Morgunblaðið - 26.03.1997, Qupperneq 34

34 MIÐVIKUDAGUR 26. MARZ 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐRUN ERLA
ÁSGRÍMSDÓTTIR
+ Guðrún Erla Ás-
grímsdóttir
fæddist á Torfastöð-
um i Biskupstungum
13. febrúar 1944.
Hún lést í Reykjavík
18. mars síðastlið-
inn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Þor-
björg Eiríksdóttir,
f. 20.9. 1913, og Ás-
grímur Jónsson,
garðyrkjumaður að
Laugarvatni í Ár-
nessýslu og siðar til-
raunastjóri í
Reylqavík, f. 8.6. 1917, d. 25.3.
1986.
Systkini Guðrúnar voru Stef-
án, f. 24.7. 1946. Kona hans er
Sif Knudsen og eiga þau tvö
börn, Konráð, f. 19.6. 1951.
Kona hans er Elín Siggeirsdótt-
ir og eiga þau tvo syni, og Eirík-
Elsku hjartans mamma okkar.
Það er svo óskaplega erfitt að
hugsa sér lifið án þín svo góð og
yndisleg sem þú varst.
*> Þvílíkur kraftur og dugnaður í
þessum hræðilegu veikindum þínum
eiga sér engan líka. Þrátt fyrir að
sjúkdómurinn hafi náð yfirhöndinni
að lokum háðir þú harða og hetju-
lega baráttu í tæp þijú ár og gafst
ekkert eftir.
Yfirleitt barstu harm þinn í hljóði
og veikindatal var ekki þinn stíll.
Hjá þér fengum við mikla hlýju og
þú varst ófeimin við að sýna okkur
tilfinningar þínar í okkar garð. Það
leið ekki sá dagur að þú segðir
ekki eitthvað fallegt við okkur. Þú
vildir svo oft að við settum höfuðin
okkar í hálsakotið þitt og það fannst
okkur alltaf svo óskaplega gott.
Við vorum svo náin þér, elsku
mamma.
Stundum skemmtir þú okkur með
söng og harmonikkuleik og þessar
stundir urðu oft æði fjörugar. Við
vorum svo stolt af þér. Þú spilaðir
nefnilega líka á gítar og píanó. Það
eru örfáar vikur síðan þú fékkst
hljómborðið upp í rúm til þín og
spilaðir og söngst fyrir okkur og
ekki nóg með það, heldur stilltirðu
gítarinn líka. Það var aldrei nein
lognmolla í kringum þig og það var
svo skemmtilegt að vera í návist
, þinni. Þú varst engin venjuleg
mamma.
Yndislega falleg og glæsileg.
Gjafmildi var eitt af því sem ein-
kenndi þig. Þú vildir alltaf vera að
gefa okkur eitthvað. Þér fannst við
aldrei eiga nóg af hlýjum fatnaði.
Oft hafðir þú áhyggjur yfir því að
við systkinin borðuðum ekki nógu
hollan mat því þér var mikið í mun,
að við værum hraust og frísk og
að okkur liði vel. Við vorum alltaf
litlu börnin þín þótt komin værum
á fullorðinsár.
Ekki má gleyma hve góð og ynd-
isleg amma þú varst. Þú fannst þig
afskaplega vel í því hlutverki. Það
er svo sárt til þess að vita að sá
tími varð ekki lengri. Litlu ömmu-
börnin þín tvö hafa misst svo mik-
ið. Þú hafðir mikil og sterk áhrif á
okkur, elsku góða mamma. Þú varst
ekki fyrir það að fara hefðbundnar
leiðir og formlegheit voru eitthvað
sem þú tileinkaðir þér aldrei. Sterk-
ari persónuleika en þig er vart að
finna. Nú þegar þú ert farin finnum
við til svo óumræðanlega mikils
tómleika og einmanaleika. Við verð-
um þó ævinlega þakklát fyrir þann
tíma sem við áttum saman og við
vitum að þér líður vel á þeim stað
þar sem þú ert núna.
Söknuðurinn verður alltaf til
staðar, en það sem styrkir okkur í
þessari miklu sorg eru þær minn-
ingar um þig sem við eigum og
enginn getur tekið frá okkur.
Þú verður alltaf til staðar í hug-
um okkar og hjörtum.
Þú sagðir oft, að það sem þú
\ . vildir, væri að okkur afkomendum
ur, f. 3.5. 1952, d.
