Morgunblaðið - 02.09.1993, Síða 39

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 2. SEPTEMBER 1993
39
hún fór vakti hún athygli fyrir dugn-
að og skörungsskap. Alltaf létt og
kát, ósérhlífin og tilbúin til allra
verka.
Nú síðast var hún á leið á heims-
meistaramót íslenskra hesta í Hol-
landi, þegar hún veiktist skyndilega.
Nútíma læknisfræði og vísindi máttu
sín lítils og hún lést á gjörgæslu-
deild Borgarspítalans 25. ágúst sl.
Nú er skarð fyrir skildi, og þó að
maður komi í manns stað þá verður
erfitt að ganga í hennar spor, svo
mikið skilur hún eftir.
Við í stjórn Fáks vottum eigin-
manni hennar Gylfa Geirssyni og
einkasyni þeirra, Gísla Geir, okkar
dýpstu samúð og biðjum guð almátt-
ugan að vernda þá og styrkja í þeirra
miklu sorg. Öðrum ættingjum og
vinum vottum við samúð okkar.
Á þessari kveðjustund viljum við
þakka Valgerði öll þau störf er hún
hefur unnið fyrir Fák, svo og góða
viðkynningu og vinskap á liðnum
árum. Drottinn blessi hana að eilífu.
Stjórn Fáks.
Það er stutt milli hláturs og gráts
- lífs og dauða. Við erum rétt búin
að fagna félögum okkar í Fáki fyrir
frábæra frammistöðu á heimsmeist-
aramótinu í Hollandi, þegar við
syrgjum annan góðan vin og félaga,
hana Valgerði Gísladóttur.
Mig setur hljóða. Við Vala erum
búnar að þekkjast iengi. Okkar
fyrstu kynni voru á dansleik hjá
Hestamannafélaginu Fáki. Þannig
var, að yinahópurinn sat við eitt
borð, og þegar leið á kvöldið birtust
ung og myndarleg hjón og spurðu
hvort þau mættu setjast hjá okkur.
Voru þar komin Valgerður og
Gylfi, hún hvítklædd og glæsileg að
vanda. Svo illa vildi til að það hellt-
ist úr glasi yfir fötin hennar Völú
og fannst hópnum móttökurnar ekki
góðar, en Vala brosti sínu blíðasta,
sagði þetta ekki vera neitt mál, við
skyldum bara halda áfram að
skemmta okkur og fór fram til að
þvo það mesta úr. Þannig var Vala,
alltaf jafn jákvæð.
Við kynntumst þó ekki vel fyrr
en seinna, þegar við fórum að starfa
saman að félagsmálum Fáks og þá
í kvennadeild. Vala var þá formaður
kvennadeildar og fórst henni það
verk vel úr hendi. Var það henni
kappsmál að gera veg Fákskvenna
sem mestan. Nokkrum árum seinna
lágu leiðir okkar saman í aðalstjórn
félagsins og þótti mér ljúft að starfa
á ný með Völu. Ýmislegt gekk á og
ekki vorum við alltaf sammála, en
aldrei skildum við ósáttar. Til marks
um trygglyndi hennar leið aldrei sú
vika í öllum okkar vinskap að hún
hringdi ekki í mig og á ég eftir að
sakna þess sárt. Fyrir utan félags-
málastörfin brölluðum við ýmislegt
og vorum t.d. í hestakonuklúbbi sem
stóð fyrir alls kyns uppákomum,
okkur sjálfum til skemmtunar.
Elsku Gylfi, Gísli Geir og aðrir
aðstandendur, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð og bið góðan Guð að
styrkja ykkur.
Guðlaug.
Nú þegar sumarið er að kveðja
og dagarnir styttast óðum berast
okkur þau sorgartíðindi að hún Vala
okkar sé látin eftir stutta en harða
baráttu við skæðan sjúkdóm. Það
er erfitt að sætta sig við að þessi
dugmikla og lífsglaða kona sé í einu
vetfangi hrifin burt úr hópi okkar.
Þá rúmu viku sem Vala barðist við
veikindi sín vonuðum við og trúðum
að hún myndi bera sigur úr býtum,
lífsgleði hennar var svo mikil og
sterk. En einstaklingurinn má sín
lítils gegn hinu almáttuga, því sem
öllu ræður, og oft er erfitt að hlíta
niðurstöðunni og skilja tilganginn
hverju sinni.
