Morgunblaðið - 26.03.1997, Qupperneq 38

MORGUNBLAÐIÐ
38 MIÐVIKUDAGUR 26. MARZ 1997________________________
MINIMINGAR
GUÐJÓN HAUKUR
HA UKSSON
+ Guðjón Haukur
Hauksson
fæddist í Reykjavík
18. júní 1951. Hann
lést 21. mars síðast-
liðinn í Reykjavík.
Foreldrar hans eru
Haukur Guðjóns-
son, f. 3.3. 1926 og
Áslaug Hulda
Magnúsdóttir, f.
10.2. 1928. Systkini
hans eru Margrét
Hauksdóttir, f.
12.8. 1948 og Sig-
urlaug Hauksdótt-
ir, f. 19.7. 1955.
Eftirlifandi eiginkona Guð-
jóns er Álfheiður Emilsdóttir,
f. 8.11. 1956. Börn þeirra eru
Haukur Guðjónsson, f. 3.2.
Að hryggjast og gleðjast
hér um fáa daga
að heilsast og kveðjast
það er lífsins saga.
(Páll J. Árdal)
Elsku pabbi minn. Ég vil byija á
að þakka þér allar góðu stundirnar.
held að allir taki undir með mér
þegar ég segi að þú hafír verið
besti pabbi og vinur sem óskast
getur. Þú varst alltaf til staðar í
blíðu og stríðu. Svo get ég aldrei
þakkað þér nóg fyrir ferðina til
Kanarí sem þú fórst í fárveikur
bara til að gleðja okkur. Ég er viss
um að við fjölskyldan höfum gert
meira en flestallar fjölskyldur, þó
að það hafí ekki verið langur tími
sem við fengum saman. En ég er
samt viss um að við hittumst á ný
■•-og ég mun bíða þess. Ég mun allt-
af elska þig, hvar sem þú ert.
Þín_ dóttir,
íris Dögg Guðjónsdóttir.
Eitt andartak stóð tíminn kyrr
æddi síðan inn um glugga og dyr
hreif burt vonir, reif upp rætur
einhvers staðar engill grætur
Tárin eru leið til þess að lækna undir
lífið er aðeins þessar stundir
gangverk lífsins þau látlaust tifa
og við lærum öll með sorginni að lifa
(Bubbi Morthens)
í dag kveðjum við bróður okkar,
Guðjón Hauk, sem lést eftir hetju-
-jclega baráttu við krabbamein. Við
kveðjum Guðjón með miklum sökn-
uði, ekki bara sem bróður heldur
sem okkar allra besta vin í gleði
1982 og íris Dögg
Guðjónsdóttir, f.
30.8. 1984. For-
eldrar maka: Emil
Björnsson, f. 21.9.
1915, d. 17.6. 1991
og Álfheiður Lauf-
ey Guðmundsdótt-
ir, f. 24.2. 1922.
Systkini maka:
Theodóra Emils-
dóttir, f. 26.3.
1940, Björn Emils-
son, f. 25.7. 1948
og Guðmundur
Emilsson, f. 24.4.
1951.
Útfðr Guðjóns fer fram frá
Vídalínskirkju í Garðabæ í dag
og hefst athöfnin klukkan
15.00.
og sorg. Minningar um allar þær
ómetanlegu gleðistundir sem við
systkinin áttum saman, hlógum og
spjöiluðum, munum við varðveita
að eilífu.
Því endurminningin er eina para-
dísin sem ekki er hægt að reka
okkur út úr.
Minning þín lifir, elsku bróðir.
Þínar systur,
Margrét og Sigurlaug.
Mig langar að minnast vinar
míns og frænda sem er farinn.
Guðjón var mér jafningi og félagi
eða verndari og stóri bróðir,_hvort
heldur það var sem ég vildi. Á góð-
um stundum og slæmum leitaði ég
til hans. Þar Ieið mér vel.
Ég horfí með eftirsjá til þeirra
stunda sem við áttum eftir hefðu
örlögin ekki orðið sem þau urðu.
Það er sárt að ekki vannst tími til
að endurgjalda það sem hann gerði
fyrir mig, vini mína og fjölskyldu.
Guðjón var fyrirmynd, bjartsýnn
og kátur. Aldrei var útlitið svo svart
að ekki mætti slá á létta strengi.
Ekkert mál var svo léttvægt að
ekki mætti ræða það af alvöru.
Hann var foringi, við sem áttum
hann að erum stolt.
Þegar við Guðjón kvöddumst síð-
ast held ég að hvorugur hafí reikn-
að með að við myndum hittast aft-
ur, ekki hér. Sjálfur sagði hann að
það væri aldrei að vita hvað yrði.
Sem aldrei fyrr, vona ég og trúi.
