Morgunblaðið - 09.01.1997, Qupperneq 50

* 50 FIMMTUDAGUR 9. JANÚAR 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Elín Birgitta
Þorsteinsdóttir
fæddist í Reykjavík
hinn 4. maí 1980.
Hún lést af slysför-
um í Vestmannaeyj-
um hinn 7. desem-
ber síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Dómkirkj-
unni 17. desember.
Þegar hringt var í
mig á sunnudags-
kvöldið 7. desember
síðastliðinn og mér
tjáð andlát ástkærrar
vinkonu minnar Elínar Birgittu
var gersamlega kippt undan mér
öllum stoðum, og ísköld örvænt-
ingarfull tilfínning skilin eftir í
krömdu hjarta mínu. Það eina sem
upp kom í huga mér fyrstu mínút-
urnar var að hér hlyti einhver
misskilningur að hafa átt sér stað.
Ekki að það væri hún Elín Birg-
itta vinkona mína, sem lét ávallt
eitt bros fylgja hveiju orði sínu,
*t»rsem virkaði eins og vítamín-
skammtur út daginn. En sama
hversu margar undankomuleiðir
frá sannleikanum ég reyndi að
finna varð blákaidur veruleikinn
ekki umflúinn. Frá því við Elín
hittumst fyrst einkenndist vina-
samband okkar af léttleika og
góðri vináttu. í hvert eitt og ein-
asta skipti sem ég hitti Elínu Birg-
ittu gustaði slík rósaangan af
hennar bjarta persónuleika og enn
bjartara brosi að hver maður lyft-
^ist um nokkra sentimetra meðan
á nærveru hennar stóð. Þegar
önnur eins litadýrð lífsins sem
Elín Birgitta er hrifsuð úr faðmi
fjölskyldu og ástvina fínnur hver
aðstandandi og ástvinur hversu
stórt tóm í hjarta okkar sá missir
skilur eftir sig, tóm sem aldrei
verður fyllt, en aðeins grynnt með
fallegri miningu um yndislega vin-
konu.
Þó að kali heitur hver,
hyiji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa)
Fyrir okkur sem eftir sitjum er
fátt annað hægt að gera en að
minnast góðra samverustunda
með þér, Elín, og varðveita minn-
ingu þína í huga og hjörtum okk-
ar. Með þessum orðum og tregatá-
rum kveð ég þig í hinsta skipti
og votta fjölskyldu og öðrum ætt-
ingjum Elínar Birgittu Þorsteins-
dóttur dýpstu samúð mína.
Þótt himinn og haf skilji oss að,
vil ég að þú vitir að þú munt ætíð
eiga stoð í hjarta mínu.
Þinn vinur,
Auðunn Björn Lárusson.
Elsku Elín mín. Þetta er því
~ ■'miður síðasta bréfið sem þú færð
frá mér. Ég vildi óska að ég þyrfti
ekki að skrifa þetta bréf, frekar
vildi ég geta talað við þig og séð
þig með þitt yndislega bros sem
ég sé stanslaust fyrir mér þessa
stundina. Minningarnar um þig
streyma um hugann þótt þær séu
ekki margar, flestar um hvað það
var alltaf gaman að koma heim
eftir skóla á daginn og sjá bréf
frá þér Iiggjandi við hurðina.
Svo þegar ég flutti heim frá
.. Jiollandi ætluðum við sko að hitt-
ast oft og hafa það skemmtilegt,
en þá þurftir þú nú einmitt að
flytja til Vestmannaeyja. Ég vildi
óska að ég hefði komið oftar að
heimsækja þig en í þetta eina
skipti í október, en ég er fegin að
ég kom þó, því það var meirihátt-
ar gaman þessa helgi og um leið
örugglega kærasta minningin sem
ég á með þér.
Aldrei hefði mér
dottið í hug að ég
væri að kveðja þig í
síðasta skipti þegar
þú varst síðast í
Reykjavík, en svona
getur lífíð verið ófyrir-
sjáanlegt og óréttlátt.
