Morgunblaðið - 14.01.1997, Síða 42

42 ÞRIÐJUDAGUR 14. JANÚAR 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HALLDOR
LÁRUSSON
+ Halldór Lárus-
son fæddist á
Miklabæ í Blöndu-
hlíð í Skagafirði 2.
apríl 1939. Hann
lést á Landspítalan-
um 1. janúar síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Guðrún
Björnsdóttir próf-
asts frá Miklabæ, f.
27.2. 1897, d. 19.11.
1985, og séra Lárus
Arnórsson prestur
á Miklabæ, f. 29.4.
1895, d. 5.4. 1962.
Halldór var yngstur
fimm bræðra, elstur er Ragnar
Fjalar, f. 15.6. 1927, Stefán, f.
18.11.1928, Björn, f. 8.12.1933,
d. 6.6. 1935, Björn Stefán, f.
29.3. 1936.
Hinn 1. júlí 1959 kvæntist
Halldór Kolbrúnu Guðmunds-
dóttur, f. 10.1. 1940, dóttur
Guðlaugar Stefánsdóttur og
Guðmundar Gunnlaugssonar.
Eiga Halldór og Kolbrún sex
börn. Þau eru: 1) Guðrún Lára,
Að kveldi nýársdags hins síðasta
lézt bróðir minn Halldór Lárusson
frá Miklabæ, langt um landur fram.
Var þá lokið skammri en mjög
harðri baráttu við illvígan sjúkdóm.
Með Halldóri er horfinn af sviði
jarðlífs sterkur persónuleiki er ekki
fór alltaf troðnar slóðir. Hann var
að skaplyndi um margt snögglíkur
föður okkar, sr. Lárusi Arnórssyni
á Miklabæ. En einnig mátti kenna
hjá honum arf frá móður okkar,
Guðrúnu Björnsdóttur.
Á þessum stundum koma minn-
f. 21.2. 1957, maki
Óðinn Helgi Jóns-
son, f. 17.9. 1962,
2) Hrafnhildur, f.
19.4. 1959, maki
Óskar Sigþór Ingi-
mundarson, f. 13.2.
1959. 3) Guðmund-
ur Örn, f. 9.6. 1960,
maki Regína Jóns-
dóttir, f. 12.8. 1961.
4) Guðlaug, f. 9.11.
1961, maki Páll
Kristinsson, f. 16.4.
1961. 5) Lárus, f.
29.11. 1963, maki
Gígja Sveinsdóttir,
f. 12.4. 1968. 6) Kolbrún Birna,
f. 4.8. 1972, maki Hafsteinn
Ágúst Friðfinnsson, f. 4.10.
1970. Barnabörn þeirra Hall-
dórs og Kolbrúnar eru 15. Hall-
dór lærði trésmíði, rak hótel í
fjögur ár, vann við verslun-
arrekstur en hans aðalstarf var
leigubílaakstur.
Utför Halldórs fer fram frá
Hallgrímskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
ingarnar um Halldór fram í hugann
hver af annarri. Það eru minningar
um kæran bróður, hugþekkan
mann, sem var einkar hlýr í við-
móti og hjálpsamur svo af bar, sér
í lagi þeim er honum fannst vera
skuggamegin í lífinu.
Vissulega átti Halldór oft við
ýmsa erfiðleika að stríða. Þar ber
vísast hæst verulegan heilsubrest,
er árum saman hrjáði hann.
Vegna hjálpsemi Halldórs, er fyrr
var aðeins að vikið, munu án efa
ýmsir telja sig vera í þakkarskuld
t Sonur okkar, bróðir og faðir,
KRISTJÁN GUNNARSSON,
Einholti 7, Reykjavík,
lést 7. janúar.
Fyrir hönd systkina, barna og annarra aðstandenda,
Erla Kristjánsdóttir, Gunnar Dúi Júliusson.
t
Ástkær eiginmaöur minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
JÓHANN T. KRISTJÁNSSON,
hjúkrunarheimilinu
Sunnuhli'ð, Kópavogi,
áðurtil heimilis
á Kársnesbraut 71,
lést laugardaginn 11. janúar.
Jarðarförin auglýst síðar.
Sigrún Dagbjört Pétursdóttir,
Kristján H. Jóhannsson, Brynja Baldursdóttir,
Rúdóif Jóhannsson, Hrönn Kristinsdóttir,
Ari Jóhannsson, Anna Ingibergsdóttir
og barnabörn.
t
Ástkær eiginmaöur minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
JÓSAFAT HINRIKSSON,
Fornastekk 10,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Bústaðakirkju
í dag, þriðjudaginn 14. janúar, kl. 13.30.
Blóm og kransar eru vinsamlegast af-
þakkaðir, en þeim, sem vilja minnast
hins látna, er bent á Hjartavernd.
