hann
fór mjög vel með og var hann með
afbrigðum fjárglöggur. Oft fór
hann á sumrin, lagði hnakk á sinn
hest og þeysti út á heiði, Mosfells-
heiði, að líta eftir kindum, hveijar
væru tvílembdar og þekkti þetta
allt á haustin. Ég botnaði aldrei í
þessu; mér fannst allar rollur eins.
Ein minning til gamans. Eitt
haust var Jóhannes með forláta
hrút, spikfeitan og fallegan víst,
sem hann var mjög hreykinn af og
vildi hann láta mig finna og sjá
hvað hann var með breitt bak og
fallegan herðakamb og bóga. Mar-
grét, mágkona mín, sá til okkar
og skemmti sér vel þegar ég fór
að þukla þennan mikla grip. Ég
vildi gera þetta fyrir bróður minn.
Ég er ekki hætt að tala um dugn-
aðinn í honum bróður mínum —
ég var einu sinni litla systir, 10 ár
voru á milli okkar — það skulu
allir vita um hann. Flestir eru farn-
ir sinn veg sem mundu hann. En
ég ætlaði að tala um veiðina sem
hann var svo duglegur og áhuga-
samur með, fyrst silungsveiðina á
sumrin og síðan murtuveiðina á
haustin sem ekki var slegið slöku
við. Murtuveiðin var mjög erfið og
er víst enn.
Loks minnist ég Jóhannesar að
sumarlagi, í júní, þegar hann var
að skálma út um tún og gá að
sprettu. En fjósið var hann feginn
að losna við og var víst vel þegið
að pabbi okkar sá um það meðan
hann gat. Svo hafði mágkona mín
áhuga á að dunda sér með blessuð-
um kúnum.
Það finnst kannski einhveijum
nóg um, en ég hafði þörf fyrir að
koma þessu frá mér.
Ég bið góðan guð að geyma
bróður minn.
Regína Sveinbjörnsdóttir.
Feðginaminning
Valdimar Daníels-
son ogDýrfinna J.
Valdimarsdóttir
í dag verður jarðsunginn frá
Háteigskirkju Valdimar Daníelsson
fæddur 8. september 1909. Foreldr-
ar hans voru Daníel Gestsson, fædd-
ur að Reykjum í Hrútafirði og Val-
gerður Níelsdóttir. Fósturforeldrar
hans voru Jörgen Jörgensson og
Dýrfinna Helgadóttir Helgadóttir
frá Gilsstöðum í Hrútafírði. Tóku
þau að sér fósturböm, Elínborgu
Tómasdóttur og Valdimar, sem þau
tóku tveggja nátta gamlan. Einnig
áttu Jörgen og Dýrfinna 4 börn.
Tómas sem bjó á Borðeyri síðar í
Reykjavík, Helga, hann var toll-
þjónn í Reykjavík, Magnús, sem var
verkamaður og Helgu, sem dó ung
1932. Þar sem Jörgen varð snemma
blindur og andaðist 12. nóvember
1921, kom það í hlutverk föður
míns Magnúsar að ala þau upp með
móður sinni Dýrfinnu á Gilstöðum.