20.9. 1975.
Eftirlifandi eig-
inmaður Guðrúnar
er Sigurður Hjört-
ur Benediktsson,
prentsmiður og
verkstjóri í prent-
smiðjunni Odda.
Þau eignuðust
fjögur börn. Þau
eru: 1) Þorbjörg
Erla, f. 17.9. 1967.
Eiginmaður henn-
ar er Sigurður Sig-
urðsson og eiga
þau soninn Rúnar,
f. 1.7. 1993. 2) Elín, f. 25.1.
1971. Dóttir Elínar er Katla Sif
Arnardóttir, f. 18.4. 1994. 3)
Benedikt, f. 28.7. 1972, og 4)
Eiríkur, f. 24.8. 1975.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Fossvogskirkju og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
þínum liði vel og að við myndum
spjara okkur í lífinu og ekkert
mætti koma fyrir okkur. Þær óskir
ætlum við svo sannarlega að reyna
að uppfylla. Hjartans, elsku
mamma! Blessuð sé minning þín.
Guðrúnarbörn.
Elsku mamma mín, aldrei hélt
ég að ég ætti eftir að setjast niður
og skrifa þessar línur. Nú þegar
þú ert farin finn ég til djúprar sorg-
ar yfir því að þú skulir ekki vera
hér hjá okkur. Það var svo margt
sem við áttum eftir að gera og svo
margt sem ég átti eftir að segja
sem erfitt er að koma í orð, en
minningarnar um þig, elsku
mamma mín, mun ég alltaf geyma
í hjarta mínu. Fyrst og fremst vil
ég þakka þér fyrir að vera mamma
mín. Þú hefur alla tíð borið hag
minn fyrir brjósti og alltaf gat ég
leitað til þín þegar erfiðleikar og
áhyggjur sóttu að. Einnig varstu
minn besti vinur. Þegar Katla, dótt-
ir mín, kom í heiminn varstu alltaf
boðin og búin að aðstoða mig og
þú varst henni sem móðir. í huga
hennar og hjarta skipaðir þú háan
sess. Jafnvel í veikindum þínum
varstu alltaf til staðar og reiðubúin
að hjálpa öllum.
Þú kvartaðir aldrei en hugsaðir
fyrst um hag annarra t.d. að við
systkinin borðuðum nóg og að Kötlu
yrði ekki kalt. Mér fínnst að ég
standi alltaf í þakkarskuld við þig
sérstaklega fyrir að hafa verið
Kötlu minni svo einstaklega góð.
Og því mun ég aldrei gleyma.
Það er erfítt að sætta sig við að
þú skulir vera farin frá okkur en
ég veit að þér líður vel núna. Betri
mömmu en þig get ég ekki hugsað
mér.
Elsku mamma mín, ég þakka þér
fyrir alla þína góðmennsku og
hjálpsemi. Eg mun alltaf geyma
minningarnar um þig í hjarta mér
og elska þig ætíð.
Þín dóttir,
Elín.
Bræðrakveðja
Guðrún, stóra systir okkar, lést á
heimili sínu í Grafarvoginym hinn
18. mars eftir langa baráttu við
krabbamein. Sú barátta var hörð og
Guðrún gaf ekkert eftir. Hún hélt í
vonina um bata fram til hins síðasta.
Lífið fór ekkert sérstaklega mjúk-
um höndum um hana systur okkar.
Hún fór ung að heiman til að sjá
fyrir sér sjálf, kannski áður en hún
hafði náð til þess fullum þroska og
öðlast sjálfstraust sjálfstæðrar
manneskju. Hún átti í erfiðleikum
fram eftir aldri með að slíta böndin
við bernskuheimilið og stíga skrefið
til fulls út í veröldina sem fullburða,
sjálfstæður einstaklingur með fulla
ábyrgð á eigin lífi og gerðum. Allt
fram á síðustu ár sín átti Guðrún í
þessari togstreitu og hún setti mark
sitt á líf hennar og hennar nánustu.
Guðrún kynntist ung eftirlifandi
manni sínum, Sigurði Hirti Bene-
diktssyni, prentsmið, og áttu þau
fjögur börn. Öll syrgja þau nú Guð-
rúnu sárt, sem þau nú ekki fá að
njóta samvista við. Sjúkdómurinn
harði eirði engu og sótti á jafnt og
þétt og hefur fullnað sitt verk.
