Morgunblaðið - 14.01.1997, Side 39

MORGUNBLAÐIÐ
ÞRIÐJUDAGUR 14. JANÚAR 1997 39
HAUKUR
KRISTJÁNSSON
+ Haukur Krist-
jánsson á
Kambi fæddist á
Siglufirði 1. mars
1928. Hann lést á
Sjúkrahúsi Siglu-
fjarðar 7. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Guðrún Sigurðard-
ótir, f. 28. júlí 1897,
d. 1988, og Kristján
Asgrímsson, skip-
stjóri, útgerðar-
maður og síldar-
verkandi á Kambi í
Siglufirði, f. 4. júlí
1894, d. 7. mars 1974. Systkini
Hauks eru: Bára, f. 7. nóvember
1916, dáin, ógift; Ásgrímur, f.
18. september 1918, búsettur í
Hafnarfirði, maki Sigríður
Lúðvíksdóttir; Ólafur, f 1920,
drukknaði 1950; Ólöf, f. 21. júlí
1921, búsett í Hafnarfirði, maki
Guðmundur Atlason, dáinn;
Sigurður, f. 14. desember 1924,
d. 1987; Ægir, f. 10. júlí 1926,
látinn, maki Ágústa Engilberts-
dóttir, búsett í Reykjavík; Guð-
rún, f. 5. maí 1931, ógift, bú-
sett á Siglufirði; Guðbjörg, f.
27. júní 1933, búsett í Hafnar-
firði, maki Sigurður Sigurðs-
son.
Hinn 16. júní 1951 gekk
Haukur að eiga Guðnýju Frið-
finnsdóttur, f. 8. október 1932,
núverandi starfsmann á
Sjúkrahúsi Siglufjarðar. For-
eldrar hennar voru þau Jóný
Þorsteinsdóttir og
Friðfinnur Níels-
son á Siglufirði.
Haukur og Guðný
eignuðust sjö börn
sem eru: Kristján
Ólafur trésmiður í
Reykjavík, f. 20.
apríl 1950, kona
hans er Erla
Björnsdóttir og
eiga þau tvær dæt-
ur og tvö barna-
börn; Hanna
Jonna, verslunar-
kona í Reykjavík,
f. 14. maí 1951, gift
Ingvari Lúðvíkssyni stýri-
manni og eiga þau tvö börn;
Guðrún Anna, tónlistarmaður
í Svíþjóð, f. 15. apríl 1953,
ógift en á eina dóttur, Alla
Hjördís, húsmóðir í Reykjavík,
f. 25. október 1954, gift Hin-
riki Olsen prentara og á hún
tvö börn og eitt barnabarn;
Sigurður Friðfinnur, verk-
stjóri á Siglufirði, f. 20. októ-
ber 1957, sambýliskona hans
er Sigurbjörg Elíasdóttir
verkakona, þau eiga þrjú
börn; Selma verkakona í
Reykjavík, f. 13. apríl 1963,
hún á 3 börn; Sigurjóna Bára,
verkakona í Reykjavík, f. 1.
janúar 1966, hennar maður er
Sveinn Ó. Þorsteinsson og
eiga þau eitt barn.
Útför Hauks fer fram frá
Siglufjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Það var langt liðið á þriðjudags-
kvöldið 7. janúar sl. er mér barst
sú harmafregn að vinur minn
Haukur á Kambi væri látinn. Mér
féllust gjörsamlega hendur og það
sem eftir lifði kvöldsins ráfaði ég
um og gat ekki fest hugann við
nokkurn hlut. Ég vissi svo sem að
hann hafði verið fluttur á sjúkra-
húsið rétt eftir áramótin og að
hann hafði verið töluvert veikur,
en Haukur frá Kambi hafði svo
oft áður, hin síðari ár, verið lagður
inn á sjúkrahús og tekist á við
mikil veikindi. Þrisvar sinnum
hafði þessi gamla trollarakempa
fengið slag en alltaf tekist með
þrautseigju og bjartsýni að sleppa
frá manninum með ljáinn. Auðvit-
að láta menn á sjá eftir slík áföll
en baráttan og bjartsýnin í Hauki
var slík að maður átti eiginlega á
öllu öðru von en því að hann biði
ósigur í baráttunni við þennan
ókunna sláttumann.