Þótt ég trúi þessu ekki
ennþá þá veit ég innst
inni að þetta er satt
og ég á aldrei eftir að
sjá þig, tala við þig
eða fá bréf frá þér
aftur. En ég er samt
ánægð með að eiga
þijú ár úr þínu lífi
skrifuð niður á blað og mun ég
ávallt varðveita þessi bréf vel, þau
eru mér svo kær.
Elsku Elín mín, hér með lýkur
mínu síðasta bréfi til þín. Ég sakna
þín sárt og mun aldrei gleyma þér.
„Þegar þú ert sorgmæddur,
skoðaðu þá aftur huga þinn, og
þú munt sjá, að þú grætur vegna
þess, sem var gleði þín.“ (K. Gibr-
an.)
Ég votta ættingjum þínum mína
dýpstu samúð og ég vona að Guð
gefi þeim styrk til að komast yfir
þennan sorglega missi.
Þín
Diljá.
Það var einn sumardag þegar
ég frétti að vinur okkar hefði ekið
stúlku alla leið til Ólafsvíkur eftir
úlpunni sinni. Þegar þau komu
aftur til baka, spurði ég stúlkuna
hvort hún væri einhver drottning.
Svaraði hún: „Já, og eftir það, var
það það eina sem ég og Arnar
kölluðum hana. Hún var drottning-
in okkar.
Eftir okkar fyrstu kynni fórum
við að eyða meiri tíma saman og
því meira sem á tímann leið því
betur kynntumst við. Hún var
þannig manneskja að við gátum
alltaf leitað til hennar þegar eitt-
hvað bjátaði á hjá okkur og einnig
gerði hún það sama.
Ég man allar þær stundir þegar
hún kom í heimsókn til mín og við
eyddum mörgum klukkustundum
í að tala um lífið og tilveruna og
allt sem því fylgdi. Þessar stundir
enduðu oft með tárum, sum voru
sorgartár, en flest voru þau gleði-
tár.
Það sem greindi Elínu Birgittu
frá öðrum var fallega brosið henn-
ar sem við fengum svo oft að sjá.
Við eyddum mörgum helgum
saman og hvort sem við vorum í
heimahúsi, niðri í bæ eða bara úti
að keyra, skemmtum við okkur
alltaf konunglega og vorum stund-
um að langt fram eftir morgni.
En svo kom sá tími að hún ákvað
að flytja til Vestmannaeyja til að
breyta til og skipta um umhverfi.
Við töluðum mikið um hvað við
ættum eftir að sakna hvert annars
en hugguðum okkur við það að við
gætum alltaf verið í símasam-
bandi. Og síminn var mikið notað-
ur. Sum kvöld og sumar nætur
hringdi hún í mig og þá hafði eitt-
hvað gerst sem hún þurfti að tala
við mig um, fá ráð hjá mér eða
bara tií að fá mig til að hlusta á
sig. Hún talaði oft um það hvað
hún saknaði allra vina sinna og
þegar hún kom í bæinn reyndi hún
allt til þess að hitta þá alla með
misjöfnum árangri.
Við munum aldrei gleyma þess-
um svarta 7. desember 1996, þeg-
ar við fréttum að Elín Birgitta
væri látin. Elín Birgitta okkar,
drottningin okkar. Hún, af hveiju
hún af öllum?
Fólk reynir að hugga okkur með
því að segja: „Guð elskar þá mest
sem deyja ungir.“
Við skiljum hann vel því við elsk-
um hana líka og munum alltaf
gera. En ég fæ samt ekki svar við
spurningu minni. Af hveiju hún?
Þú sæla heimsins svalalind,
ó, silfurskæra tár,
er allri svalar ýtakind
og ótal læknar sár.
Æ, hverf þú ei af auga mér,
þú ástarblíða tár,
er sorgir heims í burtu ber,
þótt blæði hjartans sár.
