Morgunblaðið - 10.08.1994, Qupperneq 24

24 MIÐVIKUDAGUR 10. ÁGÚST 1994
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
HALLA BACHMANN
+ Halia Bach-
mann, kristni-
_ boði, fæddist i
Reykjavík 7. sept-
ember 1925. For-
eldrar hennar voru
hjónin Guðrún
Jónsdóttir, fædd
24. nóvember 1890,
dáin 16. apríl 1983
og Hallgrímur
Bachmann, ljósa-
meistari, fæddur 4.
júlí 1897, dáinn 1.
desember 1969.
Halla var fjórða í
^ röð sjö barna for-
eldra sinna, eftir-
lifandi systkini hennar eru Jón
G., dr. med. læknir, fæddur 15.
janúar 1924, Helgi, viðskipta-
fræðingur, fæddur 22. febrúar
1930, Helga, leikkona, fædd 24.
júlí 1931, og Hanna, bók-
menntafræðingur, fædd 20.
nóvember 1935. Halla ólst upp
í Reykjavík og varð gagnfræð-
ingur frá Ingimarsskólanum
árið 1943. Hún stundaði nám í
Fósturskóla íslands árin 1946-
1948 og var í fyrsta árgangi-
num sem skólinn útskrifaði sem
i'óstrur. Halla stundaði nám við
Biblíuskóla í Brussel árin
'•» 1953-1955, lauk námi við Bibl-
íuskóla í París 1956-1957 og
útskrifaðist sem
kristniboði 1957.
Hún var við kristni-
boð á Fílabeins-
strönd Afríku árin
1958-1963. Næstu
árin starfaði hún á
meðferðarheimil-
ium fyrir börn og
unglinga, fyrst _ í
Sviss en síðar á ís-
landi. Þá starfaði
hún nokkur ár sem
forstöðukona
skóladagheimilis i
Kópavogi og jafn-
framt þeim störf-
um lagði hún stund
á tungumálanám. Arin 1984-
1985 var hún í skóla í Hollandi
á vegum Alþjóðasamtaka
kristilegra heilbrigðisstétta og
árið 1986 fluttist hún búferlum
til ísraels og bjó í Jerúsalem
þar sem hún vann lengst af sem
sjálfboðaliði á barnasjúkrahúsi
jafnhliða trúboðinu. Hún fór til
Rússlands árið 1992 og aftur
árið 1993 og starfaði við trúboð
og kennslu í Minsk í Hvíta-Rúss-
landi þar til í april 1994 að hún
kom til íslands. Halla lést á
Landakotsspítala 2. ágúst og
verður jarðsungin frá Dóm-
kirkjunni í dag.
HÚN HALLA systir mín er farin í
síðustu ferðina sína. Frá því ég man
fyrst eftir mér var hún að leggja
upp í ferðalög, fyrst innanlands en
brátt Iá leiðin til fjarlægari staða,
Englands, Hollands, Belgíu, Frakk:
lands, Sviss, Rússlands, Afríku. í
huga mínum var Halla ævintýrið
sjálft sem tyllti tánum smá tíma í
einu á heimaslóðir, aðeins til að
''ieggja grunninn að enn lengri ferð,
og sem alla ævina var að læra ný
tungumál, esperanto, frönsku,
spænsku, swahili, hebresku og rúss-
nesku til að geta náð sem best til
fólksins heimshornanna á milli. Og
endalaust kom þessi litla, granna
hljóðláta kona manni á óvart með
dugnaði sínum og þrautseigju.
Halla sannfærðist fljótt um að
henni væri ætlað starf á akri ná-
ungakærleikans og lífi sínu varði
hún til hjálpar öðrum. Hún starfaði
samfellt í fimm ár á Fílabeinsströnd
Afríku og þar bar hún gæfu til að
vera þátttakandi í að bjarga lífi fjöl-
Erfidrykkjur
Glæsileg kaffi-
hlaðborð fallegir
saiirogmjög
góð þjónusta.
