Morgunblaðið - 24.06.1995, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 24. JÚNÍ 1995 35
BJÖRN RÚNARSSON
-4- Björn Rúnarss-
■ son fæddist á
Þverfelli í Lundar-
reykjadal 30. nóv-
ember 1975. Hann
lést á Landspítal-
anum 11. júní síð-
astliðinn og fór út-
för hans fram frá
Lundarkirkju 19.
júní.
SVO SNÖGGT, svo
óvænt, svo óvægið
kemur kallið. Þú varst
kallaður burt frá okk-
ur í blóma lífsins.
Minningar um sumarið sem við
áttum saman koma í hugann þeg-
ar harmafréttin berst. Vorið 1994
þegar þú hafði lokið Iðnskólanum
bað pabbi þinn mig að vista þig
við viðgerðir hjá okkur í Vélabæ.
Ég þekkti þig ekki þá, en ég þekkti
foreldra þína að góðu einu og hann
bróðir þinn er bekkjarbróðir og
vinur sonar míns, hinn vænsti
drengur. Qg þú stóðst fyllilega
undir væntingum. Duglegur, ráða-
góður og glettinn. Var ávallt stutt
í fallega brosið þitt. Ég kallaði þig
Baby Björn til aðgreiningar frá
hinum Birninum okkar í Vélabæ,
en milli ykkar sveitunganna var
ákaflega gott samband.
Þetta sumar unnum við mikið,
eins og ávallt er í
sveitum á sumrin þeg-
ar heyannir standa
yfir. Auk mikillar
vinnu á verkstæðinu
lagðir þú þitt af mörk-
um heima á Þverfelli.
Þegar við spjölluðum
um störf þín var
greinilegt hvað þú
unnir útivinnunni
heima og varst tilbú-
inn að leggja þig mik-
ið fram. Girðingar-
vinna var mikil og
heyannir á efsta bæ
Lundarreykjadals, en
þú vannst verk þín þar sem og
hjá okkur af vandvirkni. Þú skilað-
ir miklu og góðu dagsverki þótt
ungur værir. Hugurinn stefndi til
frekari mennta á áhugasviðinu,
vélaviðgerðum. Af því varð þó
ekki að sinni. Kallið kom sem við
öll verðum að hlýða einhvern tíma.
Þótt það sé sárt að sjá á bak góð-
um dreng, lifa minningarnar. Þær
hverfa ekki.
Orðstír deyr aldrei
hveim er sér góðan getur.
(Hávamál).
Hugur okkar á Kleppjárnsreykj-
um dvelur með fjölskyldunni á
Þverfelli sem nú syrgir son og
bróður. Megi algóður Guð veita
GESTUR MAGNÚS
GAMALÍELSSON
+ Gestur Magnús Gamelíels-
son fæddist í Forsæti í Vill-
ingaholtshreppi 2. júní 1910.
Hann lést á Sólvangi 17. maí
síðastliðinn og fór útför hans
fram í kyrrþey að hans eigin
ósk.
VINUR okkar, Gestur Gamalíels-
son, er dáinn og var grafinn í
kyrrþey.
Gestur var að vísu ekkert ung-
lamb. Engu að síður er það döpur
og tómleg tilfinning, að hafa hann
ekki lengur á meðal okkar. Tóm-
leikinn reynist oft varanlegri hjá
þeim, sem ekki gefst kostur á
þátttöku í útför — og þá um leið
til að gefa þar nánustu ástvinum
samúðarfaðm eða handtak. Gestur
hafði gefið fyrirmælin um útför-
ina, og þeim var fylgt.