Vel sé þér, vinur,
þótt vikirðu skjótt
Frónbúum frá
+
Hjartanlegar þakkir til allra þeirra fjölmörgu,
sem sýnt hafa okkur samúð og vinarhug við
andlát og útför
STEINARS PÁLSSONAR
(Hlíð.
Katrín Árnadóttir,
Páll Ragnar Steinarsson, Sigfríður Lárusdóttir,
Tryggvi Steinarsson, Anna María Flygenring,
Elín Erna Steinarsdóttir, Indriði Birgisson
og barnabörn.
t
Þökkum innilega öllum þeim, sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför
RAGNARS INGÓLFSSONAR.
Sérstakar þakkir til Karlakórs Reykjavíkur.
Björg Ingólfsdóttir,
Hrafnhildur Ragnarsdóttir, Helgi Hilmarsson,
Sigurjón Sighvatsson, Sigríður Jóna Þórisdóttir.
í fegri heima.
Ljós var leið þín
og lífsfögnuður,
æðra, eilífan
þú öðlast nú.
(Jónas Hallgrímsson)
Nú er þínum þrautum lokið, elsku
vinur, og það er gott. Bráðum vor-
ar og birtir einnig aftur hjá okkur
hinum. Vertu sæll.
Haukur Þór Haraldsson.
Enginn veit hvað morgundagur-
inn ber í skauti sér. Síðustu vikur
vissi Guðjón ekki hvort hann ætti
sér morgundag. Hann barðist við
illvígan sjúkdóm en hefur nú öðl-
ast frið og ró. Guðjón hefur kvatt
þennan heim, baráttan á enda og
við töpuðum. Lífíð getur verið
ósanngjarnt og grimmt. Guðjón var
einn mesti maður sem ég hef
kynnst og þá er ég ekki að tala um
í sentimetrum. Hann var ljúfur og
traustur en um leið hress og
skemmtilegur. Þótt ævi hans hafi
verið stutt gaf hann meir en marg-
ur gerir sem lengri ævi lifir. Hann
var einn besti pabbi sem sögur
fara af og það veit ég fyrir víst
því að hann hugsaði um okkur
systkinin sem sin eigin. Alltaf var
gott að hitta Guðjón hvernig svo
sem á stóð. Alltaf hress og alltaf
til staðar.
Þau ljós sem skærast lýsa
þau ljós sem skína glaðast
þau þera besta birtu
en brenna líka hraðast
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
En skinið logaskæra
sem skamma stund oss gladdi
sem kveikti ást og yndi
með öllum sem það kvaddi.
Þótt burt úr heimi hörðum
nú hverfi ljósið bjarta
þá situr eftir ylur
í okkar mædda hjarta.
(F.G.Þ.)
Þegar þú ert sorgmæddur endur-
skoðaðu þá hug þinn og þú munt
sjá að þú grætur yfir þvi sem áður
var gleði þín. Elsku besti Guðjón
minn, allar þær yndislegu minning-
ar sem ég á um þig mun ég varð-
veita að eilífu. Að hafa fengið að
kynnast þér, vera náin þér og elsk-
að þig er mér ómetanlegt. Góða
ferð, kæri frændi. Aldrei mun ég
gleyma þér.
Blessuð sé björt minning þín.
Áslaug Hulda Jónsdóttir.
Guðjón Haukur Hauksson vinur
minn er farinn úr þessu lífí, nokkuð
sem hendir okkur öll og það sem
hægt er að ganga að vísu við upp-
haf lífs hvers okkar. En flest okkar
viljum við lifa lengur þegar við erum
á góðum aldri eins og Guðjón Hauk-
ur var, og lífíð er skemmtilegt eins
og það var hjá honum. Góð eigin-
kona og falleg börn í örum þroska.
Ég er viss um að Guðjón gerði ekki
ráð fyrir að fara svo fljótt, svo lífs-
glaður maður sem hann var. Veik-
indi, hver gerir ráð fyrir þeim? Jú,
þau fara ekki í manngreinarálit og
þessi lífsglaði maður varð fyrir
barðinu á þeim og laut í lægra
haldi, nokkuð sem Guðjón var ekki
vanur.
Ég kynntist Guðjóni fyrir all-
mörgum árum í gegnum störf okk-
ar beggja, en Guðjón seldi lyftara
og ég hafði not fyrir þá. Guðjón
var sölumaður af bestu gerð og
lyftarar voru hans sérgrein. En
þarna var ekki bara enn einn sölu-
maðurinn á ferð heldur einstök per-
sóna sem ég heillaðist af. Fljótlega
tókst með okkur vinskapur sem
náði til konu minnar og konu hans.
Áttum við hjónin margar ánægju-
legar stundir með þeim hjónum sem
hér er þakkað fyrir.