Upþlýsingar
ísíma22322
FLUGLEIÐIR
iétil umiiin
margra ungbarna sem voru óvel-
komin í heiminn og borin höfðu
verið út í skóg til að deyja. Halla
eignaðist ekki sjálf börn en ég veit
að þessi litlu svörtu börn á Fílabeins-
ströndinni voru henni eins hjartfólg-
in og hennar eigin hefðu verið. Mik-
inn hluta ævi sinnar var hún búsett
í útlöndum en kom alltaf reglulega
heim. Síðustu árin sem móðir okkar
lifði bjuggu þær saman og annaðist
Halla hana af fádæma fórnfýsi og
umhyggjusemi. Árið 1986 lætur
Halla svo langþráðan draum sinn
rætast og flyst búferlum til ísrael
og býr þar næstu árin í gamla hluta
Jerúsalem, meðal gyðinganna og
vinnur sem sjálfboðaliði á barna-
sjúkrahúsi. í Jerúsalem fann hún
sinn samastað og ætlaði að eyða
þar ævikvöldinu. Þá er enn kallað
eftir liðsinni hennar, nú til að að-
stoða og kenna gyðingum í Rúss-
landi sem vildu komast til ísraels.
Hún hlýðir kallinu og tvisvar leggur
hún leið sína til Hvíta-Rússlands.
Þama býr hún meðal gyðinga og
kynnist af eigin raun hörmulegri
fátækt og skorti nauðsynja. Hún
finnur sárt til með fólkinu og leggur
sitt af mörkum til að liðsinna því
og deila með því brauði sínu. Halla
kemur til íslands í vor, þá orðin
fársjúk og um seinan að bjarga lífi
hennar.
Halla bar óskorað traust til skap-
ara síns og hafði enga þörf fyrir
veraldlegan auð. Að hennar mati
var hann einungis til að deila með
öðrum.
Ég undraðist oft kjark hennar og
vissu um að óþarfi væri að kvíða
morgundeginum, þótt hún væri á
ókunnum slóðum og ætti hvorki vís-
an mat né húsaskjól, hún trúði því
að sér yrði séð fyrir hvorutveggja.
Og henni var að trú sinni.
Halla bar aldrei kvíðboga fyrir
ferðum sínum og henni var Ijóst að
hún var nú að leggja upp í þá síð-
ustu. Hún var alla ævi sína að viða
að sér nesti fyrir þessa ferð og nú
sé ég hana fyrir mér á staðnum sem
hún vissi að biði hennar, á staðnum
þar sem kærleikurinn ríkir einn, þar
sem hún glöð í bragði deilir nestinu
sínu með þeim sem ekkert nesti
eiga.
Elsku Halla mín, hjartans þakkir
fyrir samfylgdina og nestið þitt.
Hanna.
Hún Halla, stóra systir, kom heim
í vor eftir erfiða dvöl í fjarlægu landi
þar sem fólkið líflr við mikinn skort,
en hún kom ekki til að setjast hér
að, heldur til að halda upp í sína
hinstu ferð.
Sem kornung stúlka vissi hún
hvert halda skyldi — og kaus að
helga líf sitt fólki og börnum sem
bjuggu við þröngan kost og mikla
neyð. Hún vék aldrei af þeim vegi,
því örlæti hennar var mikið og trúin
sterk.
Hún var ávallt til fyrirmyndar en
kunni líka að söðla um og gleðjast
með glöðum — kímnin var mjúk og
létt og aðlaðandi eins og hjá börn-
um, og við bættist dillandi hlátur
sem tók alla með í leikinn, unga sem
aldna. Einnig átti hún til að setja
saman vísur til að gleðja og tók einn-
ig að teikna og mála sér til gam-
ans. Þó þótti mér mest um vert að
fá að sofa hjá stóru systur, þá fékk
ég að vinna fyrir mér með því að
klóra henni á bakinu á meðan hún
töfraði fram ævintýri sem urðu til
á stundinni, svo létt og dulúðug í
hvíslinu þar sem ekki mátti vekja
hina.
Fínleg og mild gekk hún sinn
veg, vann sín erfiðu verk í æðru-
leysi og umyrðalaust, án þess að
skeyta um endurgjald, sterk og stór
í gjöfum sínum og bænum.