Enginn er eftir í samfélags- og
vinahópnum í KFUM og KFUK í
Hafnarfirði, sem þekkir allan feril
Gests, og þó höfum við mörg ver-
ið honum samferða í áratugi. Eng-
inn var trúfastari og stöðugri á
verði sínum en Gestur Gamalíels-
son. Hann stóð vörð um það starf,
sem unnið var meðal barna, ungl-
inga og fullorðinna, jafnt vetur og
sumar, í Firðinum og í sumarbúð-
unum í Kaldárseli, og eijinig á
kristniboðsakrinum í Afríku. I fé-
lagsstarfinu lærum við af reynsl-
unni, að ekki hafa allir sama hlut-
verk, en þau hljóðlátari eru ekki
síður mikilvæg. Gestur var ekki
endilega sá sem stóð í farar-
broddi, en hann var samt oft mikil-
vægasti félaginn. Hann var ávallt
með í samfélaginu, með í undir-
búningi og með í framkvæmdum.
Það var alltaf hægt að treysta á
Gest. Allt sem hann tók að sér var
unnið af alúð og vandvirkni. Hann
var ákveðinn og fastur fyrir,
traustur vinur, sem gott var að
leita til, en hann kunni jafnframt
að meta störf okkar hinna og sýndi
hlýju og þakklæti í samstarfinu.
Oft á tíðum var hópurinn lítill og
mannaskipti urðu, sumir hættu
starfi og nýir bættust við. En
Gestur var ávallt á sínum stað, fús
og trúfastur, syngjandi og glaður
- með Jónu við hlið sér.
Jóna Guðmundsdóttir var trú-
föst eiginkona Gests í langri sam-
fylgd. Þau tvö heyrðu saman og
var vart hægt að tala um annað
þeirra, nema nefna hitt í leiðinni.
Það var sama hvort sagt var Jóna
og Gestur eða Gestur og Jóna, þau
mynduðu saman styrka einingu.
Líf þeirra var ekki dans á rósum.
Þau komust ekki hjá því að fara
um dimma dalinn, þar sem reynsl-
an var þeim þungbær. Þau eignuð-
ust tvö lifandi fædd börn og misstu
þau bæði, soninn nýfæddan og
dótturina, Erlu, rúmlega fertuga.
í sorgum mannlífsins sitja eftir
misjafnlega aum sár og ör. Trúin
varð þeim haldreipi. Þau re'yndu
það saman, að Guði er ekkert um
megn. Dótturbörnin þijú urðu sól-
argeislar þeirra, og þar ríkti gagn-
kvæm gleði. Umhyggja Gests afa
birtist vel í minningargreinum
dótturbarnanna í Morgunblaðinu
3. júní.
Líf Gests var okkur samstarfs-
mönnum hans og vinum kröftug
predikun, sem við getum ekki
gleymt. Líf hans predikaði um
þörf okkar fyrir vináttu hvers ann-
ars, um trúfesti og kærleika og
um þörf okkar fyrir að eiga samfé-
lag við menn - og við almáttugan
Guð, frelsara mannanna. Predikun
í verki notar ekki mörg orð, en
hefur þeim mun meiri áhrif. Þann-
ig var Gestur. Samfélag hans við
Guð var hluti af daglegu lífi hans.
Hann talaði við Guð sem nálægan
vin. Trú hans var einlæg. Hann
þekkti þann Guð, sem hann hafði
sett traust sitt á og fylgdi leiðsögn
hans, hvort sem leiðin lá um slétt-
ar, grænar grundir, um kletta,
klungur og dimma dali - eða að
tærum uppsprettum gleðinnar. Og
nú hefur hann náð alla leið heim
í himnesku dalina.
Við lútum höfði í djúpri virðingu
og þökk - fyrir fordæmi Gests,
fyrir störf hans og trúmennsku,
fyrir samfélag og vináttu. Við biðj-
um Guð að blessa og styrkja
barnabörnin og föður þeirra.
Kæra Jóna, megi frelsarinn
sjálfur styrkja þig og bera þig í
faðmi sér þá leið sem þú átt óf-
arna. Við erum enn þakídátir vinir
þínir.
Fyrir hönd vinanna í KFUM og
KFUK í Hafnarfirði,
Stína Gísladóttir.
MINIMINGAR
þeim styrk. Blessuð sé minning
Björns Rúnarssonar.
Jón Ólafsson,
Kleppj árnsr ey kj um.