Hjónunum Valgerði og Gylfa og
syninum Gísla Geir kynntumst við í
tengslum við hestamennskuna og
viljum við þakka þær mörgu góðu
stundir sem við áttum saman. Gest-
risni og höfðingsskapur voru aðals-
merki þeirra og alltaf tóku þau á
móti gestum sínum af alúð og glað-
værð. Stutt innlit á fallegt heimili
þeirra gat allt eins endað með veg-
legri veislu, þar sem ekkert var til
sparað, en þó var alltaf eins og hús-
freyjan þyrfti aldrei mikið fyrir gest-
unum að hafa. Henni var það svo í
blóð borið að veita. Það var auðfund-
ið að hjónin og fjölskyldan öll var
afar samhent í starfi og leik enda
ber heimili þeirra því sannarlega
vitni.
Vala hafði mjög gaman af ferða-
lögum og margar voru ferðir þeirra
hjóna norður í Skagafjörð í sveitina
sem hún dáði svo mjög. Ófærð eða
válynd veður á vetrum öftruðu þeim
ekki að komast á fund vina sinna
og syngja með þeim skagfirsku lög-
in.
Valgerður starfaði af ósérhlífni
og dugnaði að félagsmálum hesta-
manna. Hún hafði ákveðnar skoð-
anir á mönnum og málefnum og lét
þær óhikað í ljós. Það var í raun
aðdáunarvert hversu mikill kraftur
bjó í þessari konu og hve miklu hún
gat komið í verk, en þó var eins og
alltaf væri nógur tími aflögu til þess
að sinna öðrum og þá sérstaklega
yngri kynslóðinni.
Þegar við síðast kvöddum Völu
var hún full tiihlökkunar að leggja
upp í ferð til útlanda til fundar við
eiginmann og son. Lífið blasti við.
Því er ennþá svo erfitt að trúa því
að hún sé ekki lengur á meðal okk-
ar. En góðar minningar getur enginn
burtu tekið og þær munu lifa með
okkur um ókomin ár.
Elsku Gylfi og Gísli Geir, við biðj-
um algóðan guð að veita ykkur styrk
í sorg ykkar. Einnig vottum við
ættingjum og öðrum aðstandendum
innilega samúð. Blessuð sé minning
Völu.
Guðný Eysteinsdóttir,
Guðný Björg og Þór.
Hún Valgerður lést hinn 25. ág-
úst sl. langt um aldur fram, tæplega
39 ára. Hún var fædd 25. október
1954, elst þriggja barna Sigríðar
Skúladóttur og Gísla Jóhannessonar
útgerðarmanns. Hún var gift Gyifa
S. Geirssyni og einkasonur þeirra
Gísli Geir er á átjánda ári. Það er
erfitt að trúa því að þessi hressa og
lífsglaða kona sé öll, en hún var ein-
mitt á förum til útlanda í frí þegar
hún veiktist og varð leiðarendinn
annar en áformað var, endastöðin
okkar allra.
Fjölda ára starfaði hún í Lands-
bankanum og valdi hún sér einkenn-
isnafnið Vala víxill á því skeiði, en
hún var ætíð hrókur alls fagnaðar.
Seinni árin var hún hægri hönd föð-
ur síns við útgerðina.
Valgerður var kvenforkur, ákveð-
in og dugleg í öllu er hún tók sér
fyrir hendur, fijálsleg og ófeimin,
léttlynd og ætíð dunandi hlátrasköll-
in þar sem hún var. Hestamennska
átti hug fjölskyldunnar allan og var
hneggjara kunningjahópurinn stór.
Fáksfélagar nutu krafta hennar í
þágu félagsins óspart, s.s. formanns
kvennadeildar, skemmtinefndar og
gjaldkera. Veit ég að skarð hennar
verður vandfyllt, því að hugmynda-
flug hennar til að koma í kring hin-
um ýmsu uppákomum virtist óþijót-
andi, og framkvæmdin ekkert mál.
Það er óhætt að segja að hún
hafi lifað lífinu lifandi. Á tímamótum
sem þessum, þegar klippt er á lífs-
þráðinn svo til fyrirvaralaust, finnst
mér eins og lífinu hafi oft á tíðum
verið sóað, það hefði mátt hafa sam-
skiptin meiri.