Einlægari trúarstyrk hef ég ekki
þekkt.
Helga.
Halla var ung kjörin til að boða
fagnaðarerindi Guðs og sinnti því
kalli allt fram í andlátið, yfirleitt á
fjarlægum ströndum. Við systkina-
börn hennar fengum árum saman
frá henni framandlegar jólagjafir
frá Fílabeinsströndinni þar sem hún
starfaði að kristniboði í rúman ára-
tug.
Hér heima tók hún við fóstru-
starfí á bamaheimili og hlúði að
aldraðri móður sinni. Eftir lát henn-
ar tók Halla sig upp og fór á biblíu-
skóla í Hollandi. Að námi loknu
varð Höllu að þeirri ósk sinni að fá
að starfa í Jerúsalem, borginni
helgu.
Eftir nokkurra ára dvöl í Jerúsal-
em fór Halla til Hvíta Rússlands og
dvaldi þar í rúmt ár. Við hittumst
síðast fagran sumardag þegar Halla
var nýkomin úr krabbameinsaðgerð.
Hún sagði mér þá frá Rússlands-
dvölinni og starfi sínu þar. Þar hafði
verið kalt og fátt að bíta og brenna
en Halla hafði aldrei sett veraldleg
óþægindi fyrir sig, heldur ávallt lif-
að eins og liljur vallarins.
Hugur Höllu stefndi aftur til Jerú-
salem og þangað ætlaði hún þegar
hún væri búin að ná sér. Þess í stað
lá leið hennar í aðra helga borg, þá
sem hún hafði kynnt samferðafólki
sínu áratugum saman. Vegsemd,
heiður og frið hlýtur sérhver sá er
gjörir hið góða. Við sem þekktum
Höllu vitum að hún hefur átt góða
heimkomu og er nú í öruggu skjóli
Drottins, sem kaus að kalla hana
til annarra starfa en hún hafði rækt
í hans þágu í tæpa fimm áratugi.
Halla boðaði ávallt mildi Guðs; kær-
Serfræðingai
í l>lóm;isUr<‘\lingiiin
vi<> öll l;i‘l\il;i‘i‘i
bkolavöröustig 12
a horni Bergstaöastrætis,
sími 19090
r i
Vcindaðar
utfararskreytingar
Kransai;
krossar,
kíst uskreytingar.
S ími: 6 812 22
LEGSTEINAR
Flutningskostnaftur innifalinn.
Stuttur afareiðslufrestur.
Fáið myndalistann okkar.
720 Borgarfirði eyttra, simi 97-29977
leikinn og trúfestin yfírgáfu hana
aldrei. Hún var ein hinna hreinskilnu
og grandvöru, hennar er Guðs ríki.
Þórdís Bachmann.
„Ef vér lifum, lifum vér Drottni,
og ef vér deyjum, deyjum vér
Drottni. Hvort sem vér þess vegna
lifum eða deyjum, þá erum vér
Drottins." (Róm. 14, 8).
Þegar mér var sagt frá andláti
Höllu Bachmann komu þessi orð
Páls postula í huga minn. Þess
vegna langar mig að hafa þau sem
yfírskrift nokkurra orða minna I
minningu hennar. Ég hef þekkt
Höllu í mörg ár og veit vel, að heit-
asta ósk hennar var að lifa Drottni,
og allt til endadægurs var þrá henn-
ar hin sama.
Halla Bachmann var gædd marg-
víslegum hæfíleikum. Hún var
greind og mjög handlagin. Tungu-
málanám veittist henni óvenju auð-
velt, enda lá leið hennar víða um
heiminn. Lagði hún þá mikia áherslu
á að læra tungu þeirrar þjóðar, sem
hún dvaldi hjá. Hún talaði því mörg
tungumál og komst þannig í náið
samband við fólk, hvar sem hún
var. Ung að árum fór hún í fóstur-
skóla. Það nám nýttist henni vel
bæði hér og erlendis. Eftir nokkurra
ára kristniboðsstarf á Fílabeins-
ströndinni, dvaldi Halla hér heima
um tíma áður en leið hennar lá til
ísraels og þaðan til Rússlands. Hér
tók hún þátt í kristilegu starfí af
lífi og sál. Hún var í stjórn KFUK
um tíma, lagði Kristniboðssamband-
inu lið og var í ýmsum hópum, sem
tengdust þessum félögum. Hún tal-
aði oft á samkomum og hjálpaði til
í bama- og unglingastarfí félag-
anna. Einnig var hún virkur meðlim-
ur í Kristniboðsflokki KFUK.
