Morgunblaðið - 04.12.1994, Síða 30

30 SUNNUDAGUR 4. DESEMBER 1994
MINIMIIMGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
HRAFNHILDUR INGJALDSDÓTTIR,
lést á heimili sínu þriðjudaginn 22. nóvember sl.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Edward Todd Donaldson,
Carol Jean Donaldson
og systkini hinnar látnu.
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
SVAVA SIGURÐARDÓTTIR,
Bólstaðarhlíð 45,
lést í Vífilsstaðaspítala mánudaginn 28. nóvember.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Edda Jónsdóttir, Örn Jóhannsson,
Freyja Jónsdóttir, Ármann Örn Ármannsson,
Hilmar Jónsson, Laufey Herbertsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
t
Fraendi okkar,
SIGURÐUR VIGFÚSSON
trésmiður,
Auðbrekku 38,
Kópavogi,
verður jarðsunginn frá Fossvogskapellu á morgun, mánudaginn
5. desember, kl. 10.30.
Fyrir hönd aðstandenda.
Auður Gunnarsdóttir,
Álfheiður Unnarsdóttir.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
JÓHANNA MAR,
Hrafnistu, Reykjavik,
áður Sogavegi 136,
verður jarðsett frá Bústaðakirkju þriðju-
daginn 6. desember kl. 13.30.
Kristín Mar Smith, William J. Smith,
Óskar Árni Mar, Vilborg Sigurðardóttir,
Sigurður Finnbjörn Mar, Sæunn Guðmundsdóttir,
börn og barnabörn.
t
Útför föður okkar og bróður,
ÞÓRÐAR RAGNARSSONAR
vélstjóra,
Hólavallagötu 13,
sem lést þann 21. nóvember sl., fer
fram í Fossvogskapellu mánudaginn
5. desember kl. 15.00.
Ragnar Þórðarson, Eva Þórðardóttir,
Þorsteinn Þórðarson,
Jóhanna Ragnarsdóttir, Birgir Ragnarsson,
Ragnar Þ. Ragnarsson.
t
Útför eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
ULRICHS RICHTER,
Lambastekk 5,
Reykjavfk,
er lést laugardaginn 26. nóvember fer
fram frá Breiðholtskirkju þriðjudaginn
6. desember kl. 15.00.
Margrét Þórdís Richter,
Sigurður H. Richter, Margrét B. Richter,
Örlygur Richter, Helga A. Richter,
Marta Hildur Richter,
barnabörn og barnabarnabarn.
Lokað
Skrifstofa Félags íslenskra hjúkrunarfræðinga
verður lokuð mánudaginn 5. desember frá
kl. 13.00-17.00 vegna jarðafarar GUÐRÚNAR
MARTEINSDÓTTUR.
GUÐRÚN MARTEJNSDÓTTIR
Þetta vakti mikla kátínu hjá okkur
og áhrifin voru auðvitað þau að
„þessar stjórnunaraðferðir“ hafa
setið í langtímaminninu æ síðan.
Ég varð síðan svo gæfusöm að
kynnast Rúnu nánar þegar við urð-
um samkennarar í nokkur ár í
námsbrautinni. Stuttu eftir að ég
hóf þar störf var mikil eftirvænting
í loftinu á þriðju hæðinni, kennara-
ganginum í Eirbergi. Von var á
Rúnu úr rannsóknarleyfi frá Banda-
ríkjunum. í fyrstu skildi ég ekki
þessa eftirvæntingu en ég var fljót
að átta mig á henni þegar Rúna
var mætt til starfa með ómælda
orku og gleði sem allir fengu að
njóta í kringum hana. Þau urðu
síðan ófáar heimsóknirnar á skrif-
stofuna hennar Rúnu þar sem hún
var alltaf tilbúin að hlusta og styðja
alla þá er leituðu til hennar í amstri
dagsins. Málefni hjúkrunar voru oft
rædd og kom maður þá ekki að
tómum kofanum hjá Rúnu. Hún var
búin að taka þátt í og stuðla að
framþróun hjúkrunar, þá sérstak-
lega menntunarmálum, til margra
ára. Það er svo sannarlega stórt
skarð höggvið í hjúkrunarstéttina
við fráfall Rúnu.