Ég varð þess aðnjótandi að ferð-
ast bæði innanlands og utan með
honum í leik og starfí og voru það
skemmtilegar ferðir. í slíkum ferð-
um komu hæfileikar hans og lífs-
löngun svo berlega í ljós, því Guð-
jón kunni lag á öllu. Hann vissi
hvernig átti að bera sig að varð-
andi alla mögulega hluti eins og
sönnum heimsmanni sæmir og var
þar af leiðandi sjálfskipaður farar-
stjóri. Hann fór síðastur að sofa og
vaknaði fýrstur, bankaði eldhress á
herbergisdyrnar hjá okkur sem með
honum voru í slíkum ferðum, ný-
kominn úr sturtu, glerfínn, og
sagði: „Drífa sig í morgunmat, það
er kominn dagur.“
Á ferðalögum þessum gerði ég
mér fljótt grein fyrir því að Guðjón
var víða vel kynntur og hafði á
stuttum tíma náð persónulegum
vinskap við háttsetta starfsmenn
þeirra fyrirtækja sem framleiddu
tækin sem hann seldi á íslandi og
mun hans verða sárt saknað af
þeim eins og öllum öðrum sem til
hans þekktu. En eftir stendur
minningin um góðan og stór-
skemmtilegan dreng og ég veit að
ég get sagt það fyrir munn okkar
allra sem til hans þekktu. Guðjóns
verður oft minnst við allskyns
tækifæri, því slíkra manna er gott
að minnast. Ég og eiginkona mín,
Ragnheiður, viljum votta Heiðu og
börnum þeirra, Hauki og írisi, okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
I. Finnbogi Gunnlaugsson.
Guðjón Haukur hóf störf í þá
nýstofnaðri véladeild Ingvars
Helgasonar hf. í byijun árs 1993
og fórum við skömmu síðar saman
í viðskiptaferð til Evrópulanda.
Hann var vélvirki að mennt og bjó
yfir mikilli þekkingu á þungavinnu-
og landbúnaðarvélum, lyfturum og
öðru sem laut að framkvæmdum
með slíkum tækjum. Hann var
einnig vel kynntur meðal viðkipta-
vina sem báru traust til hans og
þáðu hjá honum ráðleggingar varð-
andi val á tækjum, rekstur þeirra
og heppilegan endurnýjunartíma.
Það kom einnig glöggt í ljós þegar
óvæntar fréttir bárust um alvarleg
og þung veikindi að þeir sem Guð-
jón hafði mest samband við erlend-
is vegna starfsins voru felmtri
slegnir og komu hingað til lands
til þess að kveðja vin og þakka
honum fyrir sig.
Við Guðjón Haukur fæddumst á
sama degi, sama ár og á sama stað
fyrir rúmum 45 árum. Við höfðum
gaman af að leika okkur með þessa
staðreynd og að finna á því nýjar
hliðar hvernig við höfðum víxlast á
fæðingardeildinni, eða værum jafn-
vel tvíburar, og hvernig við færum
að því að leiðrétta þær flækjur sem
upp væru komnar vegna þessa.
Þetta var okkar einkabrandari sem
ekki varð snúið upp á aðra.
Þó að okkar leiðir lægju ekki
saman fyrr en fyrir rúmlega fjórum
árum þekkti ég til Guðjóns Hauks.
Hann var þannig maður að ef hann
var staddur á mannfagnaði var
hann þar sem fjörið var eða
kannski var það fjörið sem elti
hann. Á góðri stundu var Guðjón
hrókur alls fagnaðar. Þannig var
hann sjálfvalinn í hóp til þess að
skipuleggja landbúnaðarsýningu
og stórveislu á Hótel íslandi fyrir
þremur árum og að fara ári síðar
sem fararstjóri til Frakklands með
hóp bænda. Við slík tækifæri naut
hann sín vel. Þá var mikið hlegið
og þá gægðist bældur tenór úr
fylgsnum sínum sem söng af hjart-
ans lyst.
Margir þekktu Guðjón Hauk,
ekki síst vélsleðaáhugamenn. Hann
ijölyrti ekki um þá sem hann hélt
ekki upp á en honum var kært að
tala um vini sína. Þeir sem þekktu
Guðjón Hauk best vissu að hann
var mikill fjölskyldumaður. Fjöl-
skyldan var honum ofar öllu. Guð-
jón Haukur gekk að eiga Álfheiði
Emilsdóttur og var hjónaband
þeirra farsælt og gleðiríkt. Af dugn-
aði byggðu þau saman fallegt ein-
býlishús í Holtsbúð 77 í Garðabæ
og áttu þar gott heimili. Þau eignuð-
ust tvö mannvænleg börn, Hauk
og írisi Dögg.