Haukur á Kambi hóf sjó-
mennsku sína ungur að árum á
smábátum með föður sínum Kristj-
áni Ásgrímssyni, skipstjóra, út-
gerðarmanni og síldarsaltanda á
Siglufirði. Þegar unglingsárunum
sleppti og ævintýraþráin var orðin
svo mögnuð að honum héldu engin
bönd hélt hann á vertíð í Vest-
mannaeyjum og þar var hann
nokkrar vertíðir á bátum með
ýmis veiðarfæri. 1945 ræður hann
sig hjá Sigurjóni Einarssyni skip-
stjóra sem þá var með togarann
Faxa frá Hafnarfirði. Þar með var
teningunum kastað og troll og tog-
veiðar voru hans ær og kýr upp
frá því.
Haukur var á ýmsum togurum
og togbátum. M.a. var hann á b/v
Elliða þegar hann sökk 10 febrúar
1962.
Síðustu ár sin á sjó var Haukur
á Sigluvík SI. Leiðir okkar Hauks
á sjónum lágu saman á Siglfirð-
ingi SI 150, fyrsta skuttogara ís-
lendinga. Á þessum árum kunni
ég ekki mikið fyrir mér í trollum
en Haukur var allur af vilja gerður
að kenna mér og öðrum. Hann var
okkar alfræðibók um troll og við-
gerðir á þeim. Hann hafði ímigust
á hroðvirkni og var sífellt að brýna
það fyrir mönnum að vanda vinn-
una við trollin; það ætti eftir að
skila sér. Þegar ég var með honum
á sjó fannst mér þetta stundum
óttalegt tuð í honum og jafnvel
óþarfi að leggja meiri vinnu í að
gera við rifið trollið en nauðsyn-
legt sýndist vera hveiju sinni;
þetta myndi hvort sem er rifna
aftur, en seinna meir lærði maður
að meta vandvirkni hans.
Hún er erfið sjómennskan og
menn slitna fyrr í þeirri atvinnu-
grein en nokkurri annarri og þrátt
fyrir velgengni og góðar tekjur
dreymir alla sjómenn um góða
vinnu í landi. Og það er ekki fyrr
en menn eru búnir að koma sér
vel fyrir og ala upp börnin sem
þeir leyfa sér slíkan munað eins
og að fara alfarið í land og 1982
hætti Haukur á sjónum og setti á
stofn fyrirtæki ásamt öðrum á
Siglufirði og auðvitað netaverk-
stæði, hvað annað.
Það er hin æðsta sæla togara-
karla, sem eru búnir að vera með
netanálina í annarri hendi og
spannann í hinni í 40-50 ár, þegar
þeir fara í land; að vera áfram
tengdir sjónum og halda áfram því
eina starfi sem þeir kunna og
unna. Veiðarfæri frá Hauki og
félögum hans voru vönduð og sam-
viskusamlega unnin eins og öll
verk Hauks við troll í gegnum tíð-
ina og þegar vel gekk að fiska í
troll sem hann hafði sett upp eða
gert við ljómaði hann af föðurlegu
stolti. Og enn skýrari ljóma mátti
sjá á honum þegar börnin hans
bárust í tal. Hver lítill sem stór
áfangi í þeirra lífi var honum sem
ljós í lífinu og ekki var minni
ánægjan með tengdabörnin og
barnabörnin. En það var með Hauk
eins og svo marga aðra sjómenn;
seltan og návígið við náttúruöflin
gerir þá hrjúfa á yfirborðinu og
þeim er oft gjarnara að tala um
sína nánustu en við þá, en þegar
skelinni hefur verið flett af eru
sjómenn eflaust með meyrari
mönnum, þannig maður fannst
mér Haukur vera; harður í horn
að taka en ljúfmenni hið innra.