Það var seint að kvöldi hins 30.
nóv. 1975, að Rúni bróðir hringdi
til að segja okkur þau gleðitíðindi
að hann væri búinn að eignast son.
Foreldrar mínir voru þá að flytja
í nýtt húsnæði og voru símalaus
og því hringdi Rúni til elsta bróður
okkar. Sá var þá ásamt konu sinni
að aðstoða pabba og mömmu, en
ég var að passa krakkana. Því kom
það í minn hlut að taka á móti
þessum gleðifréttum og bera þær
áfram. Eg man að ég píndi-Rúna
með því hvort hann hefði þorað að
vera viðstaddur fæðinguna. Hann
játaði því og sagði mér jafnframt
að móður og barni heilsaðist vel.
Við sáum svo litla prinsinn í fyrsta
skipti á páskunum næsta vor, þeg-
ar foreldrar hans giftu sig og létu
skíra litla drenginn sinn.
Rúni og Helga byggðu upp sitt
heimili að Þverfelli í Lundarreykja-
dal við hlið foreldra hennar. Auð-
vitað var litli drengurinn þeirra,
Bjþrn, sólargeislinn þeirra allra.
Sem smákrakki aðgreindi hann
heimilin tvö þannig að hann kall-
aði hús foreldra sinna pabbabæ
og hitt var afabær. Bjöm var heil-
brigt barn og fljótur að læra, enda
alltaf einhver til að veita honum
athygli og tala við hann. Það á
ekki síst við um afa hans og ömmu,
en þeim var hann alla tíð sérlega
handgenginn. Hann heilsaði og
kvaddi jafnt á afabæ sem
pabbabæ. Afa og ömmu á Akur-
eyri þekkti hann minna, enda sá
hann þau mun sjaldnar.
í febrúar 1982 eignaðist Björn
lítinn bróður sem fékk nafnið Jak-
ob Guðmundur. Þeir bræður voru
um margt ólíkir en samrýndir þó.
Báðir voru vel gerðir til huga
og handa, börn, sem hvert foreldri
getur verið stolt af.
Björn var fermdur frá Lundar-
kirkju 18. júní 1989 og átti því sex
ára fermingarafmæli daginn áður
en hann var jarðsunginn frá sömu
kirkju. Hann átti auðvelt með nám
og lauk grunnskólaprófí með glæsi-
brag vorið 1991. Hann var mikill
nákvæmnismaður, samviskusamur
og metnaðarfullur. Hann var með
ólæknandi véladellu og því lá bein-
ast við að velja sér framhaldsnám
í samræmi við það. Hann hóf nám
við Iðnskólann í Reykjavík haustið
1991 og útskrifaðist þaðan með
sóma í fyrra vor. Hann átti aðeins
eftir að ljúka starfsþjálfun til að
geta tekið sveinspróf og öðlast þar
með. full réttindi í sinni iðn, sem
var vélvirkjun. En skjótt skipast
veður í lofti. Bjöm lést á gjörgæslu-
deild Landspítalans sunnudaginn
11. júní eftir aðeins sólarhrings
sjúkralegu.
Það er oft erfítt að skilja gerðir
sláttumannsins mikla.
Ég er jafn máttvana og allir
hinir þegar ég lít yfír völlinn og
sé verkin hans. Hér stöndum við
og getum ekki annað. Skörðin sem
sláttumaðurinn heggur í raðir okk-
ar verða aldrei fyllt. Það er stund-
um sárt að lifa með þeirri stað-
reynd að ef það væri enginn dauði
þá væri heldur ekkert líf. Það er
ásættanlegur gangur lífsins að
gamalt fólk sem hefur komið upp
sínum börnum og skilað sínu lífs-
starfí deyi. En að ungt fólk sem
er rétt að komast til manns sé
hrifið á brott er harður dómur og
ósanngjarn. Það er huggun harmi
gegn að við eigum öll góðar minn-
ingar um efnilegan dreng og það
er okkar að leggja rækt við þær.