Það eru margar Ijúfar minningar
sem tengjast Rúnu. Þar stendur upp
úr ráðstefnuferð til Columbus, Ohio
undir nafninu „Ferð til framtíðar"
- þá var framtíðin hennar. Eitt af
atriðum á ráðstefnunni var ráð-
stefnuhlaup mjög árla morguns sem
Rúna vildi fyrir alla muni ekki missa
af og taldi að ég og Jóhanna Bern-
harðs, herbergisfélagi hennar, hefð-
um gott af því að hreyfa okkur.
Fyrir tilstilli Rúnu tókum við þátt
í hlaupinu en sennilega er þetta
fyrsta og síðasta hlaupið sem ég
hleyp fyrir sólaruppkomu. Heilsu-
samlegt líferni var hluti af tilveru
Rúnu og dreif hún okkur samkenn-
ara sína oft með sér í göngutúr í
hádeginu í kringum Miklatúnið,
sem bætti bæði anda og þrek þeirra
sem gengu með henni.
A ráðstefnunni góðu í Ohio nutu
sín fræðimannshæfileikar Rúnu,
sérstaklega þegar hún talaði við
ráðstefnugesti um doktorsverkefnið
sitt sem var fallega upp sett á vegg-
spjaldi sem hún hafði útbúið. Rúna
tók hlutverk sitt sem kennara og
hjúkrunarfræðing alvarlega en þau
skyggðu þó aldrei á fjölskyldu henn-
ar sem var henni afar kær. Þau
voru samhent fjölskylda og er mér
minnisstætt í því sambandi kaldur
janúardagur á þessu ári þegar Halli
og börnin voru með Rúnu uppi í
Eirbergi að setja spurningalistann
hennar í umslög. Þar ríkti mikil
vinnugleði og samkennd. Öll fjöl-
skyldan tilbúin að hjálpa Rúnu að
klára stóra verkefnið sitt.
Þegar Rúna greindist með
krabbamein í fæti fyrir rétt rúmu
ári var maður þess fullviss að hún
myndi ná sér sem reyndist því mið-
ur ekki rétt. Rúna talaði á hispurs-
lausan hátt um veikindi sín og tókst
á við vágestinn á einstakan hátt
með hjálp jjölskyldu sinnar. Elsku
Halli, Ragga, Héðinn, Maren og
t
Útför föður míns, stjúpföður, tengda-
föður, afa og langafa,
ÓLA KRISTINS JÓNSSONAR,
Hjallaseli 55,
Reykjavík,
verður gerð frá Fossvogskirkju mánu-
daginn 5. desember kl. 15.00.
Jarösett verður í Gufuneskirkjugarði.
Blóm og kransar afþakkaðir en þeim,
sem vildu minnast hans, er bent á Ifkn-
arstofnanir.
Hrafnhildur Óladóttir, Vilmundur Þór Gíslason,
Ólafía Sigurðardóttir, Ómar Óskarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Okkar ástkæri,
GUÐMUNDUR TÓMAS ÁRNASON,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni
fimmtudaginn 8. desember kl. 13.30.
Selma Guðmundsdóttir, Árni Tómas Ragnarsson,
' Ólöf Sigríður Vaisdóttir,
Ragnar Tómas Árnason, Sigríður Freyja Ingimarsdóttir,
Kristján Tómas Árnason,
Selma Lára Árnadóttir,
Guðmundur Árnason, Salóme Gunnlaugsdóttir,
Jónina Vigdis Schram,
Sigríður Ólafsdóttir.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
TORFI ÁSGEIRSSON
frá Sólbakka í Önundarfirði,
Bergþórugötu 29,
Reykjavík,
sem lést á elli- og hjúkrunarheimilinu
Grund 28. nóvember, verður jarðsung-
inn frá Fossvogskirkju þriðjudaginn
6. desember kl. 13.30.
Valgerður Vilmundardóttir,
ÁsgeirTorfason, Hrefna Sigurniasdóttir,
ÁstríðurTorfadóttir, Trausti Ævarsson,
ValgerðurTorfadóttir, Smári Helgason,
Ragnhildur Torfadóttir, Kristján Sigurðsson,
Kolbrún Baldursdóttir, Guðmundur Ottósson
og barnabörn.
aðrir aðstandendur, megi góður guð
vera með ykkur. Blessuð sé minning
Rúnu.
Eydís Sveinbjarnardóttir.
Þegar mamma sagði mér, að hún
Rúna væri dáin, fór ég að hágráta.