Guðrún fékk marga og mikla
hæfileika í vöggugjöf og var tónlist-
argáfa hennar ótvíræð. Hún var
hjálpsöm og greiðvikin og alltaf gát-
um við leitað til hennar með hvað
sem var og boðin og búin var hún
að leysa úr sérhveijum vanda, væri
það á hennar færi. Aðstæður leiddu
hins vegar til að samskipti okkar
bræðra við hana urðu um langt skeið
öðruvísi en við og hún sjálf hefðum
kosið, en þar komu við sögu sterk-
ari öfl en við varð ráðið. Meðan hún
systir okkar gekk í gegnum langt
tímabii persónulegra erfíðleika stóð
Sigurður Hjörtur hins vegar alla tíð
eins og klettur að baki henni og hjá
honum átti hún alltaf athvarf og
skjól. Hann hefur sýnt i verki sanna
ást og kærleika, þann kærleika sem
Páll postuli segir að breiði sig yfír
allt, trúi öllu, voni allt, umberi allt.
Fyrir það á Sigurður virðingu okkar
og þökk.
Sigurður og börnin hennar Guð-
rúnar önnuðust hana og studdu í
veikindum hennar sem fóru stöðugt
versnandi síðustu mánuðina. Síðustu
vikurnar hafa þau hjúkrað henni
heima í íbúðinni í Grafarvoginum,
annast hana og létt undir með henni
dag sem nótt og voru hjá henni þeg-
ar lífsandinn yfírgaf hana. Það er
sárt til að vita að Sigurður, börnin
og barnabörn skuli ekki hafa fengið
að njóta lengur samvista við Guð-
rúnu og að hún skyldi ekki fá meira
ráðrúm til að njóta hins sama með
þeim, fjölskyldunni sinni, sem hún
elskaði umfram allt annað hér í
heimi. Guðrún elskaði lífíð sjálft og
því meir sem það gerðist brothætt-
ara. Hún barðist við að halda í það
í lengstu lög, en varð að lúta í lægra
haldi fyrir ótímabærum dauða.
Blessuð sé minning hennar.
Konráð og Stefán.
Elsku góða amma okkar!
Við söknum þín mikið. Þú varst
alltaf svo góð. Takk fyrir öll hlýju
og fallegu fötin sem þú gafst okkur.
Það var alltaf svo skemmtilegt
þegar þú passaðir okkur og þú vild-
ir allt fyrir okkur gera. Við gleymum
þér aldrei.
Rúnar og Katla.
Elsku Guðrún Erla mín.
Mig langar til að kveðja þig með
nokkrum orðum. Eg kynntist þér í
gegn um Obbu vinkonu mína, frum-
burð þinn. Þegar litið er yfir farinn
veg, eins og oft vill til þegar einhver
er hrifínn burt, man ég svo vel okk-
ar fyrstu kynni. Ofsalega fannst mér
þú myndarleg og sterkur persónu-
leiki. Þegar ég svo kynntist þér bet-
ur var þetta líka það sem hæst bar
hjá þér. Alltaf gast þú litið á það
bjarta fram undan þótt oft væri
dökkt yfír. Þú fórst ekki alltaf hefð-
bundnar leiðir en þegar við töluðum
saman um lífið og tilveruna vorum
við sammála um að mestu skipti að
vera sáttur við allt og alla. Þegar
þú heimsóttir mig í vagninn eða
heim gátum við rabbað tímunum
saman um okkar innstu mál, opin-
skátt og fijálslega. Þú barst mikla
umhyggju fyrir börnum þínum og
ömmubörnum og kom það oft fram
í samtölum okkar. Það var svo mik-
ill kraftur og styrkur sem fylgdi þér
og maður fann fyrir honum löngu
eftir að þú fórst.
Veikindi þín voru bæði löng og
erfíð, en í okkar seinasta samtali
varst þú samt ekki á því að gefast
upp. Það var gott að þú gast að
miklu leyti verið heima með fjöl-
skyldu þinni, ég veit að það var þér
mjög dýrmætt. Það er erfitt að hugsa
til þess að eiga ekki eftir að hitta
þig oftar, en ég veit að þér líður vel
þar sem þú ert núna.
Elsku góði Guð. Gefðu Þorbjörgu,
Sigurði, Obbu, Elínu, Dinna, Eiríki
og barnabörnum hennar styrk í sorg
þeirra. Ég þakka þér, Erla mín, fyr-
ir þann tíma sem ég þekkti þig,
minningarnar gleymast ei. Ég kveð
þig í þeirri vissu að Guð geymi þig.