Mér himneskt ljós í hjarta skín
í hvert sinn er ég græt,
því drottinn telur tárin mín, -
ég trúi og huggast læt.
(Kristj. Fjallaskáld.)
Þegar hún lést, lést hluti af okk-
ur líka og á aldrei eftir að lifna
aftur við fyrr en við hittumst aftur.
Hún mun alltaf vera drottningin
okkar, sú eina og sanna.
Elías H. Melsted,
Arnar Grétarsson.
Þegar ég frétti daginn eftir
andlát Elínar Birgittu að hún væri
farin frá okkur var mér hugsað
til allra unglinga. Enn eitt ungt
lífsins ljós er slokknað og við sem
eftir stöndum erum ráðþrota
gagnvart þó þeirri staðreynd að
dauðinn er eitthvað sem kemur
fyrir okkur öll. Það er alltaf dap-
urt þegar við sjáum á eftir mjög
ungu fóiki enda sinn veg langt
fyrir aldur fram. Það er stutt á
milli lífs og dauða og hláturs og
gráts. Enginn veit hvenær við
hverfum á braut og þess vegna
er enn mikilvægara að bera virð-
ingu fyrir lífinu og þeim einstakl-
ingum, sem lifa því. Elín Birgitta
minnti mig á mikilvægi ástarinnar
og enn frekar á það að við eigum
sífellt að gefa af okkur ást og
umhyggju, án þess að velta því
fyrir okkur, hvort við séum að
gera rétt. Það er aldrei hægt að
gefa of mikið af ást og fáum við
hana endurgoldna í formi ástar
áður en við gerum okkur grein
fyrir því.
Ég kynntist Elínu Birgittu þeg-
ar ég var að vinna í félagsmiðstöð-
inni Fjörgyn í vetur er leið, en þá
var hún í tíunda bekk í Folda-
skóla. Það var óhjákvæmilegt að
taka eftir Elínu Birgittu með sitt
fallega bjarta bros. Hún var falleg
ung stúlka og frekar þroskuð eftir
aldri. Ég sá strax að við áttum
ýmislegt sameiginlegt eins og
tungumálaáhuga, en þar stóð hún
sig mjög vel, enda talaði hún
ensku, dönsku og þýsku fyrir utan
sitt eigið móðurmál. Hún var mjög
vel af Guði gerð og gat ég ekki
séð annað, en að hún ætti bjarta
framtíð fyrir sér, þrátt fyrir ýmis
vandamál hversdagsleikans, sem
við reynum að takast á við í lífinu
hvort sem við erum ung eða göm-
ul. í sumar hitti ég hana nokkrum
sinnum og ávallt mætti hún mér
með fallegu brosi sínu, en það
hvarflaði aldrei að mér að ég ætti
ekki eftir að sjá hana aftur.
Elsku Elín Birgitta, ég ætla að
kveðja þig hér með orðum um
ástina úr Spámanninum eftir
Kahlil Gibran.
„Ástin gefur ekkert nema sjálfa
sig ojg þiggur ekkert nema sjáfa
sig. Astin á engar eignir og verður
aldrei eign, því að ástin á sig sjálf
og er sjálfri sér nóg. Þegar þú
elskar, skaltu ekki segja: „Guð er
í hjarta mínu“, segðu heldur: „Ég
er í hjarta Guðs.“
Ástin þráir aðeins að fullkomna
sjálfa sig. En ef þú elskar og þrá-
ir, þessar séu þá þrár þínar:
Að bráðna og renna fram eins
og lækur, sem syngur nóttinni Ijóð
sitt. Að þekkja sorg hinnar mestu
sælu. Að bera und í hjarta, vegna
þess að þú þekkir ástina. Og að
blæða fijáls og full af innri gleði.