Magnús fluttist svo suður með móð-
ur sína og Valdimar 1928 og var
Valdimar þá orðinn 19 ára gamall,
en Elínborg fór í vinnumennsku í
Fornahvammi i Norðurárdal. Magn-
ús kvæntist 1930 Sesselju Guð-
laugsdóttur frá Sogni í Kjós og eign-
uðust þau eina dóttur, Aðalheiði,
sem þessar línur skrifar. Valdimar
kvæntist það sama ár 18. október
1930 Stefaníu Guðmundsdóttur.
Hún var fædd 1. júlí 1908 og dó
hún 10. júlí 1980. Þau eignuðust
tvö börn, Dýrfínnu Jörgínu, fædd
1. maí 1931, giftist hún Guðmundi
Kristni Axelssyni og eignuðust þau
fimm börn, 8 barnaböm og 3 barna-
barnabörn. Og Stefán Sigtryggur,
fæddur 29. júní .1934, kvæntur
Huldu Jakobsdóttur, búa þau í Lit-
lagerði Mosfellsbæ. Þau áttu sjö
börn, sex þeirra eru á lífi, þar sem
þau misstu Daníel son sinn árið
1984. Valdimar vann lengst af hjá
Reykjavíkurhöfn, tæpa hálfa öld, frá
1932 til 1980 og var lengst af á
krönum og vélskóflum. Valdimar
var hreinn og beinn og sagði sína
meiningu hvort sem líkaði betur eða
verr, hann var traustur og vinur
vina sinna. Við hjónin eigum marg-
ar góðar minningar með þessari fjöl-
skyldu um tíðina. Sérstakar minn-
ingar á ég um Dýrfinnu, Dódó, eins
og hún var kölluð. Við vorum mikl-
ar leiksystur, enda jafn gamlar.
Nokkru eftir að ég giftist fluttum
við hjónin að Múla í Vestur-Húna-
vatnssýslu og hittumst við því
sjaldnar eftir það, en fylgdumst allt-
af með hvor annarri. En Dódó átti
við erfíðan sjúkdóma að stríða er
leiddi hana til dauða 22. júní 1992.
Blessuð sé minning hennar. Valdi-
mar missti Stefaníu konu sína árið
1980 og var missir hans mikill þar
sem þau voru mjög samstillt í einu
og öllu. Eftir það átti Valdimar við
erfiðleika og vanheilsu að stríða. í
desember 1991 var hann lagður inn
á Reykjalund og síðar að Vífilsstöð-
um, þar sem hann andaðist að kvöldi
20. desembers síðastliðins. Við hjón-
in sendum fjölskyldu hans, þá sér-
staklega Didda og Huldu, okkar
bestu samúðarkveðjur.
Heiða og Einar.
Lækkar lífdaga sól
löng er orðin mín ferð.
Fauk í faranda skjól,
feginn hvíldinni verð.
Guð minn gefðu þinn frið,
gleddu og blessaðu þá,
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
(Herdís Andrésdóttir)
Þegar ég sest niður á helgri jóla-
nótt, til að festa á blað nokkur
kveðjuorð um Valdimar, tengdaföð-
ur minn, er mér efst í huga þakk-
læti til skaparans, fyrir að gefa
honum hvíldina sem jólagjöf að af-
loknu löngu og farsælu ævistarfi.
Þegar dagarnir, á ævikvöldi gamals
manns, eru orðnir eilíf barátta um
að draga andann, með aðstoð súr-
efnis og annarra tækja er hvíldin
afar kærkomin. Valdimar var búinn
að dvelja á Vífilsstöðum í um það
bil ár, og var honum hjúkrað þar
,af mikilli nærfærni, en hann hafði
erfiða lund og var það ekki á allra
færi að veita honum umönnun. En
undir hijúfu yfirborðinu sló við-
kvæmt hjarta, sem við nánustu að-
standendur fengum að kynnast á
sorgarstundum. En þær urðu nokk-
uð margar á líðandi ári. En þá lét-
ust bræður hans tveir, Sveinn og
Gunnar, með tveggja mánaða milli-
bili. Einnig lést einkadóttir hans
Dýrfínna í júní síðastliðnum, en eft-
ir fráfall hennar virtist sem baráttu-
þrek Valdimars minnkaði og honum
fyndist lífsbaráttan orðin tilgangs-
laus.
Valdimar var fæddur að Reykjum
í Hrútafirði 8. september 1909.
Foreldrar hans voru Valgerður Ní-
elsdóttir og Daníel Gestsson, voru
þau bæði í vinnumennsku, og var
Valdimari komið í fóstur tveggja
daga gömlum að Gilsstöðum í
Hrútafirði, til Dýrfínnu Helgadóttur
og Jörgens Jörgenssonar.
Systkini Valdimars voru Ingi-
gerður, Hermann, Sveinn, Gunnar
og Sína, en eftirlifandi eru þau Sína
og Hermann.
Valdimar ólst upp á Gilsstöðum,
en um tvítugt flutti hann til Reykja-
víkur ásamt Dýrfínnu og Magnúsi
syni hennar, sem hann kallaði alltaf
fóstra sinn.
