Morgunblaðið - 04.12.1994, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 4. DESEMBER 1994 29
Það er sárt að kveðja vin í blóma
lífsins, vin sem hverfur frá ungri
fjölskyldu og hálfloknu lífsstarfi.
Heimili þeirra Röddu og Mar-
teins, foreldra Rúnu, stóð ætíð opið
öllum vinaskara barnanna þeirra
sjö. Þar gekk ég út og inn eins og
heima hjá mér og naut góðs félags-
skapar yngra sem eldra heimilis-
fólks. Unglingsárin liðu með Bítlana
hljómandi úr hveiju skoti, við lásum
danskar ástarsögur, pijónuðum
okkur allar eins peysur, borðuðum
franskbrauð með rabarbarasultu.
Menntaskólaárunum fylgdi gaman
og alvara, nýir félagar og ný lífs-
reynsla. Stundum þroskuðust vinir
til andstæðra átta en í öðrum tilvik-
um til frekari samleiðar. Við bund-
umst traustum vináttuböndum og
fylgdumst að, þær systurnar Gudda
og Rúna og ég, allt til tvítugs er
leiðir skildu um stund.
Rúna var afburða námsmaður og
átti að baki glæsilegan námsferii
bæði heima og erlendis. Hún vann
við doktorsritgerðina sína, „Heilsu-
efling kvenna“, eins lengi og kraftar
leyfðu og eitt hennar síðasta verk
í þessu lífí var að undirrta skjöl sem
heimiluðu að frá henni yrði gengið
til útgáfu. Viðfangsefni hennar var
fyrirbyggjandi heilsuvernd og var
henni mikið í mun að rannsóknir
hennar og starf síðustu ára kæmi
að gagni. Góðir vinir hennar og
samstarfsfólk munu sjá til þess að
sú ósk rætist.
Hún var lektor og síðan dósent í
hjúkrunarfræði við Háskóla íslands
frá 1980 og átti dijúgan þátt í að
móta námsbrautina við skólann.
Fyrri manni sínum, Eiríki Bald-
urssyni, kynntist Rúna í mennta-
skóla og eignaðist með honum dótt-
urina Ragnheiði. Með seinni manni
sínum, Haraldi Þór Skarphéðins-
syni, eignaðist hún tvö börn, Héðin
Þór og Maren Freyju. Á heimili
þeirra ólust einnig upp dætur Har-
aldar frá fyrra hjónabandi, Rakel
og Svava. Heimilið, sem sinnt var
samhliða námi og krefjandi starfí
við Háskóla íslands, var því stórt.
Þau hjón voru samhent og góðir
félagar.
Rúna var einstök manneskja. Hún
hafði sterka skaðgerð, var glaðlynd,
greind og sérstaklega hjálpsöm. Ég
hef grun um að til hennar haftoft
verið leitað ef eitthvað bjátaði á í
fjölskyldunni stóru, þar var að finna
staðfestu og góð ráð, gefin af yfír-
vegun.
Það er mikil raun að horfa á eft-
ir hæfileikaríkri mannkostamann-
eskju á besta aldri yfír móðuna
miklu. Við sem eftir sitjum höfum
hvert annað og minninguna til að
huggast við. En til að skilja óbuguð
við eiginmann, böm og aðra ástvini
þarf mikinn styrk og sjálfsaga.
Rúna hafði ekki áhyggjur af eigin
hlutskipti en þótti erfítt að skilja
við sína nánustu í sárum. Hún vissi
að hún átti góða fjölskyldu að sem
í sameiningu mun takast á við kom-
andi daga og það var hennar hugg-
un.
Senn er þess von að úr sessinum mínum
ég víki,
senn skal mér stefnt inn í skugganna
fjölmenna ríki,
spyiji þá einhver hvar athafna minna sér
staði,
er það í fáeinum línum á gulnuðu blaði.
(Jón Helgason.)
Það er misjafnt hve langan tíma
menn fá til að láta athafna sinna
sjá «tað og hversu vel sá tími er
nýttur. Við vonuðum öll að tími
minnar kæm vinkonu yrði lengri.
Úti í Frakklandi liggur hálfnað bréf
frá herbergisfélaga hennar í
Menntaskólanum á Akureyri sem
sendir samúðarkveðjur til fjölskyld-
unnar. Onnur vinkona ætlaði að
heimsækja Rúnu um næstu helgi.
