Morgunblaðið - 25.07.1993, Page 23
b
MORGUNBLAÐIÐ SAMSAFNIÐ SUNNUDAGUR 25. JÚLÍ 1993
B 23
.... •• s
Töluverður fjöldi
safnaðist til að fylgjast
með göngu leikara
Leikfélags Reykjavík-
ur. í miðið standa Mar-
grét Magnúsdóttir,
Margrét Ólafsdóttir
og Sigríður Hagalín
en Jón Júlíusson til
hliðar.
Steindór Hjörleifsson ber yfirskrift Heiðurskonurnar Emelía Jónasdóttir
göngu leikaranna, „Byggjum leikhús. ogÞóraBorg.
SÍMTALIÐ
ER VJÐ HELGUÍVARSDÓTTUR’KATTAVIN
KISUR í PÖSSUM
675563
Halló.
- Góðan dag, þetta er á Morg-
unblaðinu, gæti ég fengið að tala
við Helgu Ivarsdóttur?
Þetta er hún.
- Jú komdu sæl, geturðu það
verið að þú lofir litlum kisum að
vera hjá þér ef eigendur þurfa að
skreppa frá?
Já ég passa fyrir fólk ef það fer
í burtu.
- Ertu sjálf með ketti?
Ég er með tvær síamslæður.
- Mikil kattakona?
Já ég er mikil kattakona.
- Ég hef verið að velta því fyrir
mér hversu mörg heimili á Íslandi
séu með ketti?
Ég hef nú gert það líka og ég
gæti giskað á að það væri þriðja
eða fjórða hvert heimili.
- Því gæti ég trúað, ég er umset-
in köttum úr hverfinu, þeir þykj-
ast víst vera að heimsækja mig.
Já svo koma þeir voða mikið í
heimsókn!
- En varst það ekki þú sem hirt-
ir kettlinga upp úr öskutunnu?
Nei, ekki upp úr öskutunnu.
Þannig var að það var læða í
Garðabænum sem gaut í gám.
Gámurinn var síðan tekinn og
vesalings læðan yfirgaf hann í
hræðslu sinni en kettlingarnir
urðu eftir, nókkra daga gamlir.
Þeir voru nú vel
haldnir og saddir
að því er virtist.
Nú svo hringdi
kunningjakona
mín í mig og sagði
mér að hún væri
með þessa kettl-
inga, en læðan
hennar var með
það stóra kettl-
inga að hún gat
ekki sinnt þeim
svona litlum. Hún
bað mig því um
að taka þá. Það
bólgnar alltaf
hjartað þegar svona stendur á og
af því að Gígja var með kettinga
tók ég þá að mér.
- Hver er Gígja?
Gígja er önnur læðan mín. Hún
var í sólarhring að taka við þeim.
Ég setti kettlingana á hana, hún
hvæsti á þá og fannst vond lykt
af þeim en eftir sólarhring fór hún
ofan í kassann til þeirra. Ég beitti
nú reyndar smátækni við þetta.
En svo kom þriðji kettlingurinsjn
og Gígja mín tók hann líka.
- En eru einhverjir í pössun hjá
þér núna?
Já þeir eru nokkrir, svo fæ ég
einn í dag.
- Hvernig taka heimiliskettirnir
nýju gestunum?
Þær eru alveg farnar að sætta
sig við þá. Eðlilega eru þær heima-
ríkar en ég er alveg undrandi hvað
þær eru yndislegar við þá. Þær
eru nú ekki í sama herbergi en
fara stundum inn til þeirra.
- En gestirnir, eru þeir ekki
feimnir og undirleitir þegar þeir
koma?
Jú þeir eru það, og sumir sætta
sig alls ekki við þetta. Ég höt
verið með tvo sem voru mjög erf-
iðir. Annar gat alls ekki sætt sig
við að fara ekki út úr herberginu.
Hann kom sér fyrir upp á skáp
og fékk að vera þar.
- Þeir fara ekkert út?
Nei þá myndu
þeir týnast um
leið, þeir eru alltaf
á leiðinni heim.
