Morgunblaðið - 12.12.1993, Blaðsíða 32

32 B
MORGUNBLAÐIÐ VELVAKANDI SUNNUDAGUR 12. DESEMBER 1993
jf
* Ég skod. hr&Sa, þjónustcuwL,
éf þupCHntar Í<jStUeófirm."
-K
Ast er . .
skyndileg hrifning
TM Reg. U.S Pat Off.—all rights reserved
© 1993 Los Angeles Times Syndicate
Þegar hann kemur niður,
segðu honum að hann hafí
verið rangstæður...
Ertu staðráðinn í að halda
viðgerðinni áfram, á þak-
inu?
HÖGNI HREKKVÍSI
JHerjgtittMaMfr
BRÉF TIL BLAÐSINS
Kringlan 1 103 Reykjavík - Sími 691100-Símbréf 691329
Aftanákeyrslur o g óðagot
Frá Sveini Ólafssyni:
Það er alveg furðulegt hvað
óðagotið rekur mannskepnuna
áfram. — Þegar ekið er í bíl í
umferðinni hér, þá er eins og allir
eigi lífíð að leysa. — Spennan skín
útúr andliti bflstjórans næst á eft-
ir, svo greinilega sézt í aftursjár-
Frá Konráði FriðFinnssyni:
Hvar er trú þín á vegi stödd í
dag? Er máski smá rúm í hjarta
þínu handa Kristi? Ertu tilbúinn
til að afneita sjálfum þér og fylgja
honum einum og boðskap hans
afdráttarlaust? Er máski líkt farið
með þér og hjá þeim er segja: „Ég
hef enga þörf fyrir handleiðslu
Krists“? En samt dó Kristur á
krossinum fyrir þig og reis upp til
að þú myndir trúa á hann og að
hann megni að reisa þig upp á
efsta degi og geti forðað þér frá
hinni komandi reiði Guðs sem Guð
mun sannarlega láta ganga yfír
heiminn. Yfír þá menn er hafa
hafnað nafni Jesú Krists og lifað
óguðlegu lífi.
„Og ég sá þá dauðu, stóra. og
smáa, standa frammi fyrir hásæt-
inu, og bókum var lokið upp. Og
annarri bók var lokið upp. Og það
er lífsins bók. Og hinir dauðu voru
dæmdir, eftir því sem ritað var í
bókunum, samkvæmt verkum
þeirra. Og ef einhver fannst ekki
skráður í lífsins bók, var honum
kastað í eldsdíkið." (Obinb.
20.12-15.)
En staðreyndin er að Kristur
kom í heiminn til að frelsa synduga
menn frá þessum hörmungum sem
ritað er um hér ofar, og eru orðin
sönnu og tráu. Því Guð skapari
speglinum, svo mikil eru átökin,
þ.e. þessi innri átök óðagotsins.
Og til að vera nógu fljótur ekur
hann nánast aftan í manni. Og
engin leið að fá bilið lengt. — Ef
maður herðir á sér, þá er fylgt
fast á eftir, og þó hálka sé og stór
hætta, ef eitthvað bæri útaf, þá
er fyrirhyggjan greinilega hlutur,
himins og jarðar er reiðubúinn að
fyrirgefa sérhverja misgjörð fólks-
ins fyrir son sinn Jesú Krist. Og
einmitt þess vegna biðjum við í
hans nafni, í bænum okkar til
Guðs. Hann einn er friðþægingin
milli Guðs og manna.
Þann mann er Guð eignar Kristi
er fráleitt af því að viðkomandi er
gáfaður, frábær og skemmtilegur.
Oðru nær. Miklu fremur fyrir þær
sakir að maðurinn hefur gert
hjarta sitt meyrt gagnvart Guði
og hleypt honum skilyrðislaust inn
og staðfest frammi fyrir almættinu
að vegir hans voru vegleysur og
viðurkennt í einlægni eftirfarandi
ritningarstað: „Og ekkert nafn er
mönnum gefíð um víða veröld, sem
getur frelsað oss.“ (Post:4.12.)
Og frelsa oss frá hveiju? kann
nú einhver að spyija. Auðvitað frá
táli heimsins og því sem koma
skal. Til er nefnilega bæði eilíft líf
og eilífur dauði. Sál þín, hinn raun-
verulegi þú, lifir eilíflega. Og fyrir
þær sakir er hún líka afar dýrmæt
í augum Guðs. Hann veit hvar
sálin lendir nái hann sálinni ekki
til sín. En menn eiga sjálfstætt val
í þessum sem og öðrum efnum.
Hugur þeirra er frjáls.
KONRÁÐ FRIÐFINNSSON,
Þórhólsgötu la,
Neskaupstað.
sem þessir „kvikasilfursbílstjórar"
þekkja bara ekki. — Og ef maður
hægir á sér, þá er eins víst að
maðpr fái flaut, til áminningar um
að vera ekki að asnast til að reyna
að fara varlega. — Ég kalla þá
fyrrgreindu nafni, af því mér fínnst
þeir eins og vera með kvikasilfur
í líkamshluta að neðan, sem ég vil
helzt ekki vera að nefna. — En
greinilegt er að það er eitthvert
rafmagn í þeim einhvers staðar. —
Og gætni og svoleiðis kemur ekki
til greina — rafmagnið eða kvika-
silfrið verkar þannig, straumurinn
er of sterkur eða kvikasilfrið á of
mikilli ferð.
En góðir hálsar: Væri nú ekki
ráð að reyna að halda spennunni
í lágmarki, svo allt springi ekki í
loft upp, bíllinn líka, eða a.m.k.
gæti hann annars bara lent aftan
á næsta bíl, og allt farið í klessu.
— Maður hefir séð aftanákeyrslu-
röð. Allir bílarnir stórskemmdir.