Hún Rúna mín notaði tímann sinn
vel og þess sér víða stað. Minningin
um hana vekur hlýjar og góðar til-
finningar.
Kæru vinir. Við í fjölskyldu minni
á Sauðárkróki samhryggjumst ykk-
ur innilega og hugsum til ykkar.
Anna Kristín Gunnarsdóttir.
Þegar nýstúdentar frá Mennta-
skólanum á Akureyri settu upp
húfurnar sínar vorið 1972 og héldu
út í lífið, virtist framtíðin björt og
ótal tækifæri biðu á næsta leiti.
Enginn hugsaði þá um óþægilegar
staðreyndir lífsins.
í fyrsta sinn horfir nú þessi sam-
stæði hópur á eftir félaga sínum til
eilífðarlandsins. Hún Rúna er farin
og eftir er stórt og tómlegt skarð.
Að kvöldi þakkargjörðardags
kvaddi Rúna þetta líf eftir harða
glímu við illvígan sjúkdóm. Hvers
vegna er ung eiginkona og móðir
ungra barna kölluð burt? Hvers
vegna hún sem var svo full af lífs-
gleði og starfsorku?
Rúna var sterkur og gefandi per-
sónuleiki sem setti svip sinn á hóp-
inn okkar. Hún átti einstaklega
fallegt bros sem hún sparaði ekki
og lýsti með umhverfi sitt. Brosið
hennar er eitt af perlum minning-
anna.
Hugsum til baka til þeirra ára
sem við áttum saman í Menntaskól-
anum á Akureyri. í hugann kemur
hópur af stelpum hvaðanæva af
landinu, sem koma sér fyrir á
heimavistinni. Ein úr hópnum hefur
þetta óvenjulega opna og breiða
bros. Það er Rúna. Og manneslqan
á bak við brosið reynist opin, greind
og skemmtileg. Hún miðlaði okkur
stelpunum af sjálfsöryggi sínu og
sjarmeraði strákana. Á undan flest-
um hinna var hún komin með kær-
asta og átti von á bami. Fyrir Rúnu
var sjálfsagt og eðlilegt að veita
öllum skólafélögunum hlutdeild í
gleðinni yfir væntanlegu bami.
Og svo fæddist Ragnheiður. Okk-
ur fannst hún að sjálfsögðu vera í
okkar bekk og af henni kom mynd
í Carminu. Nú vildum við gjarna
að þú, Ragnheiður, skynjaðir að þú
átt okkur að þótt við stöndum í fjar-
lægð. Við fylgdumst með mömmu
þinni hampa þér fyrstu árin og
heyrðum sögur af því hvað þú varst
frábær. Megi það veganesti sem
mamma þín gaf þér styrkja þig.
Rúnu var margt til lista lagt.
Strax á fyrsta ári í MA lét hún til
sín taka á leiksviði. Þar var hún
óborganleg í hlutverki rússnesku
sendiherrafrúarinnar, frú Evdokiu.
Sú minning kallar fram bros. Rúna
var söngelsk og á menntaskólaár-
unum söng hún með „24 MA-félög-
um“, sem vom frægir fyrir söng-
gleði og skemmtilegheit á okkar
tíð. Rúna hafði fallega söngrödd
og það var auðvelt að hrífast með
henni í söng. Reyndar átti það við
um flest sem Rúna tók sér fyrir
hendur að hún átti létt með að hrífa
fólk með sér. Það gerði einlægur
áhugi hennar á því sem hún fékkst
við hveiju sinni og hæfileiki til að
láta aðra skilja mikilvægi þess.
Þetta var það sem gerði hana
að góðum kennara, en Rúna hafði
ótvíræða kennarahæfileika, sem
henni virtust eðlislægir. Við skóla-
systkinin nutum góðs af því á skóla-
árunum og leituðum til hennar ef
í vörðurnar rak. Það var svo vel-
komið að hjálpa, svo sjálfsagt að
miðla öðrum af kunnáttu sinni og
góðum gáfum. Stærðfræðin gat
legið ótrúlega ljós fyrir þegar Rúna
var búin að útskýra hana.
Það undraði því engan að hún
gerðist kennari í grein sinni, hjúkr-
unarfræðinni og varð brautryðjandi
í kennslu í hjúkmnarfræðum á há-
skólastigi hér á landi. Hún átti rétt
ólokið doktorsritgerð, sem fjallar
um afar athyglisvert efni. Þótt leið-
ir gamalla skólasystkina lægju
sjaldnar saman þá fylgdumst við
stolt með velgengni Rúnu.