Svanhvít.
Láttu hug þinn aldrei eldast eða hjartað.
Vinur aftansólar sértu,
sonur morgunroðans vertu.
(Stephan G. Stephansson.)
Hafi einhver haldið hug og hjarta
bamsins þá er það hún Guðrún
frænka mín. Þess vegna trúði ég aldr-
ei að komið væri að kveðjustund,
þrátt fyrir þung veikindi hennar.
Þegar hún hringdi til mín og sagði
mér frá stöðugt þyngri raunum sem
hún gekk í gegnum, gerði hún það
á þann hátt að við gátum jafnvel
hlegið saman að ýmsu sem yfír dundi.
Hún íþyngdi ekki öðrum með líðan
sinni, hafði fremur áhyggjur af öðr-
um en sjálfri sér.
Mér er minnisstætt þegar við vor-
um böm hve mikla ábyrgðartilfínn-
ingu hún bar gagnvart yngri bræð-
rum sínum. Fjölskylda hennar kom
eitt sinn í heimsókn og bræður henn-
ar fóra að leika sér í hlöðunni heima.
Hún þorði ekki að víkja frá hlöðuop-
inu af ótta við að þeir dyttu niður
heystabbann. Hún var elst sinna
systkina og að auki eina stelpan. Því
hefur ábyrgðartilfínningin tekið mik-
ið lými, jafnvel meira en hollt er.
Guðrún bar alltaf mikla umhyggju
fyrir bömum, bæði sínum og ann-
arra. Hún hafði lag á að tala við þau
út frá þeirra reynsluheimi. Hún var
létt og skemmtileg og fór ekki troðn-
ar slóðir, hvorki varðandi skoðanir
né háttalag. Hversdagsleikinn hvarf
eins og dögg fyrir sólu þegar Guðrún
var annars vegar og við tók veröld
óvæntra uppákoma og ævintýra.
Hún hlaut í vöggugjöf ýmsa hæfí-
leika og kosti, sem því miður nýtt-
ust henni ekki eins og ætla hefði
mátt. Hún var bráðgreind og músí-
kölsk og hefði getað náð hvaða
marki sem hún hefði sett sér ef
sjálfstraustið og sjálfsímyndin hefðu
verið í samræmi við hæfíleikana.
Hamingjan var henni oft hliðholl,
hún giftist ung Sigurði Benedikts-
syni og eignaðist fjögur yndisleg
börn, Þorbjörgu, Elínu, Benedikt og
Eirík, sem er yngstur og fæddist
eftir að Guðrún gekk í gegnum þá
þungu raun að missa yngsta bróður
sinn, Eirík, í bílslysi. Mér er næst
að halda að hún hafi aldrei náð sér
fyllilega eftir það áfall. Einnig á hún
tvö lítil og falleg barnabörn.
Við Guðrún vorum saman í Hér-
aðsskólanum að Laugarvatni vetur-
inn 1960-1961. Þá bjuggu foreldrar
hennar og afi hennar og amma að
Rein á Laugarvatni. Það var nota-
legt fyrir fímmtán ára krakka svo
fjarri heimili sínu að vita af þessu
frændfólki á næsta leiti. Enda fór
ég oft heim með Guðrúnu og naut
gestrisni Þorbjargar frænku minnar.
Þennan vetur kynntist ég Guðrúnu
öðruvísi og betur en áður.
Við hittumst ekki reglulega eftir
þennan vetur, en samband okkar
hélst óbreytt þótt fjörður skildi
frændur og lífsstíll okkar væri ólík-
ur. Ég minnist þess eitt sinn er ég
hafði ekki heyrt frá henni um ára-
bil, að dyrnar opnuðust og Guðrún
þaut inn og sagði: „Ég er að fara í
ferðalag austur á land og á ekkert
til að vera í, áttu ekki eitthvað handa
mér.“ Ég var nýbúin að pijóna eitt-
hvert dress á mig sem ég var ekki
allskostar ánægð með. Hún skellti
sér í það. „Þetta er meiriháttar, þú
mátt eiga fötin sem ég fór úr, ég
keypti þau í Hagkaupum um dag-
inn“, og með það var hún horfin.
Þannig kom hún og fór ólíkt öllum
öðrum sem ég hef kynnst. Það má
með sanni segja að hún lífgaði oft
upp á hversdagsleikann.