Og allt í tómu óðagoti og tilgangs-
leysi — hreinn óþarfí.
Það er nefnilega eitt lögmál,
sem gildir og verður ekki breytt.
— Maður kemst ekkert hraðar
áfram við að áka alveg ofan í afturT
endanum á næsta bíl. — Þó tauga-
kerfið og spennan og kvikasilfrið
og rafmagnið í manni gefi manni
þá tilfínningu, að maður komist
eitthvað hraðar áfram við svona
háttalag, þá er það bara ekkert
að marka. — Þið skuluð bara ekki
taka neitt mark á svoleiðis vit-
leysu. — Að taka ekkert mark á
því gæti nefnilega forðað slysi og
stórskaða á eigin bíl, svo ekki sé
talað um aðra.
Með hugheilum jóla- og nýárs-
kveðjum til hygginna ökumanna.
SVEINN ÓLAFSSON,
Furugrund 70,
Kópavogi.
Göngnm með Kristi
Yíkverii skrifar
slendingar eru engir viðvaningar
í skattheimtu, sussunei. Tíundin
var lögleidd hér árið 1096 (eða
1097). Það er því stutt í 900 ára
afmæli íslenzkrar skattheimtu,
byggðri á „framtali" skattgreið-
enda! Tíund var ekki lögleidd í
Noregi fyrr en upp úr 1120, svo
samanburður sé gerður við upp-
runaslóðir íslendinga.
Samkvæmt hinni fomu lögbók,
Grágás, bar öllum, konum og körl-
um, frá 16 ára aldri, að telja fram
og virða eignir sínar á hreppasam-
komum að hausti og sveija að rétt
væri tíundað! Tíund gekk til kirkj-
unnar og þurfamanna (framfærslu).
Það var hið kaþólska kirkjuvald
þess tíma, með þá Sæmund fróða
Sigfússon í Odda og Markús lög-
sögumann Skeggjason í farar-
broddi, sem forgöngu höfðu um tí-
undina. Hún var einskonar eigna-
skattur hér á landi en tekjuskattur
í Noregi.
Árið 1996 verður 900 ára af-
mæli tíundarinnar/skattheimtunn-
ar á íslandi. Það hefur oft verið
haldið upp á smærra afmæli. Von-
andi verður það þó ekki gert með
nýrri eða magnaðri skattheimtu en
fyrir er. Víkveija finnst kjörið að
nýta tilefnið og tækifærið til þess
að setja þak á heildarskattheimtu
ríkis og sveitarfélaga sem hlutfall
af þjóðartekjum!
\Tíkveija virðist almenn kröfu-
; harka á hendur samfélaginu
vaxa. Við heimtum meiri fjármuni
út úr tryggingakerfínu og vaxandi
þjónustu á félags-, heilbrigðis-,
mennta- og menningarsviðum.
Minna er talað um kostnaðarlega
undirstöðu þessara þjónustuþátta.
Hvar verða þau verðmæti til sem
bera eiga uppi lífskjör okkar og
samfélagslega þjónustu?
Svarið liggur ljóst fyrir: Verð-
mætin verða til í atvinnulífinu, fyrst
og fremst í útflutningsgreinum.
Atvinnuvegirnir eru mjólkurkýmar
sem næra/fjármagna heimilin, ríkið
og sveitarfélögin. Vaxi sá hlutur,
sem ríki og sveitarfélög taka til sín
af þjóðartekjum, minnkar skipta-
hlutur fólks og fyrirtækja.
XXX
Búum við nægjanlega vel að
þessum mjólkurkúm? í orði,
já; á borði, síður. í stefnuyfírlýsingu
ríkisstjórnarinnar segir:
„íslenzkt atvinnulíf stendur ekki
undir viðunandi lífskjörum nema
það fái þrifíst í alþjóðlegri sam-
keppni sem farið hefur síharðn-
andi. Brýnt er að starfsskilyrði inn-
lendra samkeppnisgreina verði
sambærileg við það sem gerizt með
helztu viðskiptaþjóðum Islendinga.
Til að svo megi verða þarf að skapa
skilyrði fyrir lækkun skatta, draga
úr eftirspurn ríkissjóðs eftir lánsfé,
efla samkeppni á lánamarkaði og
auka fijálsræði í milliríkjaviðskipt-
um.“
xxx
Hefur þessi stefnumörkun ræzt?
Verðbóga hefur náðst niður
á svipað stig og í grannríkjum.
Raunvextir hafa lækkað. Aðstöðu-
gjöld voru felld niður. Friður er
tryggður á vinnumarkaði næstu
misserin.
Allt þetta kemur atvinnulífinu til
góða. Að auki hafa heildarútgjöld
ríkissjóðs lækkað á verðgildi krón-
unnar í dag um hvorki meira né
minna en tíu milljarða frá 1991.
Lánsfjárþörf ríkissjóðs er talin
verða 12 milljarðar á árinu 1994
en var 14 milljarðar í ár. Þetta er
vissulega árangur.
Ríkisútgjöld hafa á hinn bóginn
ekki náðst nægjanlega niður; eru
langt umfram greiðslugetu þjóðar-
innar, veruleika þjóðar- og skatt-
tekna. Sökum þess, sem og þjóðar-
eyðslu umfram tekjur, eru skuldir
við umheiminn allt of miklar. Og
greiðslubyrðin rýrir almenn kjör.
Stjórnvöld verða að búa atvinnu-
lífínu sem líkast starfsumhverfi og
samkeppnisaðilar erlendis starfa í.
Og sjálfir verða atvinnuvegimir að
þróa sig að nýjum veruleika, m.a.
í lífríki sjávar, milliríkjaverzlun og
neyzluvenjum innanlands. Á það
skortir umtalsvert.