Missir foreldranna og feðganna
er mikill, ég veit að hennar vilji hefði
verið að þeir takist sterkir á við líf-
ið. Vonandi veitist þeim styrkur til
þess.
Hafdís Björnsdóttir.
Hvað er það sem blæs lífi í lítil
blóm, en fellir síðan stór og falleg
tré? Hvað er það sem gefur veika
von, en hrifsar svo á brott hinn
stærsta draum? Hvað er það sem
kveikir lítið ljós, en að lokum deyðir
stærstu orkuver?
Félagi er fallinn. „Svanur er nár
á tjörn.“ Það tekur til hjartans að
Valgerður Gísladóttir fyllir ekki
iengur hópinn.
Leiðir okkar Valgerðar lágu fyrst
saman er ég hóf störf hjá hesta-
mannafélaginu Fáki. Þá sat hún í
varastjórn félagsins, en á síðasta
aðalfundi var hún kosin gjaldkeri
þess. Þrátt fyrir að Valgerður hafi
verið ung þegar hún féll frá hafði
hún þegar skilað miklu starfi í þágu
félagsins. 011 hennar verk báru vott
um kraft, dugnað og smekkvísi.
Fyrir framlag hennar er hugur okk-
ar Fáksfélaga fullur þakklætis.
Kynni okkar Valgerðar voru því
miður allt of stutt. Mér dylst þó
ekki að þar fór valkyija, orkulind
með hjarta meyjar og móður.
Eiginmanni, syni, ættingjum og
vinum votta ég mína dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Valgerðar Gísla-
dóttur.
Haraldur Haraldsson.
Elsku systir okkar, hún Valgerð-
ur, er dáin eftir stutt veikindi, þessi
kjölfesta í fjölskyldunni okkar varð
fyrst til að kveðja okkur. Þetta gerð-
ist allt svo hratt, hún var á leiðinni
í fríið sitt og var búin að kveðja
okkur öll með kossi og hlátri, en
örlögin gera ekki boð á undan sér.
Minningarnar streyma um huga
okkar, alltaf var hún svo kát og
hress. Því verður ekki lýst hversu
stórt skarð er höggvið í líf okkar
systkinanna og þá sérstaklega í líf
mömmu og pabba sem hún sýndi
ávallt mikla ástúð og umhyggju.
Valgerður var ótrúlega atorku-
söm, þegar vinnudegi lauk tók við
hinn helmingurinn í lífi hennar, sem
var fjölskyldan og þeirra sanna
áhugamál, hestamennskan. Þar
störfuðu þau að félagsmálum og
tóku þátt í uppbyggingu hesta-
mennskunnar af dugnaði og sóma.
Uppi í hesthúsum dvöldust þau öllum
stundum og víst er að þar áttu þau
sér hreiður og marga góða vini.
Við systkinin ólumst upp í vestur-
bænum við gifturíkt atlæti foreldra
okkar. Valgerður var elst og strax
og hún hafði burði til fór hún að
hjálpa mömmu við uppeldið á okkur
yngri systkinunum, þar sem pabbi
okkar var löngum á sjónum sem
skipstjóri á sínu skipi. Þær mæðgur
bundust miklum vináttu- og
tryggðaböndum, sem voru ómetan-
leg fyrir þær báðar.
Eftir áratuga starfsferil á sjónum
kom pabbi okkar loks í land fyrir
fullt og allt og hóf Valgerður þá
starf við útgerðina með honum.
Óhætt er að fullyrða að þar var hún
driffjöðrin rétt eins og annars staðar
og reyndist pabba sínum ómetanleg
hjálp.
Valgerður hitti manninn sinn,
Gylfa S. Geirsson, ung að árum og
lék aldrei vafi á því að þar var kom-
inn lífsförunautur hennar. Þau eign-
uðust einn son, Gísla Geir, sem var
augasteinn mömmu sinnar.
Elsku Gylfi og Gísli Geir, Guð
veri með ykkur og gefi ykkur styrk.
Fyrir hönd ijölskyldunnar þökkum
við læknum og starfsfótki Borgar-
spítalans fyrir mjög góða aðhlynn-
ingu.