Elsku mamma og pabbi, móður-
foreldrar í Þverfelli, Rúni og
Helga, þið misstuð öll mikið og
söknuður ykkar er sár. En elsku
Jakob, þú ert aðeins þrettán ára
og átt allt lífið framundan. Þú
misstir mest. Ég votta ykkur öllum
dýþstu samúð mína sem og öðrum
ættingjum og vinum.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(úr gestaþætti Hávamála)
Guð blessi og varðveiti minn-
ingu Bjöms Rúnarssonar.
Olafía föðursystir og fjölsk.
GUÐMUNDUR
KJERÚLF
+ Guðmundur Kjerúlf fædd-
ist í Reykjavík 18. júlí 1935.
Hann lést í Reykjavík 10. júní
síðastliðinn og fór útför hans
fram frá Laugarneskirkju 16.
júní.
ÞAÐ SYRTIR að, minningarnar
streyma fram. Sú stund sem líður
kemur aldrei aftur. Sá tími er við
lékum okkur saman á unglings-
og æskuárum er liðinn, einnig tími
lífsstarfsins. Ekki datt mér í hug
Mummi minn, að þú yrðir fyrstur
af okkur sem ólumst upp í Reyk-
holti, til að kanna þær ókunnu
brautir sem okkar allra bíða, en
enginn veit sína æfi fyrr en öll er.
Þú varst góður drengur eins og
allir vita sem þekktu þig og per-
sónuleiki þinn var einstakur, viðmót
þitt og góðvild eins og best má vera.
Eftir nám og störf í Reykjavík
settist þú að í sveitinni þinni á ný,
og eyddir þar þínum bestu starfsár-
um. Þú settir á stofn fyrirtæki og
starfræktir í yfír 20 ár og veittir
fjölda manns vinnu og Iagðir þar
með mikið af mörkum til þinna
æskustöðva, þótt við ýmsa örðug-
leika, mótbyr og takmarkaðan
skilning væri að etja. Það kom svo
á daginn að enginn gat rekið þetta
fyrirtæki nema þú. Það setti mark
á þig að þurfa að hætta þessari
starfsemi sem átti hug þinn allan
og breytti viðhorfí þínu til lífsins.
Þú fluttir til Reykjavíkur eftir
þetta tímabil og stundaðir ýmis
störf, og nú síðast hjá Sundhöll
Reykjavíkur, þar til þú þurftir að
hætta vegna veikinda. Ég held að
þú hafir ekki fundið þig í þeim
störfum eins vel og þú hefðir kos-
ið, því margt hafði breyst, vonir
höfðu brostið, en allt sem þú tókst
að þér leystir þú eins vel af hendi
og kostur var.
Alltaf barðist þú fyrir réttlæti
og því besta sem hægt var að ná.
Þú varst frábær í þinni starfs-
grein. Ég heyrði og reyndar vissi
af eigin raun, að þeir sem skiptu
við þig í Reykholti sem og annars
staðar töldu það bestu þjónustu
sem þeir höfðu fengið, þannig varst
þú, þannig var þitt lífsstarf.
Ekki gleymi ég Indý sem stóð
með þér í einu og öllu til enda
þessarar lífsgöngu og tók á sig
byrðar baráttunnar með þér.
Kæri vinur, það lýsir af þér í
minningunni. Ég hefði viljað skrifa
betur um minningarnar um þig og
hugleiðingar mínar, þú átt betra
skilið. Ég kveð þig og bið þér bless-
unar Guðs og varðveislu og þakka
þær góðu minningar sem þú hefur
gefíð mér. Nú ert þú í tilveru hins
sanna ljóss og sannleika, sem allir
góðir menn þrá. Ég trúi og raunar
veit að um endurfundi verður að
ræða, það er huggun harmi gegn.
Elsku Indý, við Allý vottum þér,
Gumma, írisi Hrönn, Lillu, Jónasi,
Andrési og öðrum aðstandendum
dýpstu samúð og biðjum ykkur
blessunar Guðs.
Kristján Þór.
