Morgunblaðið - 12.02.1995, Blaðsíða 8

8 B SUNNUDAGUR 12. FEBRÚAR1995
MORGUNBLAÐIÐ
La Traviata, var frum-
j' % jf
augliugum var boðfð á
lakaæflngaua ag í sam-
peim ifkaði verkii.
Morgunblaðið/Ásdís
La travlata er talin vin-
tíma. Hún ei sú úpera
sem bvað aftast er
sett upp og er hvað
■J mu J"‘
er
aðgengileg. La Traviata
pykir veiasú épeia sem
úest er tiípess fallin
.1
úpenna var nokkrum
La Traviata til að fei-
vitnast um hvernig list-
fúlkið. Sum beina vnn
ápenvnn. annnr
i
, einn í
íslands en litlu stúlk-
nraar flánr eru allai í
Vestnrbasiaiskúla.
U N G A
FÓLKIÐ &
SYSTURNAR Jenný og Fanney og Hrafnhildur og Arngunnur.
Það er
alltaf falleg
tónlist
í óperuni
Operuunnendurnir
Hrafnhildur, Arngunnur,
Jenný og Fanney segj-
ast vera fastir óskrifend-
ur að lokaæfingum.
A* LOKAÆFINGUNNI var mik-
ið af börnum sem virtust
skemmta sér hið besta. Þar á
meðal voru fjórar stúlkur sem
segjast vera fastir áskrifendur að
lokaæfmgum óperunnar og kröfð-
ust þess að fá að tjá sig um La
Traviata. Það komu vissulega vöfl-
ur á mig, þar sem tvær þeirra,
Jenný og Fanney, eru dætur mínar
og mér fannst óþarfi að flíka því
að ég væri alltaf að draga þær
með mér í vinnuna - og það á
kvöldin, þegar þær eiga að sofa.
Og hinar tvær, Hrafnhildur og
Arngunnur, eru dætur eins selló-
leikarans í hljómsveitinni. Þær
eldri, vinkonurnar Jenný og
Hrafnhildur, sögðust hafa séð
flestar uppfærslur íslensku óp-
erunnar frá tveggja ára aldri og
væru því eins færar um að tjá sig
og hver annar; töldu upp Aídu,
Ævintýri Hoffmanns, Otello,
Carmina Burana, I Pagliacci,
Töfraflautuna, Rigoletto, Evgeníj
Ónégín, auk óperettunnar Sardas-
furstynjunnar, og nú La Traviata.
Þær yngri kinkuðu kolli, einbeittar
á svip, til að leggja áherslu á sam-
stöðuna, þótt listi þeirra væri þetta
tveimur til þremur árum styttri.
Þegar þær stöllurnar höfðu gert
það ljóst að þeim væri það síður
en svo á móti skapi að vera dregn-
ar með mæðrum sínum í vinnuna
þegar Íslenska óperan er annars
vegar, var ekki um annað að ræða
en að gefa sig og spyrja hvað
þeim þætti um La Traviata.
„Hún er skemmtileg og tónlistin
í henni er mjög falleg.“
Hvað finnst ykkur fallegast í
tónlistinni?
„Strengjakaflinn í upphafí 1. og
3. þáttar (það skal tekið fram að
eldri dömumar hafa lært á fíðlu í
lengri eða skemmri tíma og veita
þeim hljóðfærum því .sérstaka at-
hygli), arian þar sem Violetta syng-
ur um Alfredo í 1. þætti og fyrri
hluti annars þáttar, þegar Violetta
og pabbi Alfredos ræða saman.
Lokaþátturinn er líka mjög fallegur
en hann er bara svo sorglegur,"
eru þær Jenný og Hrafnhildur sam-
mála um. Þær Amgunnur og Fann-
ey eru ekki sammála þessu. „Það
sem er skemmtilegast er líka fal-
legast og það eru hátíðimar, þar
sem allur kórinn syngur og dans-
ar. Ballettdansaramir í seinni hluta
3. þáttar eru það sem er skemmti-
legast í sýningunni. Þá er tónlistin
svo glaðleg.“
Það er greinilegt að þær sem
eru á 10. ári eru komnar á þann
aldur sem heillast af miklu drama
og sárum örlögum á meðan þær
sem eru þetta í kringum sjö ára
aldurinn vilja enn hafa gáska og
fjör. Þó eru þær allar sammála
um að útlitið, búningarnir, skart-
gripirnir, hárgreiðslan og förðun-
in, sé svo glæsilegt að hægt væri
að horfa endalaust á sýninguna."
„En þú varst að spyija hvað
væri fallegast í tónlistinni," segir
Hrafnhildur.
Já?
„Það er söngurinn hjá Diddú.“
„Ja-há,“ samþykkja hinar, „hún
er frábær.“
Og þá kemur smá kafli úr sagn-
fræðinni: „Vitið þið það stelpur,
að þegar ég var lítil, þá var ís-
lenska óperan ekki til.“
„Oj - ógeðslega leiðinlegt,"
hrópa þær undrandi og hneykslað-
ar í senn.
Finnst ykkur svona sjálfsagt að
böm geti farið á óperusýningu?
„Já.“ Og ekki orð um það meir.
Hvað er það í ópemnni sem
ykkur finnst svona spennandi?
„Fyrst og fremst tónlistin. Það
er nefnilega alltaf falleg tónlist í
óperum,“ segja þær, líta hver á
aðra og kinka kolli til samþykkis.
„Þar heyrir maður líka söng sem
er öðravísi en alls staðar annars
staðar; fallegar raddir sem geta
sungið hátt og lágt og veikt og
sterkt, allt eftir því hvernig per-
sónunum líður. Svo finnst okkur
gaman í leikhúsi og þetta er Ieik-
hús; sungið leikhús," segja þær
og flissa að þessari hugmynd, sem
þær era vissar um að þær hafí
fengið fyrstar af öllum. „Það er
heldur engin hávaðatónlist í óper-
um,“ segja þær eldri en þær yngri
eru ekki frá því að það mætti
stundum vera dálítið meiri hávaði
og meira sprell. Þó eru þær allar
sammála um að tónlistin í La Tra-
viata sé sérlega falleg. Hún er
umsvifalaust komin í flokk uppá-
haldsverka þeirra allra. Hin era
Töfraflautan, Ævintýri Hoff-
manns og óperettan Sardasfurst-
ynjan.
En nú er textinn á ítölsku. Er
ekkert erfitt að skilja hvað um er
að vera?
„Nei, nei,“ segir Hrafnhildur,
„það skilst í tónlistinni."
Teljið þið að allir geti skilið
óperuna?
„Kannski ekki í fyrsta sinn. En
ef allir hefðu tækifæri til að fara
á sýningar, myndu þeir læra að
skilja hana.“
Um hvað finnst ykkur þessi
ópera vera?
„Ast,“ svara þær strax og bæta
við eftir smá umhugsun; „og sorg
Violettu og Alfredos yfir því að
fá ekki að vera saman."
En era krakkar á ykkar aldri
ekki of ungir til að skilja svona
stórar ástir og örlög?
„Nei, það er auðvelt að skilja
ást. Hún er inni í öllum ... Og
þó, kannski eiga sumir strákar
erfitt með að skilja þetta. Þeir eru
stundum hræddir við það sem er
fallegt."