Guð blessi Valgerði.
Helga Gísladóttir,
Gísli Steinar Gíslason.
Vinskapur okkar Völu og íjöl-
skyldu hófst fyrir ekki svo ýkja löngu
síðan, en hefur styrkst með hveiju
árinu og með fráfalli Völu er stórt
skarð höggvið í vinahóp okkar. Þau
voru ófá kvöldin þar sem setið var,
oft heima hjá þeim hjónum eða í
hesthúsinu, málin rædd í þaula og
þá var oft glatt á hjalla. Vala var
þess konar höfðingi heim að sækja
að aðrir eins eru vandfundnir, enda
varð oft mannmargt og allir alltaf
velkomnir.
I kringum Völu var aldrei logn-
molla, allt sem hún tók sér fyrir
hendur var gert af festu, óbilandi
áhuga, eldmóði og dugnaði sem ekki
átti sinn líka. Þegar hún ætlaði sér
eitthvað var ekkert gefið eftir og
oft ótrúlega þungum hlössum velt.
Það gustaði af henni þar sem hún
fór og ekki voru allir alltaf sammála
henni í einu og öllu, en það voru
allir sammála um það að þar fór
engin meðalmanneskja sem Vala fór.
Það verður tómlegt um að litast
í Víðidalnum í vetur því að skarð
eftir svo stórbrotna manneskju sem
Völu er vandfyllt. Við erum þakklát
fyrir að hafa fengið að kynnast henni
og vottum ykkur, Gylfi og Gísli Geir,
okkar innilegustu samúð.
Iiinrik og Hulda.
Fleiri greinar um Valgerði
Gísladóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
+
Konan mín, móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
ELÍN GUÐMUNDSDÓTTIR,
Baldursgötu 6a,
verður jarðsungin frá Dómkirkjunni
föstudaginn 3. september kl. 13.30.
Blóm afþökkuð en bent á líknarfélög.
Ingólfur Ólafsson,
Þorbjörg Lára Benediktsdóttir, Magnús Þorbergsson,
Sigurður Hjörtur Benediktsson,
Reynir Benediktsson, Jóhanna Gunnarsdóttir,
Jóhannes Viðar Bjarnason, Karen Björnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Kær bróðir,
ÓSKARJÓN EVERTSSON,
andaðist á Elliheimilinu Grund 23. ágúst.
Útför hans hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Innilegar þakkir til hjúkrunarfólks, sem annaðist hann af alúð og
kærleika. Hjartans þakklæti til frændfólks og vina fyrir auðsýnda
samúð.
Ragnheiður Evertsdóttir.
t
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda hlýju og
vinarhug við andlát og útför móður
okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
ÞORBJARGAR ÞORVALDSDÓTTUR
frá Önundarfirði.
Guðmundur Ólafsson,
Þorvaldur Ólafsson,
Kristín Á. Ólafsdóttir,
Eggert Óiafsson,
Snjólfur Ólafsson,
Sigurrós Þorgrímsdóttir,
Brynja Jóhannsdóttir,
Óskar Guðmundsson,
Sigrún Þorvarðardóttir,
Guðrún S. Eyjólfsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu okkur samúð og vinar-
hug við andlát og útför eiginmanns míns, föður, tengdaföður, afa
og langafa,
BERGSVEINS SKÚLASONAR.
Fyrir hönd okkar allra,
Ingveldur Jóhannesdóttir.
+
Þökkum auðsýnda samúð við andlát eiginmanns míns og föður
okkar,
ÁRNA ÁRSÆLSSONAR
læknis.
Erna Sigurleifsdóttir,
Bergljót Árnadóttir,
Leifur Árnason.
+
Innilegar þakkir faerum við öllum þeim,
sem sýndu okkur samúð og vinarhug
við andlát og útför föður okkar, tengda-
föður, afa og langafa,
SIGURÐAR HERMANNS
HANNESSONAR,
fyrrverandi bifreiðarstjóra
frá ísafirði.
Anna Málfríður Sigurðardóttir,
Hafsteinn Sigurðsson, Kristín Anna Bjarkadóttir,
Eiríkur Hans Sigurðsson, Sigrún Árnadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.

LEGSTEINAR
MOSAIK H.F.
Hamarshöfða 4 — sími 681960