Guðrún Jónsdóttir, móðir Höllu,
var í Kristniboðsfélagi kvenna.
Halla kom oft með móður sinni á
fundi og studdi félagið á ýmsan
hátt. Árum saman hafði hún biblíu-
lestra fyrir okkur félagskonur, mán-
aðarlega á hveijum vetri. Kom hún
þá beina leið frá vinnustað sínum
með biblíuna I handtöskunni. í mörg
ár höfðum við, nokkrar konur,
barnastarf í Betaníu, sem þá var
félagsheimili Kristniboðsfélags
karla og Kristniboðsfélags kvenna.
Ávallt var Haila fús að leggja þar
lið. Hún þýddi franska framhalds-
sögu fyrir börnin, og í heilan vetur
kom hún á hverjum laugardegi til
að kenna þeim leðuriðju. Auk þess
flutti hún oft stuttar hugleiðingar
við hæfi barna.
Æviferill Höllu opnaði henni ýms-
ar víddir og djúpan skilning á mönn-
um og málefnum. Trú hennar á
frelsaranum var einlæg og lærdóms-
rík. Hún efaðist ekki um hand-
leiðslu Drottins og vildi í einu og
öllu hlýðnast honum. Biblíuna sína
þekkti hún mjög vel og rækti bæna-
þjónustuna af kostgæfni. Kynni mín
af Höllu sýndu mér alltaf betur og
betur, hve samband hennar við
frelsarann var náið. Þess vegna átti
hún ætíð frið og ró í hjarta, bæði á
björtum og dimmum dögum. Þegar
ég talaði síðast við hana í síma, var
hún fárveik, en hugarró hennar og
trúnaðartraust var hið sama og
áður.
Farsælum og óvenju fjölbreytileg-
um starfsdegi er lokið. Boðskapur
Páls postula, sem ég vitnaði til í
upphafi máls míns, er enn í fullu
gildi; „Hvort sem vér þess vegna
lifum eða deyjum, þá erum vér
Drottins." Halla er komin heim til
hans. En við, vinir hennar, sem enn
erum hér, þökkum Guði fyrir hana,
fyrir líf hennar og starf. Um leið
sendum við systkinum hennar og
öðrum ástvinum einlægar samúðar-
kveðjur.
Lilja S. Kristjánsdóttir.
Það er undarlegt til þess að hugsa
að við Halla skulum hafa talast við
fyrir fáeinum dögum. Hún var að
visu mjög veik á sjúkrahúsi en samt
með vonarglampa í augum og bjart-
sýn á framtíðina. Yfir henni hvíldi
friður og rósemi. Orð hennar báru
vott um traust á Guði og brá jafn-
vel fyrir hinni gamalkunni kímni
hennar og hlýju gamansemi. Ég
gladdist innilega yfir því að sjá og
heyra hversu æðrulaus hún var og
hvernig hún hvíldi algjörlega í
Drottni og treysti fullkominni forsjá
Hans. Við áttum bænastund saman
ásamt sameiginlegri vinkonu og fól-
um þá hver aðra Guði á vald. Þann-
ig var gott að kveðjast hér á jörð í
trausti til endurfunda á landi lif-
enda, — þar sem við fáum að líta
Drottin okkar og Frelsara augliti til
auglitis og getum þakkað Honum
sem gaf okkur allt með sér. Þessa
trúargleði og fullvissu las ég í aug-
um Höllu þegar við kvöddumst.
í kærum sálmi eftir Bjarna Eyj-
ólfsson segir:
Heitasta þrá míns hjarta það er,
heilagi Guð, að likst gæti’ eg þér.
Ó, hefði’ eg getað fótspor þín fetað
fús eins og ber.