Ólöf Þóranna Hannesdóttir,
Hanna Sigríður Jósafatsdóttir, Hannes Freyr Guðmundsson,
Atli Már Jósafatsson, Andrea Þormar,
Karl Hinrik Jósafatsson, Hrafnhildur L. Steinarsdóttir,
Birgir Þór Jósafatsson, Jóhanna Harðardóttir,
Smári Jósafatsson, Erna Jónsdóttir,
ívar Trausti Jósafatsson, Arna Kristjánsdóttir,
Friðrik Jósafatsson, Sigrún Blomsterberg,
barnabörn og barnabarnabarn.
við hann. Og mér er ljúft að játa
að ég og konan mín erum í þessum
hópi.
I lífi manna skiptast tíðum á
skin og skúrir. En það er víst að í
öllum þeim erfiðleikum, sem lífið
færði Halldóri að höndum, stóð eig-
inkona hans, Kolbrún Guðmunds-
dóttir, eins og klettur við hlið hans.
í blíðu og stríðu gaf hún honum
sí og æ af kærleika sínum og fórn-
arlund.
Halldór fylgdist af umhyggju-
semi með börnum þeirra, líka eftir
að þau voru flogin úr hreiðrinu og
höfðu stofnað eigin heimili. Hygg
ég að yfirsýn hans og reyndar þeirra
hjóna beggja yfir stórfjölskylduna
hafi verið næsta góð. Er þar ekki
aðeins átt við börnin og fjölskyldur
þeirra, heldur og miklu stærri hóp
skyldmenna og venzlamanna.
Halldór hafði í áranna rás lagt
stund á ýmis störf en um margra
ára bil var akstur leigubifreiða aðal-
starfið.
Eitt var það áhugaefni er mjög
svo hafði fangað huga Halldórs
allra síðustu árin. Það var að gera
heimildarmyndir tengdar ýmsum
atburðum og persónum. Lagði hann
feikna vinnu í þetta starf og hafði
að margra dómi náð mjög góðum
árangri enda þótt væri hann ein-
ungis leikmaður á þessu sviði.
I þessari kveðju vil ég ekki láta
hjá líða að minnast hversu samband
Halldórs og Björns Stefáns bróður
okkar var gagnkvæmt og sterkt.
Ómæld var öll sú hjálp, er þeir
höfðu veitt hvor öðrum sinn upp á
hvorn máta.
Halldór var að dómi undirritaðs
kjark- og baráttumaður langt yfir
meðallag. En hæst fannst mér hann
rísa í veikindastríðinu harða undir
lokin. Þegar af honum bráði gat
hann með skýrri vitund og yfirveg-
aðri stillingu rætt um hina stóru
nálægu stund. Þau örlög sýndist
hann hafa sætt sig við.
Að lyktum hugsa ég í einlægri
samúð til eiginkonunnar hans elsk-
uðu og annarra ástvina. Megi friður
Guðs miskunnar hvíla yfir þeim öll-
um. Megi friður Guðs miskunnar
hvíla yfír sálu vors burtkallaða
bróður, Halldórs Lárussonar. Guð
blessi minningu hans.
Stefán Lárusson.
Þegar horft er um öxl til æsku-
daga, verður allt svo bjart. Svo virð-
ist í minningunni, sem alltaf, eða
oftast nær, hafi sólin ljómað í heiði.
Þá var dásamlegt að lifa og vera
til. Bestu vinirnir voru bræðurnir
tveir elstu synir sr. Lárusar Arnórs-
sonar á Miklabæ, Ragnar Fjalar og
Stefán, frændur mínir. Á þeirra
fund lagði ég leið mína hvenær sem
færi gafst. Og slíkt hið sama hygg
ég að hiklaust megi um þá segja.
Þar var um að ræða þau einlægu
vináttubönd, sem órofin hafa staðið
allt til þessa dags. Þriðji bróðirinn,
Björn Stefán, var nærfellt áratug
yngri en við. Vegna aldursmunar
urðu kynni við hann ekki eins náin,
en minnisstæð verður mér jafnan
hógværð hans og óbrigðu! prúð-
mennska.
Vorið 1941 var ég í fermingar-
undirbúningi hjá sr. Lárusi og
dvaldist þá um hálfs mánaðar tíma
á Miklabæ. Það voru dýrlegir dag-
ar, sem aldrei gleymast. Þá var
yngsti sonur prestshjónanna á
Miklabæ að feta sín fyrstu skref á
lífsbrautinni, Halldór litli, sem þá
var um það bil tveggja ára gamall.
En það fór ekki á milli mála, að
það var hann, sem var sólargeislinn
á heimilinu. Hann var svo Ijúflynd-
ur, fallegur og góður, að hann bók-
staflega gekk inn í hjarta allra, sem
eitthvað kynntust honum. Hann var
áreiðanlega talsvert mikið eftirlæt-
isbarn foreldra sinna og sjálfsagt
ekki örgrannt um, að hann hafi
goldið þeirrar aðdáunar og eftirlæt-
is, sem hann varð aðnjótandi, síðar
í lífinu.