Heimili þeirra Hauks og Guðnýjar
stóð manni alltaf opið, alþýðlegt
og innilegt viðmót þeirra hjóna
yljaði manni alltaf um hjartaræt-
urnar. Allt vildu þau fyrir mann
gera, ég minnist þess sérstaklega
MIIMNINGAR
þegar við Kristján Ólafur vorum á
bítlaárunum að stofna hljómsveit,
eins og allflestir unglingar á þeim
árum, og vantaði húsnæði til æf-
inga, að þá þótti Guðnýju ekkert
sjálfsagðara en að við æfðum í
saumaherbergi hennar, dúndrandi
hávaði með viðhlítandi öskrum og
ópum virtust bara skemmta henni,
hefðu án efa farið í taugarnar á
öðrum mæðrum þessa tíma. Það
var sama hvenær komið var á
heimili þeirra, alltaf voru þau boð-
in og búin að láta manni líða vel
og það fór ekki hjá því að þannig
liði manni í návist þeirra. Kunn-
ingsskapur hefur alltaf verið mik-
ill milli þeirra hjóna og foreldra
minna. Haukur og faðir minn voru
samskipa á sjónum í mörg ár og
börn Hauks og Guðnýjar eru á
svipuðum aldri og við systkinin.
Ekki minnkaði kunningsskapurinn
og samskiptin milli fjölskyldnanna
við það að yngri sonur þeirra og
yngsta systir mín hófu að búa
saman, alltaf sama hlýja viðmótið
og samhjálpin. Með Hauki á Kambi
gengnum er horfinn af sjónarsvið-
inu enn einn af gömlu togarakörl-
unum, þessum körlum sem af
harðfylgi og dugnaði við erfiðar
aðstæður á síðutogurunum, gerðu
sjómennskuna að listgrein. A Sjó-
mannadaginn 1993 var Haukur
heiðraður fyrir störf sín sem sjó-
maður og þannig vildum við sigl-
firskir sjómenn þakka honum
brautryðjendastörf sem gera okk-
ur nútímasjómönnum sjómennsk-
una auðveldari.
Fyrir hönd fjölskyldu minnar
sendi ég eftirlifandi eiginkonu
Hauks á Kambi, Guðnýju Friðf-
innsdóttur, börnum þeirra hjóna,
tengdabörnum og barnabörnum
mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Vort hjarta er svo ríkt af hreinni ást,
að hugir í gegn um dauðann sjást.
- Vér hverfum og höldum víðar,
en hittumst þó aftur - síðar.
(Jóhannes úr Kötlum)
Hvíl þú í friði, Haukur á Kambi,
- vinur minn.
Krislján Elíasson.
Á kyrrum og björtum vetrar-
degi, eins og þeir gerast fegurstir
nú rétt eftir áramótin, þegar dag
var örlítið farið að lengja, barst
mér sú fregn að gamall vinur
minn, Haukur Kristjánsson, sem
löngum var kenndur við Kamb á
Siglufirði, hefði kvatt þetta líf og
lagt upp í þá ferð sem allra bíður.
Ekki gerði ég því skóna síðast
þegar ég hitti Hauk að hið hlýja
handtak þegar við kvöddumst yrði
það síðasta og ég gladdist yfir því
hvað hann var hress, spjallaði og
gerði að gamni sínu, eins og hon-
um var einum lagið, því að ég vissi
að heilsa þessarar miklu hvunnda-
gshetju var verulega farin að
dvína. Haukur á Kambi bjó yfir
þeim góða eiginleika að geta hrifið
menn með sér, hvort heldur sem
var í leik eða starfi.
Ég var einn af þeim mörgu
drengjum sem lögðu sjómennsku
fyrir sig og höfðu Hauk fyrir læri-
meistara. Ég get trúlega fyrir
munn okkar allra sagt með sanni
að það sem við sem með þér rerum
á þínum langa og farsæla sjó-
mannsferli lærðum í verklegri sjó-
mennsku var okkur mikilvægt
veganesti.