- En þeim líður
bara vel hjá þér?
Ég reyni ag,
Sjra mitt besta.
g dekra kannski
dálítið við þá, en
ég vil að þeim líði
vel.
- Jæja en ég bið
að heilsa þeim og
þakka þér fyrir
spjallið.
FRÉTTALJÓS
ÚR
FORTÍÐ
„Reimleikarnir“
á Saurum
Hvað er að gerast á Saurum? segir í fyrirsögn á baksíðu
Morgunblaðsins föstudaginn 20. mars 1964. Borð færast
úr stað, stóll, bollar og diskar brotna. Það var aðfara-
nótt miðvikudags sem þeir atburðir tóku að gerast á
bænum Saurum á Kálfshamarsvík á Skaga sem um tíma
reyndist erfitt að skýra. Engar jarðhræringar fylgdu
þessum fyrirbærum og og vissir hlutir hreyfðust með
skruðningum þótt aðrir hlutir högguðust ekki. Fréttarit-
ari Morgunblaðsins á Skagaströnd, Þórður Jónsson, varð
ásamt öðrum manni vitni að því að stofuborðið fluttist
frá vegg og út á mitt gólf. Ekkert annað hreyfðist að
sögn fréttaritara.
Þá hafði leirtau tvívegis þeyst
fram af eldhúsborðinu og
brotnað mélinu smærra á gólfinu
og þungt stofuborð nokkrum
sinnum flutt sig um set. „Það
er eins og það vilji hvorki vera
við þil né útvegg. Það hefur
hreyfst einu sinni í dag,“ segir
húsmóðirin í samtali við frétta-
mann Morgunblaðsins 21. mars.
1964. „Eruð þið ekki hrædd við
þetta,“ spurði fréttaritari hús-
móðurina ennfremur. „Jú, mað-
ur er óttalega lélegur við þetta,
einkum kvenfólkið. Það er ósköp
óviðkunnanlegt. Ég er nú 'farin
að hallast að því að þetta séu
jarðhræringar. Það hlýtur að
vera. Maður verður að minnsta
kosti að trúa því.“ í lok viðtals-
ins er vitnað í samtal við Þór-
berg Þórðarson rithöfund. Hann
sagði í samtali við Morgunblaðið
að hann teldi sem aðalreimleika-
fræðingur landsins að atburðirn-
ir á Saurum væru reimleikar,
ekkert annað. Hann skoraði á
náttúrufræðinga að hrista af sér
slyðruorðið, taka höndum saman
og athuga þessi fyrirbæri, án
ótta við spott og spé. Ættu þeir
að skoða þau af nýjum sjónar-
hóli í samvinnu við góðan reim-
leikafræðing.
Daginn eftir hafði skápurinn
í eldhúsinu á Saurum enn henst
langt fram á
gólf og nú farið
á hvolf. Um há- ^
degið sama dag ^
þegar húsráð-
endur voru að
borða hentist
matarborðið frá
vegg og fram á
gólf. Hjónin
sem sátu við
borðið gripu um
leirtauið til þess
að forða því frá
að brotna, enda
var þá megnið
af leirtaui heim-
ilisins brotið.
Að sögn frétta-
ritara sagðist
heimilisfólkið á
Saurum orðið
langþreytt á
þessum gaura-
gangi og vonast til þess að þessu
færi að Ijúka. Nóttina áður höfðu
gist á Saurum ýmsir aðkomu-
menn sem þar voru til þess að
fylgjast með þessum dularfullu
atburðum.
Meðal aðkomumanna voru
Hafsteinn Bjömsson miðill og
Lára Ágústsdóttir miðill. Hún
taldi sig sjá löngu liðna sjómenn •
en erfiðlega gekk henni að ná
sambandi við þá. Hinn 2. júní
sama ár kom frétt um að engra
hræringa hefði orðið vart á
Saurum í hálfan annan mánuð.
Seinna var það mál manna að
þessar hræringar á Saurum
hefðu orðið af mannavöldum. -
I