Hin mikla hetja kom í ljós þegar
hin hörmulega niðurstaða lá fýrir.
Æðruleysið og einbeitingin tók við
af glaðværðinni og Guðjón hóf und-
irbúning fyrir það sem honum hafði
verið sagt að yrði ekki umflúið.
Innri styrkur óx samfara því sem
hinn líkamlegi styrkur dvínaði.
Hans eina hugsun varð framtíð fjöl-
skyldunnar.
Ég mun sakna og minnast góðs
drengs. Eiginkonu og börnum votta
ég samúð mína. Megi Guð vera með
ykkur.
Júlíus Vífill Ingvarsson.
Þegar ég sest niður og hripa
þessar fátæklegu línur um einn
minn allra besta vin, Guðjón Hauk,
leita á hugann bjartar og hlýjar
minningar. Ég tel það forréttindi
að fá að kynnast manni eins og
Guðjóni og eignast hann að vini
þótt ekki sé nema nokkurn spöl af
lífsleiðinni.
Það var alltaf tilhlökkunarefni
að hitta Guðjón og þegar fundum
okkar bar saman var yfírleitt stutt
í glens og gaman þótt stundum
væru pólitíkin og heimsmálin rædd
í fullri alvöru. Á milli fjölskyldna
okkar myndaðist einnig gagnkvæm
vinátta sem varað hefur um allmörg
ár. Við hjónin áttum einnig því láni
að fagna að ferðast saman til ann-
arra landa með þeim hjónum Guð-
jóni og Heiðu oftar en einu sinni
og þeirra ferða minnumst við með
þakklæti og á þeim ferðum var oft
slegið á létta strengi.
Það er ekki auðvelt að skilja og
sætta sig við það þegar menn á
besta aldri eru skyndilega burtu
kallaðir og tilgangur þessarar jarð-
vistar verður einnig að spurningu.
Þá er gott að geta litið til baka og
ylja sé við ljúfar minningar og eiga
í hjarta sínu vitneskjuna um
fölskvalausa vináttu.
Guðjón hafði um nokkurt skeið
kennt sér krankleika, en ekki kom
fram fyrr en í nóvember síðastliðn-
um hversu alvarleg veikindi var hér
um að ræða og að ekki yrði við þau
ráðið. Upphófst þá mikil barátta
við þennan illvíga sjúkdóm sem
krabbameinið er með tilheyrandi
lyQa- og geislameðferðum.
I gegnum allt þetta kom best í
ljós raunsæi og æðruleysi Guðjóns
og hvað það var í lífi hans sem
skipti hann mestu máli. Þar áttu
eiginkonan og fjölskyldan hug hans
allan, vegferð þeirra og velferð var
hans helsta áhyggjuefni og skyldi
fá allan forgang.
Á kveðjustund er fátt sem maður
getur sagt. Ég bið almættið og
gefa fjölskyldu Guðjóns trú og styrk
til að takast á við veruleikann og
framtíðina. Huggið ykkur við það
að eiga ljúfar minningar um góðan
dreng sem helgaði ykkur líf sitt og
tilveru og gaf það sem hann mátti
af sjálfum sér.
Ég, eigikona mín, Elín, og okkar
fjölskyldur, sendum okkar bestu
kveðjur og vottum ykkur dýpstu
samúð. Sérstaklega biðjum við
Heiðu, eiginkonu Guðjóns, og börn-
unum þeirra írisi og Hauki styrks
og blessunar.
Hjörtur Benediktsson.
Kveðja frá vinkonu
Með fáum orðum langar mig að
minnast Guðjóns, sem ég var svo
lánsöm að fá að kynnast. Hann var
stóri bróðir Sissu, bestu vinkonu
minnar, vinur vina sinna, yndislegur
faðir og eiginmaður Heiðu, sem
mér hefur oft verið hugsað til í
hans erfiðu veikindum.
Guðjón var einstakur maður, og
mikill húmoristi. Ég gleymi aldrei
snjósleðaferð sem við Sissa fórum
með þeim hjónum í Kerlingarfjöll
ásamt fleirum, sérstaklega tveggja
daga hálendisferð á sleðum til
Mývatns sem ég hefði aldrei farið
ef Guðjón hefði ekki verið með.
Hann passaði sko upp á hópinn
sinn, og svo í fyrra fjölskylduferð
í Galtalæk, þá rigndi nánast allan
tímann en mikið var gaman, þar
tjölduðum við vögnum okkar á
hans tiléinkaða reit, allt vel skipu-
lagt, Guðjón með sinn hæginda-
stól, og að koma inn í þeirra tjald-
vagn var eins og að koma inn í
eldhús hjá mömmu og þar fuku
brandararnir og veðrið skipti engu
máli. Nú ertu farinn, elsku Guð-