Með þessum fátæklegum orðum
kveð ég þig, kæri vinur, með orð-
um skáldsins:
Láfsfley nálgast æviós.
Afram tifar vísir.
Sumir eiga innra ljós
sem öllum skín og lýsir.
Gleður þeirra létta lund
og lífgar gráa daga.
Ljómandi um langa stund
lifir þeirra saga.
Alltaf birtir til að nýju, eins og
brælurnar víkja fyrir blíðu.
Guðnýju og íjölskyldunni allri
sendi ég innilegar samúðarkveðjur.
Sævar Björnsson.
EINAR
EINARSSON
+ Einar Einars-
son fæddist á
Siglufirði 18. októ-
ber 1935. Hann lést
á heimili sínu í
Reykjavík 4. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Einar Jó-
hannsson, múrara-
meistari, f. að Arn-
arstöðum í Saur-
bæjarhreppi í Eyja-
firði 17. febrúar
1896, d. 2. janúar
1960 og Ólafía
Guðnadóttir f. í
Keflavík 10. ágúst 1901, d. 6.
janúar 1991. Hálfsystkin Ein-
ars samfeðra eru Áslaug Jón-
ína, f. 1. júlí 1921, húsmóðir
og fv. bæjarfulltrúi á Akur-
eyri, Helga Soffía, f. 22. nóv-
ember 1924, fv. yfirkennari,
búsett í Garðabæ, og Stefán
Bryngeir, f. 19. apríl 1930, lög-
reglumaður á Akureyri. Hinn
15. mars 1963 kvæntist Einar
eftirlifandi eiginkonu sinni
Björgu Þórðardóttur, f. 5. júní
1941. Foreldrar hennar eru
Þórður Jónsson, f. 28. ágúst
1916, og Guðný Einarsdóttir,
f. 15. mars 1916. Dóttir Einars
og Bjargar er Ólafía, f. 16.
október 1978, nemi í Reykja-
vík. Áður átti Ein-
ar Smára Lind-
berg, f. 25. júlí
1955. Hann er
kvæntur Guð-
björgu Hilmars-
dóttur, f. 13. mars
1958. Þeirra börn
eru: Hilmar Örn,
f. 29. apríl 1978,
Signý Sigurlaug, f.
l.desember 1984,
d. 15. september
1985, Haukur Þór,
f. 8. apríl 1987, og
Signý Sigurlaug, f.
15. október 1991.
Þau eru búsett á Raufarhöfn.
Sonur Bjargar og kjörsonur
Einars er Þórður Guðni Hans-
en, f. 28. september 1958, bú-
settur í Noregi. Hann var
kvæntur Þórunni Þorsteins-
dóttur, f. 8. júlí 1961. Þau slitu
samvistir. Börn þeirra eru:
Hjörtur, f. 1. júní 1983 og Ein-
ar, f. 23. apríl 1986. Fyrri kona
Einars var Kristbjörg Einars-
dóttir frá Vestmannaeyjum.
Þau slitu samvistir. Einar lauk
sveinsprófi í múraraiðn 1958.
Meistari hans var Einar Jó-
hannsson.
Útför Einars verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Nú árið er liðið í aldanna skaut
og aldrei það kemur til baka,
nú gengin er sérhver þess gleði og þraut,
það gjörvallt er runnið á eilífðar braut,
en minning þess víst skal þó vaka.
En hvers er að minnast og hvað er það þá,
sem helst skal í minningu geyma?
Nú allt er á fljúgandi ferð liðið hjá,
það flest allt er horfið í gleymskunnar sjá.
En miskunnsemd Guðs má ei gleyma.
(V. Briem)
Einar Einarsson er látinn 61
árs að aldri. Hann lést er nýárssól-
in er farin að vekja von og þrá
eftir lengri dögum og meiri birtu
eftir dimmu vetrarins. Hann þráði
ekki aðeins að vetri linnti, heldur
og miklu fremur líf, sem gæfi hon-
um nýjan þrótt og heilsu eftir
margra ára áþján og kvöl sjúk-
dómsins sem að lokum hafði betur
í glímunni við lífið.