Að vakna að morgni með vængjað
hjarta og fagna nýjum degi ástar
þinnar. Að hvíla hljóð um hádegið
og finna alsælu ástarinnar. Að
snúa heim að kvöldi með þakklát-
um huga og sofna með fyrirbæn
í hjarta og lofsöng á vörum.“
Halla.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Elskulega Elín okkar sem við
kveðjum nú með sárum söknuði.
Hún kom inn í fjölskyldu okkar,
þegar Aðalsteinn bróðir og frændi,
kynntist Hildi móður hennar. Elínu
fýlgdi ferskur andblær glaðværðar
og manngæsku. Hún var bráð-
greind, hugmyndarík og gerði aldr-
ei annarri manneskju vísvitandi
mein, jafnvel þó á hana væri ráð-
ist. Hún bar virðingu fyrir tilfinn-
ingum annarrar. Gott þótti henni
að slappa af við lestur góðrar bók-
ar. Hún hafði ávallt svo margt að
hlakka til, og mörg voru þau fram-
tíðarplön sem við fengum að heyra
um.
Þegar hún bjó í Þýskalandi,
sagði hún okkur að þar í landi tíðk-
aðist að lögfræðingar keyrðu um
á Trabant. Hún sagðist ætla að
feta í þeirra fótspor. Svo skellti
hún uppúr með þessum innilega
hlátri sem henni einni var lagið.
Stutt var í ímyndunaraflið, en
þar voru byggðar upp heilu fanta-
síurnar. Þó framtíðin bíði hennar
ekki lengur í þessum heimi vitum
við sem geymum dýrmætar minn-
ingar um hana í hjörtum okkar,
að góðra bíður góður staður.
Skoðaðu hug þinn vel, þegar þú
ert glaður, og þú munt sjá, að
aðeins það, sem valdið hefur
hryggð þinni gerði þig glaðan.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu
þá aftur huga þinn og þú munt
sjá að þú grætur vegna þess, sem
var gleði þín.
Jesús mælti: „Ég er upprisan
og lífið. Sá sem trúir á mig, mun
lifa, þótt hann deyi. Og hver sem
lifir og trúir á mig, mun aldrei að
eilífu deyja.
Aðalbjörg Sigurþórsdóttir,
Guðríður Björgvinsdóttir.
Hér kveð ég mína ástkæru syst-
urdóttur, Elínu Birgittu, sem alltaf
átti sinn sérstaka stað í mínu
hjarta og mínum huga.
Ég get varla lýst þeim sárs-
auka, sem braust út er mér barst
fréttin um að hún Elín mín væri
dáin, né baráttunni við að trúa því
að þú værir farin í ferðalagið, sem
við förum öll í þegar okkar tími
kemur.
Minningarnar flæða um hugann.
Mér finnst alls ekki svo langt síðan
mamma kom til mín og sagði mér
að það væri kominn nýr sólargeisli
í fjölskylduna, 7. barnabarnið,
stelpa fædd 4.5. ’80, og það varst
+ Hjörtrós Alda Reimarsdótt-
ir fæddist í Vestmannaeyj-
um hinn 8. september 1929.
Hún lést á heimili sínu hinn 25.
desember síðastliðinn og fór
útför hennar fram frá Foss-
vogskirkju 3. janúar.
Það er komið að því að kveðja
elskulega frænku og mágkonu sem
andaðist á heimili sínu síðastliðinn
jóladag. Það er erfitt að vera langt
í burtu á svona stundu.
Með örfáum orðum viljum við,
ég og fjölskylda mín, þakka Rósu
samfylgdina og allan þann hlýhug
sem hún sýndi okkur í gegnum ár-
þú svo sannarlega. Ég flýtti mér
upp á fæðingarheimili, heillaðist
af þér, þú varst svo falleg, algjört
náttúruundur, og ég dáðist að
starfsfólkinu, sem kenndi mömmu
þinni og pabba að annast þig.
Þú varst alltaf svo undurblíð og
góð, ferðalögin okkar og samveru-
stundimar voru ótalmargar. í hest-
húsið komstu oft með mér, áttir
þinn stað þar, og last þína bók á
meðan ég mokaði út og fórst fyrst
á bak þriggja ára og réðst þér
varla af kæti.