Mér finst svo óréttlátt að hún deyi
svona ung frá börnunum sínum.
Maren vinkona mín er bara átta
ára og Héðinn er að verða 14. En
ég grét ekki bara út af þeim, ég
sakna Rúnu líka svo mikið. Ég trúi
varla að ég eigi ekki eftir að sjá
hana aftur hér á jörðinni. Við Mar-
en erum mjög góðar vinkonur og
ég hef oft gist hjá þeim, farið með
þeim í sund og verið hjá þeim dag
og dag. Nú verður þetta allt án
Rúnu. En ég er viss um, að henni
líður vel þar sem hún er núna, því
hún var svo rosalega góð. Ég mun
aldrei gleyma Rúnu og bið guð
áfram að passa hana, eins og ég
bað um, þegar hún var veik. Ég
óskaði svo sterkt að hún mundi
ekki deyja og bað Guð heitt og inni-
lega um það. Hann hlýtur að hafa
vantað hana mikið til að hjálpa sér
í hinum heiminum.
Vinunum mínum í Hraunbænum
sendi ég saknaðar- og samúðar-
kveðjur. Við Gauti þökkum elsku
Rúnu allar ógleymanlegu stundirn-
ar.
Freydís Guðný Hjálmarsdóttir,
Colorado.
Dáin, horfin. Kveðjustundin er
svo sár. Við höfðum þekkst frá
menntaskólaárum þar sem við
kynntumst öll veturinn 1968 til
1969. Ég að ljúka stúdentsprófi,
en þær að heija menntaskólanám.
Þær léku þegar á fyrsta ári stór
hlutverk í leikriti Leikfélags
Menntaskólans og sýndu þar strax
þann skörungsskap, sem ávallt síð-
an hefur einkennt þær. Bryndís og
Rúna. Á þessum árum fór Leikfé-
lagið oftast í leikför til Siglufjarð-
ar. Siglfirðingar í skólanum reyndu
gjarnan að fá einhver verkefni við
leiksýningarnar til að komast með
til Siglufjarðar. Þarna tók ég að
mér minnsta hlutverkið í leiksýn-
ingunni, að vera á spottanum. Ég
beindi kastljósinu á réttu augnabliki
á þann hluta leiksviðsins, sem at-
hyglin skyldi vera hverju sinni.
Fyrir þetta litla framlag uppskar
ég ríkulega: unnustu og síðar eigin-
konu og með henni þá kæru vin-
konu, sem við kveðjum hér.
Þær stöllur héldu áfram mennta-
skólanámi, en ég eyddi öllum mín-
um peningum sem ég aflaði með
kennslu meðfram námi í flugfar-
gjöld til Akureyrar. Vináttan varð
því nánari að Bryndís, Rúna og
Eiríkur leigðu saman í Norður-
byggðinni. Næstu árin deildum við
gleði okkar og sorgum. Síðan kom
þessi óumflýjanlegi kafli, sem
manni finnst nú svo sárt hve langur
varð og snöggan endi fékk. Þessi
kafli þegar lífsbaráttan gleypir okk-
ur. Oft var líka vík milli vina vegna
náms í fjarlægum löndum.
Við sáum öll fram á rólegri tíma
þegar meira tóm gæfist til sam-
funda. Rúna var að ljúka doktors-
prófinu sem Halli hafði stutt hana
svo dyggilega í. Raunar var sam-
fylgd þeirra svo falleg að eftirtekt
hlaut að vekja. Hamingja þeirra
gladdi okkur innilega. Þá komu
veikindin eins og reiðarslag. Næst
vonin en síðan bakslagið. Rúna
deildi með okkur gleði á sérstakan
hátt giftingardaginn 1974. Sami
dagur tuttugu árum síðar varð
sorgardagur þegar þær vinkonur
hittust og í ljós var komið hvert
stefndi.
Við söknum Rúnu sárt. Augun
hennar, glampinn, brosið, glað-
værðin, hláturinn, bjartsýnin, hlýj-
an, góðvildin, æðruleysið. Við biðj-
um guð að blessa eiginmann henn-
ar, börn, barnabarn, foreldra, systk-
in og ættingja um leið og við kveðj-
um hér hinsta sinni okkar ástkæru
vinkonu.
Jóhann Tómasson.
Fleirí minningargreinar um Guð-
rúnu Marteinsdóttur bíða birtingar
og munu birtast næstu daga.