Einar sá ég fyrst ungan dreng,
bjartan og léttan í spori er hann
hljóp í leik með leikbræðrum á
Mánagötunni. Hann var óskabarn
og eftirlæti foreldra sinna, einka-
barn þeirra hjóna.
Tíminn líður hratt og ungir
drengir fullorðnast fyrr en varir.
Einar lærði múrsmíði af föður sín-
um og vann nokkurn tíma við það.
En hann átti eftir að starfa hjá
ýmsum góðum og traustum fyrir-
tækjum sem bílstjóri og afgreiðslu-
maður. Alls staðar var hann vel
látinn og vinsæll. En lífið lætur
ekki að sér hæða og leikur margan
grátt ojg leggur að velli um aldur
fram. Arið 1989 er Einar úrskurð-
aður heilsulaus. Þrótturinn þorrinn
er lungun eru sjúk. Sjúkdómsgang-
an lá að Reykjalundi, Vífilsstöðum,
gjörgæslu Landspítalans og að síð-
ustu aftur að Reykjalundi þar sem
afburða vel var hlúð að honum til
orðs og æðis af öllu starfsfólki þar.
Fyrir nokkrum árum, meðan
hann enn gat ekið bíl sínum, fór
hann í eins konar pílagrímsferð um
landið og heilsaði upp á vini og
ættfólk, sem hann eflaust var að
kveðja í sínu síðasta ferðalagi.
í Hávamálum segir:
Veist ef vin átt,
þann er vel trúir,
far þú að finna oft,
þvíst hrísi vex
og háu grasi
vegr, er vætki treðr.
En við sem gleymum þeim sem
lokast inni vegna sjúkdóma, ættum
að hugleiða þessi orð Hávamála,
muna að vegurinn vex háu grasi
ef enginn kemur.
Heim var hans síðasta för, heim
til konu og dóttur. Þaðan fór hann
ekki aftur - það er gott að mega
kveðja lífið þar.
Því það er annað að óska
að eiga sér líf og vor
en hitt að geta gengið
glaður og heill sin spor.
(J.G.S.)
Ég sendi Björgu og Ólafíu og
öðrum ástvinum innilegar sam-
úðarkveðjur.
Helga S. Einarsdóttir.
í dag kveðjum við okkar góða
vin Einar Einarsson. Einar var
okkur jraustur félagi og sannur
vinur. Áldrei bar skugga á vináttu
okkar þau 42 ár sem leiðir okkar
lágu saman. Ekki er ætlunin með
þessum fátæklegu orðum að fara
yfir lífshlaup Einars, við hjónin og
börnin okkar viljum aðeins fá að
þakka honum samfylgdina.
Þegar kynni okkar hófust, vor-
um við ung og full af lífsgleði og
horfðum björtum á framtíðina,
þetta var í þá daga að allar hindr-
anir voru að baki ef bíllinn komst
upp Ártúnsbrekkuna. Vináttan
jókst ár frá ári og upp frá þeim
degi sem Einar kynntist eftirlif-
andi konu sinni, Björgu Þórðar-
dóttur, vorum við sem ein fjöl-
skylda.
Þegar litið er um öxl minnumst
við með þakklæti og gleði í huga
allra skemmtilegu heimsóknanna
og ekki hvað síst ferðalaganna um
landið ásamt börnum okkar. Einar
hafði mikla ánægju af því að ferð-
ast um ísland sem hann unni heitt.
Þrátt fyrir langvarandi veikindi
velti hann því stundum fyrr sér
að ef honum skánaði nú eitthvað
væri nú gaman að skreppa í smá-
ferðalag. En kallið í síðustu ferðina
kom 4. janúar sl., ferðina sem bíð-
ur okkar allra.
Elsku Björg, Ólafía, Þórður og
Smári. Við sendum ykkur og fjöl-
skyldum ykkar okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Rúna, Grétar og fjölskylda.