Það var oft glatt á hjalla, t.d.
þegar þú komst með gömlu nátt-
fötin þín handa hundinum okkar
og við klæddum hann í þau. Amer-
íkuferðin okkar með ömmu Björgu
og afa Páli er mér ógleymanleg,
þegar þú kunnir öll nöfnin á fígúr-
unum í Disney-landi og komst okk-
ur endalaust á óvart.
Ég minnist fyrstu skíðaferðar-
innar okkar þegar þú hélst að Alli
hefði smíðað skíðin þín, Kerlingar-
fjallaferðarinnar, þegar svo gaman
var að sjá hvað þér hafði farið
mikið fram, og þeirrar síðustu í
fyrravetur þegar við fórum með
bræður þína Pál og Ágúst í fyrsta
sinn og þú kunnir öll aðalatriðin
við að kenna þeim að standa niður
barnabrekkuna í Bláfjöllum.
Það var svo gott að knúsa þig
og fagnandi tókstu oft á móti mér
bæði hérlendis og erlendis þegar
ég hafði farið „til erlendis“.
Þú varst að svo mörgu leyti
langt á undan þinni samtíð og fljót
að læra og tileinka þér nýjungar,
skákaðir mér í þýskunni eftir
nokkra mánuði og kynntir fyrir
mér fyrstu sporin í tölvuheiminum.
„Þetta er framtíðin, Bögga mín,
þú getur alveg lært á tölvu eins
og ég.“ Svo hughreystandi og
hvetjandi.
Tilhlökkunin um bílprófið fór
vaxandi er nær dró. Það var því
mikil kátína þegar þú fékkst að
prófa „voffann“ og við grenjuðum
úr hlátri þegar illa gekk að ræsa
„hvutta". „Hann var bara eitthvað
bilaður greyið, enda orðinn
„twenty eight".
Það verður tómlegt án þín, elsku
Elín mín. Þú gafst mér svo margt.
Takk fyrir allt og allt. Með trega
í huga og sorg í hjarta kveð ég
þig, minningarnar og myndirnar
geymi ég áfram á sínum stað og
breiða, fallega, bjarta brosið þitt.
Foreldrum þínum, systkinum og
öllum ættingjum sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur, svo
og öllum vinum þínum, sérstaklega
í Vestmannaeyjum.
„I hendi Guðs. Drottinn minn
og Guð minn, þú gefur lífíð og þú
einn getur tekið það aftur. Þú hyl-
ur það eitt andartak í leyndardómi
dauðans til að lyfta því upp í ljósið
bjarta, sem eilífu lífi til eilífrar
gleði með þér. Lít í náð til mín í
sorg minni og söknuði. Lauga sorg
mína friði þínum og blessa minn-
ingarnar, jafnt þær björtu og þær
sáru. Lát mig treysta því að öll
börn þín séu óhult hjá þér. í Jesú
nafni amen.“ (Karl Sigurbjörns-
son)
Björg Pálsdóttir.
in. Rósa var fórnfús og ósérhlífín
sem sýndi sig best í umhyggju
hennar fyrir Bjarna syni þeirra
Bergs sem þurfti mikið á henni að
halda. Sama gegndi um afa og
ömmu sem hún hélt heimili með.
Við vorum alltaf velkomin á Nes-
veginn og alltaf var spurt hvenær
von væri á okkur aftur til íslands.
Elsku Bergur, synir og fjölskyld-
ur og aðrir aðstandendur sem nú
hafið misst mikið, hugur okkar
dvelur hjá ykkur.
Rósa mín, blessuð sé minning
þín.
Steinunn Rósa Hilmarsdóttir,
Svíþjóð.
ELÍN BIRGITTA
ÞORSTEINSDÓTTIR
HJORTROS ALDA
REIMARSDÓTTIR