Þegar Valdimar kom til Reykja-
víkur starfaði hann í fyrstu við hin
ýmsu störf sem til féllu á þeim tíma,
þar til hann hóf störf hjá Reykjavík-
urhöfn 1932, en þar vann hann í
tæpa hálfa ö!d eða til ársins 1980
er hann lét af störfum fyrir aldurs
sakir. Lengst af stafaði hann á krön-
um og vélskóflum Reykjavíkurhafn-
ar, en síðustu árin út í Örfíriseý við
viðgerðarstörf.
Sama ár og hann lét af störfum
missti hann konu sína Stefaníu
Guðmundsdóttur, en þau giftust 18.
október 1930 og eignuðust þau tvö
börn, Dýrfinnu og Stefán. Dýrfinna
fæddist 1. maí 1931, en hún lést
22. júní 1992, og var hún gift Guð-
mundi Axelssyni og áttu þau fímm
börn, sem flest eru búsett í Vest-
mannaeyjum. Stefán fæddist 29.
júní 1934, og er hann kvæntur
Huldu Jakobsdóttur, eignuðust þau
sjö börn og eru sex þeirra á lífí, en
son sinn Daníel Valgeir misstu þau
af slysförum 1984. Stefán og Hulda
búa í Mosfellsbæ.
Valdimar og Stefanía hófu sinn
búskap að Seljalandi í Reykjavík. í
fystu leigðu þau húsnæði hjá Sigur-
jóni og Elínborgu uppeldissystur
Eiríkur Sigurðsson,
Miðhúsaseli - Minning
Fæddur 30. október 1924
Dáinn 17. desember 1992
„Betur vinnur vit en strit,“
„kemst þó hægt fari“. Ef lýsa ætti
honum tengdapabba í tveimur setn-
ingum, þá held ég að þessi tvö
máltæki kæmu til með að segja
mikið um hvernig hann var í dag-
legri umgengni.
Það var aðfaranótt 17. desember
sl. að okkur barst fregnin um að
hann tengdafaðir minn, Eiríkur Sig-
urðsson, vélsmíðameistari, Garðars-
vegi 4, Seyðisfirði, væri látinn. Þessi
fregn kom eins og reiðarslag yfrr
okkur, því þótt tengdapabbi hafí átt
við mikil veikindi að stríða í vor,
var hann á hröðum batavegi og tók
stórstígum framförum með hveijum
deginum sem leið. Enginn bjóst við
því að þetta kvöld legðist hann til
svefns í hinsta sinn, aðeins ný orð-
inn 68 ára gamall.
Við fráfall svo nákominna er
mönnum eðlislægt að finna til sorg-
ar og biturðar yfír þvt að einhver
sem er manni svo kær skuli hrifínn
burt svo fyrirvaralaust, en smám
saman sefast sorgin og inn í hugann
sytrar þakklæti fyrir að hafa fengið
að hafa átt hinn syrgða að. Liðnir
dagar eru rifjaðir upp og allar góðu
stundirnar sem við áttum saman
verða Ijóslifandi í huganum.
Ég man Þorláksmessu fyrir tólf
árum þegar við sátum tveir í eldhús-
inu á Garðarsveginum og allir aðrir
voru farnir að sofa að ég sagði hon-
um að þó ráðahagurinn væri löngu
ákveðinn, þá yrði ég að biðja hann
formlega um hönd dóttur hans.
Svarið var einfalt, góðlátur og inni-
legur hlátur, eins og faðmlagið sem
fylgdi. Ég man fyrstu búskaparárin
okkar hjónanna, að það var undar-
legt hvað sumir hlutir í búshaldinu
og ég tala nú ekki um hve bíllinn
virkaði betur þegar tengdapabbi og
tengdamamma voru í heimsókn.
Eins og lesa má úr orðunum hér
að framan, þá lék allt í höndunum
á tengdapabba og oft og tíðum
fannst mér að það eina sem hann
gæti ekki látið vélar gera, væri að
tala.
Það var lífsreynsla að vinna með
honum tengdapabba. Ekkert var
gert fyrr en búið var að hugsa fyrir
því hvemig skyldi vinna verkið og
hver árangurinn af því yrði. Það tók
því oft dijúgan tíma að gera það
sem gera þurfti, en á endanum var
árangurinn ótrúlegur.