Fljótt kom það í ljós, að Halldór
var bráðvel gefinn, bæði til líkama
og sálar. Og vafalaust hefði hann
getað náð langt á námsferli, hvort
sem hann hefði lagt fyrir sig tækni-
legar greinar eða haslað sér völl á
bóklega sviðinu. Allt lá jafn opið
fyrir honum. En langskólanám varð
ekki hlutskipti hans. Honum lá svo
mikið á að komast út í lífið. Ég
held, að honum hafi fundist hann
ekki mega vera að því að sitja leng-
ur á skólabekk en skyldan bauð.
Allar götur virtust honum greiðar.
Og svo var hann orðinn ástfanginn
fáum árum eftir fermingu. Og þar
var ekki um neitt skyndiskot að
ræða. Stúlkan, sem fangaði hug
hans og hjarta, Margrét Kolbrún
Guðmundsdóttir, var siglfirskrar
ættar, en hafði fýrir nokkrum árum
flutt til Keflavíkur með fjölskyldu
sinni, þegar fundum hennar og
Halldórs bar saman. Þau gengu í
hjónaband þegar þau höfðu aldur
til. Og síst er það of djúpt í árinni
tekið, þótt staðhæft sé, að Kolbrún
hafi verið heilladísin góða og bjarta
í lífi Halldórs. í samfylgd hennar
gekk hann til móts við mestu lífs-
gæfu sína.
Þau eignuðust sex börn, fjórar
dætur og tvo syni, sem öll eru
bæði vel gerð og vel gefin. Þau eru
nú öll uppkomin og hafa á allan
hátt reynst hið nýtasta fólk. Barna-
lánið var þeim hjónum því sístætt
þakkar- og gleðiefni. Halldór var
alla tíð einstaklega viðmótsþýður
og hjartahlýr. Og svo barngóður
var hann, að eftir því var sérstak-
lega tekið. Þessa góða eiginleika
hans fengu börnin, og síðar barna-
börnin, í ríkum mæli að njóta.
Fyrstu hjúskaparárin bjuggu þau
Halldór og Kolbrún í Keflavík. Á
þeim árum lágu leiðir okkar oft
saman, þar eð ég var þá einnig
starfandi þar. Margar góðar minn-
ingar á ég í barmi geymdar frá
þeim dögum, þótt ekki verði þær
raktar hér. Síðar fækkaði samfund-
um. En vináttan, tryggðin og
frændræknin var alltaf söm við sig.
Halldór kom víða við sögu í störf-
um sínum á liðinni ævileið. Líkleg-
ast voru bifreiðastjórn og öku-
kennsla þau störf, sem hann stund-
aði lengst. En hann fékkst líka við
smíðar, hótelrekstur og verslunar-
störf. Og alls staðar þar sem hann
tók til hendi, var vel og fagmann-
lega að verki staðið. Hann var vin-
sæll meðal þeirra sem áttu samleið
með honum, svo að segja má, að
mannheillin hafi vart eða ekki
brugðist honum. En máske var
hann stundum of tilbreytingagjarn
á vettvangi starfsins.
Síðari árin var Halldór ekki
heilsusterkur, þó að lítt léti hann á
því bera og gegndi störfum sínum
sem fullfrískur væri. Hann veiktist
alvarlega í nóvembermánuði en
taldi, að þar væri aðeins um slæma
inflúensu að ræða. Svo reyndist þó
ekki. Við nánari rannsókn kom í
ljós, að hann var helsjúkur orðinn
af krabbameini. Hinn 16. desember
síðastliðinn lá leiðin inn á Landspít-
alann og þaðan átti hann ekki aftur-
kvæmt. Á nýársdag var barátta
hans til lykta leidd. Við dánarbeðinn
sat hún sem hafði gefið honum
æsku sína og helgað honum líf sitt,
trúföst, traust og kærleiksrík, allt
til hinstu stundar. Umhverfis þau
stóðu börnin öll, lutu hljóðlát höfði
með saknaðartár á brá. Þetta var
heilög kveðjustund, þegar hinn ljós-
þyrsti ástvinur þeirra hóf nýja för,
„áfram með sólunni", „upp í Guðs
sólfögru lönd, lifenda ljósheiminn
bjarta“.
Þangað vil ég beina augum trúar-
innar, er ég kveð kæran vin og
frænda, sem kallaður var til sinnar
hinstu ferðar langt um aldur fram.
Við hjónin sendum þér, elsku
Kolbrún, börnum þínum og öðrum
ástvinum okkar innilegustu samúð-
arkveðjur. Geymi þig góður Guð.