Þrátt fyrir glaðværa framkomu og
hispursleysi var Guðrún þó hlédræg
og lítið fyrir margmenni. Álltaf mætti
hún samt á örlagastundum, hvort
heldur var í gleði eða sorgum, einnig
eftir að veikindi hennar voru farin að
setja mark sitt á hana. Ég sá hana
síðast er hún kom til mín í fyrrasum-
ar með bömum sínum, Þorbjörgu og
Eiríki, þá orðin mjög illa haldin af
veikindum sínum. Það var þó engan
bilbug á henni að finna.
Ég bið frænku minni blessunar á
leið til nýrra heimkynna. Fyrir hönd
systkina minna sendi ég innilegar
samúðarkveðjur til fjölskyldu hennar
allrar.
Kristín Þórarinsdóttir.
JON OLAFUR
ÁRNASON
+ Jón Ólafur Árna-
son fæddist á
ísafirði hinn 13. júlí
1971. Hann lést 16.
mars síðastliðinn í
New Jersey og fór
útför hans fram frá
Garðakirkju 22.
mars.
í vor eru 10 ár liðin
síðan árgangur ’71 lauk
gagnfræðaprófi frá
Grunnskólanum á
ísafirði. Vonandi eigum
við eftir að hittast og
gleðjast á þessum tíma-
mótum. Gleðin verður þó blendin
því einn úr hópnum, hann Jón Óli,
er dáinn. Það eru ófáar spurningar
sem leita á hugann við slíkar frétt-
ir en fæstum þeirra verður þó svar-
að. Það eina sem lifír er minningin
og það er svo sannarlega margs
að minnast þegar Jón Óli er annars
vegar.
Jón Óli eða Jón Ólafur var einn
af Ejarðarpúkunum. Hann var
myndarlegur og vel gefinn strákur,
fullur af íjöri og orku. Þeir voru jú
ekki mikiðeldri en fjögurra til fimm
ára hann, Atli og Einar Pétur, þeg-
ar þeir struku af leikskólanum á
Hlíðarveginum til að heimsækja
frænda Einars sem bjó úti í Hnífs-
dal. Hann fór snemma að æfa skíði.
Stundum virtist reyndar eins og
hann hefði fæðst á skíðum, því
þegar sum okkar voru að byija á
skíðanámskeiði um 6 ára aldur þá
fór hann einn í lyfturnar og brun-
aði einn niður aftur eins og hann
hefði aldrei gert annað. Á dansnám-
skeiðunum var Jón Óli einn af þeim
strákum sem stelpurnar slógust um
þegar það var dömufrí, þá gilti
bara frumskógarlög-
málið. Tíminn leið, við
kláruðum barnaskól-
ann og byijuðum í
gagnfræðaskóla. Þar
var ýmislegt brallað.
Flest munum við eftir
deginum þegar hringt
var á slökkviliðið. Jóni
Óla datt í hug að at-
huga hvort þeir kæmu
virkilega ef við
hringdum og segðum
að það væri kviknað
í, hann ætlaði líka að
taka tímann. Við hin
hvöttum hann til
dáða, slökkviliðið kom með síren-
urnar á og við enduðum öll niðri á
slökkvistöð þar sem okkur var gerð
grein fyrir alvöru málsins. I lok síð-
asta skólaársins í grunnskóla fórum
við í ógleymanlega rútuferð um
Norðurland. Við skoðuðum Dimmu-
borgir, syntum neðanjarðar, fífluð-
umst og skemmtum okkur við
margt fleira. Eftir þetta dreifðist
hópurinn. Sumir bjuggu áfram á
ísafirði, einhveijir fluttu suður
o.s.frv. en við vissum þó alltaf hvert
af öðru. Síðustu árin hefur Jón Ólaf-
ur búið hjá foreldrum sínum í
Bandaríkjunum. Við höfum ekki
haft miklar fréttir af honum þaðan
þar til við heyrðum af andláti hans.
En þótt hann sé dáinn mun hann
alltaf lifa á meðal okkar - í minn-
ingunni.
Fjölskyldu Jóns, sérstaklega dótt-
ur hans henni Mörthu Sif, sendum
við okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Arnór Þorkell, Dagný, Ebba,
Guðbjörg Anna, Gunnar
Hólm, Halla, Helga, Kristján,
Margrét, Ólöf,
Raghhildur og Þórunn.