Ég man þegar ég aðstoðaði
tengdapabba við að gera við slitna
bflvél. Þegar vélin var komin úr,
vildi ég ráðast i verkið og rífa vél-
ina, til að hægt væri að sjá hvað
amaði að. En það var ekki hans
verklag. „Aaaa... eigum við ekki
fyrst að skoða teikningarnar." í
hönd fór að mínu mati langur og
erfiður tími. Tengdapabbi hringdi
suður og pantaði bók og þegar hún
var komin var hún skoðuð spjald-
anna á milli og að loknum vanga-
veltum voru varahlutirnir pantaðir.
Þegar varahlutirnir komu, en þá var
tæp vika liðin frá því að vélin fór
úr bílnum, var hafist handa. En nú
var komið að því að mér fyndist
full hratt farið. Áður en ég vissi var
tengdapabbi búinn að rífa vélina og
setja saman aftur með þvílíkri ná-
kvæmni, að hann var ekki ánægður
nema að málin hjá honum væru ívið
betri en gefín voru upp í bókinni. Á
meðan hafði ég aðeins stöku sinnum
getað komið að skrúfjárni eða lykli
og var skítugur upp fyrir haus, en
tengdapabbi, eins og vanalega,
þurfti aðeins að stijúka létt af hönd-
unum. Þá mátti varla sjá að hann
hefði komið nálægt yélinni.
Ég minnist líka þess eftir að
strákarnir okkar fæddust, hve ár-
legar sumardvalir á Seyðisfirði voru
mikil tilhlökkunarefni, ekki aðeins
hjá okkur og strákunum, heldur líka
hjá tengdapabba, sem gætti þess
að vera laus frá vinnu þann tíma
hans, en byggðu síðan sitt eigið
hús, Seljabrekku, rétt hjá Selja-
landi, þar sem Skýrsluvélar ríkisins
standa nú. í Seljabrekku bjuggu þau
í um 20 ár, eða þar til þau fluttu
1968 í Bólstaðarhlíð 46. Má segja
að þau hafi búið alla sína búskapart-
íð á sömu þúfunni.
Þau hjónin Stefanía og Valdimar
höfðu þann sið í gegnum árin að
bjóða bömum sínum og bamaböm-
um í mat á jóladag. Þá var oft glatt
á hjalla. Eins var tengdamamma
hjálpleg við að sauma jólafötin á
barnahópinn minn, og voru mjúku
pakkamir frá henni vel þegnir.
En nú þegar þau eru öll horfín
Stefanía, Valdimar og Dódó, viljum
við hjónin og börnin okkar, minnast
þeirra með söknuði í huga og þakka
þeim að leiðarlokum samfylgdina.
Jafnframt viljum við þakka Hönnu
Þórarinsdóttur hjúkrunarkonu
umönnunina, sem gerði Valdimari
kleift að búa á eigin heimili mun
lengur en annars hefði orðið. Einnig
viljum við senda starfsfólki Vífíls-
staðaspítala hugheilar þakkir fyrir
frábæra umönnun.
Hulda Jakobsdóttir.
sem við dvöldum hjá þeim til að
geta verið meira með okkur. Þann
tíma dvaldi afí með strákunum sín-
um í bílskúrnum og gerði við gaml-
ar veiðistangir og háfa ef strákarn-
ir vildu fara að veiða og vildu þeir
fara að hjóla, þá dró afí fram göm-
ul hjól, sem hann hafði haldið til
haga og nú hófust reiðhjólaviðgerð-
ir, svo innan skamms tíma voru
strákarnir famir að hjóla um bæinn.
Minningar eins og þessar sækja
á hugann og sefa sorgina. í haust
ákváðum við hjónin, þar sem við
hefðum ekki getað komið austur í
sumar, þá mundum við fara um jól-
in og dvelja fram yfir áramótin.
Aðeins rúmum sólarhring áður en
sameign okkar tengdapabba, konan
mín og synir, lögðu af stað austur,
þá lagði hann af stað í sína hinstu
för. Svarið við því hvort að hann
afi yrði hjá okkur um jólin, eins og
einn sona okkar spurði í byrjun des-
ember, varð því á endanum nei-
kvætt. Sporin austur sem áttu að
verða svo létt, urðu þung. Seyðis-
fjörður var ekki samur, það vantaði
svo mikið.
Elsku Lóa, Guð styrki þig í sorg
þinni og leiði mót hækkandj sól.
Árni.