Björn Jónsson.
Kæri Halldór.
Þegar ég frétti hversu alvarleg
veikindi þín voru ætlaði ég að líta
til þín á spítalann en þegar kom
að því varst þú farinn. Eg skrifa
því nokkur orð í.kveðjuskyni.
Við áttum samleið um skeið og
minnist ég margra ánægjustunda
þó líf okkar beggja einkenndist þá
fremur af erfiðleikum. Ég verð þér
alltaf sérstaklega þakklátur fyrir
þann stuðning sem þú veittir mér
á ögurstundu, hjálp sem þú áttir
stundum erfitt með að veita þér
sjálfum. Leiðir skildu og fundir
okkar urðu stijálli og tilviljana-
kenndari en hver veit nema hinum
megin...
Vertu sæll og takk fyrir mig.
Ásgeir Sveinsson.
Með hryggð í hjarta skrifa ég
þessar línur um góðan vin, Halldór
Lárusson, sem látinn er langt um
aldur fram.
Halldóri kynntist ég fyrir fjórum
árum við skemmtilegar aðstæður.
Þá hafði nýlega verið stofnaður
Kvennakór Hreyfils en Halldór kom
með Kollu á hennar fyrstu æfingu
hjá kórnum, og sagði: „Hér kem
ég með konuna mína“. Stoltið leyndi
sér ekki. Frá því kvöldi bar hann
velferð kórsins í brjósti sér. Alltaf
var hann tilbúinn með video-vélina
og festi allar bestu stundir kórsins
á filmu. Þá var ómetanleg vinátta
hans er á móti blés. Reyndi hann
sem hann gat að fá réttlætinu fram-
fyigt.
Einnig má þakka aðrar góðar
stundir, t.d. er við í góðum hópi
blótuðum þorra, og heimsóknir til
okkar austur í sveit. Þar gaf hann
góð ráð við smíðarnar á bústaðnum.
Þá þakka ég honum fyrir að hafa
haft tíma til að hlusta og hjálpa
mér að skynja það jákvæða í fari
hvers manns. Þá þakka Guðlaug,
Obba, Stella og Heiða fyrir góðar
stundir.
Kæri Halldór, hafðu þökk fyrir
allt og allt. Guð geymi þig.
Elsku Kolla og fjölskylda, megi
góður guð vaka yfir ykkur alla tíð.
Guðríður.
í dag kveð ég tengdaföður minn
með söknuði. Halldór hefur lokið
sínu hlutverki á jörðu niðri, þó veit
ég að hann hefur ekki yfirgefið
okkur að fullu. Hann mun birtast
í draumi og mun hann ætíð geyma
sterkar og yndislegar minningar í
mínu hjarta.
Þó svo að ég hafi ekki þekkt
Halldór nema í rúm sex ár þá var
það nógu langur tími til þess að
verða vitni að því hvernig persónu
Halldór hafði að geyma.
Hann er sá maður sem vildi allt
fyrir alla gera þó svo að heilsa hans
hafi ekki alltaf verið góð. Samt sem
áður þijóskaðist hann við að verða
fólki að liði og ekki síst þeim sem
minnst mega. Eiginleikar þessir
voru vörumerki Halldórs frá því að
ég kynntist honum og af þeim sög-
um sem ég hef heyrt af honum á
hans ævi.
Þó svo að Halldór hafi að hluta
til átt erfiða ævi, t.d. vegna heilsu-
leysis þá kveinkaði hann sér ekki.
Þegar hann gat orðið einhveijum
að liði var hann alltaf fyrstur á stað-
inn.
Annað sterkt einkenni Halldórs
var það að léttleikinn var aldrei
langt undan, jafnvel á hans síðustu
erfiðu dögum. Hann gat alltaf fund-
ið ljósu punktana í tilverunni.
Það verður því mjög mikil eftir-
sjá að þessum yndislega manni sem
Halldór hafði að geyma. Vita skalt
þú það, Kolla tengdamamma, að
þú hefur verið lánsöm um ævina,
því þú giftist þessum yndislega
manni. Um leið vil ég votta þér og
þínum börnum og barnabörnum
samúð mína.
Hafsteinn Ágúst.
Elsku besti pabbi minn, nú kveð
ég þig með sárum söknuði. Ég mun
ávallt minnast þeirra góðu stunda
sem við áttum saman. Eftir situr
stórt skarð sem enginn mun fylla,
og ég veit að það mun taka tíma
að sætta sig við það þegar svo kær
manneskja er tekin burt frá manni.
Elsku pabbi, ég veit þú munt lifa
með okkur í anda og fylgja okkur
um ókomna tíð.
Elsku mamma, ég veit að Guð
mun styrkja okkur og við munum
öll styrkja hvert annað í sorg okkar.
Kolbrún Birna.