Hugur okkar hefur verið hjá þér,
Gudda, þessa daga síðan hún Rúna
dó. Þó að þið væruð ólíkar og veld-
uð hvor sina braut í skólanum og
lífinu þá standið þið alltaf saman í
huga okkar skólasystkinanna, syst-
urnar Gudda og Rúna. Þú átt alla
okkar samúð.
Orð em fátækleg og máttlaus
frammi fyrir sorginni. Við grípum
til orða sænsku skáldkonunnar
Barbro Lindgren og viljum með
þeim votta Halla, eiginmanni Rúnu,
börnunum öllum og foreldrum inni-
lega samúð okkar.
MINNIIMGAR
Gráttu ekki af því að ég er dáin
ég er innra með þér alltaf
Þú hefur röddina
hún er í þér
hana getur þú heyrt
þegar þú vilt
M hefiir andlitið
líkamann
Ég er í þér
M getur séð mig fyrir þér
þegar þú vilt
Allt sem er eftir
af mér
er innra með þér
Þannig erum við alltaf saman
Elsku Rúna. Við skólasystkini
þín kveðjum þig með djúpum sökn-
uði og þökkum þér samfylgdina,
sem varð svo allt of stutt. Björt
minning þín mun lifa í hjörtum
okkar um ókomin ár.
Bekkjarfélagar
í MA 1968-1972.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
ÁSLAUG EINARSDÓTTIR,
Álfatúni 13,
Kópavogi,
er látin.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Einar Þorsteinsson,
Jónína Þorsteinsdóttir, Baldur Magnússon,
Ása S. Þorsteinsdóttir, Guðmundur R. Bjarnleifsson,
Sigurlaug Þorsteinsdóttir, Sigurður Kristjánsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Bróðir minn,
MARINÓ EIÐUR EYÞÓRSSON,
Laugarnesvegi 13,
Reykjavík,
lést í Landspítalanum 30. nóvember.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ragnheiður Hlynsdóttir.
t
Ástkaer eíginkona mín,
GUÐRÚN MARTEINSDÓTTIR
dósent i hjúkrunarfrœði,
Hraunbæ 84,
verður jarðsungin frá Hallgrímskirkju
mánudaginn 5. desember kl. 13.30.
Fyrir hönd foreldra, systkina, barna
og barnabarns,
Haraldur Þór Skarphéðinsson.
Leiðir okkar lágu fyrst saman
fyrir níu árum þegar ég var nem-
andi í heilsugæsluhjúkrun í náms-
braut í hjúkrunarfræði við HÍ. Þá
var Rúna barnshafandi af Mareni
Freyju sem sér á eftir kærleiksríkri
móður sinni svo ung að árum. Rúna
var góður kennari sem bar hag
nemendanna ætíð fyrir brjósti sér.
Hún gat verið nýjungagjörn í
kennslunni og geislaði þá frá henni
áhugi hennar á viðfangsefninu. Ég
man alltaf eftir því þegar hún sendi
okkur, nokkra hjúkrunarnema,
fram á gang og sagði að nú ættum
við að búa til leikþátt um hinar
mismunandi stjórnunaraðferðir.
SJÁ NÆSTU SÍÐU
Jolastjörnutilboð
3 jóíastjörnur \
í poka kr. 890, - '
Opib frá ki. 9-21 alla daga 't/ Vy
Næg bílastæði (bílastæbahúsið Bergstabir) r7/
ci.i „i-i„i u „ i—... *
Ekkert stöbumælagjald um helgar
• * S i
Sjón er sögu rikari "
Full húð aföðruvtsi gjafavörum
Allar skreytingar unnar af fagmönmmi
P.S. aö sjálfsögöu piparkiikur ogjólaöl.
□
□
blómaverkstæði
INNA
SKÓLAVÖRÐUSTÍG 12, BERGSTAÐASTRÆTISMEGIN, SIMI 19090
Guðrún Marteinsdóttir, Rúna
eins og hún var alltaf kölluð, er
látin, aðeins 42 ára gömul. Mikill
er missir fjölskyldu hennar, vina
og samstarfsfólks.
Ef til vill sér hana einhver
á andvökustundum sárum
titra í gegnum gluggann,
sem geisla í sorgartárum.
(Magnús Asgeirsson, 1901-1955.)