Nýlega er látinn Guðmundur
Kjerúlf, sem lengst af var kenndur
við Akur í Reykholtsdal og síðar
iðnaðarbýlið Litla-Hvamm í sömu
sveit. Guðmundur var sonur Andr-
ésar Kjerúlfs bónda á Akri og konu
hans Halldóru Jónsdóttur. Andrés
var af traustum austfirskum ætt-
um, Brúarætt, sem rakin er til
Þorsteins Jökuls, sem sagt er að
hafi flutt bústað sinn til fjalla í
svarta dauða og forðað sínu fólki
þannig frá plágunni. Undirgrein
Búarættar er Melaætt, sem rakin
er til Jóns Þorsteinssonar á Melum
í Fljótsdal. Ein dóttir Jóns hét
Anna Margrét og varð hennar
maður Andrés Hermann Kjerúlf,
maður af mætu norsku fólki, en
þaðan er komið ættarnafnið, sem
fylgt hefur afkomendum þeirra í
karllegg. Nú þegar Guðmundur
Kjerúlf er látinn, flýgur hugur
þess er þetta ritar áratugi aftur í
tímann. Nálega hálf öld er liðin
síðan fimm ungmenni gengu til
fermingar í Reykholti, síðar lá leið
okkar saman í Reykholtsskóla, þar
sem við lukum svokölluðu lands-
prófi 1951. Meðan á dvöl í Reyk-
holtsskóla stóð, gerðist sá sem
þetta ritar heimagangur hjá for-
eldrum Guðmundar þeim Andrési
og Halldóru og þykir enn í dag að
betra fólki hafi hann aldrei kynnst,
en þeim hjónum og börnum þeirra.
Á Akri var ekki auður í búi, en
rammíslensk menning einkenndi
þau góðu hjón, Andrés og Hall-
dóru, en hún var fósturdóttir sr.
Jónasar á Hrafnagili og konu hans
Þórunnar Stefánsdóttur, af kyni
Stefánunga, sem rakið er til Stef-
áns Ólafssonar, prests á Höskulds-
stöðum, en hann var prestsson frá
Hrafnagili.
Ber yngri bróðir Guðmundar
nafn Jónasar á Hrafnagili, en syst-
ir þeirra nafn Þórunnar. Að loknu
landsprófi lá leið Guðmundar til
Reykjavíkur, að læra bifvélavirkj-
un, að því loknu stofnaði hann
nýbýli sitt Litla-Hvamm, ásamt
eiginkonu sinni Ingibjörgu Helga-
dóttur. Þau Guðmundar og Ingi-
björg héldu siðum síns fólks um
gestrisni og hlýtt viðmót. Leið mín
og konu minnar Bryndísar lá því
æði oft að þeirra garði og að
mæta opnum örmum þeirra góðu
hjóna í Litla-Hvami gleymist
hvorki mér eða öðrum sem fyrir
urðu.
Kynni okkar Guðmundar jukust
enn er hann var fluttur á ný í
Reykholtsdal.
Unnum við saman í Björgunar-
sveitinni Okinu, þar sem Guð-
mundur var sami ósérhlífni félag-
inn, sem annars staðar, en einnig
störfuðum við saman í hlutafélag-
inu Langjökli, en það voru og eru
samtök um að nýta svæði á Lang-
jökli til jöklaferða og skíðaíþrótta.
Útför Guðmundar var gerð frá
Laugarneskirkju 16. júní sl. og var
kirkjan yfirfull og stóð fjöldi fólks
við athöfnina. Við Bryndís sam-
hryggjumst Ingibjörgu, Guðmundi
Inga og öðrum aðstandendum við
fráfall Guðmundar, en gleðjumst
um leið yfir því að orðstír deyr
aldrei, hverjum sér góðan getur.
Minningu Guðmundar Kjerúlf
fylgja hlýjar minningar.
Kalman Stefánsson.
+
Elskuleg móðir mín og tengdamóðir,
GUÐRÚN GUNNÞÓRSDÓTTIR,
lést á Kumbaravogi fimmtudaginn 22. júní.
Sveinn B. Sigurjónsson, Sigríður Gísladóttir.