Ég veit að Halla tók undir þessi
orð. Þegar talað var um lífið í Guði
sagði hún oft, og vitnaði þá í orð
Maríu, móður Jesú: „Sjá, ég er
ambátt Drottins. Verði mér eftir
orðum þínum.“ Á seinni árum kom
þessi djúpstæða þrá hennar skýrt
fram. Hún hugsaði ekki um gæði
þessa heims né að láta á sér bera.
Að eðlisfari var hún afar hlédræg
en um leið einörð og ákveðin þegar
um sannfæringu hennar var að
ræða og það að helga líf sitt þjón-
ustunni fyrir Drottin, þar sem Hann
veldi henni stað og svið hveiju sinni.
Guð valdi henni líka margs konar
svið í mörgum löndum heims og við
mismunandi aðstæður. Hann leiddi
hana oft undarlegar leiðir, að því
er mönnum fannst, en fyrir henni
vakti það eitt að gera vilja Guðs og
hlýða röddu Hans. Hún hafði játast
Drottni ung að árum og þráði það
eitt að ganga erinda Hans og breiða
ríki Hans út um heim.
Þegar á unga aldri hóf hún nám
í Uppeldisskóla Sumargjafar en
hafði áður útskrifast úr Gagnfræða-
skóla Reykjavíkur. Uppeldisskóli
Sumargjafar fékk síðar heitið „Fós-
truskóli íslands“ og var Halla í
fyrsta nemendahópnum við þann
skóla. Árið 1949 lauk hún prófi
þaðan og var þá orðin fóstra. Hugnr
hennar stefndi út og fór hún fyrst
til Englands til að vinna á barna-
heimili þar. Síðan lá Ieiðin til
Brússel, sömuleiðis til að gæta
bama. Hún settist svo aftur á skóla-
bekk, í þetta sinn var hún tvö ár
við nám í bibiíu- og kristniboðsskóla
í Belgíu og síðan við barnagæslu
um skeið í Þýskalandi. Enn og aftur
var sest á skólabekk, núna í biblíu-
og kristniboðsskóla í Frakklandi.
Árið 1958 hélt hún svo til kristni-
boðsstarfa á Fílabeinsströndinni og
starfaði þar í 5 ár. Hér á landi starf-
aði Halla lengi sem fóstra og var
þá um árabil forstöðukona á barna-
heimili.
Árið 1987 tók hún sig upp á ný
og hélt til náms í skóla Kristilegs
félags heilbrigðisstétta í Voorthuiz-
en í Hollandi. Sá skóli þjálfar leið-
toga og starfsmenn sem fara víðs
vegar um heim sem kristniboðar og
þá einkum til starfa við sjúkrahús
og heilbrigðisstofnanir. En áður en
til þessarar skólagöngu kæmi hafði
Guð verið að beina hug og hjarta
Höllu til ísrael. Hún var búin að
fara þangað nokkrum sinnum og
köllun Guðs varð æ skýrari í huga
hennar. Árið 1988 varð þessi köllun
að raunveruleika. Halla settist að í
Jerúsalem. Lengi vel starfaði hún
sem sjálfboðaliði við fyrirburadeild
Hadassah-sjúkrahússins og veitti
þar að auki þurfandi fólki margvís-
lega aðstoð, þ.á m. gyðingum sem
voru nýkomnir frá Sovétríkjunum.
í kjölfar kynna sinna af Sovét-gyð-
ingum var hún svo loksins á annað
ár í Hvíta-Rússlandi til að aðstoða
og uppörva rússneska gyðinga sem
biðu þess að fara til ísrael og kenndi
hún þeim t.d. hebresku, ensku og
frönsku. En hún bað líka fyrir þeim
og benti þeim á Jesú í orði og verki.
Fyrir henni var það aðalatriðið,
markmið köllunar hennar.
Frá æsku var Halla félagi IKFUK
og tók virkan þátt í félagsstarfinu
og einnig í starfí Sambands ís-
lenskra kristniboðsfélaga með því
að segja frá kristniboði og hafa bibl-
íulestra á fundum og samkomum
og í áhugamannahópum um kristni-
boð. í kristniboðsflokki KFUK, þar